Knieblessures
Subluxatie is een ander woord voor gedeeltelijke ontwrichting van een bot. Patellaire subluxatie is een gedeeltelijke dislocatie van de knieschijf (patella). Het staat ook bekend als instabiliteit van de patella of instabiliteit van de knieschijf.
De knieschijf is een klein beschermend bot dat zich aan de onderkant van uw dijbeen (dijbeen) hecht. Terwijl je je knie buigt en strekt, beweegt je knieschijf op en neer in een groef aan de onderkant van de dij, de trochlea genoemd.
Verschillende spiergroepen en ligamenten houden uw knieschijf op zijn plaats. Wanneer deze gewond raken, kan uw knieschijf uit de groef bewegen, wat pijn en moeite met het buigen van de knie veroorzaakt.
De omvang van de dislocatie bepaalt of het een patellaire subluxatie of een dislocatie wordt genoemd.
Bij de meeste verwondingen wordt de knieschijf naar de buitenkant van de knie geduwd. Dit kan ook het ligament aan de binnenkant van de knie beschadigen, bekend als het mediale patello-femorale ligament (MPFL). Als de MPFL niet goed geneest, kan deze het toneel vormen voor een tweede dislocatie.
Wat zijn de symptomen?
U kunt de volgende symptomen ervaren bij patellaire subluxatie:
- knikken, vangen of vergrendelen van de knie
- uitglijden van de knieschijf naar de buitenkant van de knie
- pijn na langdurig zitten
- pijn aan de voorkant van de knie die verergert na activiteit
- knallen of kraken in de knie
- stijfheid of zwelling van de knie
Hoewel u mogelijk zelf een diagnose kunt stellen, moet u voor behandeling naar een arts gaan.
Wat veroorzaakt patellaire subluxatie?
Elke extreme activiteit of contactsport kan een patellaire subluxatie veroorzaken.
Patellaire subluxaties en dislocaties treffen vooral jonge en actieve mensen, vooral tussen de 10 en 20 jaar. De meeste eerste blessures treden op tijdens het sporten.
Na een eerste blessure is de kans op een tweede dislocatie erg groot.
Hoe wordt patellaire subluxatie gediagnosticeerd?
Om een patellaire subluxatie te diagnosticeren, zal uw arts de gewonde knie buigen en strekken en het gebied rond de knieschijf voelen.
Röntgenfoto's kunnen worden gebruikt om te zien hoe de knieschijf in de groef aan de onderkant van de patella past en om andere mogelijke botletsels te identificeren.
Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) kan worden gebruikt om de ligamenten en ander zacht weefsel rond de patella te visualiseren. Kinderen en adolescenten weten soms niet dat ze een patellaire dislocatie hebben gehad. De MRI kan dit helpen bevestigen.
Wat zijn de niet-chirurgische behandelingsopties?
Niet-chirurgische behandeling wordt aanbevolen voor de meeste mensen met een eerste patellaire subluxatie of dislocatie.
Niet-chirurgische behandeling omvat:
- RIJST (rust, glazuur, compressie en hoogte)
- niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen (NSAID), zoals ibuprofen (Advil, Motrin)
- fysiotherapie
- krukken of een stok om gewicht van de knie te halen
- beugels of afgietsels om de knie te immobiliseren
- gespecialiseerd schoeisel om de druk op de knieschijf te verminderen
Na een patellaire subluxatie heb je ongeveer 33 procent kans op een recidief.
In 2007 vond een systematische review van 70 eerdere studies weinig verschil in uitkomsten op lange termijn tussen degenen die een operatie hadden ondergaan voor hun patellaire dislocatie en degenen die dat niet deden. Degenen die een operatie hadden ondergaan, hadden minder kans op een tweede dislocatie, maar hadden meer kans op artritis in de knie.
Een studie uit 2015 vond een lager aantal recidieven van volledige dislocatie van de knieschijf bij mensen die een chirurgische behandeling hadden ondergaan. Maar de mate van herhaling van patellaire subluxatie was bijna hetzelfde (32,7 versus 32,8 procent), of de persoon nu geopereerd werd of niet.
Wat zijn de opties voor chirurgische behandeling?
De meeste gevallen van eerste patella-subluxatie worden conservatief behandeld, zonder operatie. Chirurgische behandeling wordt aanbevolen als u een herhaalde episode heeft of in speciale gevallen.
Enkele veel voorkomende soorten operaties voor herhaalde episodes van patellaire subluxatie of dislocatie zijn:
Mediale patellofemorale ligament (MPFL) -reconstructie
Het mediale patellofemorale ligament (MPFL) trekt de knieschijf naar de binnenkant van het been. Wanneer het ligament zwak of beschadigd is, kan de knieschijf naar de buitenkant van het been ontwrichten.
MPFL-reconstructie is een arthroscopische operatie waarbij twee kleine incisies worden uitgevoerd. Bij deze operatie wordt het ligament gereconstrueerd met behulp van een klein stukje pees, afkomstig van uw eigen hamstringspier of van een donor. Het duurt ongeveer een uur. U gaat meestal dezelfde dag naar huis met een beugel om uw knie te stabiliseren.
De beugel houdt je been recht tijdens het lopen. Het wordt zes weken gedragen. Na zes weken begin je met fysiotherapie. De meeste mensen kunnen vier tot zeven maanden na de wederopbouw van MPFL weer sporten en sporten.
Tibiale tuberositasoverdracht
Het scheenbeen is een andere naam voor je scheenbeen. De tibiale tuberositas is een langwerpige verhoging of uitstulping in het scheenbeen net onder je knie.
De pees die uw knieschijf leidt terwijl deze op en neer beweegt in de trochleaire groef, hecht aan de tuberositas van het scheenbeen. Een verwonding waardoor de knieschijf is ontwricht, heeft mogelijk het verbindingspunt voor deze pees beschadigd.
Voor de overdracht van de tibiale tuberkel is een incisie nodig van ongeveer 7,5 cm boven het scheenbeen. Bij deze operatie brengt uw arts een klein stukje van de tuberositas van het scheenbeen over om de hechting van de pees te verbeteren. Dit helpt dan de knieschijf goed te bewegen in zijn groef.
De chirurg plaatst een of twee schroeven in uw been om het overgedragen bot vast te zetten. De operatie duurt ongeveer een uur.
U krijgt krukken om zes weken na de operatie te gebruiken. Daarna begint de fysiotherapie. De meeste mensen kunnen twee weken na de operatie weer aan het werk of naar school. Het duurt ongeveer negen maanden voordat je weer kunt sporten.
Laterale release
Tot ongeveer 10 jaar geleden was laterale afgifte de standaard chirurgische behandeling voor patellaire subluxatie, maar tegenwoordig is het zeldzaam omdat het het risico op herhaling van instabiliteit in de knieschijf verhoogt.
Bij deze procedure worden ligamenten aan de buitenkant van de knie gedeeltelijk doorgesneden om te voorkomen dat ze de knieschijf naar de zijkant trekken.
Hoe lang duurt het om te herstellen?
Zonder operatie
Als u geen operatie ondergaat, begint uw herstel met de basisbehandeling van vier letters die bekend staat als RICE. Dit staat voor
- rust uit
- glazuur
- compressie
- verhoging
In eerste instantie moet je jezelf niet dwingen om meer te bewegen dan comfortabel is. Uw arts kan krukken of een stok voorschrijven om het gewicht van uw knie te halen.
U zult uw arts waarschijnlijk binnen een paar dagen na de verwonding weer zien. Ze vertellen je wanneer het tijd is om de activiteit te vergroten.
U krijgt waarschijnlijk de eerste zes weken twee of drie keer per week fysiotherapie toegewezen. Uw fysiotherapeut helpt u evalueren wanneer u klaar bent om weer aan sport en andere inspannende activiteiten te beginnen.
Met operatie
Als u een operatie heeft ondergaan, is het herstel een langer proces. Het kan vier tot negen maanden duren voordat u weer kunt sporten, hoewel u binnen twee tot zes weken lichte activiteiten moet kunnen hervatten.
Hoe patellaire subluxatie te voorkomen
Bepaalde oefeningen kunnen uw beenspieren helpen versterken en de kans op knieblessures, waaronder patellaire subluxatie, verminderen. Om uw risico op dit type letsel te verminderen, voegt u enkele van de volgende oefeningen toe aan uw routine:
- oefeningen die je quadriceps versterken, zoals squats en beenliften
- oefeningen om uw binnen- en buitendijen te versterken
- hamstring curl-oefeningen
Als u al een knieblessure heeft opgelopen, kan het dragen van een beugel herhaling helpen voorkomen.
Het dragen van de juiste beschermende uitrusting bij contactsporten is een andere belangrijke manier om alle soorten knieschijfletsels te voorkomen.
Outlook
Patellaire subluxatie is een veelvoorkomend letsel bij kinderen en adolescenten, evenals bij sommige volwassenen. Het eerste voorval vereist normaal gesproken geen operatie. Als een operatie nodig is, maken een aantal nieuwe technieken het waarschijnlijk dat u uw vorige kracht en activiteit grotendeels of grotendeels terugkrijgt.
