Ongeveer 3 jaar geleden won ik op onverklaarbare wijze 30 pond. Het gebeurde niet van de ene op de andere dag, maar het gebeurde snel genoeg (in de loop van een jaar) zodat ik het kon opmerken en mijn bezorgdheid kon uiten.
Omdat ik endometriose stadium 4 heb, is mijn gynaecoloog vaak de eerste arts met wie ik over iets praat. Zij is de medische professional met wie ik de langste relatie heb, en degene die ik hoogstwaarschijnlijk een paar keer per jaar zal zien.
Dus ging ik eerst naar haar met mijn probleem met gewichtstoename. Maar na wat bloedonderzoek gedaan te hebben, leek ze niet echt bezorgd.
'Alles ziet er normaal uit', zei ze. 'Je metabolisme vertraagt waarschijnlijk gewoon.'
Ik hou van mijn gynaecoloog, maar dat was niet genoeg voor mij. Er moest een verklaring zijn voor wat er aan de hand was.
Ik had niets aan mijn levensstijl veranderd. Ik at een redelijk schoon en gezond dieet en ik had een hond die me elke dag minstens 2 mijl liet bewegen - niets wat ik deed, verklaarde het gewicht dat ik aan het leggen was.
Dus ging ik op zoek naar een huisarts (PCP) - iets dat ik in bijna een decennium niet had gehad.
De eerste die ik zag was afwijzend. 'Weet je zeker dat je niet meer snoep eet dan je zou moeten?' Zei hij sceptisch, met opgetrokken wenkbrauw. Ik liep zijn kantoor uit en vroeg mijn vrienden om dokters aan te bevelen van wie ze hielden.
De volgende PCP die ik zag, werd sterk aanbevolen. En zodra ik bij haar ging zitten, begreep ik waarom. Ze was vriendelijk, empathisch en luisterde naar al mijn zorgen voordat ze een reeks tests bestelde en beloofde dat we zouden doorgronden wat er aan de hand was.
Behalve dat toen die tests terugkwamen, ze ook geen reden zag om zich zorgen te maken. 'Je wordt ouder', zei ze. 'Dit is waarschijnlijk slechts een factor daarvan.'
Ik denk echt dat ik een prijs moet krijgen omdat ik op dat moment geen gewelddaad heb gepleegd.
Het punt was dat ik niet alleen mijn gewicht opmerkte. Ik brak ook uit zoals ik in jaren niet had gehad. En niet alleen op mijn gezicht - mijn borst en rug waren plotseling ook bedekt met acne. En ik kreeg deze snorharen onder mijn kin en voelde me gewoon helemaal niet mezelf.
Voor mij was het duidelijk dat er hormonaal iets aan de hand was. Maar doktoren die mijn panelen bestuurden, leken niet te zien wat ik voelde
Jaren geleden sprak ik met een natuurgeneeskundige die me vertelde dat sommige traditionele geneeskundigen niet altijd op dezelfde manier naar hormonen keken als natuurgenezers.
Ze legde uit dat terwijl sommige artsen alleen op zoek waren naar individuele nummers binnen een bereik van normale, natuurgenezers op zoek waren naar een bepaald evenwicht. Zonder dat evenwicht, legde ze uit, zou een vrouw merken dat ze symptomen ervaart die erg lijken op de symptomen die ik had, zelfs als haar cijfers anders normaal leken.
Ik was ervan overtuigd dat als iemand alleen maar naar het hele plaatje zou kijken, ze zouden zien dat mijn hormoonspiegels duidelijk uit balans waren.
En het bleek dat ze waren - mijn oestrogeenspiegels waren aan de lage kant en mijn testosteronniveaus aan de hoge kant, hoewel beide binnen het normale bereik lagen.
Het probleem was dat de natuurgeneeskundige die ik zoveel jaren eerder had gezien voor hormoonproblemen, niet langer in mijn staat woonde. En ik had echt moeite om iemand te vinden die naar mijn zorgen zou luisteren en me zou helpen een actieplan op te stellen zoals ze eerder had.
Bijna iedereen die ik zag, leek mijn klachten gewoon af te willen schrijven naar de leeftijd
Het is tot op zekere hoogte logisch. Hoewel ik toen pas halverwege de dertig was, ben ik een vrouw met een complexe hormoongestuurde aandoening. Ik heb 5 grote buikoperaties ondergaan, die elk mijn eierstokken weghakten.
De vroege menopauze is altijd iets geweest waar ik op had geanticipeerd, en de dokters die ik zag leken me ook als op die dodenmars te zien. Omdat er een verband bestaat tussen dalende oestrogeenspiegels, menopauze en problemen met de schildklier, begreep ik waarom mijn artsen er zo van overtuigd leken dat dat was wat er aan de hand was.
Ik was gewoon niet klaar om gewoon mijn schouders op te halen en dit te accepteren zoals verwacht. Ik wilde een soort oplossing voor het verlichten van de symptomen die ik ervoer - vooral toen ik bleef aankomen en ik niet het gevoel had dat ik verdiend had.
Die oplossing kwam nooit. Maar uiteindelijk stagneerde de gewichtstoename. Ik kon nog steeds niet afvallen - ik probeerde het, ik probeerde het zo hard - maar ik was er in ieder geval mee gestopt.
Hier zou ik waarschijnlijk een pijnlijke waarheid moeten erkennen: ik bracht 10 jaar van mijn jeugd, van 13 tot 23 jaar, door met een behoorlijk ernstige eetstoornis. Een deel van mijn herstel omvatte het leren houden van het lichaam waarin ik me bevind, in welke vorm dan ook. Ik doe echt mijn best om me niet te concentreren op mijn gewicht of op de cijfers op de weegschaal.
Maar als je op onverklaarbare wijze aankomt, ook al heb je het gevoel dat je anders alles 'goed' doet, is het moeilijk om het niet op te merken.
Toch heb ik het geprobeerd. Toen het gewicht niet meer toenam, probeerde ik heel erg mijn angst ervoor los te laten en mijn nieuwe vorm gewoon te accepteren. Ik stopte met het lastigvallen van doktoren over de gewichtstoename, ik kocht een nieuwe kledingkast die bij mijn grotere frame paste, en ik gooide zelfs mijn weegschaal weg, vastbesloten de obsessieve wegingen op te geven waar ik naar terug was getrokken.
En toen gebeurde er iets grappigs. Na ongeveer 2 jaar stagnatie begon ik afgelopen december ineens af te vallen
Nogmaals, er was niets aan mijn leven veranderd. Mijn eetgewoonten en trainingsniveaus waren precies hetzelfde. Maar in de afgelopen 5 maanden ben ik ongeveer 20 van de 30 pond kwijtgeraakt die ik aanvankelijk had gedaan.
Ik moet opmerken dat ik de maand maart het keto-dieet volgde - maanden nadat het gewichtsverlies al was begonnen. Ik deed het niet om af te vallen, maar eerder als een poging om een deel van mijn ontsteking te verminderen en hopelijk minder pijnlijke menstruaties te ervaren (vanwege de endometriose).
Het werkte. Ik had die maand een ongelooflijk gemakkelijke periode. Maar keto bleek te moeilijk voor mij om volledig vast te houden, en sindsdien ben ik grotendeels teruggekeerd naar mijn normale eetgewoonten.
Toch ben ik het gewicht dat ik ooit aandeed langzaam blijven verlagen.
Rond dezelfde tijd dat het gewicht begon af te nemen, begonnen sommige van mijn andere symptomen ook te verminderen. Mijn huid klaarde op, mijn humeur werd lichter en mijn lichaam begon weer wat meer op het mijne te lijken.
Ik heb al meer dan een jaar geen hormoonpanel gehad. Ik heb geen idee hoe mijn cijfers vandaag zouden zijn ten opzichte van mijn cijfers toen mijn symptomen voor het eerst begonnen. Ik moet waarschijnlijk naar mijn dokter gaan en kijken.
Maar op dit punt zou ik alles willen wedden, het saldo is anders. Zelfs als alles nog steeds binnen het normale bereik ligt, vertelt mijn gevoel me dat alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt hormonaal is geweest.
En om welke reden dan ook, ik denk dat die hormonen zichzelf uiteindelijk in evenwicht brachten en mijn lichaam tot rust brachten.
Ik zou graag willen weten waarom - om erachter te komen hoe we dat evenwicht in de toekomst kunnen behouden. Maar voorlopig geniet ik gewoon weer van mezelf te zijn, in een lichaam dat opnieuw de regels lijkt te volgen. Althans voorlopig.
Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont. Ze is een alleenstaande moeder naar keuze nadat een reeks toevallige gebeurtenissen heeft geleid tot de adoptie van haar dochter. Leah is ook de auteur van het boek 'Single Infertile Female' en heeft uitgebreid geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt verbinding maken met Leah via Facebook, haar website en Twitter.
