Je mag huilen om de rinkelende glazen, zwaaiende aanstekers en beukende muziek van optredens die je niet zult zien.
Te midden van een ongekende wereldwijde pandemie, lijkt het een beetje egoïstisch om te huilen tijdens een geannuleerde meisjesnacht.
Ondanks mijn beste bedoelingen, voel ik mijn ogen goed opkomen zodra ik denk aan mijn verloren maandelijkse drankjes op zaterdag. Het is elke maand hetzelfde. Dezelfde groep meisjes die ik al jaren ken. Dezelfde dure bar, die bijna altijd te druk is voor ons.
Toch is het een traditie geworden. Het is de enige keer dat we allemaal ruimte in ons drukke leven voor elkaar vinden. En ik mis het.
Als ik helemaal eerlijk ben, mis ik mijn oude leven.
Maar dat voelt als een belediging. Een minachting voor de doktoren en verpleegsters, leraren, bezorgers en foodservice-medewerkers die onvermoeibaar werken om ons allemaal boven water te houden - de mensen die ons land bij elkaar houden terwijl alles om ons heen uit elkaar lijkt te vallen.
Wat gemakkelijk te vergeten is, is dat deze emoties tegelijkertijd kunnen voorkomen. We kunnen klagen over onze kleine en onbeduidende verliezen terwijl we het grotere plaatje begrijpen.
Deze kleine dingen die onbelangrijk lijken wanneer ze worden afgewogen tegen de toestand van de wereld, doen ertoe.
Je mag huilen om de rinkelende glazen, zwaaiende aanstekers en beukende muziek van optredens die je niet zult zien. Of voel een schok van verwoesting over geannuleerde verjaardagsfeestjes.
Het is een voorrecht om het geluk te hebben deze gebeurtenissen in de eerste plaats te mogen meemaken, vooral om te kunnen rouwen om hun annuleringen. Toch is de annulering van het honkbalseizoen een bittere pil voor fans.
We hebben allemaal dingen nodig om naar uit te kijken. Een zomervakantie, een bruiloft, zelfs een avondje uit met een meisje.
Zie je, wie we ook zijn, we voelen allemaal het verlies van iets.
Het is moeilijk om onze collectieve teleurstelling te beheersen, vooral zonder dat onze vrienden en familie ons verankeren.
Omgaan met de teleurstelling
Voel je gevoelens
Rebecca Lockwood, een neurolinguïstische programmeercoach (NLP) die mensen met angst en verdriet behandelt, zegt dat het confronteren van gecompliceerde emoties cruciaal is om te accepteren en vooruit te gaan.
Beoordeel jezelf niet
Ze legt ook uit dat het belangrijk is om niet te oordelen over hoe andere mensen zich voelen, en nog belangrijker, om onszelf niet te beoordelen.
“Wanneer we de beoordelingsmodus ingaan, is dit een perceptie van hoe we denken dat ons leven en gedrag eruit zou moeten zien. Wanneer we dit vrijgeven, maakt het mentaal ruimte vrij en kunnen we gewoon ontspannen en de schuld niet geven aan dingen die volledig buiten onze controle liggen,”zegt Lockwood.
Dit lijkt op dit moment bijzonder belangrijk. Een snelle blik op Instagram en je zult zien dat veel mensen talen leren, brood bakken en aan hun sixpack werken.
Het is gemakkelijk om jezelf met deze normen te vergelijken en je slechter te voelen over je slechte humeur, vooral als je jezelf nauwelijks uit bed kunt slepen.
Dagelijks inchecken
“Neem dagelijks contact op met jezelf en haal waar mogelijk de druk van jezelf af. Als je voelt dat je in de 'vergelijkingsmodus' gaat, neem dan even de tijd om uit de situatie te stappen ', adviseert Lockwood.
Het belangrijkste is dat ze benadrukt dat het helemaal prima is om je gevoelens te verwerken, in welke vorm dan ook goed voor je voelt.
Schrijf het op
Naast het accepteren van je gevoelens, is zelfzorg belangrijk. Lockwood raadt aan een pen op te halen.
“Journaling is een krachtige manier om negatieve zelfpraatjes los te laten. Het is een unieke positieve manier om onze gevoelens los te laten ', zegt ze.
'Onthoud dat er geen' juiste manier 'is om te loggen. Maar als je vastzit waar je moet beginnen, praat dan over waarom je hebt besloten om te beginnen. Het mooie van journaling is dat het een veilige plek is om opgekropte gevoelens los te laten waar je misschien moeite mee hebt om hardop te zeggen. '
Praat het uit
Nadat ik een aantal van mijn frustraties had uitgesproken tegen een van mijn beste vrienden, besloten we een meisjesnacht boven Zoom te regelen. Vijf van ons zaten aan keukentafels, een glas wijn in de hand, toen het onderwerp teleurstelling ter sprake kwam.
We hadden het over geannuleerde bruiloften, evenementen en 30e verjaardagsfeestjes. Voor zo'n somber gesprek was het vreemd vreugdevol. Er was een catharsis in het delen van onze gevoelens zonder angst voor oordeel.
Vermijd labels
Te midden van een pandemie is het gemakkelijk om drankjes met de meisjes, een avondje uit of zelfs verjaardagsfeestjes als onbelangrijk te bestempelen. Maar het is essentieel om te onthouden dat onze interpersoonlijke verbindingen, en ja, zelfs sociale gebeurtenissen, ons helpen vormen en ons maken tot wie we zijn.
Als je in de verleiding komt om tegen jezelf te zeggen dat je er gewoon 'uit moet breken', bedenk dan dat het oké is om te rouwen om het verlies van de kleine dingen in deze unieke en uitdagende tijd. Dat het oké is - zelfs verwacht - om teleurgesteld te zijn.
En natuurlijk zullen we de plaatsen en mensen missen waarmee we ons thuis voelden - ook al is dat 'thuis' een luide, te dure bar met je vrienden.
Charlotte Moore is een freelance schrijver en redacteur van Restless Magazine. Ze is gevestigd in Manchester, Engeland.
