De taxi arriveerde bij zonsopgang, maar het had zelfs eerder kunnen komen; Ik was de hele nacht wakker geweest. Ik was doodsbang voor de dag die voor me lag en wat het voor de rest van mijn leven zou betekenen.
In het ziekenhuis veranderde ik in een hightech jurk die me warm zou houden tijdens de lange uren dat ik buiten bewustzijn was, en mijn chirurg arriveerde om een snelle pre-operatieve controle uit te voeren. Pas toen ze voor de deur stond en op het punt stond de kamer te verlaten, vond mijn angst eindelijk zijn stem. 'Alsjeblieft,' zei ik. Ik heb je hulp nodig. Kunt u me nog een keer vertellen: waarom heb ik deze borstamputatie nodig? '
Ze draaide zich weer naar me om en ik kon aan haar gezicht zien dat ze al wist wat ik diep vanbinnen al die tijd had gevoeld. Deze operatie zou niet plaatsvinden. We zouden een andere manier moeten vinden.
Een paar weken eerder had borstkanker mijn leven overspoeld, toen ik een klein kuiltje in de buurt van mijn linkertepel zag. De huisarts dacht dat het niets was - maar waarom het risico nemen, vroeg ze opgewekt, terwijl ze op haar toetsenbord tikte om de verwijzing te organiseren.
Tien dagen later leek het nieuws in de kliniek weer optimistisch: het mammogram was duidelijk, de consulent vermoedde dat het een cyste was. Vijf dagen later, terug in de kliniek, bleek het vermoeden van de consulent verkeerd te zijn. Een biopsie onthulde dat ik een invasief carcinoom van graad 2 had.
Ik was geschokt, maar niet kapot. De consultant verzekerde me dat ik een goede kandidaat zou moeten zijn voor wat zij borstsparende chirurgie noemde, om alleen het aangetaste weefsel te verwijderen (dit wordt vaak lumpectomie genoemd). Dat zou weer een andere verkeerde voorspelling blijken te zijn, hoewel ik dankbaar ben voor de vroege hoop die het me gaf. Ik dacht dat ik kanker zou kunnen behandelen. Mijn borst verliezen kon ik niet.
De baanbrekende slag kwam de volgende week. Mijn tumor was moeilijker te diagnosticeren omdat deze zich in de lobben van de borst bevond, in tegenstelling tot de kanalen (waar ongeveer 80 procent van de invasieve borstkankers ontstaat). Lobulaire kanker misleidt vaak mammografie, maar het is waarschijnlijker dat het op een MRI-scan verschijnt. En het resultaat van mijn MRI-scan was vernietigend.
De door mijn borst geregen tumor was veel groter dan de echo had aangegeven, tot 10 cm lang (10 cm! Ik had nog nooit van iemand met zo'n grote tumor gehoord). De dokter die het nieuws bekendmaakte, keek niet naar mijn gezicht; zijn ogen waren samengesmolten op zijn computerscherm, zijn wapenrusting tegen mijn emotie. We waren centimeters van elkaar verwijderd, maar hadden op verschillende planeten kunnen zitten. Toen hij termen als 'implantaat', 'dorsi-flap' en 'tepelreconstructie' begon te fotograferen, was ik nog niet eens begonnen met het nieuws dat ik de rest van mijn leven één borst zou missen.
Deze arts leek meer te spreken over operatiedata dan me te helpen de maalstroom te begrijpen. Het enige wat ik me realiseerde was dat ik bij hem weg moest. De volgende dag stuurde een vriend me een lijst met andere consultants, maar waar moest ik beginnen? En toen merkte ik dat slechts één naam op de lijst van een vrouw was. Ik besloot om een afspraak te maken om haar te zien.
Fiona MacNeill is een paar jaar ouder dan ik, eind vijftig
Ik herinner me nauwelijks iets van onze eerste chat, slechts een paar dagen nadat ik haar naam had gelezen. Ik was helemaal op zee en zwierf rond. Maar in de storm van kracht 10 die mijn leven zo plotseling was geworden, was MacNeill mijn eerste aanblik op het droge sinds dagen. Ik wist dat ze iemand was die ik kon vertrouwen. Ik voelde me zoveel gelukkiger in haar handen dat ik de verschrikkelijkheid van het verliezen van mijn borst was gaan uitwissen.
Wat ik toen niet wist, is hoe breed het spectrum van gevoelens is dat vrouwen hebben over hun borsten. Aan de ene kant zijn er mensen met een take-them-or-leave-benadering, die vinden dat hun borsten niet bijzonder belangrijk zijn voor hun identiteitsgevoel. Aan de andere kant zijn vrouwen zoals ik, voor wie borsten bijna net zo essentieel lijken als hart of longen.
Wat ik ook heb ontdekt, is dat er vaak weinig of geen erkenning van is. De meeste vrouwen die een levensveranderende operatie voor borstkanker ondergaan, hebben niet de mogelijkheid om een psycholoog voor de operatie te zien.
Als ik die kans had gekregen, zou het binnen de eerste tien minuten duidelijk zijn geweest hoe wanhopig ongelukkig ik in mezelf was bij de gedachte mijn borst te verliezen. En hoewel borstkankerprofessionals weten dat psychologische hulp een groot voordeel zou zijn voor veel vrouwen, maakt het grote aantal gediagnosticeerden het onpraktisch.
In veel NHS-ziekenhuizen zijn de klinische psychologische middelen voor borstkanker beperkt. Mark Sibbering, borstchirurg in het Royal Derby Hospital en MacNeill's opvolger als voorzitter van de Association of Breast Surgery, zegt dat de meerderheid wordt gebruikt voor twee groepen: patiënten die risicoverlagende chirurgie overwegen omdat ze genmutaties dragen die hen vatbaar maken voor borstkanker, en mensen met kanker in één borst die borstamputatie van hun niet-aangedane borst overwegen.
Een deel van de reden waarom ik mijn ongeluk om mijn borst te verliezen begroef, was omdat MacNeill een veel beter alternatief had gevonden dan de dorsi-flap-procedure die de andere chirurg aanbood: een DIEP-reconstructie. Vernoemd naar een bloedvat in de buik, gebruikt de procedure huid en vet van daaruit om een borst weer op te bouwen. Het beloofde het allerbeste om mijn eigen borst te houden, en ik had net zoveel vertrouwen in de plastisch chirurg die de herbouw zou uitvoeren als in MacNeill, die de borstamputatie zou doen.
Maar ik ben een journalist en hier laat mijn onderzoekende vaardigheden me in de steek. Wat ik had moeten vragen was: zijn er alternatieven voor een borstamputatie?
Ik stond voor een grote operatie, een operatie van 10 tot 12 uur. Het zou me een nieuwe borst geven die ik niet kon voelen en ernstige littekens op zowel mijn borst als mijn buik, en ik zou geen linker tepel meer hebben (hoewel reconstructie van de tepel voor sommige mensen mogelijk is). Maar met mijn kleren aan, het leed geen twijfel dat ik er geweldig uit zou zien, met perter boobs en een slankere buik.
Ik ben instinctief een optimist. Maar terwijl het leek alsof de mensen om me heen vol vertrouwen naar de oplossing toe bewogen, ging mijn onderbewustzijn steeds verder achteruit. Natuurlijk wist ik dat de operatie de kanker zou wegnemen, maar wat ik niet kon berekenen, was hoe ik me zou voelen over mijn nieuwe lichaam.
Ik heb altijd van mijn borsten gehouden en ze zijn essentieel voor mijn gevoel van mezelf. Ze vormen een belangrijk onderdeel van mijn seksualiteit, en ik heb drie jaar lang elk van mijn vier kinderen borstvoeding gegeven. Mijn grote angst was dat ik zou worden verminderd door een borstamputatie, dat ik me nooit meer heel zou voelen, of echt zelfverzekerd of op mijn gemak zou zijn bij mezelf.
Ik ontkende deze gevoelens zo lang als ik kon, maar op de ochtend van de operatie kon ik me nergens verbergen. Ik weet niet wat ik verwachtte toen ik eindelijk mijn angst uitsprak. Ik denk dat ik dacht dat MacNeill terug de kamer in zou draaien, op het bed zou gaan zitten en me een peptalk zou geven. Misschien had ik gewoon wat handvastheid nodig en de geruststelling dat uiteindelijk alles goed zou komen.
Maar MacNeill gaf me geen peptalk. Ze probeerde me ook niet te vertellen dat ik het goede deed. Wat ze zei was: 'Je mag alleen een borstamputatie ondergaan als je er absoluut zeker van bent dat het goed is. Als je het niet zeker weet, moeten we deze operatie niet doen - omdat het levensveranderend zal zijn, en als je niet klaar bent voor die verandering, zal het waarschijnlijk een grote psychologische impact hebben op je toekomst.”
Het duurde nog ongeveer een uur voordat we de definitieve beslissing hadden genomen om te annuleren. Mijn man moest wat overtuigen dat het de juiste manier van handelen was, en ik moest met MacNeill praten over wat ze in plaats daarvan zou kunnen doen om de kanker te verwijderen (in feite zou ze een lumpectomie proberen; ze kon niet beloven dat ze in staat zou zijn om het te verwijderen en me een fatsoenlijke borst te geven, maar ze zou absoluut haar best doen). Maar vanaf het moment dat ze reageerde zoals ze deed, wist ik dat de borstamputatie niet zou plaatsvinden en dat het voor mij helemaal de verkeerde oplossing was geweest.
Wat ons allemaal duidelijk was geworden, was dat mijn geestelijke gezondheid in gevaar was. Natuurlijk wilde ik dat de kanker verdwenen was, maar tegelijkertijd wilde ik dat mijn gevoel van mezelf intact bleef.
In de drie en een half jaar sinds die dag in het ziekenhuis heb ik veel meer afspraken met MacNeill gehad.
Deel op Pinterest
Een ding dat ik van haar heb geleerd, is dat veel vrouwen ten onrechte geloven dat borstamputatie de enige of de veiligste manier is om met hun kanker om te gaan.
Ze vertelde me dat veel vrouwen die een borsttumor krijgen - of zelfs pre-invasieve borstkanker zoals ductaal carcinoom in situ (DCIS) - geloven dat het opofferen van een of beide borsten hen geeft wat ze wanhopig willen: de kans om doorgaan met leven en een toekomst zonder kanker.
Dat leek de boodschap te zijn die mensen gebruikten van Angelina Jolie's zwaar gepubliceerde beslissing in 2013 om een dubbele borstamputatie te ondergaan. Maar dat was niet om een echte kanker te behandelen; het was volledig een daad van preventie, gekozen nadat ze ontdekte dat ze een potentieel gevaarlijke variant van het BRCA-gen droeg. Maar dat was voor velen een nuance.
De feiten over borstamputatie zijn complex, maar veel vrouwen ondergaan een enkele of zelfs dubbele borstamputatie zonder ze zelfs maar te beginnen te ontrafelen. Waarom? Omdat het eerste dat u overkomt als u wordt verteld dat u borstkanker heeft, is dat u extreem bang bent. Waar je het meest bang voor bent, is het voor de hand liggende: dat je gaat sterven. En je weet dat je kunt blijven leven zonder je borst (en), dus je denkt dat als ze verwijderd worden de sleutel is om in leven te blijven, je bereid bent om afscheid te nemen.
Als u kanker in één borst heeft gehad, is het risico om het in uw andere borst te krijgen meestal kleiner dan het risico dat de oorspronkelijke kanker terugkeert in een ander deel van uw lichaam.
Het geval voor een borstamputatie is misschien nog overtuigender als u wordt verteld dat u een reconstructie kunt krijgen die bijna net zo goed is als de echte, mogelijk met een buikwandcorrectie. Maar hier is het probleem: hoewel veel van degenen die deze keuze maken, geloven dat ze het veiligste en beste doen om zichzelf te beschermen tegen de dood en toekomstige ziekten, is de waarheid lang niet zo duidelijk.
'Veel vrouwen vragen om een dubbele borstamputatie omdat ze denken dat ze dan geen borstkanker meer krijgen of dat ze er niet aan zullen sterven', zegt MacNeill. 'En sommige chirurgen grijpen gewoon naar hun dagboek. Maar wat ze moeten doen, is vragen: waarom wil je een dubbele borstamputatie? Wat hoop je te bereiken? '
En op dat moment, zegt ze, zeggen vrouwen normaal gesproken: "Omdat ik het nooit meer wil krijgen", of "Ik wil er niet aan sterven", of "Ik wil nooit meer chemotherapie krijgen". 'En dan kun je een gesprek voeren', zegt MacNeill, 'omdat geen van deze ambities kan worden bereikt door een dubbele borstamputatie.'
Chirurgen zijn maar mensen. Ze willen zich concentreren op het positieve, zegt MacNeill. De veel verkeerd begrepen realiteit van borstamputatie, zegt ze, is deze: beslissen of een patiënt er wel of geen moet hebben, is meestal niet verbonden met het risico van de kanker. 'Het is een technische beslissing, geen beslissing over kanker.
'Het kan zijn dat de kanker zo groot is dat je hem niet kunt verwijderen en geen borst intact kunt laten; of het kan zijn dat de borst erg klein is, en het verwijderen van de tumor betekent het verwijderen van het grootste deel van [de borst]. Het draait allemaal om het volume van de kanker versus het volume van de borst. '
Mark Sibbering is het daarmee eens. De gesprekken die een borstchirurg moet voeren met een vrouw bij wie kanker is vastgesteld, zijn volgens hem enkele van de moeilijkste die je je kunt voorstellen.
"Vrouwen met de diagnose borstkanker zullen verschillende kennisniveaus van borstkanker hebben en vooropgezette ideeën over mogelijke behandelingsopties", zegt hij. 'Vaak moet u de besproken informatie dienovereenkomstig beoordelen.'
Hij zegt bijvoorbeeld dat een vrouw met een nieuw gediagnosticeerde borstkanker een bilaterale borstamputatie en reconstructie kan aanvragen. Maar als ze een agressieve, mogelijk levensbedreigende borstkanker heeft, moet behandeling daarvan de belangrijkste prioriteit zijn. Het verwijderen van de andere borst zal de uitkomst van deze behandeling niet veranderen, maar zou, zegt Sibbering, "de complexiteit van de operatie vergroten en mogelijk de kans op complicaties vergroten die belangrijke behandelingen zoals chemotherapie zouden kunnen vertragen".
Tenzij een patiënt al weet dat ze een verhoogd risico op een tweede borstkanker heeft omdat ze een BRCA-mutatie draagt, zegt Sibbering dat hij niet graag onmiddellijke bilaterale chirurgie aanbiedt. Zijn ambitie is dat pas gediagnosticeerde vrouwen geïnformeerde, weloverwogen beslissingen nemen in plaats van de noodzaak te voelen om een operatie te ondergaan.
Ik denk dat ik zo dichtbij ben gekomen als mogelijk is om tot een besluit te komen waarvan ik denk dat ik er spijt van zou hebben gehad. En ik denk dat er vrouwen zijn die misschien een andere beslissing hebben genomen als ze alles hadden geweten wat ze nu weten.
Terwijl ik dit artikel aan het onderzoeken was, vroeg ik een liefdadigheidsinstelling voor kanker naar de overlevenden van kanker die ze aanbieden als woordvoerders van de media om over hun eigen gevallen te praten. De liefdadigheidsinstelling vertelde me dat ze geen casestudy's hebben van mensen die geen vertrouwen hebben in de mastectomiekeuzes die ze hebben gemaakt. "Case studies waren het er in het algemeen over eens woordvoerders te zijn omdat ze trots zijn op hun ervaring en hun nieuwe lichaamsbeeld", vertelde de persvoorlichter. 'De mensen die zich onzeker voelen, blijven vaak uit de schijnwerpers.'
En natuurlijk zijn er genoeg vrouwen die tevreden zijn met de beslissing die ze hebben genomen. Vorig jaar interviewde ik de Britse omroep en journaliste Victoria Derbyshire. Ze had een zeer vergelijkbare kanker als ik, een lobulaire tumor van 66 mm tegen de tijd dat de diagnose werd gesteld, en ze koos voor een borstamputatie met een borstreconstructie.
Ze koos ook voor een implantaat in plaats van een DIEP-reconstructie, omdat een implantaat de snelste en gemakkelijkste manier is om een reconstructie uit te voeren, zij het niet zo natuurlijk als de operatie die ik heb gekozen. Victoria heeft niet het gevoel dat haar borsten haar hebben gedefinieerd: ze bevindt zich aan de andere kant van het spectrum van mij. Ze is erg blij met de beslissing die ze heeft genomen. Ik kan haar beslissing begrijpen en zij kan de mijne begrijpen.
De behandeling van borstkanker wordt steeds persoonlijker
Er moet een uiterst complexe reeks variabelen worden afgewogen die te maken hebben met de ziekte, de behandelingsmogelijkheden, het gevoel van de vrouw over haar lichaam en haar risicoperceptie. Dit alles is een goede zaak - maar het zal naar mijn mening nog beter zijn als er een eerlijkere discussie is over wat borstamputatie wel en niet kan doen.
Kijkend naar de meest recente beschikbare gegevens is de trend dat steeds meer vrouwen met kanker in één borst kiezen voor dubbele borstamputatie. In de VS zijn tussen 1998 en 2011 het aantal gevallen van dubbele borstamputatie bij vrouwen met kanker in slechts één borst gestegen van 1,9 procent tot 11,2 procent.
Ook in Engeland was er tussen 2002 en 2009 een stijging: bij vrouwen die voor het eerst borstkanker kregen, steeg het percentage dubbele borstamputatie van 2 procent naar 3,1 procent.
Maar ondersteunt het bewijs deze actie? Een Cochrane review van studies uit 2010 concludeert: “Bij vrouwen die kanker in één borst hebben gehad (en dus een hoger risico hebben op het ontwikkelen van primaire kanker in de andere), kan het verwijderen van de andere borst (contralaterale profylactische borstamputatie of CPM) de incidentie van kanker in die andere borst, maar er is onvoldoende bewijs dat dit de overleving verbetert. '
De stijging in de VS zal waarschijnlijk deels te wijten zijn aan de manier waarop gezondheidszorg wordt gefinancierd - vrouwen met een goede verzekeringsdekking hebben meer autonomie. Dubbele borstamputaties kunnen voor sommigen ook een aantrekkelijkere optie zijn omdat de meeste reconstructie in de VS wordt uitgevoerd met implantaten in plaats van weefsel van het eigen lichaam van de patiënt - en een implantaat in slechts één borst heeft de neiging om een asymmetrisch resultaat te geven.
'Maar', zegt MacNeill, 'dubbele chirurgie betekent dubbele risico's - en niet de dubbele voordelen.' Het is de reconstructie, en niet de borstamputatie zelf, die deze risico's met zich meebrengt.
Er kan ook een psychologisch nadeel zijn aan borstamputatie als procedure. Er is onderzoek dat suggereert dat vrouwen die de operatie hebben ondergaan, met of zonder reconstructie, een negatief effect voelen op hun zelfgevoel, vrouwelijkheid en seksualiteit.
Volgens de National Mastectomy and Breast Reconstruction Audit van Engeland in 2011 waren bijvoorbeeld slechts vier op de tien vrouwen in Engeland tevreden over hoe ze er ongekleed uitzagen na een borstamputatie zonder reconstructie, tot zes op de tien van degenen die een onmiddellijke borstreconstructie hadden ondergaan
Maar plagen wat er na de borstamputatie aan de hand is voor vrouwen is moeilijk
Deel op Pinterest
Diana Harcourt, hoogleraar uiterlijk- en gezondheidspsychologie aan de University of the West of England, heeft veel werk verricht met vrouwen die borstkanker hebben gehad. Ze zegt dat het volkomen begrijpelijk is dat een vrouw die een borstamputatie heeft ondergaan niet het gevoel wil hebben dat ze een fout heeft gemaakt.
"Wat vrouwen ook ondergaan na een borstamputatie, ze hebben de neiging zichzelf ervan te overtuigen dat het alternatief erger zou zijn geweest", zegt ze. 'Maar het lijdt geen twijfel dat het een enorm effect heeft op hoe een vrouw over haar lichaam en haar uiterlijk denkt.
'Mastectomie en reconstructie is niet alleen een eenmalige operatie - u komt er niet zomaar overheen en dat is alles. Het is een belangrijke gebeurtenis en je leeft voor altijd met de gevolgen. Zelfs de beste reconstructie zal nooit hetzelfde zijn als je borst weer terug hebben. '
Een groot deel van de 20e eeuw was volledige borstamputatie de gouden standaardbehandeling voor borstkanker. De eerste uitstapjes naar borstsparende chirurgie vonden plaats in de jaren zestig. De techniek boekte vooruitgang en in 1990 gaven de Amerikaanse National Institutes of Health richtlijnen voor het aanbevelen van lumpectomie plus radiotherapie voor vrouwen met vroege borstkanker. Het had "de voorkeur omdat het een overleving biedt die equivalent is aan totale borstamputatie en axillaire dissectie met behoud van de borst".
In de jaren daarna heeft enig onderzoek aangetoond dat lumpectomie plus radiotherapie tot betere resultaten kan leiden dan borstamputatie. In een groot bevolkingsonderzoek in Californië werd bijvoorbeeld gekeken naar bijna 190.000 vrouwen met eenzijdige borstkanker (stadium 0 tot III). De studie, gepubliceerd in 2014, toonde aan dat bilaterale borstamputatie niet geassocieerd was met een lagere mortaliteit dan lumpectomie met bestraling. En beide procedures hadden een lagere mortaliteit dan eenzijdige borstamputatie.
Een recent gepubliceerde Nederlandse studie keek naar 129.000 patiënten. Er werd geconcludeerd dat lumpectomie plus radiotherapie "de voorkeur zou kunnen hebben bij de meeste borstkankerpatiënten" voor wie die combinatie of borstamputatie geschikt zou zijn.
Maar het blijft een gemengd beeld. Er zijn vragen gesteld door dit onderzoek en anderen, waaronder hoe om te gaan met verstorende factoren, en hoe de kenmerken van de onderzochte patiënten hun uitkomsten kunnen beïnvloeden.
De week na mijn geannuleerde borstamputatie ging ik terug naar het ziekenhuis voor een lumpectomie
Ik was een particulier verzekerde patiënt. Hoewel ik waarschijnlijk dezelfde zorg op de NHS zou hebben gekregen, was een mogelijk verschil dat ik niet langer hoefde te wachten op de opnieuw geplande operatie.
Ik zat nog geen twee uur in de operatiekamer, ging daarna met de bus naar huis en ik hoefde geen enkele pijnstiller te nemen. Toen het rapport van de patholoog over het verwijderde weefsel kankercellen gevaarlijk dicht bij de marges onthulde, ging ik terug voor een tweede lumpectomie. Hierna waren de marges duidelijk.
Lumpectomies gaan meestal gepaard met radiotherapie. Dit wordt soms als een nadeel beschouwd, omdat het gedurende drie tot zes weken tot vijf dagen per week ziekenhuisbezoeken vereist. Het is in verband gebracht met vermoeidheid en huidveranderingen, maar dat leek allemaal een kleine prijs om te betalen voor het houden van mijn borst.
Een ironie over het stijgende aantal borstamputaties is dat de geneeskunde vooruitgang boekt die de behoefte aan zo'n radicale operatie vermindert, zelfs met grote borsttumoren. Er zijn twee belangrijke fronten: de eerste is oncoplastische chirurgie, waarbij tegelijk met reconstructie een lumpectomie wordt uitgevoerd. De chirurg verwijdert de kanker en herschikt vervolgens het borstweefsel om te voorkomen dat een deuk of dip achterblijft, zoals in het verleden vaak gebeurde met lumpectomieën.
De tweede gebruikt chemotherapie of endocriene medicijnen om de tumor te verkleinen, wat betekent dat de operatie minder invasief kan zijn. In feite heeft MacNeill tien patiënten op Marsden die ervoor hebben gekozen om helemaal niet te worden geopereerd omdat hun tumoren na medicamenteuze behandeling leken te zijn verdwenen. 'We zijn een beetje ongerust omdat we niet weten wat de toekomst brengt, maar dit zijn vrouwen die zeer goed geïnformeerd zijn en we hebben een open, eerlijke dialoog gehad', zegt ze. 'Ik kan die handelwijze niet aanbevelen, maar ik kan het wel ondersteunen.'
Ik zie mezelf niet als een overlevende van borstkanker en ik maak me bijna nooit zorgen dat kanker terugkomt. Het kan, of misschien niet - zorgen maken maakt geen verschil. Als ik mijn kleren 's nachts of in de sportschool uit doe, is het lichaam dat ik heb het lichaam dat ik altijd heb gehad. MacNeill sneed de tumor - die bleek 5,5 cm te zijn, niet 10 cm - uit via een incisie op mijn tepelhof, dus ik heb geen zichtbaar litteken. Vervolgens herschikte ze het borstweefsel en de deuk is vrijwel onmerkbaar.
Ik weet dat ik geluk heb gehad. De waarheid is dat ik niet weet wat er zou zijn gebeurd als we door waren gegaan met de borstamputatie. Mijn instinct, dat het me psychische problemen zou bezorgen, was misschien misplaatst. Met mijn nieuwe lichaam was het misschien wel goed gekomen. Maar zoveel weet ik: ik zou niet op een betere plek kunnen zijn dan ik nu ben. En ik weet ook dat veel vrouwen die borstamputaties hebben gehad, het moeilijk vinden om zich te verzoenen met het lichaam dat ze na de operatie bewonen.
Wat ik heb ontdekt, is dat borstamputatie niet per se de enige, de beste of de dapperste manier is om met borstkanker om te gaan. Het belangrijkste is om zo goed mogelijk te begrijpen wat een behandeling wel en niet kan bereiken, dus de beslissing die u neemt, is niet gebaseerd op onontdekte halve waarheden, maar op een goede afweging van wat mogelijk is.
Nog belangrijker is om te beseffen dat kankerpatiënt zijn, hoe angstaanjagend ook, u niet ontslaat van uw verantwoordelijkheid om keuzes te maken. Te veel mensen denken dat hun arts hen kan vertellen wat ze moeten doen. De realiteit is dat elke keuze kosten met zich meebrengt, en de enige persoon die uiteindelijk de voor- en nadelen kan afwegen en die keuze kan maken, is niet uw arts. Jij bent het.
Dit artikel is voor het eerst gepubliceerd door Wellcome on Mosaic en wordt hier opnieuw gepubliceerd onder een Creative Commons-licentie.
