Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
Ik herinner me dat ik tijdens mijn eerste jaar van mijn studie voor het eerst het steriele kantoor van mijn psychiater binnenliep, klaar om te vertellen over mijn geheime jarenlange strijd met symptomen van een ernstige eetstoornis en een obsessief-compulsieve stoornis (OCS).
Ik voelde me alsof ik in de wachtkamer stikte, nog steeds zo bezorgd dat ik kwetsbaar was en hulp zocht
Ik had het mijn ouders, familieleden of vrienden niet verteld. Dit waren de eerste mensen die wisten waar ik doorheen ging. Ik kon mijn ervaringen nauwelijks onder woorden brengen omdat ik verteerd werd door mijn interne monoloog van schaamte en twijfel aan mezelf.
Hoe dan ook, ik daagde mezelf uit en zocht steun bij het counselingcentrum van de school omdat mijn leven echt onhandelbaar was geworden. Ik was geïsoleerd van vrienden op de campus, amper aan het eten en constant aan het sporten, en verzwakt door mijn eigen zelfhaat, depressie en angst.
Ik was klaar om verder te gaan met mijn leven en ook om de verwarrende diagnoses te begrijpen die ik eerder van professionals had gekregen.
Maar mijn sprong in vertrouwen werd met een verpletterend gevoel van teleurstelling opgevangen
Terwijl ik probeerde behandeling voor deze ziekten te krijgen, misleidden de professionals in de geestelijke gezondheidszorg aan wie ik mijn zorg toevertrouwde.
Mijn eetstoornis werd gediagnosticeerd als aanpassingsstoornis. Mijn humeurigheid, een direct gevolg van ondervoeding, werd aangezien voor een ernstige chemische onbalans - bipolaire stoornis - en een reactie op een stressvolle levensverandering.
Mijn OCS, met een extreme obsessie rond reinheid en dwang om mijn angsten rond de dood te beheersen, werd een paranoïde persoonlijkheidsstoornis.
Ik had enkele van de grootste geheimen in mijn leven geopend om alleen 'paranoïde' en 'onaangepast' te worden genoemd. Ik kan me niet veel andere scenario's voorstellen die als zo'n verraad zouden hebben gevoeld.
Ondanks dat ze nauwelijks de symptomen van een van deze diagnoses vertoonden, hadden de professionals met wie ik contact had geen probleem om zich op etiketten te stapelen die slechts licht verbonden waren met mijn echte problemen
En niemand had problemen met het uitdelen van recepten - Abilify en andere antipsychotica - voor problemen die ik niet had, terwijl mijn eetstoornis en OCS me doodden.
Geestelijke gezondheidswerkers weten niet hoe ze zwarte mensen moeten diagnosticeren
Het proces van herhaaldelijk een verkeerde diagnose stellen is frustrerend en beangstigend, maar niet ongebruikelijk voor zwarte mensen.
Zelfs wanneer we duidelijk tekenen vertonen van een slechte geestelijke gezondheid of van een specifieke psychische aandoening, wordt onze geestelijke gezondheid nog steeds verkeerd begrepen - met dodelijke gevolgen.
Raciale verkeerde diagnose is geen recent fenomeen. Er bestaat een lange traditie van zwarte mensen die niet aan hun geestelijke gezondheidsbehoeften voldoen
Decennia lang zijn zwarte mannen verkeerd gediagnosticeerd en overdiagnosticeerd met schizofrenie omdat hun emoties als psychotisch worden gelezen.
Zwarte tieners hebben 50 procent meer kans dan hun blanke leeftijdsgenoten om tekenen van boulimie te vertonen, maar worden significant minder gediagnosticeerd, zelfs als ze identieke symptomen hebben.
Zwarte moeders lopen een groter risico op postpartumdepressie, maar krijgen minder vaak een behandeling.
Hoewel mijn symptomen voor beide ziekten standaard waren, werden mijn diagnoses vervaagd door mijn zwartheid.
Ik ben niet de magere, welvarende, blanke vrouw die veel blanke professionals in de geestelijke gezondheidszorg zich voorstellen als ze denken aan iemand met een eetstoornis. Zwarte mensen worden zelden beschouwd als een demografische omgang met OCS. Onze ervaringen worden vergeten of genegeerd.
Voor zwarte mensen die te maken hebben met psychische aandoeningen, vooral degenen die niet stereotiep 'passen', zijn dit serieuze obstakels voor ons welzijn
Wat mij betreft, mijn eetstoornis bleef meer dan vijf jaar actief. Mijn OCS escaleerde tot het punt waarop ik letterlijk de deurknoppen, liftknoppen of mijn eigen gezicht niet kon aanraken.
Pas toen ik begon te werken met een gekleurde therapeut, kreeg ik de diagnose die mijn leven redde en me in behandeling bracht.
Maar ik ben verre van de enige persoon die door de geestelijke gezondheidszorg is gefaald.
De feiten zijn verbluffend. Zwarte mensen hebben 20 procent meer kans op psychische problemen dan de rest van de bevolking.
Zwarte kinderen onder de 13 jaar hebben tweemaal zoveel kans om door zelfmoord te overlijden als hun blanke leeftijdsgenoten. Zwarte tieners zullen ook vaker zelfmoord plegen dan blanke tieners.
Omdat zwarte mensen onevenredig worden getroffen door psychische problemen, moet er meer worden gedaan om ervoor te zorgen dat we de nodige behandeling krijgen. We verdienen het om onze behoeften aan geestelijke gezondheid nauwkeurig en serieus te behandelen.
Een deel van de oplossing is duidelijk het opleiden van professionals in de geestelijke gezondheidszorg in het omgaan met zwarte psychische aandoeningen. Bovendien moeten er meer zwarte geestelijke gezondheidswerkers worden aangenomen, die minder geneigd zijn emoties voor psychiatrische stoornissen te verwarren.
Wat kunnen zwarte patiënten, naast veranderingen in het psychiatrische veld zelf, doen om zichzelf sterker te maken in het licht van deze medische anti-zwartheid?
Om onszelf te beschermen tegen raciale verkeerde diagnose, moeten zwarte patiënten steeds meer eisen van onze beoefenaars.
Als zwarte vrouw, vooral al vroeg in mijn genezing, had ik nooit het gevoel dat ik meer kon vragen dan het absolute minimum van providers.
Ik heb mijn dokters nooit ondervraagd toen ze me uit afspraken haastten. Ik heb nooit geëist dat ze mijn vragen zouden beantwoorden of voor mezelf zouden spreken als een arts iets zei dat ik problematisch vond.
Ik wilde een 'makkelijke' patiënt zijn en de boot niet laten schommelen.
Als ik mijn providers echter niet aansprakelijk stel, blijven ze alleen hun verwaarlozing en anti-zwartgedrag op anderen repliceren. Ik en andere zwarte mensen hebben net zo veel het recht om zich even gerespecteerd en verzorgd te voelen als ieder ander.
We mogen vragen stellen over medicijnen en testen laten uitvoeren. We mogen anti-zwarte retoriek van onze leveranciers en beoefenaars in twijfel trekken - en melden. We moeten blijven aangeven wat we nodig hebben en vragen stellen over onze zorg.
Het verantwoordelijk houden van onze providers ziet er voor verschillende mensen anders uit
Voor veel, met name dikke zwarte mensen, kan dit artsen voortdurend vragen om te testen op gezondheidsproblemen in vergelijking met de gebruikelijke aanname dat symptomen worden toegeschreven aan het gewicht.
Voor anderen kan het betekenen dat artsen moeten worden gedocumenteerd en gemotiveerd wanneer ze medische tests of verwijzingen weigeren, met name voor onopgeloste gezondheidsproblemen.
Het kan betekenen dat u meer dan eens van aanbieder moet wisselen of een combinatie van behandelingen buiten de westerse geneeskunde moet proberen.
Voor alle zwarte mensen die voortdurend teleurgesteld zijn door onze huidige geestelijke gezondheidszorg, betekent dit een weigering om onze zorg te regelen of in gevaar te brengen op het gemak van artsen die het beter moeten doen.
Zwarte mensen verdienen het om zich goed te voelen. Zwarte mensen verdienen het om gezond te zijn. De medische gemeenschap moet erachter komen hoe ze onze behoeften op het gebied van geestelijke gezondheid kan begrijpen, diagnosticeren en behandelen
Geef prioriteit aan onze mentale gezondheid zoals we ertoe doen - omdat we dat doen.
Gloria Oladipo is een zwarte vrouw en freelance schrijver, mijmerend over alles wat met ras, mentale gezondheid, geslacht, kunst en andere onderwerpen te maken heeft. Je kunt meer van haar grappige gedachten en serieuze meningen lezen op Twitter.
