In 2007 werd bij mij de diagnose multiple sclerose gesteld. Ik was moeder van drie jonge kinderen van 9, 7 en 5 jaar en ik had echt geen tijd om MS mijn leven te laten overnemen. Ik was een actieve, waarschijnlijk overdreven betrokken 'supermoeder' die nooit iemand in de steek wilde laten en nooit zwakte of kwetsbaarheid wilde tonen.
MS kwam binnen en schudde dat allemaal door elkaar.
Aanvankelijk viel het op waar het me het meest pijn deed: mijn mobiliteit. Het ging van de ene dag op de andere. In minder dan een jaar ging ik van zes tot acht mijl zes dagen per week rennen naar het gebruik van een wandelstok of mijn Segway om overal buiten mijn huis te gaan. Het was een nare klap, maar eentje waar ik mee rolde en de nieuwe manieren vond om dingen voor elkaar te krijgen, waardoor ik de 'nieuwe ik' kon omarmen die constant in beweging leek te zijn.
MS kan uw leven in een oogwenk herdefiniëren en vervolgens besluiten met u te rotzooien en het morgen opnieuw te definiëren. Ik vocht me een weg door de fakkels, vermoeidheid en mist, een krijger op een missie die mijn roze stok als een zwaard hanteerde.
Tijdens deze fase van mijn MS-leven was er geen pijn aangekomen als een volwaardig lid van het team waar ik elke dag tegen speelde. Het zou echter tijdens mijn trainingen naar buiten komen. Ik kwam met een goed gevoel naar de sportschool en ontdekte binnen enkele minuten brandende pijn, spasticiteit en spasmen. Het deed veel pijn, maar wetende dat het kort na het einde zou verdwijnen, maakte het draaglijk.
De achtbaan die MS-pijn is
Na vier jaar had ik het geluk om verbeteringen in mijn mobiliteit en balans te ervaren. (Er valt iets te zeggen over echtscheiding en vermindering van stress.) Ik stopte mijn wandelstok weg en begon me te concentreren op het leven zonder. Het was geweldig, deze hernieuwde vrijheid, en er waren zelfs dagen dat 'ik heb MS' niet de eerste gedachte was die door mijn hoofd ging toen ik 's ochtends wakker werd. Toen ik weg was, maakte ik me geen zorgen meer dat ik zou vallen of de auto niet meer zou kunnen halen na een uitstapje naar de supermarkt.
Toen besloot MS dat het nog een keer wilde spelen en opende de deur naar de pijn. Het bouwde langzaam op in de loop van de tijd en kwam eerst af en toe opduiken. Het was vervelend maar draaglijk. Maar af en toe een bezoek werd een normaal iets, dat steeds meer van mijn leven overnam. In de loop van de jaren, toen de pijn constant en allesverslindend werd, sprak ik erover met mijn artsen. Ik ging van het altijd beoordelen van mijn pijn op 2 of 3 tijdens mijn afspraken naar het constant schrijven van "10 ++++" op het formulier (samen met een paar krachttermen, om mijn punt duidelijk te maken).
Ik heb geprobeerd wat mijn arts heeft voorgeschreven. Soms zou het een beetje helpen, althans in het begin. Maar elke verbetering was van korte duur, en ik zou mezelf midden in de pijn terugvinden, elke dag doorbrengen in de hoop gewoon de dag door te komen. Ik heb baclofen, tizanidine, gabapentine, methadon (Dolophine), clonazepam, LDN, amitriptyline en nortriptyline geprobeerd. Ik gebruikte zelfmedicatie met alcohol. Maar niets werkte. De pijn bleef en ik zakte dieper en dieper weg in de wereld die het voor mij creëerde.
Waarom ik ongerust was over medische marihuana
Ik had in de loop der jaren een paar keer met mijn arts over medische marihuana gesproken en ongeveer vier jaar geleden had ik zelfs mijn medisch recept (MMJ-kaart) gekregen. De dokter wist er niet veel van, maar stelde voor dat ik het zou onderzoeken. Recreatieve cannabis werd hier in Washington gelegaliseerd en cannabiswinkels begonnen overal op te duiken. Maar ik heb het niet als een optie onderzocht.
Als je chronische pijn hebt en cannabis wilt proberen, maar op een plek woont waar het niet legaal is, zou je kunnen denken dat ik gek was omdat ik het niet probeerde. Maar ik had mijn redenen. Ik moest in het reine komen met elk van de problemen en vragen die ik had voordat ik de sprong kon maken en medicinale marihuana een kans kon geven. Dat waren:
1. Welk bericht zou het naar mijn drie tieners sturen?
Ik was bang dat ik voor hen een positief rolmodel zou blijven.
2. Zouden andere mensen mij beoordelen?
Wat als andere mensen, waaronder mijn vrienden en familie, dachten dat ik het 'medische' deel ervan gebruikte als excuus om de pijn te vervagen?
3. Zouden mensen bij apotheken mij uitlachen?
Ik voelde me geïntimideerd omdat ik niets wist in een apotheek. Ik was er zeker van dat de werknemers zouden grinniken over mijn onwetendheid over alles wat met cannabis te maken heeft. Ik nam aan dat ze zouden denken dat ik gek was om te zeggen dat ik niet high wilde worden - ik wilde gewoon verlichting van de pijn. Gaan mensen daarom niet naar een pottenwinkel om high te worden?
4. Wat als het niet werkt?
Ik was bang dat ik weer hoop zou krijgen, alleen om de onvermijdelijke pijn terug te vinden met niets meer om te proberen.
Wat ik heb geleerd sinds ik met medische marihuana ben begonnen
Ik ben nu bijna 6 maanden bezig met wat ik mijn MMJ-avontuur noem, en dit is wat ik heb geleerd.
1. Die drie tieners staan achter me
Mijn kinderen willen gewoon dat ik me beter voel. Als dat betekent dat je cannabis moet proberen, dan moet dat maar. Het is gewoon een ander medicijn dat ik probeer. Ze zullen me zeker uitlachen en er zullen veel grappen zijn. Er zijn er altijd. Dat is wat we doen. Maar ze zullen me ook steunen en verdedigen als dat nodig mocht zijn.
2. Mijn familie en vrienden zijn degenen die er toe doen, niet iemand anders
De mensen die zijn blijven hangen en mij kennen, zijn degenen die tellen. Ze begrijpen dat ik probeer een betere kwaliteit van leven te vinden dan de pijn toestond, en ze ondersteunen me volledig in dit avontuur.
3. Mensen bij apotheken willen helpen
Die 'pottenwinkel'-mensen waar ik me zorgen over maakte, zijn uiteindelijk een van mijn beste middelen geworden. Ik heb geweldige mensen gevonden die echt willen helpen. Ze staan altijd klaar om te luisteren en bieden suggesties. In plaats van me zorgen te maken dat ik me ongemakkelijk, nerveus of ongemakkelijk voel, kijk ik nu uit naar bezoeken. Ik realiseer me dat die zorgen voortkwamen uit het toestaan van een stereotype dat mijn mening vertroebelde over hoe deze bedrijven en hun werknemers eruit zouden zien.
4. Tot dusver zo goed
Medicinale marihuana helpt en dat is waar het om gaat. Ik ben buitengewoon optimistisch dat ik verlichting zal blijven vinden. Er zijn zoveel verschillende soorten, en elk heeft zijn eigen unieke profiel wat betreft hoe je je voelt en hoe je geest denkt of dingen bekijkt. Dus misschien zal deze specifieke die echt goed werkt voor mij niet lang meegaan. Misschien helpt het niet altijd met de pijn, of misschien begint het mijn geest grappig of wazig te maken. Maar als dat gebeurt, zijn er tal van andere opties.
In tegenstelling tot veel van de voorgeschreven medicijnen die ik in het verleden heb geprobeerd, ben ik geen bijwerkingen tegengekomen. Ik heb duizeligheid, diarree, obstipatie, krampen, droge ogen, droge mond, slaperigheid, rusteloosheid, slapeloosheid, angst en zelfs een verminderde zin in seks gehad terwijl ik op zoek was naar verlichting. Maar met de cannabis zijn de enige bijwerkingen die ik heb opgemerkt, meer dan ooit glimlachen en lachen (oh, en ook de terugkeer van mijn zin in seks!).
Meg Lewellyn is een moeder van drie kinderen. Ze kreeg in 2007 de diagnose MS. Je kunt meer over haar verhaal lezen op haar blog, BBHwithMS, of contact met haar opnemen op Facebook.
