Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
Toen ik mijn baby verloor, was ik aanvankelijk omringd door liefde. Vrienden en familie - sommigen met wie ik maar een paar keer had gesproken - namen contact op via sms, uitnodigingen voor de lunch en berichten op sociale media.
Mijn man en ik hadden onze eerste in-vitrofertilisatie ondergaan, of IVF, en na vele dagelijkse injecties, een strakke kalender met medische afspraken en een kleine operatie om mijn eieren op te halen, hadden we een klein embryo overgehouden. Dat kleine embryo gaf me mijn eerste positieve zwangerschapstest.
Ik hield een zeer openbare blog van onze reis, dus we hadden mensen van over de hele wereld die ons volgden en wroetten. Toen ik van mijn vruchtbaarheidskliniek officieel bericht kreeg dat ik inderdaad zwanger was, ging ik naar mijn blog en Facebook en deelde het nieuws over mijn opgetogenheid.
En een paar dagen later luisterde ik terwijl de dokter uitlegde dat mijn tweede ronde bloedonderzoek terugkwam en het aantoonde dat ik een miskraam had.
Ik herinner me dat ik de telefoon stevig tegen mijn oor drukte, mijn adem stokte in één grote suf. Hoe kan de wereld zo snel dieptepunten hebben bereikt?
Ik was zwanger. Ik voelde misselijk worden en had al een neutraal blauwe onesie gekocht. Mijn zwangerschapstests voor thuis bleven een tweede roze lijn vertonen, zelfs na dat telefoontje. En dan stilletjes - bijna alsof het nooit is gebeurd - was mijn baby weg.
Vrouwen die ik nauwelijks kende, en sommigen die ik niet kende, stuurden me een e-mail met hun eigen verhalen over verlies. Ik ontving berichten met de vraag hoe het met me ging en vertelde me dat ik ze moest laten weten of ik iets nodig had.
Maar toen de weken maanden werden en we het proces voor onze tweede IVF-cyclus begonnen, had ik het gevoel dat zijn geheugen afstandelijker werd.
De berichten stopten en ik merkte dat ik een van de weinigen was die nog steeds zijn naam uitsprak. Ik herinner me dat ik op een avond, ongeveer een maand nadat het gebeurde, tegen mijn man huilde en hem vroeg waarom het voelde alsof Adam van ons wegglipte. Het was alsof onze baby alleen in mijn eigen hoofd bestond. Dat was in juli 2013.
We hebben sindsdien nog vier IVF's gehad en hebben nu een pittige 3-jarige dochter. Ze is mijn hele wereld - ze is mijn kleine wonder.
Maar als iemand me zou vragen of ze mijn eerste was, zou mijn keel een beetje strakker worden toen ik aan mijn eerste dacht. Als iemand mij zou vragen of ik nog andere kinderen had, zou ik aan mijn Adam denken en ik zou niet precies weten hoe ik dat moest beantwoorden.
Het is zo raar om een miskraam te krijgen als er weer een baby komt. Omdat de aandacht nu op dit nieuwe kleintje ligt. En iedereen om je heen vertelt je hoe gezegend je bent en je geest kan niet anders dan afdwalen naar de baby die hier zou moeten zijn, maar dat niet is.
Ik heb door de jaren heen geleerd om andere mensen genade te geven. Ik weet dat miskramen anderen een ongemakkelijk gevoel kunnen geven. De dood is over het algemeen ongemakkelijk.
Ik heb een ketting die ik draag met de uitgerekende datum van Adam en elke keer als ik die aan heb, wordt mij gevraagd of hij mijn kind is. Als ik zijn verhaal vertel, zie ik de bewegende ogen en de onhandigheid die tussen ons uitstraalt. Daarom draag ik het bijna nooit meer.
Niemand kan zich ooit voorbereiden op de eenzaamheid die aanhoudt, zelfs niet na een succesvolle zwangerschap.
Niemand heeft me ooit verteld hoe alleen ik me kon voelen nadat de eerste crisis voorbij was.
Sommige van de mensen die ik het meest waardeer in mijn leven zijn degenen die nog steeds de naam van mijn baby zeggen, vijf jaar nadat hij is overleden. Hun erkenning dat hij bestond, betekent meer voor mij dan ze ooit zullen weten.
Mijn baby verliezen was het meest pijnlijke wat ik moest meemaken. Maar het leerde me hoe belangrijk het is om de verliezen van anderen te onthouden. Om de pijn van een andere ouder niet uit de weg te gaan, want de dood is ongemakkelijk en ik wil ze niet aan het huilen maken door hun verlies ter sprake te brengen. Om de naam van hun baby te zeggen.
Niets kan het verlies van een kind echt genezen - maar door anderen me gewoon te laten weten dat mijn baby niet wordt vergeten, betekende dit dat hij buiten mijn hart bestond. Dat hij echt was.
Hij was tenslotte degene die me voor het eerst moeder maakte.
Deel op Pinterest
Risa Kerslake, BSN, is een geregistreerde verpleegster en freelanceschrijver die in het Midwesten woont met haar man en jonge dochter. Ze schrijft veel over vruchtbaarheid, gezondheid en opvoeding. U kunt contact met haar opnemen via haar website Risa Kerslake Writes, of u kunt haar vinden op Facebook en Twitter.
