Overzicht
Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD) wordt geclassificeerd als een neurologische aandoening die meestal tijdens de vroege kinderjaren opduikt.
ADHD kan veel uitdagingen opleveren bij dagelijkse activiteiten. Maar veel mensen vinden troost in de misvatting dat kinderen met ADHD slimmer zijn dan kinderen zonder de stoornis. Intelligentie en ADHD gaan echter niet hand in hand.
Sommige mensen met ADHD hebben mogelijk hogere IQ's. Maar ervan uitgaande dat er een verband is, kan schadelijk zijn omdat het ervoor kan zorgen dat uw kind niet de hulp krijgt die het nodig heeft.
Wat is ADHD?
ADHD wordt vaak gediagnosticeerd rond de leeftijd van 7 jaar. Symptomen van de aandoening worden echter meestal vóór de leeftijd van 12 jaar waargenomen. ADHD is vooral bekend vanwege het veroorzaken van hyperactief gedrag en aandachtsproblemen.
Volgens de National Alliance on Mental Illness (NAMI) heeft ongeveer 9 procent van de Amerikaanse kinderen en 4 procent van de volwassenen de aandoening. De reden dat er statistische verschillen zijn, is omdat bij sommige volwassenen de symptomen verbeteren, zodat ze niet meer voldoen aan de diagnostische criteria voor de aandoening. Het komt ook vaker voor bij jongens.
Enkele van de meest voorkomende symptomen van ADHD zijn:
- ongeduld
- constante beweging
- moeite met stilzitten
- constant praten
- problemen bij het voltooien van taken
- onvermogen om te luisteren of instructies te volgen wanneer instructies worden gegeven
- verveling, tenzij constant vermaakt
- het onderbreken van andere gesprekken
- dingen doen zonder na te denken (of impulsief)
- problemen met het leren van concepten en materialen op school
Het National Institute of Mental Health (NIMH) classificeert de stoornis ook in drie subtypen:
- overwegend onoplettend (er zijn meer symptomen van onoplettendheid vergeleken met hyperactiviteit)
- overwegend hyperactief-impulsief
- gecombineerd hyperactief-impulsief en onoplettend (dit is de meest voorkomende vorm van ADHD)
Om de diagnose ADHD te krijgen, moet u zes of meer symptomen vertonen (hoewel volwassenen mogelijk maar vijf of meer symptomen hoeven te vertonen voor een diagnose).
ADHD en IQ
Er is veel discussie of iemand met ADHD automatisch een hoog IQ heeft. Er is nog meer discussie over wat een dergelijke correlatie betekent.
Afhankelijk van de ernst van de symptomen kan ADHD het functioneren van een persoon op school en op het werk beïnvloeden. Dagelijkse taken kunnen ook moeilijk zijn. Dit kan de indruk wekken dat iemand een lager IQ heeft als dat niet het geval is.
Volgens een studie uit 2010, gepubliceerd in Psychologische Geneeskunde, bleken volwassenen met zowel hoge IQ's als ADHD over het algemeen minder cognitieve functie te hebben in vergelijking met andere deelnemers met een hoog IQ maar niet met ADHD.
In de studie werd een reeks verbale, geheugen- en probleemoplossende tests gebruikt. Een probleem met deze studie was echter dat er geen andere controlegroepen waren. Er waren bijvoorbeeld geen groepen met alleen ADHD of lage IQ ter vergelijking.
Aan de andere kant lijken veel mensen met ADHD hun aandacht alleen te richten op iets dat ze graag doen. Dit kan zich goed vertalen in school of werk. In dergelijke gevallen is het niet zo dat IQ laag is, het is alleen dat deze individuen zich alleen kunnen concentreren op de dingen waar ze het meest om geven.
Een ander rapport gepubliceerd in een nummer van Psychologische Geneeskunde uit 2011 stelde verder vast dat IQ en ADHD afzonderlijke entiteiten zijn.
De studie beweert dat IQ in families ongeveer hetzelfde kan lopen als ADHD, maar dat een familielid met een hoog IQ niet betekent dat een ander gezinslid met ADHD hetzelfde IQ zal hebben.
Mogelijke problemen
Het diagnostische ADHD-proces kan ook problemen opleveren bij het bepalen of een kind 'slim' is of niet. Er is geen specifieke test die ADHD nauwkeurig kan diagnosticeren, maar het proces is gebaseerd op langetermijnwaarnemingen van mogelijke symptomen.
Sommige andere aandoeningen, zoals autisme of bipolaire stoornis, kunnen ook worden aangezien voor ADHD. De stoornis kan ook worden gezien bij sommige kinderen met leerstoornissen, omdat sommige mensen met ADHD procesproblemen hebben.
Stimulerende middelen, zoals Ritalin en Adderall, zijn de meest voorkomende medicijnen die worden gebruikt om ADHD te behandelen en zijn behoorlijk effectief.
Een stimulerend middel is in sommige gevallen nuttig omdat wordt aangenomen dat het verhogen van de hoeveelheid chemicaliën in de hersenen helpt om de focus te vergroten. Deze medicijnen kunnen ook hyperactiviteit verminderen. Sommige mensen ervaren mogelijk ook minder impulsiviteit.
Stimulerende middelen kunnen een enorm verschil maken voor sommige kinderen die schoolproblemen hebben. De IQ's van degenen die volledig kunnen leren en tests kunnen afleggen, kunnen toenemen vanwege hun verbeterde vermogen om zich te concentreren op taken die betrokken zijn bij formele IQ-tests.
het komt neer op
Net als bij andere aandoeningen kan ADHD het IQ niet goed voorspellen. Bovendien is 'slim zijn' niet altijd afhankelijk van een hoog IQ. De correlaties tussen ADHD en IQ zijn gebaseerd op stereotypen en misvattingen.
Er zijn gevaren verbonden aan beide: iemand die aanneemt dat iemand met ADHD een hoog IQ heeft, zoekt mogelijk niet de juiste behandeling. Aan de andere kant zal iemand die aanneemt dat iemand met een ADHD-patiënt niet intelligent is, het potentieel van die persoon over het hoofd zien.
Het is belangrijk om ADHD en intelligentie als afzonderlijke entiteiten te behandelen. Hoewel het ene het andere kan beïnvloeden, zijn ze zeker niet hetzelfde.
