Mijn naam is Olivia en ik runde zelf de Instagram-pagina zelf. Ik ben ook een blogger over geestelijke gezondheid met een bipolaire stoornis en ik spreek veel over het stigma achter psychische aandoeningen. Ik probeer zoveel mogelijk te doen om het bewustzijn over verschillende soorten psychische aandoeningen te vergroten en ervoor te zorgen dat mensen beseffen dat ze niet alleen zijn.
Ik hou ervan sociaal te zijn, met andere mensen te praten die dezelfde ziekte hebben als ik, en responsief te zijn. De afgelopen weken heb ik echter geen van deze dingen gehad. Ik ging volledig van het netwerk af en verloor de volledige controle over mijn psychische aandoening.
De 'well techniek' gebruiken om het effect van psychische aandoeningen te beschrijven
De beste manier om het te beschrijven, is door de techniek te gebruiken die mijn moeder gebruikt wanneer ze psychische aandoeningen aan onze familie en vrienden uitlegt. Het is haar "well" -techniek - zoals in het type well goed. De put vertegenwoordigt de negatieve wolken die een psychische aandoening kan veroorzaken. Hoe dicht iemand bij de bron is, vertegenwoordigt onze mentale toestand.
Bijvoorbeeld: Als de put in de verte is, weg van mij, betekent dit dat ik het leven ten volle leef. Ik sta bovenaan de wereld. Niets kan me tegenhouden en ik ben ongelooflijk. Het leven is fantastisch.
Als ik mezelf omschrijf als 'naast de put', dan ben ik oké - niet geweldig - maar ga door met dingen en heb nog steeds de controle.
Als ik het gevoel heb dat ik in de put ben, is het slecht. Ik sta waarschijnlijk in een hoek te huilen of sta nog steeds in de ruimte te staren en wil dood. Oh, wat een vreugdevolle tijd.
Onder de put? Het is code rood. Code zwart zelfs. Heck, het is een code zwart gat van ellende en wanhoop en helse nachtmerries. Al mijn gedachten draaien nu rond de dood, mijn begrafenis, welke liedjes ik daar wil, het volledige werk. Het is geen goede plek voor alle betrokkenen.
Dus, met dit in gedachten, laat me uitleggen waarom ik iedereen “Mission Impossible: Ghost Protocol” heb gegeven.
Maandag 4 september wilde ik zelfmoord plegen
Dit was voor mij geen ongebruikelijk gevoel. Dit gevoel was echter zo sterk dat ik er geen controle over had. Ik was aan het werk, volledig verblind door mijn ziekte. Gelukkig ging ik, in plaats van mijn zelfmoordplan te willen uitvoeren, naar huis en ging meteen naar bed.
De volgende dagen waren een enorme waas.
Maar ik herinner me nog een paar dingen. Ik herinner me dat ik mijn berichtmeldingen had uitgeschakeld omdat ik niet wilde dat iemand contact met me op zou nemen. Ik wilde niet dat iemand wist hoe erg ik was. Ik heb toen mijn Instagram uitgeschakeld.
En ik hield van dit account.
Ik vond het geweldig om contact te maken met mensen, ik vond het gevoel alsof ik een verschil maakte en ik vond het geweldig om deel uit te maken van een beweging. Maar terwijl ik door de app scrolde, voelde ik me volledig en volkomen alleen. Ik kon het niet aanzien om mensen gelukkig te zien, van hun leven te genieten, hun leven ten volle te leven terwijl ik me zo verloren voelde. Het gaf me het gevoel dat ik faalde.
Mensen spreken over herstel als dit grote einddoel, terwijl het voor mij misschien nooit zal gebeuren.
Ik zal nooit herstellen van een bipolaire stoornis. Er is geen remedie, geen magische pil om me te transformeren van een depressieve zombie in een heldere, vrolijke, energieke fee. Het bestaat niet. Dus toen ik mensen zag praten over herstel en hoe gelukkig ze nu waren, voelde ik me boos en alleen.
Het probleem sloeg toe in deze cyclus van alleen willen zijn en niet eenzaam willen zijn, maar uiteindelijk voelde ik me nog steeds eenzaam omdat ik alleen was. Zie mijn hachelijke situatie?
Maar ik kan overleven en ik zal terugkeren
Naarmate de dagen verstreken, voelde ik me steeds meer geïsoleerd van de samenleving, maar doodsbang om terug te keren. Hoe langer ik weg was, hoe moeilijker het was om terug te gaan op sociale media. Wat zou ik zeggen? Zouden mensen het begrijpen? Zouden ze me terug willen?
Zou ik eerlijk, open en echt kunnen zijn?
Het antwoord? Ja.
Mensen zijn tegenwoordig ongelooflijk begripvol, en vooral degenen die dezelfde gevoelens hebben ervaren als ik. Geestesziekte is iets heel reëels, en hoe meer we erover praten, hoe minder stigma er zal zijn.
Ik zal binnenkort, op tijd, terugkeren naar sociale media, wanneer de leegte me met rust laat. Voor nu zal ik dat zijn. Ik zal ademen. En zoals de beroemde Gloria Gaynor zei, ik zal het overleven.
Zelfmoordpreventie:
Als u denkt dat iemand onmiddellijk het risico loopt zichzelf te verwonden of een andere persoon pijn te doen:
- Bel 911 of uw lokale noodnummer.
- Blijf bij de persoon totdat er hulp komt.
- Verwijder alle wapens, messen, medicijnen of andere dingen die schade kunnen veroorzaken.
- Luister, maar oordeel, argumenteer, bedreig of schreeuw niet.
Als u denkt dat iemand zelfmoord overweegt, of u bent, vraag dan onmiddellijk hulp aan een hotline voor crisis- of zelfmoordpreventie. Probeer de National Suicide Prevention Lifeline op 800-273-8255.
Olivia - of kortweg Liv - is 24, komt uit het Verenigd Koninkrijk en is een blogger over geestelijke gezondheid. Ze houdt van alles wat met gothic te maken heeft, vooral Halloween. Ze is ook een enorme tattoo-liefhebber, met tot nu toe meer dan 40. Haar Instagram-account, dat van tijd tot tijd kan verdwijnen, is hier te vinden.
