'Wat draag je bij een sterfgeval?' Vroeg ik me af terwijl ik me klaarmaakte om de altijd uitverkochte San Francisco-ervaring genaamd You're Going to Die, aka YG2D, bij te wonen.
Toen ik voor het eerst van de gebeurtenis hoorde, voelde ik een verwantschap en een plotselinge afstoting. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid en zodra de e-mail met de aankondiging van het volgende evenement mijn inbox bereikte, kocht ik een kaartje.
Ik kleedde me in het zwart en ging op de eerste rij zitten - de enige stoel die nog over was.
Toen kwam Ned de oprichter op het podium
Een groot man-kind is hoe ik hem graag omschrijf. Een oprecht persoon. Hij huilde, lachte, inspireerde en bracht ons binnen enkele minuten aan de grond.
Ik merkte dat ik met het publiek schreeuwde: 'Ik ga dood!' De angst voor het woord 'sterven' verliet de kamer, die de komende drie uur door iedereen als verdwenen werd beschouwd.
Een vrouw uit het publiek deelde haar verlangen om te sterven door zelfmoord en hoe ze de Golden Gate Bridge regelmatig bezocht. Een ander vertelde over het proces van het verliezen van zijn zieke vader via Facebook-berichten die hij had verzameld. Iemand deelde een liedje over haar zus, van wie ze al jaren niets meer had gehoord.
Hoewel ik niet van plan was om te delen, voelde ik me geïnspireerd om ook het podium op te gaan en over verlies te praten. Ik las een gedicht over mijn strijd met wanhoop. Tegen het einde van de nacht verliet de angst rond het sterven en de dood de kamer en mijn borst.
Ik werd de volgende ochtend wakker met een gewicht van mijn schouders. Was het zo simpel? Is openlijk praten over de dood ons ticket om ons te bevrijden van wat we aantoonbaar het meest vrezen?
De volgende dag nam ik onmiddellijk contact op met Ned. Ik wilde meer weten.
Maar het belangrijkste is dat ik wil dat zijn boodschap zoveel mogelijk mensen bereikt. Zijn moed en kwetsbaarheid zijn besmettelijk. We kunnen allemaal wat gebruiken - en een paar gesprekken over de dood.
Dit interview is bewerkt voor beknoptheid, lengte en duidelijkheid.
Hoe is YG2D begonnen?
Ik werd door de SFSU [San Francisco State University] Graduate Literature Association gevraagd om een evenement te organiseren dat op een creatieve manier studenten en de gemeenschap met elkaar verbond. In mei 2009 leidde ik de eerste open microfoon. En dat was het begin van de show.
Maar YG2D komt eigenlijk voort uit een lang, complexer verhaal in mijn leven. Het begon met mijn moeder en haar persoonlijke strijd tegen kanker. Ze kreeg borstkanker toen ik 13 was en vocht 13 jaar lang meerdere keren tegen kanker. Met deze ziekte en de mogelijke dood die het over ons gezin had, werd ik vroeg aan de sterfelijkheid voorgesteld.
Maar vanwege de privacy van mijn moeder rondom haar persoonlijke ziekte was de dood ook geen gesprek dat mij ter beschikking werd gesteld.
In die tijd ging ik naar veel rouwbegeleiding en zat ik in een steungroep van een jaar voor mensen die een ouder verloren.
Hoe is de naam tot stand gekomen?
Een vriend van mij die hielp met de gebeurtenissen, vroeg waarom ik het deed. Ik herinner me dat ik gewoon reageerde: "Omdat … je gaat dood."
Waarom zou je je woorden of muziek ergens verborgen houden, omdat het uiteindelijk allemaal weg zal zijn? Neem jezelf niet zo serieus. Wees hier en bied zoveel mogelijk van je aan terwijl je kunt. Je gaat dood.
Het werd serieuzer toen …
De show kreeg vooral zijn vorm toen hij verhuisde naar Viracocha, een kistachtige zaal beneden in de gloeiende onderwereld van San Francisco. Het is ook toen de moeder van mijn vrouw stierf en het werd voor mij onmiskenbaar wat ik nodig had van de show:
Deel op Pinterest
Een plek om kwetsbaar te zijn en regelmatig die dingen te delen die mij het meest na aan het hart liggen, die dingen die mij definiëren, of het nu het hartverscheurende verlies is van mijn moeder en mijn schoonmoeder, of de dagelijkse strijd om inspiratie en betekenis te vinden door te openen tot mijn sterfelijkheid. En het blijkt dat veel mensen dat nodig hebben - dus we krijgen gemeenschap door het samen te doen.
Hoe werkt YG2D?
Je gaat sterven: poëzie, proza en alles gaat gebeurt elke eerste en derde donderdag van elke maand in The Lost Church in San Francisco.
We bieden een veilige ruimte om een duik te nemen in het sterfelijkheidsgesprek, een gesprek dat we misschien niet vaak hebben in ons dagelijks leven. Het is een ruimte waar mensen open en kwetsbaar kunnen zijn en bij elkaar kunnen zijn.
Elke avond wordt mede gefaciliteerd door Scott Ferreter of Chelsea Coleman, muzikanten die de ruimte bij me houden. Deelnemers kunnen zich ter plekke aanmelden om maximaal vijf minuten te delen.
Het kan een lied, een dans, een gedicht, een verhaal, een toneelstuk zijn, wat ze maar willen. Als je de limiet van vijf minuten overschrijdt, kom ik het podium op en omhels je.
Wat is de reactie van mensen als je ze over het evenement vertelt?
Ziekelijke nieuwsgierigheid misschien? Fascinatie? Soms zijn mensen verrast. En eigenlijk denk ik soms dat dat de beste meting is voor de waarde van You're Going to Die - wanneer mensen zich ongemakkelijk voelen! Het kostte me een tijdje om met vertrouwen te communiceren waar het evenement over ging.
Deel op Pinterest
De dood is een mysterie, als een vraag zonder antwoorden, en het omarmen ervan is iets heiligs. Het samen delen maakt het magisch.
Als iedereen als gemeenschap zegt 'ik ga dood', trekken ze de sluier weer bij elkaar.
Is het wijs om het doodsgesprek te vermijden?
Sterfte kan soms onuitgesproken zijn. En als het niet tot uitdrukking komt, zit het vast. De mogelijkheid dat het evolueert, verandert en groter wordt, is daarom beperkt. Als er enige wijsheid is om niet over sterfelijkheid te praten, is het misschien ons instinct om er zorgvuldig mee om te gaan, het dicht bij ons hart te houden, bedachtzaam en met grote intentie.
Hoe verzoen je deze dissonantie: als het op ons en goede vrienden aankomt, zijn we doodsbang voor de dood, maar kunnen we een spel spelen of een film kijken waarin massa's mensen sterven?
Als de dood geen dagelijkse ervaring is voor waar je woont (zoals in een land in oorlog), wordt het vaak op afstand gehouden. Het wordt snel weggeschoven.
Er is een systeem opgezet om dingen snel te regelen.
Ik herinner me dat ik met mijn moeder in een ziekenhuiskamer was. Ze hadden me niet langer dan 30 minuten, waarschijnlijk veel minder, bij haar lichaam kunnen laten, en dan misschien maar vijf minuten bij de begrafenisonderneming.
Nu voel ik me nu hoe belangrijk het is dat we de tijd en de ruimte hebben om volledig te rouwen.
Hoe kan iemand zijn relatie met de dood veranderen?
Ik denk dat ik het boek “Who Dies?” Lees "The Griefwalker" documentaire kan ook confronterend en openend zijn. Andere manieren:
1. Maak ruimte om met anderen te praten of naar anderen te luisteren terwijl ze rouwen. Ik denk niet dat er iets meer transformerend is in het leven dan luisteren en open zijn. Als iemand bij u in de buurt iemand heeft verloren, gaat u er gewoon heen en bent u daar.
2. Maak duidelijk waar je om rouwt. Het kan ver terug zijn, zo ver terug als uw jeugd, uw voorouders, en wat ze hebben meegemaakt en niet genoeg kwijt zijn geraakt.
3. Creëer ruimte en openheid in dat verlies en dat verdriet. Angela Hennessy deelde haar verdrietmanifest tijdens onze show tijdens OpenIDEO's Re: Imagine End-of-Life week.
Ze zegt: 'Treur dagelijks. Maak elke dag tijd om te rouwen. Maak rouw van alledaagse gebaren. Terwijl je doet wat je doet, zeg je wat je rouwt en wees specifiek. '
4. Onthoud dat het vaak niet de dagelijkse dingen zijn waar je op het eerste gezicht mee te maken hebt, zoals problemen met je baan bijvoorbeeld. Veel van mijn levenservaringen die grote schoonheid voortbrachten, zijn geboren uit het werk van trauma en lijden. Het is het ding dat oud in je is, onder al die dagelijkse dingen, dat je wilt bereiken. Het is wat er voor je opkomt als je sterfelijkheid wordt onthuld.
De dood biedt die praktijk, dat opruimen. Als je in die waarheid zit, verandert het hoe je je verhoudt tot het leven. De dood werpt alle lagen af en laat je de dingen het duidelijkst zien.
Als we veel over iets praten, dan zal het ons overkomen, zeggen sommige mensen
Als ik bijvoorbeeld zeg: "Ik ga dood", dan heb ik de volgende dag eigenlijk mijn dood gecreëerd? Ja, ik geloof dat je de hele tijd je realiteit creëert. […] Het is een perspectiefverschuiving.
Zijn er plannen om uit te breiden naar andere steden?
Vast en zeker. Ik denk dat het vergroten van de online community door middel van een podcast dit jaar een tour waarschijnlijker zal maken. Dat is een van de volgende stappen. Dat begint met regelmatiger samengestelde shows. Ook in de maak.
Als je in de Bay Area bent, ga dan naar de volgende BIG YG2D-show in de Great American Music Hall op 11 augustus. Klik hier voor meer informatie over het evenement of bezoek www.yg2d.com.
Jessica schrijft over liefde, leven en waar we bang voor zijn om over te praten. Ze is gepubliceerd in Time, The Huffington Post, Forbes en meer, en werkt momenteel aan haar eerste boek, 'Child of the Moon'. Je kunt haar werk hier lezen, haar alles vragen op Twitter of haar stalken op Instagram.
