Hij vroeg het opnieuw: 'Hoe is je moeder overleden?'
En opnieuw vertel ik mijn zoon dat ze kanker had. Maar deze keer stelt hij hem niet gerust. Hij vuurt meer vragen af:
'Hoe lang geleden was dat?'
'Heeft ze me ooit ontmoet?'
'Ik herinner me je vader, maar waarom herinner ik me je moeder niet?'
Ik weet niet hoeveel langer ik zijn nieuwsgierigheid kan ontwijken. Ben is nu immers 9 jaar oud en hij is net zo nieuwsgierig en attent als ze komen.
Ik onthul de waarheid: ze heeft hem nooit ontmoet.
Ik hoop dat dat voorlopig genoeg is. Zijn ogen vullen zich met verdriet terwijl hij naar me toe loopt om me te omhelzen. Ik kan zien dat hij meer informatie wil. Maar ik kan het gewoon nog niet doen. Ik kan hem niet vertellen dat ze stierf toen ik drie maanden zwanger van hem was.
Nooit goede timing
Op mijn 21e verjaardag vertelde mijn moeder me over een tijd dat ik 3 jaar oud was en ik haar zo hard schopte dat ik haar borstkas kneep. Na weken pijn bezocht ze een dokter. Een röntgenfoto leidde tot andere tests, waaruit bleek dat ze borstkanker in stadium 3 had.
Ze was 35 jaar oud, dezelfde leeftijd als haar moeder toen ze de diagnose borstkanker kreeg, en dezelfde leeftijd als haar jongere zus als ze ook een diagnose zou krijgen. Mijn moeder had een dubbele borstamputatie, nam deel aan een medicijnonderzoek en overleefde de volgende 26 jaar een paar keer opnieuw.
Maar enkele uren nadat ik ontdekte dat ik voor het eerst een kind had, hoorde ik dat haar kanker zich had verspreid.
Twee maanden lang verzekerde ik mijn moeder dat ze lang genoeg zou leven om mijn baby te ontmoeten. 'Je hebt eerder kanker verslagen. Ik weet dat je het weer kunt, 'zei ik tegen haar.
Maar naarmate de kanker vorderde, werd het me duidelijk dat ze zou overlijden voordat de baby arriveerde. Ik voelde me egoïstisch omdat ik hoopte dat ze zou blijven vechten, zodat ze mijn maag kon zien groeien, bij me in de verloskamer kon zijn en me door het moederschap kon leiden. Toen werd het egoïsme plotseling vervangen door genade. Ik wilde alleen dat haar pijn wegging.
Toen ik tijdens mijn zwangerschap de markering van drie maanden bereikte, was ik opgewonden om het aan mijn moeder te vertellen, maar ik vreesde het ook. Toen ze het nieuws hoorde, keek ze me aan met een mengeling van opluchting en angst. 'Dat is geweldig', zei ze. We wisten allebei dat ze echt wilde zeggen: 'Ik moet nu weg.'
Een paar dagen later overleed ze.
Redenen vinden om blij te zijn tijdens het rouwen
De rest van mijn zwangerschap was een achtbaan van ups en downs terwijl ik wachtte op de komst van mijn baby en het verlies van mijn moeder betreurde. Soms dacht ik meer aan de ene dan aan de andere. Ik was dankbaar voor de steun van mijn man, familie en vrienden. Ik vond zelfs troost in de grote stad waar ik woonde - de levendigheid van Chicago hield me in beweging, dacht na en vermeed zelfmedelijden. Ik kon nadenken over mijn pijn in privacy, maar niet in afzondering.
Toen ik zes maanden zwanger was, gingen mijn man en ik naar onze favoriete plek, de comedyclub Zanies. Het was de eerste keer dat ik de baby realiseerde en ik had een sterke band. Terwijl de stand-up comedians het podium betraden, elk grappiger dan de vorige, lachte ik steeds harder. Tegen het einde van de nacht lachte ik zo hard dat de baby het opmerkte. Elke keer dat ik lachte, trapte hij. Naarmate mijn lach intenser werd, deden zijn trappen dat ook. Tegen het einde van de show leek het alsof we samen lachten.
Ik ging die avond naar huis en kende mijn baby en ik waren verbonden op een manier die alleen moeders en zonen konden begrijpen. Ik kon niet wachten om hem te ontmoeten.
Alles wat ik ze kan geven zijn mijn herinneringen
Tijdens mijn laatste trimester verteerde de planning voor de aankomst van de baby me. En voordat ik het wist, was Ben hier.
Ik weet niet zeker hoe mijn man en ik die eerste paar maanden hebben doorstaan. Mijn schoonmoeder en zus waren een enorme hulp en mijn vader was bereid me te laten luchten wanneer dat nodig was. In de loop van de tijd leerden we functioneren, zoals alle nieuwe ouders op de een of andere manier doen.
In de loop van de jaren vroegen Ben en uiteindelijk mijn dochter naar mijn moeder en mijn vader. (Hij stierf toen Ben drie was en Cayla één.) Ik zou ze hier en daar kleine dingen vertellen - zoals hoe grappig mijn vader was en hoe aardig mijn moeder was. Maar ik accepteerde het feit dat ze mijn ouders nooit echt zouden kennen. Ze zouden genoegen moeten nemen met mijn herinneringen.
Toen de tiende verjaardag van de dood van mijn moeder naderde, worstelde ik met hoe ik moest reageren. In plaats van me de hele dag in mijn kamer te verstoppen, wat ik echt wilde doen, besloot ik positief te zijn - zoals ze altijd was.
Ik liet mijn kinderen mijn favoriete foto's van haar zien en grappige homevideo's uit mijn jeugd. Ik heb ze haar recept voor zelfgemaakte pizza gemaakt, iets wat ik zo erg mis. Het beste van alles was dat ik ze vertelde over de manieren waarop ik haar kwaliteiten en kenmerken erin kan zien. In Ben zie ik haar aangeboren mededogen voor anderen; in Cayla, haar betoverende grote blauwe ogen. Ze straalden van het besef dat ze er deel van uitmaakt, ondanks haar afwezigheid.
Toen Ben vragen begon te stellen, beantwoordde ik ze zo goed mogelijk. Maar ik besloot de timing van haar dood, waar hij opnieuw naar vroeg, uit te houden. Ik wil niet praten over wanneer en hoe ze stierf - ik wil dat mijn kinderen weten hoe ze leefde.
Maar misschien zal ik hem op een dag het hele verhaal vertellen. Misschien op zijn 21e verjaardag, net zoals mijn moeder het me vertelde.
