Laten we zeggen dat een gemiddelde persoon emoties ervaart op een schaal van 1 tot 10. Gewoonlijk zitten de dagelijkse gevoelens in het bereik van 3 tot 4 omdat de emoties bestaan, maar ze dicteren niet … totdat er iets buitengewoons gebeurt - een scheiding, een overlijden, een baanpromotie of een ander ongebruikelijk evenement.
Dan piekeren de emoties van een persoon binnen het bereik van 8 tot 10 en zijn ze een beetje geobsedeerd door het evenement. En iedereen begrijpt dat. Het is logisch dat iemand die zojuist een geliefde heeft verloren, dat meestal in zijn hoofd heeft.
Behalve, met een zware depressie, leef ik bijna altijd in het bereik van 8 tot 10. En hierdoor kan ik verschijnen - in feite kan de emotionele uitputting me veranderen in - een 'slechte' vriend.
Soms lijk ik niet geïnvesteerd in je verhaal of leven
Geloof me als ik het je vertel, ik geef om de mensen om me heen. Ik wil nog steeds van je weten, ook al vergeet ik het te vragen. Soms is de pijn zo erg dat het het enige is waar ik aan denk.
Mijn lijden, mijn verdriet, mijn vermoeidheid, mijn angst … alle effecten die gepaard gaan met mijn depressie zijn extreem en kamperen daar wat er ook gebeurt. Dit is mijn dagelijkse ervaring, die mensen niet altijd 'snappen'. Er is geen ongebruikelijke gebeurtenis om deze extreme emoties te verklaren. Door een hersenziekte ben ik constant in deze toestand.
Dit gevoel komt zo vaak bij me op, het lijkt alsof het de enige dingen zijn waar ik aan kan denken. Ik kan overkomen als navelstaren, alsof ik in mijn eigen pijn wordt gezogen en het enige waar ik aan kan denken is mezelf.
Maar het kan me nog steeds schelen. Onze ervaringen en mijn reacties kunnen worden gefilterd door kilometers depressieve smurrie, maar het kan me nog steeds schelen. Ik wil nog steeds een vriend zijn. Ik wil er nog steeds voor je zijn.
Bijna altijd stuur ik je e-mails, sms-berichten of voicemails niet terug
Ik weet dat het een taak van vijf seconden lijkt, maar het is moeilijk voor mij om mijn voicemail te controleren. Werkelijk. Ik vind het pijnlijk en intimiderend.
Ik wil niet weten wat andere mensen over mij zeggen. Ik ben bang dat er iets "ergs" in mijn e-mail, sms'jes of voicemail zal zitten en dat ik het niet aankan. Het kan uren of zelfs dagen duren om de energie en kracht op te bouwen om te controleren wat mensen tegen me zeggen.
Het is niet dat ik denk dat deze mensen niet aardig of zorgzaam zijn. Het is gewoon dat mijn depressieve brein me doet geloven dat er iets ergs zal gebeuren als ik besluit te luisteren.
En wat als ik het niet aankan?
Deze zorgen zijn echt voor mij. Maar het is ook echt dat ik om je geef en dat ik wel wil reageren. Weet alsjeblieft dat je communicatie met mij belangrijk is, zelfs als ik niet altijd kan reageren.
Vaak kom ik niet opdagen voor je sociale evenementen
Ik vind het geweldig als mensen me vragen voor sociale evenementen. Soms ben ik er zelfs opgewonden over wanneer ze het vragen, maar mijn humeur is zo onvoorspelbaar. Dit maakt me waarschijnlijk een slechte vriend, iemand die je niet meer wilt vragen naar sociale evenementen.
Maar tegen de tijd dat de gebeurtenis zich voordoet, ben ik misschien veel te depressief om het huis te verlaten. Ik heb misschien dagenlang niet gedoucht. Ik heb misschien mijn tanden of mijn haar niet gepoetst. Ik voel me misschien de dikste koe ooit als ik mezelf in kleding zie die ik misschien wil verslijten. Ik ben er misschien van overtuigd dat ik een heel slecht persoon ben en veel te "slecht" om voor anderen te staan. En dat alles omvat niet mijn angst.
Ik heb sociale angst. Ik maak me zorgen over het ontmoeten van nieuwe mensen. Ik maak me zorgen over wat anderen over mij gaan denken. Ik ben bang dat ik het verkeerde ga doen of zeggen.
Dit alles kan bouwen en tegen de tijd dat het evenement komt, zal ik waarschijnlijk niet aanwezig zijn. Het is niet dat ik daar niet wil zijn. Ik doe. Het is gewoon dat mijn hersenziekte de overhand heeft gekregen en ik kan er niet genoeg tegen vechten om het huis te verlaten.
Maar ik wil dat je weet dat ik nog steeds wil dat je het vraagt en dat ik er echt bij wil zijn, als ik kan.
Ben ik echt een slechte vriend? Ik wil niet zijn
Ik wil geen slechte vriend zijn. Ik wil een even goede vriend voor je zijn als jij voor mij. Ik wil er voor je zijn. Ik wil over je leven horen. Ik wil met je praten en ik wil tijd met je doorbrengen.
Het is gewoon zo dat mijn depressie een enorme barrière tussen jou en mij heeft gelegd. Ik beloof dat ik zal werken om die barrière te beklimmen wanneer ik maar kan, maar ik kan niet beloven dat ik dat altijd zal kunnen.
Begrijp alsjeblieft: hoewel mijn depressie me soms een slechte vriend maakt, ben ik mijn depressie niet. De echte ik geeft om je en wil je behandelen zoals je verdient om behandeld te worden.
Natasha Tracy is een bekende spreker en bekroonde schrijfster. Haar blog, Bipolar Burble, staat consequent in de top 10 van online gezondheidsblogs. Natasha is ook een auteur met de veelgeprezen Lost Marbles: Insights into My Life with Depression & Bipolar op haar naam. Ze wordt beschouwd als een belangrijke beïnvloeder op het gebied van geestelijke gezondheid. Ze heeft voor veel sites geschreven, waaronder HealthyPlace, HealthLine, PsychCentral, The Mighty, Huffington Post en vele anderen.
Vind Natasha op Bipolar Burble, Facebook;, Twitter;, Google+;, Huffington Post en haar Amazon-pagina.
