Het was 2010, er was nog geen bloedonderzoek om de ziekte te bevestigen. Fibromyalgie werd gewoonlijk de "prullenbakdiagnose" genoemd, of de "we kunnen niet achterhalen wat er mis is met u en al uw tests zijn duidelijk, dus hier is uw diagnose" diagnose. Destijds was het alles wat ik moest doen. Het paste, dus ik droeg het, maar ik vroeg me af of ze al het andere echt hadden uitgesloten. Terwijl doktoren verschillende pillen naar me bleven gooien, voelde ik me alleen maar erger. Er moest gewoon een beter antwoord zijn.
Mijn keerpunt
Na twee jaar van deze verwarring had ik er genoeg van. De medicijnen maakten me alleen maar zieker. Ik was depressief en ik zag niet veel zin in doorgaan met leven als het leven gevuld zou worden met niets anders dan chronische pijn en vermoeidheid.
Ik had drie keuzes: ik kon een manier vinden om het allemaal te beëindigen, mezelf op een psychiatrische afdeling te controleren, of ik kon mijn familie laten weten hoe slecht mijn mentale toestand werkelijk was en probeer passende hulp te vinden. Ik koos voor de derde.
Het was moeilijk om zo kwetsbaar te zijn, toe te geven dat ik zo slecht was en om hulp te vragen die ik nodig had. Om mijn moeder te vragen me elke dag te bellen, om mijn man te vragen me echt te zien. Maar ik vroeg het, en dat was het begin.
Ik besloot ook om een nieuwe blog te starten die was gericht op mijn ziekte in plaats van toe te staan dat mijn ziekte mijn bestaande blog overnam. Ik deelde wat ik doormaakte, ik deelde de informatie die ik vond, de nieuws- en mediaartikelen die ik tegenkwam. Ik deelde de nieuwe medicijnen die de dokters naar me gooiden en de vreselijke bijwerkingen. Ik deelde de verschillende supplementen en het gebrek aan resultaten. Ik deelde mijn worstelingen, mijn hoop om me minder alleen te voelen, en dat misschien iemand anders zich ook minder alleen voelde.
Het belang van vragen stellen
Als ik beter zou worden, moest ik stoppen met naar dokters te zoeken voor antwoorden en bereid te zijn ALLES te proberen, en dat is precies wat ik deed.
Ik vroeg me af hoe voeding vanaf het begin fibromyalgie kan beïnvloeden, maar kreeg steeds hetzelfde antwoord: "Het zal niet." Natuurlijk werd mij verteld dat nachtschade, cafeïne en suiker de zaken erger konden maken, maar het was subjectief en niemand leek het zeker te weten. Tegelijkertijd hadden voedingsdeskundigen me verteld dat als ik zou stoppen met gluten, zuivel en eieren, ik me zoveel beter zou voelen.
Ik was niet bereid om zo'n grote sprong te maken zonder enige rechtvaardiging, dus heb ik gekeken naar voedselgevoeligheidstesten. Ik kwam ook "Fat, Sick, & Nearly Dead" tegen, een documentaire die liet zien hoe sap een man hielp zijn auto-immuunziekte te keren. Ik dacht dat als hij maanden kon persen, ik het een week kon doen. Misschien zou het veranderen van mijn dieet echt helpen.
Ik begon in 2012 met een vijfdaagse sapreiniging terwijl ik wachtte op de resultaten van mijn voedselgevoeligheidstests. De resultaten kwamen terug en toonden aan dat ik een lichte gevoeligheid had voor gluten, wei, eieren en gist. Ik besloot het leven te proberen zonder dat voedsel en bracht een week door met het drinken van alleen fruit en groenten. Daarna introduceerde ik langzaam vlees en niet-glutenvrije granen. Ik voelde me geweldig. Mijn man zei dat hij het verschil in mijn energie kon zien tijdens die eerste vijf dagen sap!
Nadenken over de donkerste tijden
Het is nu vier jaar later en het is moeilijk voor te stellen hoe ver ik ben gekomen. Ik blijf elke dag sap maken. Ik ben ook gluten volledig blijven vermijden, evenals eieren en zuivelproducten. Ik ontdekte op de harde manier dat gluten me in een uitbarsting sturen, waardoor ik me mentaal en fysiek vermoeid voel als niets anders. Ik veranderde mijn levensstijl en mijn kijk op het leven door meer te bewegen, open te staan voor anderen en mijn best te doen om me op het positieve te concentreren. En ik heb eindelijk mijn school afgemaakt om dat diploma te behalen.
Soms is het moeilijk om te onthouden hoe erg de dingen waren, maar het lijkt alsof ik vergeet dat mijn lichaam me snel herinnert.
Ik heb nog steeds fibromyalgie. Ik heb nog steeds slechte dagen. Ik heb nog steeds moeite. Maar ik ben op een veel betere plek dan in die twee slechtste jaren. Ik blijf bloggen om mezelf te herinneren aan de veranderingen die ik elke dag moet blijven maken, en ik kan alleen maar hopen dat ik anderen daarbij help veranderingen door te voeren die hun eigen leven verbeteren.
Julie Ryan is een freelance schrijver en blogger. Ze deelt haar reis bij Counting My Spoons. Julie deelt graag dat terwijl ze nog steeds worstelt met chronische ziekten, de goede dagen talrijker zijn dan de slechte, en ze wint deze strijd. Julie is gelukkig getrouwd en kijkt ondanks chronische ziekten uit naar vele jaren geluk.
