'Heb je overwogen alle positieve dingen in je leven op te sommen?' vroeg mijn therapeut.
Ik huiverde een beetje bij de woorden van mijn therapeut. Niet omdat ik dacht dat dankbaarheid voor het goede in mijn leven een slechte zaak was, maar omdat het de complexiteit van alles wat ik voelde verdoezelde.
Ik sprak met haar over mijn chronische ziekten en de manier waarop het mijn depressie beïnvloedt - en haar reactie voelde op zijn zachtst gezegd ongeldig.
Ze was niet de eerste die me dit voorstelde - zelfs niet de eerste medische professional. Maar elke keer dat iemand positiviteit suggereert als een oplossing voor mijn pijn, voelt het als een directe hit voor mijn geest.
Zittend in haar kantoor begon ik mezelf af te vragen: misschien moet ik hier positiever over zijn? Misschien moet ik niet over deze dingen klagen? Misschien is het niet zo erg als ik denk?
Misschien maakt mijn houding dit allemaal erger?
Positiviteitscultuur: omdat het erger kan zijn, toch?
We leven in een cultuur doordrenkt van positiviteit.
Tussen memes die berichten verspreiden die bedoeld zijn om te verheffen ("Je leven wordt alleen maar beter als je beter wordt!" "Negativiteit: verwijderen"), online lezingen die de deugden van optimisme verheerlijken, en talloze zelfhulpboeken om uit te kiezen, we zijn omringd door de druk om positief te zijn.
We zijn emotionele wezens, in staat om een breed scala aan gevoelens te ervaren. De emoties die als de voorkeur (of zelfs acceptabel) worden beschouwd, zijn echter veel beperkter
Een blij gezicht toveren en de wereld een opgewekt karakter presenteren - zelfs als je echt moeilijke dingen doormaakt - wordt geprezen. Mensen die met een glimlach moeilijke tijden doormaken, worden geprezen om hun moed en moed.
Omgekeerd krijgen mensen die hun gevoelens van frustratie, verdriet, depressie, woede of verdriet uitdrukken - allemaal heel normale onderdelen van de menselijke ervaring - vaak de opmerkingen "het kan erger zijn" of "misschien zou het helpen om je houding te veranderen" over het."
Deze positiviteitscultuur gaat ook over op aannames over onze gezondheid.
Er wordt ons verteld dat als we een goede instelling hebben, we sneller zullen genezen. Of, als we ziek zijn, komt dat door een negativiteit die we de wereld in hebben gestuurd en we moeten ons meer bewust zijn van onze energie.
Het wordt onze taak, als zieke mensen, om onszelf te redden door onze positiviteit, of op zijn minst om een altijd goede houding te hebben over de dingen die we doormaken - zelfs als dat betekent dat we moeten verbergen wat we echt voelen.
Ik geef toe dat ik veel van deze ideeën heb gekocht. Ik heb de boeken gelezen en heb geleerd over het geheim om goed in mijn leven te manifesteren, om de kleine dingen niet te zweten, en hoe je een slechte kerel bent. Ik heb lezingen bijgewoond over het visualiseren van alles wat ik wil en ik heb naar podcasts geluisterd over het kiezen van geluk.
Ik zie voor het grootste deel het goede in dingen en mensen, zoek naar de zilveren rand in onaangename situaties en zie het glas als halfvol. Maar ondanks dat ben ik nog steeds ziek.
Ik heb nog steeds dagen dat ik bijna elke emotie in het boek voel, behalve de positieve. En dat moet in orde zijn.
Chronische ziekte kan niet altijd worden beantwoord met een glimlach
Hoewel positiviteitscultuur opbeurend en nuttig is, kan het voor degenen onder ons die te maken hebben met handicaps en chronische ziekten schadelijk zijn.
Als ik op dag drie van een opflakkering ben - als ik niets anders kan doen dan huilen en rocken omdat de medicijnen de pijn niet kunnen aanraken, wanneer het geluid van de klok in de volgende kamer ondraaglijk aanvoelt en de kat vacht tegen mijn huid doet pijn - ik merk dat ik verlies.
Ik worstel met zowel de symptomen van mijn chronische ziekten, als schuldgevoelens en gevoelens van falen die verband houden met de manier waarop ik de boodschappen van de positiviteitscultuur heb geïnternaliseerd.
En op die manier kunnen mensen met chronische ziekten zoals de mijne gewoon niet winnen. In een cultuur die eist dat we niet authentiek met chronische ziekten worden geconfronteerd, wordt ons gevraagd onze eigen menselijkheid te ontkennen door onze pijn te verbergen met een 'kan-doen'-houding en een glimlach
Positiviteitscultuur kan vaak worden bewapend als een manier om mensen met chronische ziekten de schuld te geven van hun strijd, die velen van ons gaan internaliseren.
Meer dan ik kan tellen, heb ik mezelf ondervraagd. Heb ik dit bij mezelf gebracht? Heb ik gewoon een slechte kijk? Als ik meer had gemediteerd, meer vriendelijke dingen tegen mezelf had gezegd of positievere gedachten had bedacht, zou ik dan nu nog hier in dit bed zijn?
Als ik vervolgens op mijn Facebook kijk en een vriend een meme heeft gepost over de kracht van een positieve houding, of als ik mijn therapeut zie en zij mij vertelt om de goede dingen in mijn leven op te sommen, deze gevoelens van zelftwijfel en zelfverwijt zijn gewoon versterkt.
'Niet geschikt voor menselijke consumptie'
Chronische ziekte is al een heel isolerend iets, waarbij de meeste mensen niet begrijpen wat je doormaakt, en de hele tijd in bed of aan huis gebonden doorbrengen. En de waarheid is dat positiviteitscultuur bijdraagt aan het isolement van chronische ziekten en het vergroot.
Ik maak me vaak zorgen dat als ik de realiteit vertel van wat ik doormaak - als ik praat over pijn hebben of als ik zeg hoe gefrustreerd ik ben om in bed te moeten blijven - ik beoordeeld zal worden.
Ik heb al eerder tegen mij gezegd: 'Het is niet leuk om met je te praten als je altijd over je gezondheid klaagt', terwijl weer anderen hebben opgemerkt dat ik en mijn ziekten 'te veel waren om aan te pakken'
Op mijn slechtste dagen begon ik me terug te trekken van mensen. Ik zou zwijgen en niemand laten weten waar ik doorheen ging, behalve degenen die het dichtst bij mij stonden, zoals mijn partner en kind.
Maar zelfs voor hen zou ik gekscherend zeggen dat ik niet "geschikt was voor menselijke consumptie", om wat humor te behouden en hen tegelijkertijd te laten weten dat het misschien het beste is om me gewoon met rust te laten.
Eerlijk gezegd voelde ik me beschaamd over de negatieve emotionele toestand waarin ik verkeerde. Ik had de boodschappen van de positiviteitscultuur geïnternaliseerd. Op dagen dat mijn symptomen bijzonder ernstig zijn, heb ik niet de mogelijkheid om een 'blij gezicht' op te zetten of de dingen die met mij aan de hand zijn te verdoezelen.
Ik leerde mijn woede, verdriet en hopeloosheid te verbergen. En ik hield vast aan het idee dat mijn 'negativiteit' me een last maakte, in plaats van een mens.
We mogen authentiek onszelf zijn
Vorige week lag ik in de vroege namiddag in bed - lichten uit, opgerold in een bal met tranen zachtjes over mijn gezicht. Ik had pijn en ik was depressief omdat ik pijn had, vooral als ik erover nadacht om bedlegerig te zijn op een dag die ik zo van plan was geweest.
Maar er gebeurde een verschuiving voor mij, heel subtiel, toen mijn partner binnenkwam om me te controleren en me vroeg wat ik nodig had. Ze luisterden terwijl ik ze vertelde wat ik voelde en ze hielden me vast terwijl ik huilde.
Toen ze vertrokken, voelde ik me niet zo alleen, en hoewel ik nog steeds pijn had en me somber voelde, voelde het op de een of andere manier beter beheersbaar.
Dat moment was een belangrijke herinnering. De keren dat ik de neiging heb om te isoleren, zijn ook de tijden dat ik mijn dierbaren om me heen het meest nodig heb - wanneer ik vooral wil om eerlijk te zijn over hoe ik me echt voel.
Soms wil ik alleen maar huilen en bij iemand klagen over hoe moeilijk dit is - iemand die gewoon bij me gaat zitten en getuige is van wat ik doormaak.
Ik wil niet positief zijn en ik wil ook niet dat iemand me aanmoedigt om mijn houding te veranderen.
Ik wil gewoon mijn volledige scala aan emoties kunnen uiten, open en rauw zijn en dat is helemaal oké
Ik werk nog steeds aan het langzaam ontrafelen van de berichten die de positiviteitscultuur in mij heeft ingebakken. Ik moet mezelf er nog steeds bewust aan herinneren dat het normaal en prima is om niet altijd optimistisch te zijn.
Wat ik me echter realiseer, is dat ik mijn meest gezonde zelf ben - zowel fysiek als emotioneel - wanneer ik mezelf toestemming geef om het volledige spectrum van emoties te voelen, en mezelf omring met mensen die me daarin ondersteunen.
Deze cultuur van meedogenloze positiviteit zal niet van de ene op de andere dag veranderen. Maar ik hoop dat de volgende keer dat een therapeut of een goedbedoelende vriend me vraagt om naar het positieve te kijken, ik de moed zal vinden om te benoemen wat ik nodig heb.
Omdat wij allemaal, vooral als we het moeilijk hebben, het verdienen om het volledige spectrum van onze emoties en ervaringen te zien - en dat maakt ons niet tot last. Dat maakt ons menselijk.
Angie Ebba is een queer gehandicapte artiest die schrijfworkshops geeft en landelijk optreedt. Angie gelooft in de kracht van kunst, schrijven en optreden om ons te helpen onszelf beter te begrijpen, gemeenschap op te bouwen en verandering aan te brengen. Je kunt Angie vinden op haar website, haar blog of Facebook.
