Toen ik probeerde zwanger te worden, haatte ik mijn lichaam meer dan ooit.
Het was niet omdat ik een paar kilo was aangekomen, wat ik associeerde met het slikken van de pil nadat ik al eeuwen op anticonceptie was. Het was niet de bloat veroorzaakt door mijn fluctuerende hormonen of de willekeurige cyste-puistjes die me bespotten toen ik in de spiegel keek. Het waren niet de slapeloze nachten die ik me zorgen maakte en wallen onder mijn ogen die geen baby hadden om voor hen te laten zien.
Ik wist dat mijn fysieke verschijning slechts een bijproduct was van het proces. Voor de allereerste keer (vele jaren van problemen met het lichaamsvertrouwen) had mijn relatie met mijn lichaam niets te maken met hoe ik eruitzag of het nummer op een weegschaal en in welke maat spijkerbroek ik kon slenteren.
Ik haatte mijn lichaam, want hoeveel liefde ik ook probeerde te tonen, die liefde werd pijnlijk niet beantwoord. Mijn lichaam liet me letterlijk 13 maanden in de steek, terwijl ik wanhopig probeerde zwanger te worden. Mijn lichaam deed niet wat ik dacht dat het moest doen, wat ik wilde dat het deed. En ik voelde me machteloos in mijn vel.
Snel vooruit naar een gelukkige conceptie, een prachtige kleine jongen, en 18 maanden in het moederschap - en ik zie mijn lichaam nu op een heel andere manier.
Een beetje over die onbeantwoorde liefde
Zelfs voordat we officieel begonnen met het hele laten we een babyproces hebben, probeerde ik zoveel mogelijk van mijn lichaam te houden en meer dan ooit. Ik was gefocust op het eten van een uitgebalanceerd dieet, het opnieuw evalueren van mijn zogenaamde giftige cosmetica en producten en het proberen te ontstressen (als dat zelfs mogelijk is met de stress van onvruchtbaarheid!).
Toen we het probeerden, verminderde ik koffie en schrapte ik wijn en verving ik ze door nog meer Pilates en barre en andere trainingslessen. Misschien had ik niet moeten luisteren naar de verhalen van oude vrouwen over wat mijn zwangerschapskansen zou vergroten, maar ze gaven me de illusie van controle wanneer controle enigszins onbereikbaar leek.
Natuurlijk leek mijn lichaam - dat tijdens het proces 37 werd en volgens de vruchtbaarheidsnormen al als oud werd beschouwd - er niets om te geven. Hoe meer liefde ik toonde, hoe meer het mij leek te haten - en hoe meer ik het begon te haten. Verhoogde prolactinespiegels, verminderde ovariële reserve, een follikelstimulerend hormoon (FSH) -niveau dat te hoog was om zelfs in-virto-bevruchting (IVF) te beginnen toen we eindelijk klaar waren om de sprong te wagen … Ik voelde me alsof mijn lichaam me bespot.
Zwangerschap gaf me eigenlijk zelfvertrouwen
Toen veranderde onze eerste intra-uteriene inseminatie (IUI) - gedaan met een ronde orale medicatie en een trigger-shot in de maand dat we het rode licht kregen voor IVF - dat allemaal. Toen ik eindelijk zwanger werd en na echo's en tests bevestigden dat alles naar behoren groeide, begon ik opnieuw te waarderen wat mijn lichaam kon doen.
Ik nam 5 aaneengesloten maanden met mijn hoofd boven de toiletpot hangend als teken dat mijn lichaam aan boord was. Momenten van pure vermoeidheid waren signalen dat mijn lichaam zijn energie naar mijn baarmoeder stuurde. In feite zorgde elke extra centimeter op mijn taille ervoor dat ik mijn lichaam nog meer waardeerde.
Ik groeide - zowel fysiek als emotioneel. Ik vond het echt leuk om zwanger te zijn, zelfs met de stress en beperkingen van een nogal gecompliceerde zwangerschap. Ik was dankbaar dat mijn problematische placenta-plaatsing uiteindelijk slechts een geplande keizersnede vereiste na 38 weken (en niet eerder). Mijn lichaam deed eindelijk wat ik wilde dat het deed. Het stelde me in staat om moeder te worden … en een te worden zoals ik had gehoopt.
Nieuwe baby, nieuwe ik
Nu van mijn lichaam houden, gaat over het liefhebben om wat het kan doen. Het gaat erom naar mijn litteken in de C-sectie te kijken (wat ik meestal vergeet dat het er is) en me een superheld te voelen - een die onmiddellijk werd gevoed door die zoete babygeur en gelukzalige momenten van het pasgeboren leven.
Ik ben nog steeds onder de indruk dat mijn lichaam deze geweldige kleine mens heeft geboren. Ik ben nog steeds onder de indruk dat mijn lichaam hem de eerste 10 maanden van zijn leven letterlijk heeft gevoed. Ik ben onder de indruk dat mijn lichaam de fysieke eisen van het moederschap kan bijhouden - het gebrek aan slaap, het tillen en wiegen en nu rennen achter een zeer energieke 18 maanden oude. Het is de meest lonende, maar fysiek veeleisende rol die velen van ons ooit hebben gehad.
Natuurlijk is het een bonus dat mijn armen sterker zijn dan ooit en dat ik nog steeds het uithoudingsvermogen heb (ondanks al dat hierboven) om meteen in een nieuwe dansworkshop te springen. Maar ik hou nog meer van het feit dat mijn iets diepere navel als eindeloze fascinatie voor mijn zoon dient en dat mijn lichaam het beste knuffelkussen is voor mijn zeer knuffelige kleine man.
Ik heb misschien een klein mens gebaard, maar het is ook alsof ik een nieuwe ik heb gebaard, of in ieder geval een meer aanvaardende en meer dankbare me. Ik ben misschien hard voor mezelf als ouder (ik bedoel, wie niet?), Maar het krijgen van een baby maakte me veel meer vergevingsgezind over wie ik ben - onvolkomenheden en zo. Dit ben ik. Dit is mijn lichaam. En ik ben behoorlijk trots op wat het kan doen.
Barbara Kimberly Seigel is een redacteur en schrijver uit New York City die alles heeft verkend - van welzijn en gezondheid tot ouderschap, politiek en popcultuur - door middel van haar woorden. Ze leidt momenteel het freelanceleven terwijl ze haar meest lonende rol tot nu toe aanpakt - moeder. Bezoek haar op BarbaraKimberlySeigel.com.
