Ik ontmoette mijn middelbare schoolvriend via een vriend van mij. Ik was meteen verliefd op hem. Hij was een paar jaar ouder, ging naar een andere school, reed in een auto en had zelfs een beetje sexy stoppels.
Voor mij was hij niet cooler. Ik was heel blij dat hij me terug mocht.
Hij was de eerste persoon met wie ik seks had. Ik was jong en nerveus, maar hij was zachtaardig en vriendelijk. Toch was de pijn enorm.
Het voelde alsof hij probeerde in een opening te duwen die er niet was. Toen hij me eindelijk doordrong, voelde het alsof mijn vaginale opening bedekt was met duizend kleine wondjes met zout dat in de wonden was gewreven. Het branden en steken was zo ondraaglijk dat we moesten stoppen.
'Het wordt gemakkelijk', zei hij. 'De eerste keer is altijd de ergste.'
Maar dat was niet zo. Niet voor een lange tijd. En voor het grootste deel van mijn volwassenheid wist ik niet waarom.
Sinds die eerste keer zag ik talloze artsen over de pijn door de jaren heen. Er werden veel verklaringen gegeven, maar geen enkele bleef hangen.
In mijn laatste jaar van de middelbare school ging ik naar een specialist om een interne echografie van mijn baarmoeder en baarmoederhals te laten maken. Toen de sonde in mij werd ingebracht, zei ik tegen mezelf dat het goed zou komen. 'Verdraag gewoon de pijn', dacht ik, 'en je krijgt je antwoorden.' Maar de tests bleken blanco.
De dokter vertelde me dat alles normaal leek. Ik kon hem verzekeren - dat was het niet.
Hoe graag ik ook antwoorden voor mezelf wilde, ik wilde ze ook voor mijn huidige partner. Ik wilde kunnen zeggen, dit is wat er mis is met mij. Dan kon ik worden behandeld en konden we seks hebben als een normaal stel. Ik wilde iets speciaals met mijn vriend kunnen delen, iets anders dan excuses aanbieden door tranen.
'Ik weet niet wat er met me aan de hand is', zei ik herhaaldelijk en huilde in zijn borst. Ik voelde me een mislukking in seks en een mislukking als vriendin. Ik wilde ook kunnen genieten van seks zoals iedereen om me heen leek.
Een woede en haat jegens mijn lichaam begonnen in me te broeien.
Een antwoord krijgen
Tijdens mijn universitaire jaren bleef ik een gestage stroom dokters zien. Vaker wel dan niet, werd ik weggestuurd met een recept om een urineweginfectie (UTI) te behandelen. Ik had eerder een UTI gehad en wist dat wat er met mij aan de hand was heel, heel anders was.
Toch zou ik verplicht zijn. Ik zou onvermijdelijk een schimmelinfectie ontwikkelen door de antibiotica die ik niet nodig had en dagen later teruggaan naar de apotheek voor een nieuwe behandeling.
Mijn leven voelde als een circus van medicijnen die niets deden, en een aanval van pijn en ongemak.
Ik voelde me alleen, gefrustreerd en beschadigd.
Soms probeerde ik gewoon om te gaan met de pijn. Terwijl ik seks had met mijn partner, ging ik bovenop zitten en stopte mijn hoofd in het kussen naast hem en beet erop om de pijnlijke prikken te blokkeren.
Daarna rende ik rechtstreeks naar de badkamer en zei dat ik moest plassen om een nieuwe UTI te voorkomen. Echt, ik veegde de tranen op mijn gezicht weg.
Ik was wanhopig op zoek naar seks zoals iedereen. Maar hoeveel dokters ik ook zag, de pijn hield niet op. Ik voelde me gebroken.
Het blijkt dat ik niet de enige ben - pijnlijke seks is heel gewoon.
Volgens het American College of Obstetricians and Gynecologists ervaren 3 van de 4 vrouwen zelfs een vorm van pijnlijke seks tijdens hun leven. Er is een breed scala aan oorzaken, waaronder disfunctie van de bekkenbodem, vulvodynie, endometriose, cysten van de eierstokken en vleesbomen.
Op een dag belandde ik bij een vrouwenkliniek en kreeg ik de diagnose vaginisme, een aandoening die ervoor zorgt dat de spieren rond de vaginale opening onwillekeurig samentrekken tijdens penetratie. Dit maakt seks of het inbrengen van een tampon buitengewoon pijnlijk.
Het is moeilijk om precies te weten hoeveel vrouwen met vaginisme leven, omdat de aandoening vaak een verkeerde diagnose heeft of niet wordt gediagnosticeerd. Dit komt gedeeltelijk omdat veel vrouwen niet praten over hun ervaringen. Er wordt echter geschat dat 2 op de 1.000 vrouwen de aandoening tijdens hun leven zullen ervaren.
Mijn arts vertelde me dat er geen officiële oorzaak is van vaginisme, maar het wordt meestal in verband gebracht met angst, angst voor seks of trauma uit het verleden. Als iemand die leeft met een gegeneraliseerde angststoornis, was deze correlatie voor mij niet enorm verrassend. In feite begon het allemaal logisch te worden.
Ik had mezelf jarenlang in elkaar geslagen voor iets dat niet alleen buiten mijn controle lag, maar ook veel vaker voorkwam dan ik dacht.
Ik was niet gebroken. Ik was gewoon een vrouw met angst die door een wereld navigeerde die de nuance van gezondheidsproblemen bij vrouwen niet begreep.
Leren plezier te vinden
Er was geen remedie voor mijn nieuw gediagnosticeerde aandoening, maar er was behandeling en beheer. Het was niet allemaal peachy, maar het was een begin.
De behandeling omvat het dagelijks knijpen en ontspannen van mijn vaginale spieren, het aanbrengen van verdovende crème op mijn vagina en vaginale opening en vervolgens het aanraken, en het allerbelangrijkste, openlijk praten over mijn toestand met degenen die ik vertrouw. Dat omvat mijn dokter, goede vrienden en seksuele partners.
Het duurde lang voordat ik op een plek kwam waar ik zelfs kon spelen met het idee van plezier tijdens seks. Het was altijd een pijnlijke last geweest te worden in plaats van genoten.
Nu ik een plan van aanpak had, begon ik te begrijpen dat ik ondanks mijn toestand seksueel begeerlijk kon zijn en dat ik plezierige seksuele ervaringen kon hebben.
Ik ben blij dat ik met artsen doorging totdat ik een oplossing vond. Het was een frustrerende en vermoeiende reis om antwoorden te vinden - maar ik ben dankbaar dat ik ben uitgerust met kennis over mijn lichaam en een arts die ik kan vertrouwen.
Leren over vaginisme en hoe het mij beïnvloedt, heeft een enorm gewicht van mijn schouders en tussen mijn lakens afgenomen.
Als je pijnlijke seks ervaart, moedig ik je aan hetzelfde te doen. Blijf doorgaan totdat u een arts vindt die luistert en u de antwoorden geeft die u verdient.
Meer dan wat dan ook, ik moedig je aan om je lichaam rustig aan te doen en het met vriendelijkheid en liefde te behandelen.
Jarenlang haatte ik mijn vagina. Ik gaf het de schuld dat ik me leeg en gebroken voelde. Uiteindelijk realiseerde ik me dat mijn lichaam me probeerde te beschermen, ook al was het op een ongewenste manier.
Door dat besef kon ik loslaten en leren hoe ik van mijn lichaam en mijn vagina moest houden.
Marnie Vinall is een freelance schrijver en woont in Melbourne, Australië. Ze heeft veel geschreven voor een reeks publicaties over alles, van politiek en geestelijke gezondheid tot nostalgische sandwiches en de staat van haar eigen vagina. Je kunt Marnie bereiken via Twitter, Instagram of haar website.
