Ik ben een persoon die altijd graag bezig is geweest. Op de middelbare school bloeide ik op het houden van een volledige lei. Ik was president en vice-president van verschillende clubs, ik speelde meerdere sporten en deed veel vrijwilligerswerk en andere buitenschoolse activiteiten. Ik hield een slopend academisch schema aan en natuurlijk een bijbaan als badmeester. Dit alles hield me constant onderweg.
Op de universiteit vervolgde ik mijn tempo, voldeed aan mijn studiebeursvereiste, startte een organisatie op de campus, studeerde in het buitenland, werkte twee banen en pakte in feite elke minuut in die ik kon vol met drukte. Toen ik in mijn laatste jaar zwanger werd van mijn eerste dochter, schoot mijn leven in een warpsnelheid. Binnen een paar maanden was ik getrouwd, verhuisde ik, studeerde af aan de universiteit, kreeg een baby en begon mijn eerste baan als nachtploegverpleegster terwijl ik nog een andere bijbaan werkte. Ik moest ons steunen toen mijn man klaar was met school.
Om de twee jaar kreeg ik de komende jaren nog een baby. En door dit alles ging ik in een hectisch tempo verder. Ik probeerde de wereld (en mijzelf) te bewijzen dat het hebben van een baby jong, veel kleine kinderen hebben en werken mijn leven niet zou verpesten. Ik was vastbesloten om succesvol te zijn - de vorm te doorbreken van de luie, onbeweeglijke duizendjarige die het gevoel heeft dat ze iets verschuldigd is. In plaats daarvan werkte ik non-stop om mijn eigen bedrijf op te bouwen, legde ik talloze nachtdiensten vast en overleefde ik met weinig slaap terwijl ons gezin bleef groeien.
Ik was trots op mijn vermogen om alles te doen en het moederschap en mijn bedrijf te schoppen. Ik werkte thuis en overtrof al snel het inkomen van mijn man. Hierdoor kon ik niet alleen thuis zijn met onze vier kinderen, maar ook bijna al onze schulden afbetalen. Ik was, zei ik tegen mezelf, geslaagd.
Dat wil zeggen, totdat alles op mij viel. Ik kan niet met zekerheid zeggen of het één ding was, een verzameling realisaties of alleen de geleidelijke opbouw van uitputting. Maar wat het ook was, ik merkte al snel dat ik in het kantoor van een therapeut zat, snikkend en druipend van snot overal, terwijl ik toegaf dat ik het gevoel had dat ik een onmogelijk leven voor mezelf had gecreëerd.
Bezig afbreken
Mijn therapeut begeleidde me voorzichtig, maar stevig, om een beetje dieper te graven en goed te kijken waarom ik precies de behoefte voelde om zo druk en constant in beweging te blijven. Ben ik ooit bang geweest als mijn dag geen plan had? Dacht ik vaak aan mijn prestaties wanneer ik me down voelde? Heb ik mijn leven constant vergeleken met andere mensen van mijn leeftijd? Ja, ja en schuldig.
Ik heb ontdekt dat druk bezig zijn ons ervan kan weerhouden te stoppen om ons eigen leven echt onder ogen te zien. En dat, mijn vrienden, is helemaal niet mooi. Onder al die 'prestaties' en uiterlijke successen en reisroutes kreeg ik niet te maken met de bijna verlammende angsten en depressies waarmee ik al sinds mijn kindertijd worstelde. In plaats van te leren hoe ik mijn mentale gezondheid moest beheersen, had ik het hoofd geboden door bezig te blijven.
Ik zeg niet dat werken - zelfs veel werken - slecht of zelfs ongezond is. Werk stelt ons in staat om productief te zijn en, weet u, onze rekeningen te betalen. Dat is zowel gezond als noodzakelijk. Het is wanneer we drukte gebruiken als afbuiging voor andere kwesties of als een instrument om onze eigenwaarde te meten, dat drukte een probleem wordt.
Drukte als verslaving
Er zijn veel bronnen en experts die ons eraan herinneren dat drukte een echte verslaving kan zijn, net als drugs of alcohol, wanneer het wordt gebruikt als een ongezond coping-mechanisme om stressoren of onaangename situaties in ons leven aan te pakken.
Dus hoe weet je of je de ziekte hebt van druk zijn? Nou, het is eigenlijk best simpel. Wat gebeurt er als je helemaal niets te doen hebt? U kunt uw planning voor een dag daadwerkelijk wissen of u kunt zich voorstellen dat u uw planning voor een dag wist. Wat gebeurt er?
Ben je angstig? Benadrukt? Ben je bang dat je niet productief bent of tijd verspilt aan niets doen? Maakt de gedachte dat je geen plan hebt je maag een beetje draaien? Hoe zit het als we de unplugged-factor toevoegen? Wees eerlijk tegen jezelf: kun je zelfs 10 minuten gaan zonder je telefoon te controleren?
Ja, het is een soort wake-up call, nietwaar?
Het goede nieuws is dat eenieder van ons (inclusief ikzelf!) Een verbintenis kan aangaan om de ziekte te stoppen met een paar eenvoudige stappen:
Vertragen
- Geef toe dat we verslaafd zijn aan de ziekte van drukte. Het toegeven is de eerste stap!
- Neem de tijd om het 'waarom' achter onze drukte te onderzoeken. Gebruiken we succes of werk of uiterlijke successen als een manier om onze eigenwaarde te meten? Proberen we een probleem in ons persoonlijke leven te vermijden? Wat vervangen we door onze drukke schema's?
- Analyseer onze schema's. Wat moeten we absoluut blijven doen en waar kunnen we op bezuinigen?
- Zoek hulp. Praat met een therapeut - er zijn zoveel manieren om professionele hulp te krijgen, van online sessies tot zelfs sms'en. Veel verzekeringsplannen dekken ook therapie, dus het is de moeite waard om te onderzoeken hoe nauw uw geestelijke gezondheid uw fysieke gezondheid beïnvloedt.
- Vertragen. Zelfs als je een timer op je telefoon moet instellen, neem dan de tijd om jezelf de hele dag door te controleren. Let op je lichaam: ben je gespannen? Ademen? Hoe voel je je op dit moment?
Onderste regel
Als je merkt dat je in een hectisch tempo loopt, is het gemakkelijkste wat je kunt doen om letterlijk even de tijd te nemen om gewoon te ademen en je te concentreren op het heden, wat je ook doet. Een keer ademen kan een verschil maken tegen de ziekte van druk zijn.
Deel op Pinterest
