The Other Side of Grief is een serie over de levensveranderende kracht van verlies. Deze krachtige first-person verhalen verkennen de vele redenen en manieren waarop we verdriet ervaren en navigeren door een nieuw normaal
In mijn twintiger jaren was mijn benadering van seks open, wild en gratis. De dingen met mijn man waren daarentegen vanaf het begin traditioneler.
Hij heeft me drie dates voor onze eerste kus voorgelegd, hoewel ik tevergeefs had geprobeerd hem zover te krijgen dat hij aan het einde van elk van hen naar mijn appartement kwam.
In het begin werd hij gemeten in zijn tempo terwijl hij me leerde kennen. Kort daarna opende hij zich volledig. Op een avond na het vrijen in zijn kleine studio-appartement stroomden de gelukkige tranen over mijn gezicht. We waren pas twee maanden samen, maar ik was voor hem gevallen.
'Ik ben bang je te verliezen, je pijn te doen of te veel van je te houden', zei ik tegen hem.
Hij toonde zorg, genegenheid en respect voor mijn lichaam in overeenstemming met zijn medeleven met mijn geest. Mijn aantrekkingskracht op hem was overweldigend en elektrisch. Hij leek te goed, te aardig, te mooi om waar te zijn. Zijn toewijding om betrouwbaar en communicatief te zijn, heeft me van mijn onzekerheden en twijfels bevrijd.
Samen hebben we de relatie opgebouwd waar we allebei van hadden gedroomd, maar die we met niemand anders konden vinden. Onze liefde verdiepte zich met gemak.
We gaven allebei prioriteit aan de geneugten van het leven - gelach, muziek, kunst, eten, seks, reizen - en deelden een vreugdevol optimisme. Gedurende 4 1/2 jaar waren we onafscheidelijk. Wij waren één.
Een paar weken voor zijn 31ste verjaardag, terwijl hij oudejaarsavond thuis doorbracht, stierf hij plotseling aan een niet-gediagnosticeerde aortadissectie. Hij was niet ziek geweest en wist niet dat er een tragedie opdoemde in zijn verzwakte hart.
Mijn leven veranderde voor altijd toen ik merkte dat hij niet reageerde, toen ik ontdekte dat mijn onvoorwaardelijke liefde voor hem hem niet kon redden van sterven.
'S Nachts verloor ik de volheid die we ervaarden door ons leven te combineren. Ik was alleenstaand, en een deel van mijn identiteit - zijn vrouw zijn - was verdwenen. Ons appartement voelde leeg aan. Ik kon me mijn toekomst niet voorstellen, nu ik hem zonder hem zag.
Mijn verdriet en mijn gebroken hart waren fysiek pijnlijk en desoriënterend. Het duurde maanden om 's nachts weer in slaap te vallen, nog langer om een dag door te komen zonder op de rand van tranen te blijven hangen. Ik deed pijn van eenzaamheid - verlangen naar iemand die ik niet kon hebben - en verlangend om vastgehouden en getroost te worden door een ander lichaam. Ik sliep schuin in ons bed, mijn lichaam reikte naar het zijne om de kou van mijn koude voeten te verwijderen.
Elke ochtend voelde als een marathon. Hoe zou ik zonder hem verder kunnen gaan?
Verlangen om aangeraakt, vastgehouden, gekust, getroost te worden
De mensen in mijn leven zijn uitzonderlijk en ze zorgden ervoor dat ik me vanuit elke richting geliefd voelde. Ik was in staat om plezier te hebben, te lachen en dankbaarheid voor het leven te voelen terwijl de dagen verstreken zonder hem. Maar de zorg van geen vriend kon mijn eenzaamheid onderdrukken.
Ik wilde dat iemand me vasthield - een troost waar ik om vroeg sinds ik een klein kind was en die mijn man dagelijks beloofde. Ik vroeg me af wie en wanneer ik me niet meer zo alleen zou voelen, wat voor soort persoon aan zo'n specifieke en onverzadigbare behoefte zou voldoen.
Mijn verlangen om aangeraakt, gekust en gestreeld te worden was als een wildvuur dat elke dag helderder en heter in me brandde.
Toen ik moedig genoeg was om vrienden over mijn wanhoop naar aanraking te vertellen, vergeleken sommigen mijn pijn met een periode van hun leven toen ze alleenstaand waren. Maar de leegte die ik voelde om een perfecte liefde te kennen en te verliezen, was veel zwaarder.
Weduwe worden is niet hetzelfde als uit elkaar gaan of scheiden. Mijn man en ik waren voor altijd gescheiden, zonder keuze, en zijn dood had absoluut geen zilveren randje.
Ik wendde me voor het eerst tot dating-apps om geschikte partners te vinden om aan mijn behoeften te voldoen. Zes maanden lang nodigde ik een reeks vreemden bij mij thuis uit. Ik vermeed diner en drankjes, maar stelde een ander soort ontmoeting voor. Ik vertelde ze mijn regels, voorkeuren en bepalingen. Ik was eerlijk tegen hen over mijn situatie en niet klaar voor een nieuwe relatie. Het was aan hen om te beslissen of ze zich comfortabel voelden met de beperkingen.
Ik had het gevoel dat ik niets te verliezen had. Ik leefde al mijn ergste nachtmerrie, dus waarom zou je niet moedig zijn in mijn poging om plezier te vinden en vreugde te zoeken?
De seks die ik in die eerste maanden had, leek in niets op de intimiteit die ik met mijn man deelde, maar ik gebruikte het vertrouwen dat ik in mijn huwelijk had opgedaan om mijn ontmoetingen te voeden.
In tegenstelling tot roekeloze afspraken tijdens de universiteit, ging ik nuchter en nuchter seks aan met een beter begrip van wat ik nodig had om tevreden te zijn. Meer volwassen en gewapend met een onwankelbare liefde voor mijn lichaam, gaf seks me de kans om te ontsnappen.
Door seks te hebben voelde ik me levend en bevrijdde ik me van de pijnlijke, cyclische gedachte hoe mijn leven zou zijn als hij niet was gestorven. Het gaf me kracht en gaf me een gevoel van controle.
Mijn geest voelde opluchting bij elke stroom oxytocine die ik ervoer. Door aangeraakt te worden, kreeg ik weer energie om de moeilijkheden van mijn dagelijks leven onder ogen te zien.
Seks als hulpmiddel voor zelfliefde en genezing
Ik wist dat mensen mijn aanpak moeilijk zouden begrijpen. Onze cultuur geeft niet veel voorbeelden van vrouwen die seks gebruiken als een middel voor zelfliefde, genezing of kracht. Seks vervullen buiten een relatie is voor de meeste mensen moeilijk te doorgronden.
Ik miste de zorg voor mijn man - massages geven, hem aanmoedigen om zijn dromen na te jagen, luisteren naar en lachen om zijn verhalen. Ik miste het gebruik van mijn tijd, energie en talenten om hem aan te zetten, hem gewaardeerd te laten voelen en zijn leven te verrijken. Ik voelde me vrijgevig door nieuwe mannen de behandeling te geven waarmee ik mijn man een douche gaf, al was het maar voor een uur.
Het was ook gemakkelijker om alleen aan het leven te wennen als ik af en toe een bezoeker had om me aan mijn schoonheid te herinneren of mijn seksualiteit te valideren.
Ik heb een nieuw normaal gevonden.
Na een paar maanden losse seks met beperkte communicatie, veranderde ik van koers en werd ik aangetrokken door partners binnen polyamoreuze of niet-monogame relaties.
Met mannen die ook vriendinnen of vrouwen hebben, vond ik prachtige seks zonder wederzijdse afhankelijkheid. Hun bedrijf vervult mijn fysieke behoeften terwijl ik mijn leven en toekomst zonder mijn man blijf begrijpen. De opzet is ideaal, gezien mijn omstandigheden, omdat ik met deze partners vertrouwen en een open dialoog rond seks en verlangens kan opbouwen, wat moeilijk is met one-night stands.
Nu, anderhalf jaar na de dood van mijn man, ga ik ook uit, niet alleen mensen uitnodigen voor mijn appartement. Maar de teleurstellingen zijn veel groter dan de sprankjes hoop.
Ik blijf hoopvol dat ik iemand zal vinden om mijn leven volledig mee te delen. Ik sta open voor het vinden van liefde in elke hoek, van elke persoon. Als het tijd is om dit onconventionele leven te vervangen door een meer dat lijkt op wat ik met mijn man heb gedeeld, zal ik dat zonder aarzeling doen.
Ondertussen zal het zoeken naar en prioriteit geven aan plezier op weduwschap, zoals ik deed in mijn huwelijk, me blijven helpen overleven.
Wil je meer verhalen lezen van mensen die door een nieuw normaal navigeren terwijl ze onverwachte, levensveranderende en soms taboe-momenten van verdriet tegenkomen? Bekijk hier de volledige serie.
Anjali Pinto is schrijver en fotograaf in Chicago. Haar fotografie en essays zijn gepubliceerd in The New York Times, Chicago Magazine, The Washington Post, Harper's Bazaar, Bitch Magazine en Rolling Stone. In het eerste jaar na het plotseling overlijden van Pinto's echtgenoot, Jacob Johnson, deelde ze elke dag een foto en een lang bijschrift op Instagram als een manier van genezing. Omdat ze kwetsbaar was, verrijkten haar pijn en vreugde de perceptie van verdriet van veel mensen.
