Als werkende moeder van drie jonge kinderen, is er niets waar ik meer tegen opzie dan een dag met deze slopende aandoening. In een leven vol eisen is het een uitdaging om de tijd en ruimte te vinden die nodig zijn om goed voor mezelf te zorgen wanneer een migraine zijn lelijke kop opsteekt.
Als je daar bent geweest, weet je dat migraine hun eigen speciale manier heeft om alle andere eisen die het leven op een bepaalde dag aan je stelt, te overtreffen. Ik zie ze graag als de in-your-face, bazige olifant in de kamer die je niet kon negeren als je het probeerde.
Dit is hoe het is als iemand voor de dag komt opdagen …
06:58 uur
Voordat ik zelfs maar mijn ogen heb geopend, weet ik dat ze hier is. Aan de verpletterende, gestage druk in mijn hoofd zie ik dat Ol 'Mellie terug is. En ja, ze is zo regelmatig dat ze een naam heeft. Een olifant kan verrassend onopvallend bewegen, vooral 's nachts, en helaas is ze vandaag uitgekozen om haar ongewenste verschijning te maken.
7 uur
Heb de laatste twee minuten volkomen stil doorgebracht, in de hoop tegen de hoop dat Mellie's komst misschien een droom was geweest of dat ze, door een wonder van de natuur, vrijwillig zou vertrekken. Geen succes.
Ik vrees dat ik mijn ogen open doe - ik ken de onvermijdelijke pijn die zal volgen - maar ik word gedreven door de behoefte om de oude olifant in de kamer aan te spreken voordat ze zich definitief vestigt. Ik heb enige ervaring met dit soort olifanten, zie je. En in de loop der jaren heb ik een paar trucjes geleerd om er effectief mee om te gaan. Mellie the Migraine is misschien formidabel, maar ze zal haar match in mij ontmoeten.
7:02 uur
Ik zit vast tussen een rots en, nou ja, de kont van een olifant. Als ik mijn vertrouwde hoofdpijnmiddel zoek - dat ik voor dit soort situaties op mijn nachtkastje bewaar - weet ik dat het niet mooi zal worden. Slechts de geringste beweging zal waarschijnlijk de woede van Mellie veroorzaken.
Maar als ik dat niet doe, vrees ik de escalatie die zou kunnen ontstaan. Weet je, soms, als ik ervoor heb gekozen om gewoon een dutje te doen in plaats van medicijnen te nemen, ben ik wakker geworden met een heel olifantenfeestje op mijn schedel. Die herinneringen zijn genoeg om me tot actie te dwingen.
Heel subtiel sta ik een beetje op. Mellie kreunt. Ik neem mijn medicijnen, water en eet een paar crackers om mijn maag zo snel en met zo min mogelijk beweging te verlichten.
7:14 uur
Mijn man komt binnen om zich aan te kleden, maar als hij Mellie bij me ziet, zegt hij geen woord. Hij trekt zich eerbiedig terug en brengt me een coldpack. Ik ben in stilte dankbaar.
7:42 uur
De laatste 40 minuten waren het ergst. Heb ik 40 minuten gezegd? Omdat het 40 dagen voelde.
Als u eenmaal iets voor een migraine heeft ingenomen, kunt u alleen maar hopen en wachten. De cold pack helpt bij het ongemak, maar er is geen beweging of verschuiving onder het gewicht van de olifant, zie je. Je hebt niets meer te doen dan het tellen van de seconden die tikken door het refrein van pulserende drums in je hoofd.
07:46 uur
Ik ben voorzichtig te zeggen dat Mellie het aas heeft genomen! De medicijnen beginnen en ze is voldoende verschoven zodat ik lang genoeg kan opstaan om mijn kinderen naar school te krijgen. Mellie trekt haar wenkbrauwen op, wat aangeeft dat ze het niet goedkeurt. Ik steek mijn tong naar haar uit en ga verder.
8:21 uur
De kinderen gaan naar school en ik overweeg mijn ontbijtopties. Ik hoor de zwakke bewegingen van Mellie. Ik kan zien dat ze niet gelukkig is. Haar onheilspellende aanwezigheid zet me altijd van eten af, maar ik forceer wat toast en yoghurt en probeer mezelf af te leiden met wat e-mails.
9:13 uur
Mellie komt de woonkamer binnen, kondigt aan dat ze nog niet klaar is om te vertrekken en eist dat ik me terugtrek in de duisternis en stilte van mijn slaapkamer.
11:15 uur
Je zou denken dat een drukke moeder zou genieten van de kans om overdag een dutje van twee uur te doen. Dit is niet zo'n dutje. Ik word duizend keer slechter. Ik moet verhuizen. Al dat gewicht op mijn hoofd en twee absoluut nog steeds uren later, mijn nek is stijf, mijn lichaam doet pijn en mijn rechterarm is in slaap gevallen.
11:17 uur
Na twee minuten mezelf te hebben opgewonden, besluit ik ervoor te gaan! In één klap sta ik op, schud de maximale dosis medicijnen in mijn hand, slik het water naar binnen en duw wat crackers naar beneden.
Mellie trompetteert en dreigt haar vrienden uit te nodigen. Ze jankt, wankelt boos en lacht me toe om weer naar beneden te gaan. Ik gehoorzaam, maar ze zal wraak nemen. Dit is het hoogtepunt van haar toorn. Ik heb haar beledigd met mijn bewegingen en ze verplettert mijn hoofd straffend alsof ze een punt moet bewijzen. Als vredesoffer rol ik wat pepermuntolie op mijn hoofd en leg ik voor.
12:06 uur
Pogingen om te slapen in mijn huidige staat van ongemak waren zinloos, maar ik hoop voorlopig dat Mellie door de laatste ronde van medicijnen is beïnvloed.
Helaas zeggen de regels dat ik hier gewoon blijf liggen, dus dat doe ik.
12:29 uur
Mijn man komt thuis van zijn werk en brengt me een vers pak ijs, een kopje thee en een broodje. Ik heb vaag honger, wat een goed teken is. En terwijl ik zijn aanbod subtiel consumeer, merk ik een verre blik op in Mellie's ogen - alsof ze ergens anders moet zijn, of misschien is ze het gewoon zat om met me om te gaan.
Ik ken die blik, en ik ben bijna duizelig van hoop - maar ik weet uit ervaring uit het verleden hoe grillig een olifant kan zijn, dus gebruik ik een laatste truc …
15.00 uur
Ik heb een hele dag met Mellie doorgebracht en dat is genoeg.
Zodra ik mijn ogen open, weet ik dat mijn powernap is geslaagd. Mellie is weg. Noem het dom geluk, noem het lot, noem het hoe je maar wilt, maar ik noem het graag overwinning. Vaker wel dan niet eindigt mijn tijd doorgebracht met Mellie met een gigantisch dutje zoals ik net heb gehad. Ik weet niet of ze zich verveelt terwijl ik bewusteloos ben of wat het is, maar als je het naderende vertrek van een olifant voelt, vind ik het verstandig om de deal gewoon af te sluiten met een stevige paar uur slaap.
Na Mellie's bezoek is het altijd een beetje vervelend om door te zetten, maar vandaag ben ik dankbaar dat ze op tijd afscheid heeft genomen om de kinderen die thuiskomen van school te begroeten. Later, Mellie!
Ik heb mijn migraine verpersoonlijkt tot een (enigszins) lieve olifant, die me helpt om dagen als deze door te komen. Maar in alle ernst zijn migraine geen grap. Ze zijn op zijn zachtst gezegd slopend.
En als moeder kan ik zeker een relatie hebben met iedereen die de dagelijkse sleur meedogenloos vindt als het gaat om het maken van tijd om voor jezelf te zorgen wanneer een migraine toeslaat. Maar hoe moeilijk het ook is, jezelf de zorg geven die je nodig hebt, is zo belangrijk. Voor mij werkt een combinatie van dutten, medicatie, wat pepermuntolie en tijd alleen goed. Misschien vindt u dat iets anders het voor u doet.
Hoe dan ook, de beste wensen bij het opsturen van die olifanten. En als u een geliefde heeft die met chronische migraine leeft, weet dan dat zij uw liefde en steun kunnen gebruiken. Als een olifant de hele dag op je hoofd zit, is het bijna onmogelijk om iets anders te doen.
Iedereen die ervaring heeft met het leven met migraine een olifantenvrije dag gewenst!
Adele Paul is redacteur voor FamilyFunCanada.com, schrijver en moeder. Het enige waar ze meer van houdt dan een ontbijtdate met haar besties is 20.00 uur knuffelen bij haar thuis in Saskatoon, Canada. Vind haar op www.tuesdaysisters.com.
