Overzicht
Hoewel het negen maanden duurt om een voldragen baby te laten groeien, vindt arbeid en bevalling plaats in een kwestie van dagen of zelfs uren. Het is echter het proces van bevalling en bevalling dat de neiging van de aanstaande ouders het meest bezighoudt.
Lees verder als u vragen en opmerkingen heeft over de tekenen en de duur van de bevalling en hoe u pijn kunt behandelen.
Tekenen van bevalling
De bevalling is begonnen of komt binnenkort als u symptomen ervaart zoals:
- verhoogde druk in de baarmoeder
- een verandering van energieniveaus
- een bloederige slijmafscheiding
Echte arbeid is hoogstwaarschijnlijk aangekomen wanneer weeën regelmatig worden en pijnlijk zijn.
Samentrekkingen van Braxton Hicks
Veel vrouwen ervaren ergens na 20 weken zwangerschap onregelmatige weeën. Bekend als de weeën van Braxton Hicks, ze zijn meestal pijnloos. Ze zijn hoogstens ongemakkelijk en onregelmatig.
De weeën van Braxton Hicks kunnen soms worden veroorzaakt door een toename van de activiteit van moeder of baby of een volle blaas. Niemand begrijpt volledig de rol die de weeën van Braxton Hicks spelen tijdens de zwangerschap.
Ze kunnen de bloedstroom bevorderen, de baarmoeder gezond houden tijdens de zwangerschap of de baarmoeder voorbereiden op de bevalling.
De weeën van Braxton Hicks veroorzaken niet dat de baarmoederhals uitzet. Pijnlijke of regelmatige weeën zijn waarschijnlijk geen Braxton Hicks. In plaats daarvan zijn dit het soort weeën dat ertoe moet leiden dat u uw arts belt.
Eerste fase van de bevalling
Arbeid en bevalling zijn verdeeld in drie fasen. De eerste fase van de bevalling omvat het begin van de bevalling door de volledige verwijding van de baarmoederhals. Deze fase is verder onderverdeeld in drie fasen.
Vroege bevalling
Dit is normaal gesproken de langste en minst intense fase van bevalling. Vroege bevalling wordt ook wel de latente arbeidsfase genoemd. Deze periode omvat het dunner worden van de baarmoederhals en verwijding van de baarmoederhals tot 3-4 cm. Het kan gedurende meerdere dagen, weken of slechts een paar korte uren voorkomen.
Contracties variëren tijdens deze fase en kunnen variëren van mild tot sterk, met regelmatige of onregelmatige tussenpozen. Andere symptomen tijdens deze fase kunnen zijn: rugpijn, krampen en bloederige slijmafscheiding.
De meeste vrouwen zullen aan het einde van de vroege bevalling klaar zijn om naar het ziekenhuis te gaan. Veel vrouwen zullen echter in het ziekenhuis of het geboortecentrum aankomen als ze nog aan het bevallen zijn.
Actieve arbeid
De volgende fase van de eerste fase van de bevalling vindt plaats als de baarmoederhals verwijdt van 3-4 cm tot 7 cm. Contracties worden sterker en andere symptomen kunnen zijn: rugpijn en bloed.
Overgangsarbeid
Dit is de meest intense fase van de bevalling met een sterke toename van weeën. Ze worden sterk en komen ongeveer twee tot drie minuten na elkaar voor, en gemiddeld 60 tot 90 seconden. De laatste 3 cm verwijding treedt meestal op in zeer korte tijd.
Tweede fase van de bevalling
Levering
Tijdens de tweede fase is de baarmoederhals volledig verwijd. Sommige vrouwen kunnen de drang voelen om meteen te duwen of kort nadat ze volledig zijn verwijd. De baby kan nog steeds hoog in het bekken zitten voor andere vrouwen.
Het kan even duren voordat de baby met de weeën afdaalt, zodat de moeder laag genoeg is om te gaan duwen.
Vrouwen die geen ruggenprik hebben, hebben doorgaans een overweldigende aandrang om te duwen, of ze hebben een aanzienlijke rectale druk wanneer de baby laag genoeg is in het bekken.
Vrouwen met een ruggenprik hebben mogelijk nog steeds de aandrang om te duwen en ze kunnen rectale druk voelen, hoewel meestal niet zo intens. Brandend of stekend gevoel in de vagina terwijl het hoofdje van de baby ook vaak voorkomt.
Het is belangrijk om te proberen ontspannen te blijven en te rusten tussen de weeën. Dit is wanneer uw arbeidscoach of doula erg behulpzaam kan zijn.
Derde fase van de bevalling
Levering van de placenta
De placenta wordt afgeleverd nadat de baby is geboren. Milde samentrekkingen helpen de placenta van de baarmoederwand te scheiden en naar de vagina te verplaatsen. Steken om een traan of chirurgische snee te herstellen (episiotomie) zal plaatsvinden nadat de placenta is afgeleverd.
Pijnstilling
Moderne geneeskunde kan een verscheidenheid aan opties bieden om pijn en complicaties die kunnen optreden tijdens de bevalling en bevalling te beheersen. Enkele van de beschikbare medicijnen zijn de volgende.
Verdovende middelen
Narcotische medicijnen worden vaak gebruikt voor pijnverlichting tijdens de bevalling. Het gebruik is beperkt tot de vroege stadia omdat ze de neiging hebben om overmatige maternale, foetale en neonatale sedatie te veroorzaken.
Narcotica worden over het algemeen aan vrouwen in barensnood gegeven via intramusculaire injectie of via een intraveneuze lijn. Sommige centra bieden patiëntgestuurde toediening. Dat betekent dat u kunt kiezen wanneer u het medicijn wilt ontvangen.
Enkele van de meest voorkomende verdovende middelen zijn:
- morfine
- meperidine
- fentanyl
- butorfanol
- nalbufine
Lachgas
Geïnhaleerde pijnstillende medicijnen worden soms tijdens de bevalling gebruikt. Lachgas, vaak lachgas genoemd, wordt het meest gebruikt. Het kan voor sommige vrouwen voldoende pijnverlichting bieden wanneer het met tussenpozen wordt gebruikt, vooral in de vroege stadia van de bevalling.
Epiduraal
De meest gebruikelijke methode voor pijnverlichting tijdens de bevalling en bevalling is de epidurale blokkade. Het wordt gebruikt om anesthesie te geven tijdens de bevalling en bevalling en tijdens een keizersnede (C-sectie).
De pijnverlichting is het gevolg van het injecteren van een verdovend middel in de epidurale ruimte, net buiten de bekleding van het ruggenmerg. Het medicijn blokkeert de overdracht van pijnsensaties door de zenuwen die door dat deel van de epidurale ruimte gaan voordat het verbinding maakt met het ruggenmerg.
Het gebruik van gecombineerde ruggenprik of ruggenprik is de laatste jaren populair geworden. Dit houdt in dat een zeer kleine naald met potloodpunt door de ruggenprik wordt geleid voordat de epidurale anesthesie wordt aangebracht.
De kleinere naald wordt naar voren gebracht in de ruimte nabij het ruggenmerg en een kleine dosis van een verdovend of lokaal verdovingsmiddel wordt in de ruimte geïnjecteerd.
Dit heeft alleen invloed op de zintuiglijke functie, waardoor u tijdens de bevalling kunt lopen en bewegen. Deze techniek wordt normaal gesproken gebruikt tijdens de vroege stadia van de bevalling.
Natuurlijke opties voor pijnverlichting
Er zijn veel opties voor vrouwen die op zoek zijn naar een niet-medische pijnverlichting voor bevalling en bevalling. Ze richten zich op het verminderen van de perceptie van pijn zonder het gebruik van medicatie. Enkele hiervan zijn:
- patroon ademhaling
- Lamaze
- hydrotherapie
- transcutane elektrische zenuwstimulatie (TENS)
- hypnose
- acupunctuur
- massage
Inductie van arbeid
Arbeid kan op verschillende manieren kunstmatig worden veroorzaakt. De gekozen methode is afhankelijk van verschillende factoren, waaronder:
- hoe klaar uw baarmoederhals is voor de bevalling
- of dit je eerste baby is
- hoe ver je bent in de zwangerschap
- als uw vliezen zijn gescheurd
- de reden voor de inductie
Enkele redenen waarom uw arts inductie kan aanbevelen, zijn:
- wanneer een zwangerschap is ingegaan in week 42
- als het water van de moeder breekt en de bevalling niet kort daarna begint
- als er complicaties zijn met de moeder of baby.
Inductie van de bevalling wordt meestal niet aanbevolen als een vrouw een eerdere keizersnede heeft gehad of als de baby stuitligging heeft (van onder naar beneden).
Een hormoonmedicijn genaamd prostaglandine, een medicijn genaamd misoprostol of een apparaat kan worden gebruikt om de baarmoederhals te verzachten en te openen als deze lang is en niet is verzacht of is begonnen te verwijden.
Het strippen van de vliezen kan bij sommige vrouwen bevalling veroorzaken. Dit is een procedure waarbij uw arts uw baarmoederhals controleert. Ze zullen handmatig een vinger tussen de membranen van de vruchtzak en de wand van de baarmoeder steken.
Natuurlijke prostaglandinen komen vrij door het onderste deel van de membranen van de baarmoederwand te scheiden of te strippen. Dit kan de baarmoederhals verzachten en samentrekkingen veroorzaken.
Het strippen van de membranen kan alleen worden bereikt als de baarmoederhals voldoende is verwijd zodat uw arts zijn vinger kan inbrengen en de procedure kan uitvoeren.
Medicijnen zoals oxytocine of misoprostol kunnen worden gebruikt om weeën op te wekken. Oxytocine wordt intraveneus toegediend. Misoprostol is een tablet in de vagina.
Foetale positie
Uw arts controleert tijdens prenatale bezoeken regelmatig de positie van uw baby. De meeste baby's veranderen tussen week 32 en week 36 in een head-down positie. Sommigen draaien helemaal niet en anderen veranderen in een voeten- of onderkant-eerste positie.
De meeste artsen zullen proberen een stuitligging in een head-down positie te veranderen met behulp van een externe cefale versie (ECV).
Tijdens een ECV zal een arts proberen de foetus voorzichtig te verplaatsen door zijn handen op de buik van de moeder te leggen, met behulp van een echografie als richtlijn. De baby wordt tijdens de procedure gecontroleerd. ECV's zijn vaak succesvol en kunnen de kans op een C-sectie-levering verkleinen.
Keizersnede
Het nationale gemiddelde van geboortes per keizersnede is de afgelopen decennia dramatisch gestegen. Volgens de Centers for Disease Control and Prevention bevalt ongeveer 32 procent van de moeders in de Verenigde Staten via deze methode, ook wel een keizersnede genoemd.
Een C-sectie is vaak de veiligste en snelste leveringsoptie bij moeilijke leveringen of wanneer er complicaties optreden.
Een keizersnede wordt beschouwd als een grote operatie. De baby wordt geleverd via een incisie in de buikwand en baarmoeder in plaats van de vagina. De moeder krijgt voor de operatie een verdovingsmiddel om het gebied van de buik tot onder de taille te verdoven.
De incisie is bijna altijd horizontaal langs het onderste deel van de buikwand. In sommige situaties kan de incisie verticaal zijn vanaf de middellijn tot onder de navel.
De incisie in de baarmoeder is ook horizontaal, behalve in bepaalde gecompliceerde gevallen. Een verticale incisie in de baarmoeder wordt een klassieke C-sectie genoemd. Hierdoor is de baarmoederspier minder goed in staat om weeën te verdragen in een toekomstige zwangerschap.
De mond en neus van de baby worden na de bevalling afgezogen zodat ze voor het eerst kunnen ademen en de placenta wordt afgeleverd.
De meeste vrouwen zullen niet weten of ze een keizersnee zullen hebben tot de bevalling begint. C-secties kunnen van tevoren worden gepland als er complicaties zijn met moeder of baby. Andere redenen waarom een C-sectie nodig kan zijn, zijn onder meer:
- een eerdere C-sectie met een klassieke, verticale incisie
- een foetale ziekte of geboorteafwijking
- de moeder heeft diabetes en de baby weegt naar schatting meer dan 4.500 g
- placenta previa
- HIV-infectie bij de moeder en hoge virale lading
- stuitligging of dwarse foetushouding
Vaginale geboorte na keizersnede (VBAC)
Er werd ooit gedacht dat als je een C-sectie hebt gehad, je er altijd een nodig hebt om toekomstige baby's te krijgen. Tegenwoordig zijn herhaalde C-secties niet altijd nodig. Vaginale geboorte na C-sectie (VBAC) kan voor velen een veilige optie zijn.
Vrouwen die een lage transversale baarmoederincisie (horizontaal) hebben gehad vanuit een C-sectie, hebben een goede kans om vaginaal een baby te krijgen.
Vrouwen die een klassieke verticale incisie hebben gehad, mogen geen VBAC proberen. Een verticale incisie verhoogt het risico op een baarmoederruptuur tijdens een vaginale bevalling.
Het is belangrijk om uw eerdere zwangerschappen en medische geschiedenis met uw arts te bespreken, zodat zij kunnen beoordelen of VBAC een optie voor u is.
Ondersteunde levering
Er zijn momenten tegen het einde van de duwfase waarin een vrouw misschien wat extra hulp nodig heeft bij het bevallen van haar baby. Een vacuümafzuiger of pincet kan worden gebruikt om te helpen bij de aflevering.
Episiotomie
Een episiotomie is een neerwaartse snede aan de basis van de vagina en de perineale spier om de opening voor de baby te vergroten. Er werd ooit gedacht dat elke vrouw een episiotomie nodig had om een baby te krijgen.
Episiotomieën worden nu meestal alleen uitgevoerd als de baby van streek is en hulp nodig heeft om snel weg te komen. Ze worden ook gedaan als het hoofd van de baby levert, maar de schouders vast komen te zitten (dystocie).
Een episiotomie kan ook worden uitgevoerd als een vrouw al heel lang duwt en de baby niet voorbij het onderste deel van de vaginale opening kan duwen.
Episiotomieën worden over het algemeen indien mogelijk vermeden, maar in plaats daarvan kunnen de huid en soms spieren scheuren. Huidtranen zijn minder pijnlijk en genezen sneller dan een episiotomie.
