Toen ik 14 was, begon ik op een zeer selectieve middelbare school. Altijd een liefhebber van wiskunde, schreef ik me graag in voor Algebra II +, een versnelde ereklas waar mijn onvermijdelijke verdrinking snel duidelijk werd. Het ergste moment van dat eerste semester op een nieuwe plek staat bijna tien jaar later in scherp reliëf.
Ik deed een examen, verborgen achter deze kartonnen 'testtenten' om vals spelen te voorkomen (vertrouwende atmosfeer wordt verdoemd), en haar viel als sneeuwvlokken om me heen. Het was de eerste keer dat ik me herinner dat ik mijn haar, streng voor streng, uittrok vanwege stress en angst. Tegen de tijd dat de test voorbij was, waren er drie vragen onbeantwoord op mijn laken en lag er een zichtbare laag haar op mijn bureau en de vloer. Verward veegde ik het haastig weg.
Ik was me nog nooit eerder bewust geweest van deze gewoonte en ik realiseerde me niet hoe cruciaal die test zou zijn bij het omgaan met deze vreemde diagnose: trichotillomanie.
Wat is trichotillomanie?
Deel op Pinterest
Trichotillomania (trich), zoals gedefinieerd door de Mayo Clinic, is "een psychische stoornis waarbij terugkerende, onweerstaanbare drang is om haar uit je hoofdhuid, wenkbrauwen of andere delen van je lichaam te trekken, ondanks dat je probeert te stoppen."
Schattingen zeggen dat 0,5 tot 3 procent van de mensen op een gegeven moment trich zal ervaren. Maar het is een moeilijke gok om te maken: het is bekend dat symptomen verdwijnen en terugkeren, de samenleving accepteert haarverlies meer bij mannen en schaamte in het algemeen kan leiden tot onderrapportage.
Mijn triggers
Deel op Pinterest
Meestal wordt haartrekken veroorzaakt door angst en stress. Ik draaide een paar strengen terwijl ik koos wat ik zojuist moest typen, wat normaal is voor mij.
College-essays waren altijd een dubbele klap voor mij omdat ze me op mijn meest kwetsbare plaatsen achterlieten en tot belachelijke pull-sessies leidden. Ik haatte het om ze te schrijven, dus ik heb ze uitgesteld. Ik zou uiteindelijk ondergedompeld worden in mijn stress. Eens, mijn tweede jaar, typte ik frustrerend met één hand en trok met de andere hand. Ik voelde me rommelig en verslagen, maar dat was niet mijn dieptepunt.
Een vicieuze cirkel
Deel op Pinterest
Toen ik de middelbare school afrondde, straalde mijn haar van gezondheid. Levendig, dik en zijdeachtig, het was mijn kroonjuweel. De volgende drie jaar werd ik gedwongen om steeds kortere kapsels te gebruiken om mijn ongelijke, schaarse eindjes te bestrijden. Websites zeggen vaak dat mensen met trich tot het uiterste gaan om haaruitval te verhullen, wat altijd een lef was. Klaarblijkelijk. Zou je niet?
Trich is een verergerende angst. Je trekt omdat je bang bent, en je bent bang omdat je niet kunt stoppen met trekken. Sommige mensen met trich ervaren wijdverbreide kaalheid en verliezen merkbaar grote delen van het haar. Een paar jaar lang had ik een kleine kale plek, een paar centimeter achter mijn rechteroor verborgen. De plek is nog steeds gevoelig voor aanraking, een schaduw van mijn zelf toegebrachte trauma.
Waarom trekken?
Deel op Pinterest
Het is moeilijk te beschrijven waarom we trekken. Onze hersenen denken dat het onze angst een uitstel zal zijn. Er is een voldoening, de kortste opluchting die arriveert met de slimheid van een verse pluk. Mijn haar heeft verschillende texturen en ik zou de grofste lokken trekken omdat ze nooit helemaal overeenkwamen met de andere, zoals ik streefde naar een verwrongen perfectie.
Sommige wetenschappers beschrijven trich als gerelateerd aan obsessief-compulsieve stoornis (OCS). Ze hebben allebei betrekking op 'terugkerende obsessieve en / of dwangmatige gedachten en handelingen' en beide worden veroorzaakt door onevenwichtige chemicaliën in de hersenen. Dat is voor mij het meest logisch. Mensen met trich worden diep getroffen door hoe zinloos onze acties zijn, maar dat is lang niet genoeg om ons te laten stoppen.
Trich noemt gewoon hoe we onze verhoogde angst uiten. Veel mensen zijn zich er niet eens van bewust en er gaan jaren voorbij voordat ze behandeling zoeken. De eerste stap is altijd merken dat je in de eerste plaats trekt.
Hulp zoeken
Deel op Pinterest
Zelfbewustzijn is niet het sterke punt van veel middelbare scholieren, en ik was niet anders. Mijn vrienden worstelden met eetstoornissen en ernstige depressies, waarbij ze recepten in evenwicht brachten met hun gevoel van welzijn.
Ik las online over trich, maar mijn ouders waren afwijzend. Ze hadden grotere problemen dan mijn ijdelheid. De angst leek niet het alomtegenwoordige probleem. Het kwam niet bij me op dat het te behandelen was.
Behandeling vinden
Deel op Pinterest
Op de universiteit wendde ik me tot therapie nadat ik over angstspecialisten had geleerd. Ik was voldoende op internet opgeleid om te beseffen dat ik meer zinvolle opties had dan het universum te vervloeken elke keer dat ik een stapel haar in de prullenbak veegde. Therapie gaan in een hoogbouwkantoor met glazen wanden in het centrum van Chicago werd meestal ingegeven door een lichtere belasting van de klas (tijd hebben om te besteden) en een verlangen naar verandering.
Draaiende ringen, kralenarmbanden, zittend op je handen, vervangende fidgets - de voorgestelde methoden om het schadelijke gedrag te vervangen waren eindeloos en grotendeels oninteressant voor mij. De onderliggende angst was het grootste probleem voor mij en mijn psycholoog, maar de verantwoording aan haar hield me (meestal) op het rechte pad. Uiteindelijk werden de sessies te duur en studeerde in het buitenland mijn wekelijkse gewoonte. Ik zou meer dan een jaar geen behandeling zoeken.
Komen tot voorwaarden
Deel op Pinterest
Ik voel me nu meer op mijn gemak bij trich. Er is veel veranderd sinds ik zes jaar geleden voor het eerst 'trichotillomanie' hardop tegen een vriendin zei toen ze me vroeg: 'Heb je net je haar gegeten?' Zestien-jarige ik struikelde over een verklaring: 'Nou, nee. Kijk, ik heb dit ding, trichotillomanie, en mensen ermee hebben de neiging om haar te laten lopen dat ze over hun lippen en gezicht trekken. Het is een rare gewoonte … ik eet het niet … dat zou … vies zijn. '
Het was een waardeloos moment. Het is waar, sommige mensen met trich laten hun geplukte lokken tegen hun gezicht en lippen lopen. Ik heb daar geen verklaring voor. Door bewustzijn is het in mijn geval vrijwel verdwenen.
Maar ik geef ook niet langer om de meeste van mijn trich-gerelateerde neigingen. Ze definiëren mijn zelfbeeld niet meer. Ik zie ze niet als iets om te verbergen, noch inspireren ze op dezelfde manier schaamte. Een deel hiervan is te wijten aan het volwassen worden tijdens de universiteit, maar ik schrijf het vooral toe aan het terugkeren naar therapie.
Dinsdagavond ontmoet ik een betaalbare psycholoog. Ze helpt me eerlijk en bedachtzaam met trich om te gaan. Haar expertise wordt prachtig vergezeld door haar gedrag. Mijn conclusies zijn van mijzelf. Ik ben nooit in een idee geduwd dat niet past, dus ik kan de symptomen van trich nu gemakkelijker beheren. Ik heb een recept voor angst, en ik ben me meer bewust van mijn triggers en hoe ik effectief door moeilijke tijden kan navigeren.
Vooruit gaan
Deel op Pinterest
Het is nog steeds moeilijk om zoiets aan iemand uit te leggen. Maatschappelijk ongemak zorgt ervoor dat mensen hun vragen voor zichzelf houden. En hoe verklaar je waarom je jezelf niet kunt afleiden met een andere gewoonte? Het is tumultueus. Ik leg trich uit als 'een raar ding dat mijn brein gewoon doet'.
Het is soms vervelend en kan een persoon zelfbewust maken, maar bewustzijn en zelfvergeving is het halve werk. Ik maak een grapje dat trich een gemakkelijke zelfdiagnose is, terwijl zoveel dingen dat niet zijn.
Niet iedereen met trich heeft behandeling nodig. De aandoening manifesteert zich in verschillende ernst. Als je trich hebt, is het belangrijkste advies dat ik je kan geven, om je niet in verlegenheid te brengen en te weten dat het niet permanent is. We zijn meestal mensen met persoonlijkheden van type A, dus wees niet te streng voor jezelf. Je doet het goed.
