Vaker wel dan niet in 'therapeutmodus', herinner ik mijn cliënten er vaak aan dat terwijl we hard werken om gedrag af te leren dat ons niet langer dient, we ook werken aan het bevorderen van zelfcompassie. Het is een essentieel ingrediënt voor het werk!
Hoewel het voor sommigen van ons gemakkelijk kan zijn om medeleven met anderen te voelen en uit te drukken, is het vaak moeilijk om datzelfde gevoel van medeleven naar onszelf uit te breiden (in plaats daarvan zie ik veel zelfbeschamingen, beschuldigingen en gevoelens schuldgevoel - alle mogelijkheden om zelfcompassie te beoefenen).
Maar wat bedoel ik met zelfcompassie? Compassie in bredere zin gaat over een besef van de nood die andere mensen ervaren en een verlangen om te helpen. Dus voor mij is zelfcompassie datzelfde sentiment nemen en het op zichzelf toepassen.
Iedereen heeft tijdens zijn reis ondersteuning nodig bij genezing en groei. En waarom zou die ondersteuning ook niet van binnenuit komen?
Beschouw zelfcompassie dus niet als een bestemming, maar als een hulpmiddel tijdens je reis.
Zelfs tijdens mijn eigen reis van zelfliefde krijg ik bijvoorbeeld nog steeds momenten van angst als ik iets niet 'perfect' doe, of als ik een fout maak die een schaamtespiraal kan veroorzaken.
Onlangs schreef ik de verkeerde starttijd op voor een eerste sessie met een klant, waardoor ik 30 minuten later begon dan verwacht. Yikes.
Toen ik dit besefte, voelde ik mijn hart in mijn borst zakken met een adrenalinepomp en een diepe opwinding in mijn wangen. Ik was helemaal klaar … en bovendien deed ik het voor een klant!
Maar toen ik me bewust was van deze gewaarwordingen, kon ik ze inademen om ze te vertragen. Ik nodigde mezelf uit (natuurlijk in stilte) om de gevoelens van schaamte en gronden los te laten in de stabiliteit van de sessie. Ik herinnerde mezelf eraan dat ik een mens ben - en het is meer dan oké dat dingen niet altijd volgens plan verlopen.
Van daaruit liet ik mezelf ook van deze snafu leren. Ik heb een beter systeem voor mezelf kunnen creëren. Ik heb ook contact opgenomen met mijn klant om er zeker van te zijn dat ik hen kon ondersteunen, in plaats van te bevriezen of in schaamte weg te krimpen.
Blijkbaar waren ze helemaal in orde, omdat ze mij in de eerste plaats ook als mens konden zien.
Dus, hoe heb ik op deze momenten leren vertragen? Het hielp om te beginnen met me voor te stellen dat mijn ervaringen mij in een derde persoon werden verteld.
Dat komt omdat we ons voor de meesten van ons kunnen voorstellen dat we medeleven met iemand anders een stuk beter kunnen aanbieden dan we zelf kunnen (meestal omdat we de eerste veel meer hebben geoefend).
Van daaruit kan ik mezelf dan afvragen: "Hoe zou ik deze persoon mededogen kunnen aanbieden?"
En het blijkt dat gezien, erkend en ondersteund werden belangrijke onderdelen van de vergelijking waren. Ik gaf mezelf een moment om een stap terug te doen en na te denken over wat ik in mezelf zag, erkende de angst en schuld die opkwam en ondersteunde mezelf vervolgens in het nemen van bruikbare stappen om de situatie te verbeteren.
Dat gezegd hebbende, het bevorderen van zelfcompassie is geen sinecure. Dus voordat we verder gaan, wil ik dat absoluut eren. Het feit dat je bereid en open bent om zelfs maar te onderzoeken wat dit voor jou zou kunnen betekenen, is het belangrijkste.
Dat is het deel waar ik je mee ga uitnodigen om nu verder te gaan in drie eenvoudige stappen.
1. Gebruik affirmaties om zelfcompassie te oefenen
Velen van ons die worstelen met zelfcompassie worstelen ook met wat ik vaak het schaamte- of zelftwijfelmonster noem, wiens stem op de meest onverwachte momenten kan opduiken.
Met dat in gedachten heb ik enkele veel voorkomende zinnen van het schaamtemonster genoemd:
- "Ik ben niet goed genoeg."
- 'Zo zou ik me niet moeten voelen.'
- 'Waarom kan ik dingen niet doen zoals andere mensen?'
- 'Ik ben te oud om met deze problemen te worstelen.'
- 'Ik zou [de blanco moeten invullen]; Ik had [de blanco kunnen invullen]. '
Net zoals bij het buigen van een spier of het oefenen van een nieuwe vaardigheid, vereist het cultiveren van zelfcompassie dat we oefenen met "terug praten" tegen dit schaamtemonster. Na verloop van tijd is de hoop dat je interne stem sterker en luider wordt dan de stem van twijfel aan jezelf.
Enkele voorbeelden om te proberen:
- 'Ik ben absoluut waardig en verdien het goddelijk.'
- 'Ik mag voelen hoe ik me voel - mijn gevoelens zijn geldig.'
- "Ik ben uniek op mijn eigen prachtige manieren terwijl ik nog steeds heilige onderling verbonden menselijke ervaringen met velen deel."
- "Ik zal nooit te oud (of te veel van wat dan ook) zijn om nieuwsgierig te blijven naar mijn eigen gedrag en ruimtes voor groei."
- “Op dit moment ben ik [vul de blanco in]; op dit moment voel ik [vul de blanco in].”
Als deze voor jou niet natuurlijk aanvoelen, is dat oké! Probeer een dagboek te openen en enkele eigen affirmaties te schrijven.
2. Kom terug naar het lichaam
Als somatisch therapeut die zich richt op de verbinding tussen geest en lichaam, zul je merken dat ik mensen altijd uitnodig om terug te keren naar hun lichaam. Het is min of meer mijn ding.
Vaak kan het nuttig zijn om tekenen of beweging te gebruiken als gereedschap voor verwerking. Dat komt omdat ze ons in staat stellen onszelf te uiten vanuit een ruimte waar we ons niet altijd volledig van bewust zijn.
Met dit in gedachten, nodig jezelf dan zachtjes uit om te voelen hoe het voelde om te voelen in de affirmaties die ik aanbood - misschien door je te concentreren op iemand die je diep aansprak. Sta jezelf toe om alle kleuren te gebruiken die met jou resoneren en elk medium van creatie dat met jou resoneert. Terwijl je dit doet, moet je jezelf ook opmerken en nieuwsgierig zijn naar hoe het voelt om in je lichaam te tekenen.
Merk je spanningen op in je lichaam? Kun je proberen ze via je kunst vrij te geven? Hoe hard of zacht druk je tijdens het creëren met je marker naar beneden? Kun je zien hoe dat in je lichaam aanvoelt en hoe het voelt om verschillende drukvariaties op het papier uit te nodigen?
Dit alles is informatie die uw lichaam zo vriendelijk is om met u te delen, als u luistert. (Ja, ik weet dat het een beetje woo-woo klinkt, maar je zult misschien verrast zijn door wat je vindt.)
3. Probeer een beetje te bewegen
Natuurlijk, als het creëren van kunst niet resoneert met jou, dan zou ik je ook uitnodigen om je te voelen in een beweging of bewegingen die vollediger willen of moeten worden uitgedrukt.
Als ik bijvoorbeeld emoties moet verwerken, heb ik een aantal yogahoudingen die titreren tussen openen en sluiten, waardoor ik me niet vast voel. Een van hen wisselt een paar rondjes tussen Happy Baby en Child's Pose. De andere is Cat-Cow, waarmee ik ook mijn vertraging kan synchroniseren met mijn ademhaling.
Mededogen voor jezelf is niet altijd het gemakkelijkst te cultiveren, vooral als we vaak onze eigen ergste criticus kunnen zijn. Dus het vinden van andere manieren om toegang te krijgen tot onze emoties die ons uit het verbale rijk halen, kan echt helpen.
Als we therapeutisch bezig zijn met kunst, gaat het om het proces, niet om het resultaat. Hetzelfde geldt voor yoga en beweging. Jezelf toestaan om je te concentreren op hoe het proces voor jou voelt, en los te laten van hoe het eruit ziet voor anderen, is een onderdeel van hoe we verschuiven naar zelfcompassie.
Dus, hoe voel je je nu?
Wat je ook voelt, je hoeft het niet te beoordelen. Ontmoet jezelf gewoon waar je ook bent.
Werken aan het loslaten van de oordelen en verwachtingen die anderen ons hebben opgelegd, is geen eenvoudig werk, maar het is heilig werk. Na verloop van tijd kan het een echte bron van empowerment zijn. Je geneest een wond waarvan velen zich niet eens bewust zijn; je verdient het om jezelf door alles heen te vieren.
Na verloop van tijd, terwijl je deze nieuwe spier buigt, zul je merken dat zelfcompassie een kant-en-klare fakkel is, die je zal leiden door wat je ook tegenkomt.
Rachel Otis is een somatische therapeut, queer intersectionele feministe, lichaamsactivist, overlevende van de ziekte van Crohn en schrijver die afstudeerde aan het California Institute of Integral Studies in San Francisco met haar masterdiploma in counselingpsychologie. Rachel gelooft in het bieden van de mogelijkheid om sociale paradigma's te blijven veranderen, terwijl ze het lichaam in al zijn glorie viert. Sessies zijn beschikbaar op een glijdende schaal en via teletherapie. Neem contact met haar op via e-mail.
