Op 32 Ben Ik Nog Steeds Beschaamd Vanwege Mijn Natuurlijke Haar

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon

"Ik ben het zo beu om foto's te zien van je pube-achtige haar en sh * tty lipstick."

Uit een korte anonieme boodschap die me uitschold omdat ik zowel een "slechte" feministe als journalist was, was het die specifieke beschrijving die me aanstaarde.

De boodschap moest opzettelijk wreed en nadrukkelijk persoonlijk zijn.

Sociaal gezien zijn pubes ongewenst en ongewenst. Als vrouwen worden we gebombardeerd door het verhaal - van tijdschriftartikelen tot advertenties - dat ons schaamhaar iets is dat verbannen moet worden.

(Kijk maar naar de statistieken: van de 3.316 ondervraagde vrouwen verwijderde 85 procent hun schaamhaar op de een of andere manier. Terwijl 59 procent zei dat ze hun schaamhaar verwijderden voor hygiënische doeleinden, zei 31,5 procent dat ze hun schaamhaar verwijderden omdat het "aantrekkelijker was" ').

Dus door te zeggen dat mijn haar op schaamhaar leek, maakten ze een punt dat mijn haar ook aanstootgevend was om naar te kijken - dat ik me zou schamen voor zijn natuurlijke staat.

Zoals de meeste vrouwen met enige schijn van aanwezigheid op sociale media weten, en meer nog voor degenen onder ons in de media, is onderworpen zijn aan trollen niets nieuws. Ik heb zeker een behoorlijk deel van haat meegemaakt.

Vaker wel dan niet, kan ik het echter uitlachen als het geraas van een ongelukkige persoon.

Maar terwijl ik op mijn gemak ben met mijn krullen op 32, was het een lange reis om dit niveau van persoonlijke acceptatie te bereiken.

Het idee dat mijn haar 'ongewenst' is, was een overtuiging waarmee ik ben opgegroeid

Mijn vroegste herinneringen aan mijn haar omvatten bijna altijd fysiek of emotioneel ongemak in een of andere vorm.

De mannelijke klasgenoot die me vroeg of mijn haar daar beneden overeenkwam met wat er op mijn hoofd zat. De kapper die me uitschold, terwijl ik in de salonstoel zat, omdat ik de achterkant van mijn hoofd verwaarloosde terwijl ze stukjes uitknipten die in dreads waren veranderd.

De talloze vreemden - zo vaak vrouwen - die zich gerechtvaardigd voelden om mijn haar aan te raken omdat ze 'gewoon wilden zien of het echt was'.

En die keren dat klasgenoten letterlijk willekeurige dingen in mijn krullen hadden gestoken terwijl ik in de klas zat.

Deel op Pinterest

Hoewel mijn familieleden erop stonden dat ik zou leren waarderen waar genetica me mee gezegend had, was er nog steeds een onuitgesproken kloof tussen mezelf en de vrouwen in mijn familie.

Terwijl mijn vader en ik dezelfde strakke krullen deelden, droeg elke vrouw in mijn familie donkere, golvende Oost-Europese lokken. Hoewel familiefoto's de ongelijkheid tussen mij en mijn vrouwelijke familieleden duidelijk maakten, was het hun gebrek aan begrip van hoe ze voor mijn haar moesten zorgen dat het verschil echt naar huis dreef.

En dus was ik min of meer over om dingen zelf uit te zoeken.

Het resultaat was vaak frustratie en tranen. Mijn haar speelde ook een grote rol bij het verergeren van mijn vele lichaamsgerelateerde angsten, die alleen maar erger zouden worden naarmate ik ouder werd.

Deel op Pinterest

Maar als ik terugkijk, is het helemaal niet verrassend welk effect mijn haar had op mijn mentale welzijn.

Onderzoek heeft keer op keer aangetoond dat lichaamsbeeld en geestelijke gezondheid met elkaar verbonden zijn. En ik deed mijn uiterste best om mijn haar minder opvallend te maken, om te proberen mijn lichamelijke hang-ups tegen te gaan.

Ik heb flessen en flessen Dep-gel geleegd om mijn krullen zo plat mogelijk te houden. De meeste van mijn foto's van de late middelbare school zien eruit alsof ik net uit de douche ben gestapt.

Elke keer dat ik een paardenstaart droeg, platte ik de babyhaartjes die langs de rand van mijn hoofdhuid zaten zorgvuldig af. Ze kwamen bijna altijd terug om een rij knapperige kurkentrekkers te vormen.

Er was zelfs een echt wanhopig moment waarop ik me wendde tot het strijkijzer van de vriend van mijn vriend terwijl ik me klaarmaakte voor een semi-formeel. De geur van brandend haar achtervolgt me nog steeds.

Opgroeien bracht alleen maar meer kansen op kwetsbaarheid en pijn

Deel op Pinterest

Toen ik begon te daten, opende het proces een nieuwe reeks lichamelijke angsten.

Omdat ik geneigd ben het ergste te verwachten, heb ik eeuwen doorgebracht met het vermijden van alle verschillende, vernederende en zeer plausibele situaties die zich konden voordoen - waarvan er vele verband hielden met mijn haar.

We hebben allemaal de vele anekdotes gelezen over mensen die door hun partner worden beschaamd - de enige persoon die in theorie van je zou moeten houden, voor jou.

In mijn vormende jaren, vóór het gouden tijdperk van sociale media en denkstukken, werden deze verhalen onder vrienden gedeeld als richtlijnen over hoe te handelen en geaccepteerd te worden. En ik was me er zeer van bewust, wat niet hielp bij mijn eigen angsten.

Ik kon mezelf er niet van weerhouden om me voor te stellen dat mijn partner een vergelijkbare reactie had op het voor de eerste keer zien van mijn onverzorgde, onbeheerste, eerste ding in het ochtendhaar.

Ik stelde me een scène voor waar ik iemand mee uit vroeg, alleen om hen in mijn gezicht te laten lachen, want … wie zou er ooit een vrouw kunnen daten die op mij leek? Of een andere scène, waarbij de man probeerde zijn vingers door mijn haar te halen, alleen om ze verstrikt te krijgen in mijn krullen, speelde zich af als een komische slapstick-routine.

De gedachte om zo beoordeeld te worden, maakte me bang. Hoewel dit me er nooit van weerhield om te daten, speelde het een grote rol bij het verergeren van hoe acuut onzeker ik was over mijn lichaam terwijl ik in mijn serieuzere relaties zat.

Het betreden van de beroepsbevolking gaf me ook meer reden tot stress. De enige kapsels die ik had gezien en die als 'professioneel' waren bestempeld, leken niet op wat mijn haar kon repliceren.

Ik was bang dat mijn natuurlijke haar in een professionele omgeving als ongepast zou worden beschouwd.

Tot op heden is dit nooit het geval geweest - maar ik weet dat dit waarschijnlijk te danken is aan mijn voorrecht als blanke vrouw.

(Ik ben me er evengoed van bewust dat veel gekleurde mensen in professionele omgevingen enorm verschillende ervaringen hebben gehad en eerder worden gestraft voor hun haar dan hun witte tegenhangers.)

Buigen voor schoonheid is geen pijn. Het is een hel

Het zou vier jaar plat strijken duren voordat ik de harde wereld van chemische relaxanten betrad.

Ik kan me nog steeds mijn eerste permanent herinneren: starend naar mijn spiegelbeeld, met stomheid geslagen, terwijl ik mijn vingers zonder een addertje onder het gras door mijn strengen haalde. Voorbij waren de wilde bronnen die uit mijn hoofdhuid schoten en in hun plaats perfect gladde strengen.

Toen ik 25 was, had ik eindelijk de look bereikt waar ik zo wanhopig naar verlangde: gewoon.

En een tijdje was ik echt gelukkig. Blij omdat ik wist dat het me was gelukt een deel van mijn lichamelijkheid te buigen om te voldoen aan de normen die de samenleving stelde als 'esthetisch mooi'.

Gelukkig omdat ik eindelijk seks kon hebben zonder te krabbelen om mijn haar terug te trekken, zodat ik me niet onaantrekkelijk voelde. Blij omdat, voor het eerst in mijn leven, vreemden mijn haar niet wilden aanraken - ik kon in het openbaar uitgaan en gewoon opgaan.

Twee en een half jaar was het de moeite waard om mijn haar door extreem trauma te laten gaan en mijn hoofdhuid te voelen branden en jeuken van de chemicaliën. Maar geluk wanneer het door zo'n oppervlakkigheid wordt bereikt, heeft vaak zijn grenzen.

Terugkijkend kan ik die ervaring nu alleen nog maar als hel omschrijven.

Ik heb mijn limiet bereikt tijdens het werken in Abu Dhabi. Ik was net begonnen aan een nieuwe rol bij de grote regionale Engelstalige krant en was in de vrouwentoiletten toen ik twee collega's hoorde praten. De een had precies hetzelfde natuurlijke haar als ik ooit had gedaan en de ander merkte op hoe geweldig haar haar eruit zag.

En ze had gelijk.

Haar haar zag er ongelooflijk uit. Het was een spiegelbeeld van mijn vorige haar: wilde, strakke spiralen die over haar schouders naar beneden vielen. Alleen leek ze helemaal op haar gemak bij de hare.

Ik voelde een golf van spijt over me heen slaan terwijl ik vertelde over de tijd en energie die ik had besteed aan het haten van precies datgene wat ik nu bewonderde. Voor het eerst in mijn leven miste ik mijn krullen.

Vanaf dat moment zou ik de komende tweeënhalf jaar mijn haar doorgroeien. Toegegeven, er waren momenten dat ik in de verleiding kwam om terug te gaan naar chemisch stijlen, omdat mijn haar er echt vreselijk uitzag.

Maar deze groei was zoveel meer dan fysiek. Dus verzette ik me.

Ik besloot ook mijn huiswerk te maken door te lezen op blogs over natuurlijk haar. Ik heb veel van deze mooie vrouwen te danken, samen met de talloze vrouwen waarmee ik in het openbaar gesprekken heb gevoerd, die me allemaal hebben geholpen om te leren hoe ik voor mijn haar moet zorgen.

Terugdenkend aan mijn vroegere zelf en hoe ik zou hebben gereageerd op een opmerking die mijn krullen vergeleek met 'schaamhaar', weet ik dat ik radeloos was geweest.

Maar een klein deel van mij zou ook het gevoel hebben gehad dat de opmerking verdiend was - dat ik op de een of andere manier, omdat ik niet kon voldoen aan voorgeschreven schoonheidsnormen, deze vreselijkheid verdiende.

Dit is een vernietigend besef.

Maar nu, hoewel de opmerkingen niet minder kwetsend waren, ben ik op een punt waar ik duidelijk kan zien dat hun woordkeuze me tegen de verwachtingen van de maatschappelijke schoonheid in duwde.

Door te leren deze giftige normen te negeren, ben ik in staat om dit soort opmerkingen te negeren - zowel van anderen als van mijn eigen twijfel aan mezelf - en in plaats daarvan kan ik me nu op mijn gemak voelen bij alles wat mij, mij, maakt van mijn sh * tty lippenstift voor natuurlijk haar.

Ashley Bess Lane is een redacteur die freelancer is geworden en redacteur is geworden. Ze is kort, eigenzinnig, een liefhebber van gin en heeft een hoofd vol nutteloze songteksten en filmcitaten. Ze zit op Twitter.