Ugh. Je hebt me gevangen. Ik had moeten weten dat ik er niet mee weg zou komen. Ik bedoel, kijk me eens aan: mijn lippenstift is onberispelijk, mijn glimlach is helder en als ik mijn wandelstok gebruik, is het afgestemd op mijn outfit.
Echte gehandicapten dragen geen make-up! Ze geven er niet om om er schattig uit te zien! Ze gebruiken omvangrijke, institutionele stokken. Waar haal ik zelfs mijn glimmende, kleurrijke wandelstokken, vanitycanes.lookatme *?
Ik zoek duidelijk aandacht.
Vorig jaar ontdekken dat ik een ongeneeslijke, genetische bindweefselziekte heb die vaak gewrichtsontwrichtingen en chronische pijn veroorzaakt, is een droom die uitkomt.
Hier zijn de belangrijkste redenen waarom ik absoluut, volledig, volledig, voor 100 procent mijn chronische ziekte vervalst.
* Gebruik code "I-DON'T-GET-SATIRE" om 10% te besparen op vanitycanes.lookatme
1. De aandacht
Ik geniet van de aandacht die deze handige ziekte me geeft. Toen ik afgelopen Thanksgiving in een rolstoel door de beveiliging van de luchthaven vloog, was ik energiek - zelfs gevoed! - door de vuile blikken van al jullie respectabele, morele, valide vliegers die op jouw beurt wachtten terwijl ze in de rij stonden.
Ik genoot vooral van de keren dat TSA-medewerkers vragen over mij in de derde persoon aan mijn man stelden terwijl ik daar genegeerd zat.
Het was ook erg leuk toen de TSA-agent me probeerde te 'helpen' door pijnlijk mijn schouderbeugel af te trekken onmiddellijk nadat ik haar had gevraagd het niet aan te raken.
Toen ik bij mijn poort werd gedropt, was het opwindend om je met afschuw te zien happen terwijl ik, kijk maar, mijn benen gebruikte om uit die rolstoel te staan, als een nepper.
Hoe durf ik een rolstoel te lenen van United Airlines (een stoel die ze voorzien voor mensen die, zoals ik, niet lang kunnen staan of zonder pijn of letsel door een luchthaven kunnen lopen)?
De constante aandacht van de luchthaven was bedwelmend. Het haar op mijn hoofd werd glanzender en sterker omdat het je blikken van achteren absorbeerde terwijl ik naar de badkamer strompelde.
Zoals we allemaal weten, zijn de enige mensen die rolstoelen nodig hebben, para- en quadriplegics. Als je kunt lopen, kun je de hele tijd lopen. Man, mijn oplichter gaat zwemmen!
2. Ik wilde mijn levensplannen laten ontsporen
Voordat ik begon met het vervalsen van mijn handicap, was ik een stand-up comedian en ging mijn carrière goed.
Ik was medeoprichter, co-producer en co-host van een populaire comedyshow in Oakland genaamd 'Man Haters'. Die show had een publiek van meer dan 100 maandelijkse bezoekers en bezorgde mij SF Sketchfest-boekingen, 3 East Bay Express Best Comedy Show-awards en een functie in een komische documentaire over Viceland.
Naast het produceren, deed ik meerdere avonden per week stand-up en betaalde ik, na slechts een paar jaar, mijn huur en een paar rekeningen met komedie-inkomen. Ik had zelfs een talentagent die me regelmatig naar audities in LA stuurde
Ik had mijn pad gevonden.
Maar zoals ik nu weet, is de aandacht van nachtelijk publiek en prijzen zo'n voetgangersmiddel van glorie.
Dus in plaats daarvan werd ik ziek en stopte ik met opstaan, waardoor ik de droom die ik sinds mijn kindertijd had gedroomd, effectief had opgegeven.
3. Ik ben een oplichter en sociopaat
Toen ik stopte met optreden, wendde ik me tot ziekte en slopende pijn.
Gedurende een groot deel van 2018 bracht ik mijn dagen door in bed. Ah, er gaat niets boven de aandacht die je krijgt als je niet in de kamer bent waar het gebeurt. Het was tijd om mijn masterplan uit te voeren.
Mijn lange bedrog was al in 2016 begonnen, toen ik een spiraaltje kreeg waardoor mijn toch al pijnlijke maandelijkse krampen onmiddellijk veranderden in intense dagelijkse pijn die vanuit mijn baarmoeder langs mijn benen schoot en in mijn voeten neerkwam, waardoor het pijn deed bij elke stap die ik nam.
Terwijl ik deze leuke nieuwe pijn moest doorstaan, verhuisde ik naar een huis vol rattenmijten, tapijtkevers en motten. Ik kende deze belangrijke informatie toen natuurlijk niet, dus werd ik 18 maanden non-stop gebeten door rattenmijten die ik niet kon zien, en kreeg ik van een mannelijke arts te horen dat ik waanvoorstellingen had.
Dit klinkt allemaal behoorlijk vreselijk, toch? Pijn bij elke stap die je maandenlang zet? Rat mijtenbeten? Zit je vast in bed?
Maar onthoud, ik heb het allemaal verzonnen.
Zie je, het is grappig voor mij dat mensen medelijden met me hebben en me behandelen alsof ik gek ben. Ik geniet van de gemiste kansen, verloren inkomen, verloren vrienden, verloren plezier - je snapt het!
Ik ben een slechte sociopaat-oplichter wiens briljante oplichterij het leven decimeerde zoals ik het kende.
4. Ik vind het cool om een rare, zeldzame ziekte te hebben waar niemand van gehoord heeft
Tegen 2017 werd ik zo vaak ziek en gewond dat ik zelfs mijn naaste vertrouwelingen niet meer vertelde - zo beschaamd was ik door mijn onhandigheid.
Het was duidelijk mijn schuld. Ik rookte ketting. Ik sliep zelden. Ik had vijf banen en werkte 7 dagen per week.
Ik had constante, dagelijkse gewrichtspijn die vrij verkrijgbare pijnstillers niet konden helpen. Ik ben vaak gevallen. Ik was de hele tijd duizelig en viel zelfs een keer flauw onder de douche. Ik had jeuk. Ik kon niet slapen. Het leven was een nachtmerrie.
Mijn lichaam was niet mijn tempel, maar mijn kerker.
Maar wat dan ook? Ik was waarschijnlijk gewoon dramatisch.
Daarom heb ik het hypermobiele Ehlers-Danlos-syndroom (EDS) uitgevonden, de genetische bindweefselaandoening waarmee ik ben geboren en die mijn pijn, verwondingen, spijsverteringsproblemen, vermoeidheid enzovoort veroorzaakt!
Het is mijn levenslange gratis kaart. Als EDS echt zou zijn, zou een arts me zeker als tiener hebben gediagnosticeerd, gezien de symptomen van mijn schoolboek, toch?
5. Ik wilde gewoon een pauze in het leven
Volwassen zijn is moeilijk en na meer dan 30 jaar doen? Ik wil niet meer.
Dus verzon ik deze zeldzame genetische ziekte om mijn luiheid en mislukkingen in het leven te verklaren, en ta-da! Nu mag ik doen wat ik wil.
Nou, niet wat ik wil. Ik heb niet meer het uithoudingsvermogen om regelmatig op te treden. En meer dan een uur rijden doet pijn aan mijn knieën, enkels en heupen.
En ik heb nog steeds schulden en rekeningen en verantwoordelijkheden, dus ik werk nog steeds, maar ach, ik werk tenminste niet meer 7 dagen per week!
En ik verdien nu tenminste veel minder geld en heb een hoop medische schulden van vorig jaar! En ik heb een veel minder actief sociaal leven en heb nog steeds chronische pijn, en elke dag besteed ik enorme hoeveelheden tijd en energie om mijn lichaam een beetje normaal en gelukkig te laten voelen!
Ik vermoord het!
Zoals je kunt zien, heeft mijn slechte plan geweldig gewerkt.
Ash Fisher is een schrijver en komiek die leeft met het hypermobiele Ehlers-Danlos-syndroom. Als ze geen wankele babyhertendag heeft, wandelt ze met haar corgi, Vincent. Ze woont in Oakland. Lees meer over haar op haar website.
