Over een paar korte maanden word ik 37 jaar. Ik ben nooit getrouwd geweest. Ik heb nooit met een partner samengewoond. Heck, ik heb nooit een relatie gehad die langer was dan het 6-maanden-punt.
Je zou kunnen zeggen dat dit betekent dat er waarschijnlijk iets mis is met mij, en om eerlijk te zijn - ik zou dat niet tegenspreken.
Relaties zijn moeilijk voor mij, om duizend verschillende redenen die het niet per se waard zijn om hier in te gaan. Maar één ding weet ik zeker? Mijn gebrek aan relatiegeschiedenis komt niet neer op angst voor toewijding.
Ik ben nooit bang geweest om de juiste dingen te doen. En mijn dochter is daar het bewijs van.
Weet je, ik heb het altijd heel moeilijk gehad om mezelf als vrouw voor te stellen. Het is natuurlijk iets dat een deel van mij altijd heeft gewild - wie wil er niet geloven dat er iemand is die voor altijd van ze moet houden? Maar het is nooit een uitkomst geweest die ik mezelf heb kunnen voorstellen.
Maar moederschap? Dat is iets wat ik wilde en waarvan ik dacht dat ik het zou hebben gehad sinds ik een klein meisje was.
Dus toen een arts me op 26-jarige leeftijd vertelde dat ik onvruchtbaarheid had en dat ik een heel kort tijdsbestek had om te proberen een baby te krijgen, aarzelde ik niet. Of misschien wel, voor een moment of twee, omdat op dat moment in mijn leven alleen naar het moederschap gaan een gek ding was om te doen. Maar mezelf toestaan die kans te verliezen, leek nog gekker.
En daarom kreeg ik als alleenstaande vrouw van midden twintig een spermadonor en financierde ik twee rondes van in-vitrofertilisatie - die beide mislukten.
Daarna was ik diepbedroefd. Overtuigd dat ik nooit de kans zou krijgen om de moeder te zijn waarvan ik droomde te zijn.
Maar slechts een paar maanden voor mijn 30e verjaardag ontmoette ik een vrouw die over een week moest bevallen van een baby die ze niet kon houden. En binnen enkele minuten nadat ze aan mij was voorgesteld, vroeg ze of ik de baby die ze droeg wilde adopteren.
Het hele gebeuren was een wervelwind en helemaal niet hoe adopties normaal gesproken verlopen. Ik werkte niet met een adoptiebureau en ik was niet op zoek naar een baby. Dit was gewoon een toevallige ontmoeting met een vrouw die me het ding aanbood waar ik bijna op had gehoopt.
En dus zei ik natuurlijk ja. Ook al was het weer te gek om dat te doen.
Een week later was ik in de verloskamer om mijn dochter te ontmoeten. Vier maanden later maakte een rechter haar de mijne. En nu bijna 7 jaar later, kan ik je met absolute zekerheid zeggen:
Ja zeggen, kiezen om alleenstaande moeder te worden?
Het was de beste beslissing die ik ooit heb genomen.
Dat betekent niet dat het altijd eenvoudig is geweest
Er is nog steeds een stigma rond alleenstaande moeders in de samenleving.
Ze worden vaak gezien als pechvrouwen met slechte smaak bij partners die zich onmogelijk een weg kunnen banen uit de afgrond waarin ze zich bevinden. We hebben geleerd medelijden met ze te hebben. Om medelijden met ze te hebben. En ons wordt verteld dat hun kinderen minder kansen en kansen hebben om te gedijen.
Niets van dit alles is waar in onze situatie.
Ik ben wat je een 'alleenstaande moeder naar keuze' zou noemen.
We zijn een groeiende doelgroep van vrouwen - doorgaans goed opgeleid en even succesvol in onze carrières als we niet succesvol zijn in liefde - die om verschillende redenen voor alleenstaand moederschap hebben gekozen.
Sommigen, zoals ik, werden door omstandigheden gedwongen deze richting op te gaan, terwijl anderen het wachten op die ongrijpbare partner gewoon moe werden. Maar volgens het onderzoek blijken onze kinderen het net zo goed te doen als die in tweeoudergezinnen. Wat volgens mij op veel manieren neerkomt op hoe toegewijd we zijn aan de rol die we hebben gekozen.
Maar wat de cijfers u niet vertellen, is dat er eigenlijk manieren zijn waarop alleenstaand moederschap gemakkelijker is dan ouderschap naast een partner.
Ik hoef bijvoorbeeld nooit met iemand anders te vechten over de beste manieren om mijn kind op te voeden. Ik hoef geen rekening te houden met de waarden van iemand anders, of hen ervan te overtuigen mijn favoriete methodes van discipline, motivatie of praten over de wereld in het algemeen te volgen.
Ik kan mijn dochter precies opvoeden zoals ik het beste zie - zonder me zorgen te maken over de mening of het zeggen van iemand anders.
En dat is iets dat zelfs mijn vrienden in de oudste partnerschappen niet kunnen zeggen.
Ik heb ook geen andere volwassene waar ik voor sta te zorgen - iets waarvan ik heb gezien dat een aantal van mijn vrienden zich bezighouden met partners die meer werk creëren dan ze helpen verlichten.
Ik kan mijn tijd en aandacht concentreren op mijn kind, in plaats van te proberen een partner te dwingen om daadwerkelijk tot het partnerschap op te komen, ze zijn misschien niet toegerust om me halverwege te ontmoeten.
Afgezien van dat alles, hoef ik me geen zorgen te maken over de dag dat mijn partner en ik misschien uit elkaar gaan en ons aan volledig tegenovergestelde doelen van opvoedingsbeslissingen bevinden - zonder het voordeel van een relatie om ons weer bij elkaar te brengen.
De dag zal nooit komen dat ik mijn co-ouder voor de rechter moet slepen over een beslissing waar we gewoon niet op dezelfde pagina over kunnen komen. Mijn kind zal niet opgroeien tussen twee strijdende ouders die geen manier lijken te vinden om haar op de eerste plaats te zetten.
Nu gaan natuurlijk niet alle opvoedingsrelaties hierin over. Maar ik heb er veel te veel gezien. En ja, ik vind het prettig om te weten dat ik mijn tijd met mijn dochter nooit week in week uit moet inleveren, met iemand met wie ik geen relatie kan laten werken.
En dat is niet altijd makkelijk
Ja, er zijn ook onderdelen die moeilijker zijn. Mijn dochter heeft een chronische gezondheidstoestand en toen we de diagnoseperiode doormaakten, was het allemaal ondraaglijk om het allemaal zelf te doen.
Ik heb een geweldig ondersteuningssysteem - vrienden en familie die er waren op elke mogelijke manier. Maar elk ziekenhuisbezoek, elke enge test, elk moment om me af te vragen of het goed zou komen met mijn kleine meid? Ik verlangde naar iemand aan mijn zijde die net zo diep in haar gezondheid en welzijn had geïnvesteerd als ik.
Een deel daarvan blijft nog steeds bestaan, ook al hebben we haar toestand grotendeels onder controle.
Elke keer als ik een medische beslissing moet nemen en mijn angstige geest worstelt om het juiste te doen, zou ik willen dat er iemand anders in de buurt was die net zoveel om haar gaf als ik - iemand die die beslissingen kon nemen wanneer Ik kan het niet.
De keren dat ik het meest wens dat ik een ouderschapspartner wens, zijn altijd de keren dat ik alleen met de gezondheid van mijn dochter bezig ben.
Maar de rest van de tijd? Ik heb de neiging om vrij goed alleen te zijn. En ik heb er geen hekel aan dat ik elke avond, wanneer ik mijn meisje naar bed breng, uren de tijd heb om mezelf te resetten en tot rust te komen voor de volgende dag.
Als een introvert persoon zijn die nachtelijke uren die van mij zijn en die van mij alleen een daad van zelfliefde waarvan ik weet dat ik ze zou missen als een partner in plaats daarvan mijn aandacht opeist.
Begrijp me niet verkeerd, er is nog steeds een deel van mij dat hoopt dat ik op een dag die partner zal vinden die me kan verdragen. Die persoon voor wie ik die nachtelijke uren eigenlijk wil opgeven.
Ik zeg alleen … er zijn voor- en nadelen aan ouderschap, zowel met als zonder partner. En ik kies ervoor om me te concentreren op de manier waarop mijn baan als moeder eigenlijk gemakkelijker is, omdat ik ervoor heb gekozen om het alleen te doen.
Vooral het feit dat als ik al die jaren geleden niet had gekozen om die sprong te wagen, ik nu helemaal geen moeder zou zijn. En als ik denk aan het feit dat moederschap het deel van mijn leven is dat mij vandaag de meeste vreugde brengt?
Ik kan me niet voorstellen dat ik het op een andere manier zou doen.
Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont. Ze is een alleenstaande moeder naar keuze nadat een reeks toevallige gebeurtenissen heeft geleid tot de adoptie van haar dochter. Leah is ook de auteur van het boek 'Single Infertile Female' en heeft uitgebreid geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt verbinding maken met Leah via Facebook, haar website en Twitter.
