Voordat ik trouwde, woonde ik in New York City, waar mijn fijnproeversvrienden en ik graag samen uit eten gingen en tot diep in de avond diep in gesprek waren. Natuurlijk, toen ik me in de buitenwijken vestigde, socialiseerde ik minder met mijn stadsvrienden, maar ze klaagden niet totdat ik aankondigde dat ik een baby kreeg.
In plaats van me te feliciteren, waarschuwde mijn kerngroep me om geen volwaardig stereotype in de buitenwijken te worden. Een van hen zei eigenlijk: 'Word alsjeblieft niet een van die moeders die over haar kinderen praat en niets anders.' Au.
Dus toen het moederschap snel dichterbij kwam, besloot ik om aan mijn sceptische vrienden (en oke, mezelf) te bewijzen dat ik dezelfde oude ik was. Hoe? Door een uitgebreid diner te geven voor mijn drie beste vrienden en hun belangrijke anderen. Geen enkele baby onderweg kon me ervan weerhouden om vanaf het begin zes gerechten te koken, een diner voor acht te organiseren en iedereen te laten zien hoeveel plezier ik nog had!
Het etentje - en wat ik miste
Ik was 7 maanden zwanger, helemaal in mijn buik, gehurkt om de zalm in de vleeskuikens te controleren en op mijn tenen te reiken om schotels boven de koelkast te serveren. Mijn vrienden bleven vragen om te helpen, maar ik bleef ze wegjagen. Het eindresultaat was een heerlijke maaltijd die ik sinds enkele jaren en twee kinderen later niet meer heb nagebootst, maar ik had het te druk om mezelf te amuseren.
Ik denk vaak aan die avond wanneer ik quality time met mijn kinderen doorbreng, maar mijn gedachten zijn ergens anders. Ze willen dat ik verkleed speel of ze opnieuw een favoriet boek lees. Ik denk erover om te beginnen met eten of een artikel te schrijven dat morgen komt. Maar in plaats van weg te rennen en het plezier te bederven, herinner ik mezelf eraan om te vertragen en van het moment te genieten.
De avond van mijn etentje was de laatste keer dat alle acht vrienden een heel jaar bij elkaar kwamen. Ik had geen slaap en paste me aan het leven met een pasgeboren baby aan. Anderen waren bezig met de nieuwigheid van verloofd zijn, het plannen van bruiloften.
Ik heb er vaak spijt van dat ik de avond van het diner niet de tijd heb genomen om van hun gezelschap te genieten, maar mijn energie te concentreren op de maaltijd. Gelukkig veranderde die ervaring mijn perspectief op het doorbrengen van quality time met belangrijke mensen. En niemand is belangrijker dan mijn kinderen.
Ik heb me gerealiseerd dat er geen finishlijn is voor het moederschap zoals er is voor een etentje, en als ik altijd rondloop om dingen efficiënt gedaan te krijgen als mijn kinderen onder de voeten zijn, mis ik de grillige momenten die het moederschap maken de moeite waard
Tijdens mijn etentje hoorde ik grinniken uit de woonkamer terwijl ik met gerechten in de keuken jongleerde, maar ik koos ervoor om het plezier niet over te slaan. Ik heb er bewust voor gezorgd dat ik dat niet met mijn kinderen doe. Ik ga met ze op de grond liggen. Ik giechel en kietel. Ik doe domme stemmen als ik ze verhalen lees. Ik dans, speel tag en stel me voor dat ik een fee met enthousiasme ben. Het diner kan wachten. Mijn kinderen zullen maar een korte tijd klein zijn.
Op dit moment doe ik mijn best om mijn aandacht te richten op mijn zoon en dochter. Maar het moederschap heeft me niet veranderd in een eigenzinnige drone die alleen wil praten over mijlpalen voor baby's, zindelijkheidstraining en opvoedingstechnieken, zoals mijn niet al te tactvolle vriend jaren geleden voorspelde. Moeder zijn heeft niets veranderd aan mijn verlangen om mijn oudste, dierbaarste vrienden te ontmoeten voor het avondeten en een zinvol gesprek. Het heeft me juist geïnspireerd om mijn kinderen met mijn verleden te verbinden.
De verbindingen die ik wil behouden
Ook al is het soms lastig om twee jongeren de stad in te sjouwen - vooral als er luiertassen en verpleegkundige cover-ups waren om mee te kampen - ik heb er een punt van gemaakt om mijn oude vrienden vaak genoeg te zien zodat mijn kinderen zo veel van hen houden als enkele van hun familieleden. Iedereen wint: ik mis vaste vriendschappen niet, mijn kinderen koesteren de aandacht van speciale volwassenen en mijn vrienden leren ze als individuen kennen in plaats van slechts een abstract idee van 'kinderen'.
Over een paar jaar zullen mijn kinderen willen weten hoe ik was voordat ik moeder werd, en mijn oude vrienden zijn precies degenen die ik die nieuwsgierige vragen wil beantwoorden. Als ik volledig was bezweken voor het leven in de voorsteden en het contact met mijn vrienden verloor, zou dit allemaal niet mogelijk zijn.
Maar ik geef me, zonder verontschuldiging, over aan bepaalde aspecten van de sceptische kijk van mijn vriend op het moederschap. Ik merkte dat ik van nature aangetrokken werd tot de veranderende interesses van mijn kinderen, wat betekent dat ik over vingerverf, Disney-prinsessen, Taylor Swift-liedjes en meer heb gutst.
Maar mijn relatie met mijn zoon en dochter zou niet allemaal over hun interesses moeten gaan, dus lazen we klassieke prentenboeken die mijn favorieten waren in de jaren zeventig. We spelen games die uit de gratie zijn geraakt, nu Candy Crush Red Rover voorbij is. En we hebben samen gekookt sinds mijn kinderen baby's waren, omdat het een van mijn passies is … en omdat ik wil dat ze op een dag uitgebreide diners kunnen bereiden voor hun eigen vrienden, mocht de stemming toeslaan.
Als ik een bijzonder zware dag heb gehad - met tranen en time-outs en overal speelgoed - en ik eindelijk iedereen naar bed breng, voel ik me uitgeput en toch tevreden, wetende dat ik mijn kinderen alles geef wat ik heb zonder mijn eigen identiteit in gevaar brengen, en ze bloeien. Het doet een beetje denken aan de manier waarop ik me voelde aan het einde van mijn lang geleden etentje.
Nadat mijn vrienden waren vertrokken en ik van de maaltijd was gevuld en een keuken vol vuile vaat had, bleef ik lang zitten en liet het doordringen dat ik erg zwanger en erg moe was. Maar ik kon niet ophouden met grijnzen, omdat ik me realiseerde dat ik er in de loop van de avond in was geslaagd de belangrijkste scepticus van alles te overtuigen dat het moederschap niet zou kunnen veranderen wie ik van binnen was: ik.
Lisa Fields is een fulltime freelance schrijver die gespecialiseerd is in onderwerpen over gezondheid, voeding, fitness, psychologie en ouderschap. Haar werk is gepubliceerd in Reader's Digest, WebMD, Good Housekeeping, Today's Parent, Pregnancy en vele andere publicaties. Je kunt hier meer van haar werk lezen.
