Het volgende verhaal is van een schrijver die ervoor heeft gekozen anoniem te blijven.
Na maanden wachten waren we klaar om aan de volgende fase van onze vruchtbaarheidsreis te beginnen. Zoals gewoonlijk kwam ik die ochtend helder en vroeg aan bij de vruchtbaarheidskliniek voor bloedonderzoek en een date met mijn favoriete transvaginale echosonde.
Mijn man gaf zijn monster en ik wachtte om mijn medicijnen op te halen. Ergens tussen dit alles nam de vruchtbaarheidskliniek de zeer moeilijke maar noodzakelijke beslissing om alle operaties te stoppen vanwege COVID-19.
'Het spijt me', zei de verpleegster zachtjes, 'ik weet dat u vandaag kwam opdagen in de verwachting dat u uw medicijnen zou krijgen, maar de situatie evolueert snel en we wachten met nieuwe cycli tot nader order.'
Ik verliet de kliniek vol ongeloof en liet mijn tranen de vrije loop terwijl ik door de nu verlaten straten van Toronto naar huis liep. Al deze anticipatie, al deze hoop werd ons in een oogwenk ontnomen. Ik had begin die maand zelfs mijn creditcard afbetaald, wetende dat mijn vruchtbaarheidsmedicijnen ons duizenden dollars zouden kosten.
Nogmaals, mijn man deed zijn best om me te troosten, maar hij voelde zich duidelijk hulpeloos. IVF was ons gouden ticket, onze manier voor ons om eindelijk ons gezin te stichten. Om van ons nieuwe huis een echt thuis te maken. We hadden alles geïnvesteerd in het doen van IVF en nu was het buiten ons bereik. Te zeggen dat onvruchtbaarheid oneerlijk is, zou een understatement zijn.
Dit was niet mijn eerste ervaring met onvruchtbaarheid
De emotionele achtbaan van onvruchtbaarheid is niet iets nieuws voor mij. In feite is het mijn werk.
Ik ben een natuurgeneeskundige arts met een sterke klinische focus op onvruchtbaarheid. De meerderheid van mijn patiënten ondergaat zelf actief IVF-cycli, in de hoop dat die twee roze lijnen verschijnen.
Ik werk nauw samen met hun vruchtbaarheidsteam en schrijf supplementen en veranderingen in levensstijl voor om de kwaliteit van hun eieren en sperma te verbeteren. Ik voer acupunctuur uit voor en na hun embryotransfer om hun kansen op succes te vergroten. Ik ben getuige geweest van het liefdesverdriet van geannuleerde en mislukte IVF-cycli, negatieve zwangerschapstests en herhaalde miskramen.
Je vraagt je waarschijnlijk af waarom iemand mijn baan zou kiezen? Ik krijg ook alle vreugde en geluk te zien. Er is niets specialer dan het openen van een e-mail van een patiënt die zegt dat ze zwanger zijn. Ik wacht op de dagen dat ze naar mijn kantoor komen voor een vervolgafspraak met een babybuil en wanneer ik eindelijk hun pasgeboren baby ontmoet. Ik zou het niet voor de wereld veranderen.
Mijn man en ik proberen al bijna een jaar zwanger te worden. Dit maakt ons nieuwkomers in de vruchtbaarheidswereld. Vanwege een onderliggende diagnose van polycysteus ovariumsyndroom (PCOS) is het voor ons erg moeilijk om op natuurlijke wijze zwanger te worden.
Mijn arts heeft ons gelukkig meteen doorverwezen naar een vruchtbaarheidskliniek. Toen begon ik met cyclusbewaking en behandeling met het medicijn Letrozol om de ovulatie te helpen induceren. Gezien mijn leeftijd, body mass index (BMI) en hoge ovariële reserve was onze prognose goed. De kliniek was er vrij zeker van dat ik binnen 6 maanden zwanger zou zijn.
We waren enthousiast over dit volgende hoofdstuk in ons leven. Ik stelde me voor dat we het nieuws met Kerstmis zouden delen met familie en vrienden. Omdat veel van onze vrienden zwanger waren, stelde ik me voor dat we de volgende zomer buiten op kinderwagendata doorbrachten.
Helaas verliep het niet zoals gepland. Na vijf mislukte rondes Letrozol, wat 5 maanden opvliegers en extreem haarverlies betekende, hadden we een vervolg met onze vruchtbaarheidsspecialist. Hij legde uit dat mijn lichaam erg resistent was tegen ovulatie en niet reageerde zoals verwacht op de medicatie.
Hoewel ik dit bij sommige van mijn patiënten had zien gebeuren, had ik nooit gedacht dat het ons zou overkomen. We hebben de moeilijke beslissing genomen om een pauze te nemen en IVF in het voorjaar te starten.
Hadden we maar geweten hoeveel er in een paar maanden zou kunnen veranderen.
Ik concentreer me op wat ik onder controle heb
Voor mij was het moeilijkste deel van deze hele vruchtbaarheidsreis het gebrek aan controle. Er is zoveel dat buiten uw macht ligt en een wereldwijde pandemie helpt de situatie niet. De onzekerheid, het wachten, het niet weten wordt alleen maar verergerd door de actualiteit. Nu valt zelfs de mogelijkheid om IVF te doen buiten mijn controle.
Ik heb verschillende mensen gehad die me vertelden om gewoon "te ontspannen" en de tijd te gebruiken om "natuurlijk te proberen", want wie weet, misschien zal het gebeuren! Het is alsof ze denken dat thuiswerken onder een lockdown mij op magische wijze vruchtbaar zal maken.
Geloof me, als het zo simpel was als gewoon ontspannen en seks hebben, zou er geen wachtlijst zijn voor IVF. Ik realiseer me dat dit advies goed bedoeld is, maar het maakt de zaken alleen maar erger. Het herinnert me eraan dat ik op de een of andere manier als vrouw gefaald heb en dat onvruchtbaarheid mijn schuld is.
Als je een vriend of familielid hebt die vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaat, raad ik je aan om je advies voor jezelf te houden. Geef ze in plaats daarvan een virtuele schouder om op te huilen. Plan een telefoongesprek en luister gewoon. Ze hebben je in deze uitdagende tijden meer dan ooit nodig.
Zelfs na maanden van wekelijkse therapiesessies leer ik nog steeds langzaam mijn schaamte, schuldgevoelens en gevoelens van ontoereikendheid los te laten. Ik heb geleerd mijn situatie te accepteren en dat er dingen zijn waar ik geen controle over heb. Zoals ik aan het begin van dit alles tegen mezelf zei, zal ik mijn leven niet door onvruchtbaarheid laten overnemen.
Ik ben altijd iemand die in elke situatie de zilveren voering probeert te vinden. Deze plotselinge verandering in routine als gevolg van COVID-19 heeft me een zeldzame kans gegeven om mijn werk terug te schroeven en me te concentreren op zelfzorg. Ik kan de pandemie niet onder controle houden, maar ik kan wel bepalen hoeveel 'Tiger King' ik elke avond voor het slapengaan op Netflix kijk.
Kwaliteitsslaapjes, dagelijkse beweging en het eten van meer groenten heb ik allemaal goed onder controle. Van dit eenvoudige, alledaagse gezondheidsgedrag is aangetoond dat het de IVF-succespercentages verhoogt.
Mijn wekelijkse acupunctuursessies, die dienen als een geweldige uitlaatklep voor stress, zijn vervangen door dagelijkse meditatie totdat onze kliniek weer opengaat. Ik weet niet wanneer we met IVF zullen beginnen, maar ik blijf hoopvol dat het zal gebeuren als de tijd rijp is.
