Mijn oma is altijd een boekengraag en introvert type geweest, dus als jong kind hadden we niet echt contact. Ze woonde ook in een heel andere staat, dus het was niet gemakkelijk om contact te houden.
Maar bij het begin van de beschutting merkte ik dat ik bijna instinctief een vlucht boekte naar haar huis in de staat Washington.
Als alleenstaande moeder met een kind dat plotseling van school kwam, wist ik dat ik de steun van mijn familie nodig zou hebben om te kunnen blijven werken.
Ik ben gezegend dat ik in deze periode vanuit huis kan werken, maar het jongleren van de zorg voor mijn gevoelige zoon met een normale werklast voelde me ontmoedigend.
Na een griezelige vliegtuigrit op een bijna lege vlucht, bevonden mijn zoon en ik ons bij ons ouderlijk huis met twee gigantische koffers en een onbepaalde vertrekdatum.
Welkom bij het nieuwe normaal.
De eerste weken waren hobbelig. Zoals veel ouders haastte ik me heen en weer tussen mijn computer en de afgedrukte "homeschool" -pagina's van mijn zoon, om er zeker van te zijn dat hij op zijn minst enige schijn van positieve input kreeg om de buitensporige hoeveelheid schermtijd in evenwicht te brengen.
In tegenstelling tot veel ouders heb ik het geluk dat mijn eigen ouders meedoen om bordspellen te spelen, te fietsen of een tuinproject te doen. Ik dank mijn gelukkige sterren nu voor mijn familie.
Tijdens het weekend hadden we allemaal wat tijd om te ademen.
Mijn gedachten gingen naar mijn grootmoeder, wiens huis we plotseling hadden bewoond. Ze bevindt zich in de vroege stadia van de ziekte van Alzheimer, en ik weet dat de aanpassing ook niet gemakkelijk voor haar was.
Ik kwam bij haar in haar slaapkamer, waar ze het grootste deel van haar tijd naar het nieuws kijkt en haar schoothondje, Roxy, aait. Ik ging op de grond naast haar fauteuil zitten en begon met een praatje, dat uitgroeide tot vragen over haar verleden, haar leven en hoe ze de dingen nu ziet.
Uiteindelijk dwaalde ons gesprek naar haar boekenplank.
Ik vroeg haar of ze de laatste tijd iets las, omdat ik wist dat het een van haar favoriete bezigheden was. Ze antwoordde nee, dat ze de afgelopen jaren niet had kunnen lezen.
Mijn hart zonk voor haar.
Vervolgens vroeg ik: 'Wil je dat ik je voorlees?'
Ze lichtte op zoals ik nog nooit eerder had gezien. En zo begon ons nieuwe ritueel van één hoofdstuk een avond voor het slapengaan.
We bladerden door haar boeken en kwamen tot overeenstemming over "The Help". Ik had het willen lezen, maar had in het pre-quarantaineleven niet veel tijd gevonden om te lezen. Ik las haar de samenvatting op de achterkant en ze was aan boord.
De volgende dag ging ik weer bij mijn oma in haar slaapkamer. Ik vroeg haar wat ze vond van het virus en alle niet-essentiële winkels die werden gesloten.
Virus? Welk virus? '
Ik wist zeker dat ze sinds onze aankomst non-stop naar het nieuws keek. Elke keer dat ik haar deur passeerde, zag ik de woorden 'coronavirus' of 'COVID-19' over de ticker scrollen.
Ik heb geprobeerd het uit te leggen, maar het duurde niet lang. Het was duidelijk dat ze zich niets herinnerde.
Aan de andere kant was ze onze leessessie de avond ervoor niet vergeten.
'Ik heb er de hele dag naar uitgekeken', zei ze. 'Het is heel aardig van je.'
Ik was geraakt. Het leek erop dat, hoewel ze constant overspoeld werd met informatie, er niets vastzat. Zodra ze iets persoonlijks, menselijks en echts had om naar uit te kijken, herinnerde ze het zich.
Nadat ik haar die avond had voorgelezen, realiseerde ik me dat het de eerste keer sinds mijn aankomst was dat ik me niet gestrest of angstig voelde. Ik voelde me vredig, mijn hart vol.
Haar helpen hielp mij.
Buiten jezelf komen
Ik heb dit fenomeen ook op andere manieren ervaren. Als yoga- en meditatie-instructeur merk ik vaak dat het aanleren van kalmerende technieken aan mijn studenten me helpt om samen met hen te ontstressen, zelfs als ik alleen oefen niet.
Er is iets met delen met anderen dat me een gevoel van verbinding en doel geeft dat ik niet kan krijgen door het gewoon voor mezelf te doen.
Ik ontdekte dat dit waar was toen ik voorschoolse les gaf en me uren achtereen op de kinderen moest concentreren, soms zelfs met een pauze in de badkamer om onze klasverhoudingen in evenwicht te houden.
Hoewel ik er geen voorstander van ben om het voor langere tijd vast te houden, heb ik wel geleerd hoe het in veel gevallen mij heeft geholpen om mijn eigen persoonlijke interesses los te laten.
Na urenlang te hebben gelachen en met de kinderen te hebben gespeeld - in wezen zelf een kind zijn geworden - merkte ik dat ik amper aan mijn eigen problemen had gedacht. Ik had geen tijd om zelfkritisch te zijn of mijn gedachten te laten afdwalen.
Als dat zo was, brachten de kinderen me meteen terug door verf op de vloer te spetteren, een stoel omver te gooien of nog een luier te vullen. Het was de beste meditatiebeoefening die ik ooit heb meegemaakt.
Zodra ik de collectieve angst van COVID-19 voelde, besloot ik om gratis meditatie- en ontspanningsoefeningen aan te bieden aan iedereen die ze wilde nemen.
Ik heb het niet gedaan omdat ik moeder Theresa ben. Ik deed het omdat het me net zoveel, zo niet meer, helpt dan degenen die ik lesgeef. Hoewel ik geen heilige ben, hoop ik dat ik door deze uitwisseling op zijn minst een beetje vrede geef aan degenen die zich bij mij voegen.
Het leven heeft me keer op keer geleerd dat wanneer ik mij oriënteer om anderen te dienen in wat ik ook doe, ik meer vreugde, vervulling en voldoening ervaar.
Als ik vergeet dat elk moment een manier kan zijn om te dienen, raak ik verstrikt in mijn eigen klachten over hoe ik denk dat de dingen zouden moeten zijn.
Om eerlijk te zijn, mijn eigen meningen, gedachten en kritiek op de wereld zijn niet zo interessant of plezierig om op te focussen. Je concentreren op dingen buiten mezelf, vooral focussen op het dienen van anderen, voelt gewoon beter.
Kleine kansen om van het leven een aanbod te maken
Deze collectieve ervaring is voor mij een grote weerspiegeling geweest dat ik in mijn leven niet zo gericht ben geweest op dienstverlening als ik zou willen zijn.
Het is gemakkelijk en heel menselijk om met de dag afgeleid te worden en me te concentreren op mijn eigen behoeften, wensen en verlangens, met uitsluiting van mijn bredere gemeenschap en de menselijke familie.
Ik had op dit moment persoonlijk een wake-up call nodig. Quarantaine heeft me een spiegel voorgehouden. Toen ik mijn spiegelbeeld zag, zag ik dat er ruimte was om mijn waarden opnieuw vast te leggen.
Ik bedoel niet dat ik denk dat ik alles moet laten vallen en gunsten voor iedereen moet gaan doen. Ik moet aan mijn behoeften voldoen en mijn eigen grenzen respecteren om echt van dienst te kunnen zijn.
Maar ik herinner me steeds meer dat ik mezelf de hele dag door afvraag: 'Hoe kan deze kleine daad een dienstbetoon zijn?'
Of het nu gaat om koken voor het gezin, de afwas doen, mijn vader helpen in zijn tuin of voorlezen aan mijn grootmoeder, elk is een kans om te geven.
Als ik mezelf geef, belichaam ik de persoon die ik wil zijn.
Crystal Hoshaw is een moeder, schrijver en oude yogabeoefenaar. Ze heeft lesgegeven in privéstudio's, sportscholen en in een-op-een-instellingen in Los Angeles, Thailand en de San Francisco Bay Area. Ze deelt mindful strategieën voor angst door middel van online cursussen. Je kunt haar vinden op Instagram.
