Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
Hoewel mijn eetstoornis begon toen ik 10 was, duurde het vier lange jaren voordat iemand dacht dat ik er een had - het gevolg van het feit dat ik geen lichaamsgewicht was dat zo vaak wordt geassocieerd met eetstoornissen.
Voor mijn diagnose werd ik naar een junior Weight Watchers-programma gestuurd. Het blijkt dat dit de katalysator zou zijn voor mijn 20-jarige strijd met boulimia en uiteindelijk anorexia nervosa.
Ik volgde het dieet ongeveer twee weken en was dolblij met wat afvallen. Maar twee weken later was het alsof deze schakelaar was ingeschakeld. Plots kon ik niet stoppen met eetbuien.
En ik was met afschuw vervuld.
Ik kon niet begrijpen waarom ik zo weinig controle had terwijl ik wanhopig meer wilde afvallen dan wat dan ook ter wereld.
Ik had al vroeg geleerd dat dun zijn in mijn familie geliefd was, en uiteindelijk begon ik dagelijks te zuiveren. Ik herinner me duidelijk dat ik de schooldecaan op 12-jarige leeftijd vertelde wat ik deed. Ik voelde een intens gevoel van schaamte om dit met haar te delen.
Toen ze het aan mijn ouders meldde, geloofden ze niet dat het waar was vanwege mijn lichaamsgrootte.
Studies hebben aangetoond dat hoe eerder een eetstoornis wordt opgespoord en behandeld, hoe beter de behandelresultaten zijn. Maar vanwege mijn lichaamsgrootte pas toen mijn eetstoornis op 14-jarige leeftijd uit de hand liep, kon zelfs mijn familie niet langer ontkennen dat ik een probleem had.
Maar zelfs nadat de diagnose was gesteld, betekende mijn gewicht dat toegang tot de juiste behandeling nog steeds een moeizame strijd was.
Al op jonge leeftijd ontdekte ik dat mijn maat beperkte toegang tot behandeling betekende
Vanaf de eerste dag vond ik om elke hoek obstakels als het ging om het krijgen van de hulp die ik nodig had - bijna altijd vanwege mijn gewicht. Tijdens mijn eerste behandeling herinnerde ik me dat ik niet at en mijn dokter op de afdeling feliciteerde me met het afvallen.
'Je bent deze week zoveel afgevallen! Kijk wat er gebeurt als je stopt met bingeing en purgeren! ' zei hij.
Ik leerde heel snel dat eten, omdat ik geen ondergewicht had, optioneel was, ondanks een eetstoornis. Ik zou geprezen worden voor exact hetzelfde gedrag dat een grote zorg baarde voor iemand in een kleiner lichaam.
Tot overmaat van ramp bevestigde mijn verzekering dat mijn gewicht mijn eetstoornis irrelevant maakte. En dus werd ik na slechts zes dagen behandeling naar huis gestuurd.
En dit was nog maar het begin.
Ik zou een groot deel van mijn tienerjaren en begin twintig doorbrengen met en buiten behandeling voor mijn boulimia. En hoewel ik een goede verzekering had, zou mijn moeder die jaren vechten met mijn verzekeringsmaatschappij, in een poging te vechten om me de behandeling te geven die ik nodig had.
Om de zaken nog erger te maken, was de voortdurende boodschap die ik op medisch gebied kreeg, dat ik alleen zelfdiscipline en meer controle nodig had om het kleinere lichaam te bereiken dat ik zo graag wilde. Ik voelde me constant een mislukkeling en dacht dat ik zwak en weerzinwekkend was.
De hoeveelheid zelfhaat en schaamte die ik als tiener voelde, is niet te beschrijven.
Door niet te eten beschadigde ik mezelf - maar de samenleving vertelde me anders
Uiteindelijk veranderde mijn eetstoornis in anorexia (het is heel gebruikelijk dat eetstoornissen door de jaren heen veranderen).
Het werd zo erg dat een familielid me ooit smeekte om te eten. Ik herinner me dat ik een diep gevoel van opluchting voelde, omdat ik voor de eerste keer in mijn leven de toestemming kreeg die ik nodig had om me bezig te houden met iets dat zo noodzakelijk is voor het overleven van mijn lichaam.
Pas in 2018 kreeg ik officieel de diagnose anorexia door mijn behandelteam. Maar hoewel mijn familie, vrienden en zelfs behandelaars bezorgd waren over mijn ernstige beperking, betekende het feit dat mijn gewicht niet laag genoeg was, dat de mogelijkheden om hulp te krijgen beperkt waren.
Terwijl ik wekelijks naar mijn therapeut en diëtiste ging, was ik zo ondervoed dat mijn poliklinische behandeling verre van voldoende was om me te helpen mijn wanordelijke eetgedrag te beheersen.
Maar na veel overtuiging van mijn diëtist, stemde ik ermee in om naar een lokaal intramuraal programma te gaan. Zoals zo vaak tijdens mijn zorgreis, accepteerde het programma me niet omdat mijn gewicht niet laag genoeg was. Ik herinner me dat ik de telefoon ophing en mijn diëtiste vertelde dat mijn eetstoornis duidelijk niet zo ernstig kon zijn.
Op dit punt viel ik regelmatig flauw, maar het intramurale programma dat me afkeurde, leidde rechtstreeks tot mijn ontkenning van de ernst van mijn eetstoornis.
Zelfs toen ik dichter bij het vinden van de juiste behandeling kwam, werd ik nog steeds geconfronteerd met fatfobie van zorgverleners
Eerder dit jaar begon ik een nieuwe diëtist te zien en had ik zelfs het geluk om een beurs te ontvangen voor residentiële en gedeeltelijke ziekenhuisopname. Dit betekende dat ik toegang had tot een behandeling die mijn verzekeringsmaatschappij meer dan waarschijnlijk zou hebben geweigerd vanwege mijn gewicht.
Maar zelfs toen ik dichterbij kwam om de hulp te krijgen die ik zo hard nodig had, kwam ik nog steeds zorgverleners tegen die een fatfobisch verhaal aandroegen.
Ik had eens een verpleegster die me herhaaldelijk vertelde dat ik tijdens het herstelproces niet al het voedsel mocht eten dat ik was. Ze vertelde me dat er andere manieren zijn om 'voedselverslaving' te beheersen en dat ik me van bepaalde voedselgroepen kon onthouden zodra ik de behandeling had verlaten.
Het was belachelijk om me te vertellen dat ik me moest onthouden van voedsel toen ik doodsbang was om te eten. Maar mijn eetstoornissen brein gebruikte dat als munitie om te rationaliseren dat mijn lichaam gewoon geen voedsel nodig had.
De juiste behandeling krijgen betekende dat ik me veilig genoeg moest voelen om mijn lichaam te voeden
Gelukkig beschouwden mijn huidige diëtisten de afgelopen paar maanden mijn voedselbeperkingen als een serieus probleem.
Het speelde een grote rol in mijn vermogen om therapietrouw te zijn, omdat ik me veilig genoeg kon voelen om te eten en mijn lichaam te voeden. Al op jonge leeftijd had ik geleerd dat eten en willen eten beschamend en verkeerd was. Maar dit was de eerste keer dat ik volledige toestemming kreeg om zoveel te eten als ik wilde.
Terwijl ik nog aan het herstellen ben, werk ik elke minuut van de dag om betere keuzes te maken.
En terwijl ik aan mezelf blijf werken, hoop ik dat ons medische systeem begint te begrijpen dat fatfobie geen plaats heeft in de gezondheidszorg en dat eetstoornissen niet discrimineren - dit geldt ook voor lichaamstypes.
Shira Rosenbluth, LCSW, is een erkende klinische maatschappelijk werker in New York City. Ze heeft een passie om mensen te helpen zich op elk formaat op hun best te voelen in haar lichaam en is gespecialiseerd in de behandeling van ongeordend eten, eetstoornissen en ontevredenheid over het lichaamsbeeld met behulp van een gewichtsneutrale benadering. Ze is ook de auteur van The Shira Rose, een populaire blog over lichaam-positieve stijl die te zien is in Verily Magazine, The Everygirl, Glam en laurenconrad.com. Je kunt haar vinden op Instagram.
