Dit artikel gebruikt krachtige taal en verwijst naar aanranding
Ik herinner me levendig de eerste keer dat ik werd gebeld.
Ik was 11 jaar oud op een lentedag en wachtte op de stoep van ons flatgebouw terwijl mijn vader naar binnen rommelde naar zijn inhalator.
Ik had een snoepgoed, overgebleven en perfect bewaard van Kerstmis, bungelend uit mijn mond.
Meteen kwam er een man voorbij. En over zijn schouder gooide hij nonchalant: 'Ik wou dat je me zo zou zuigen.'
In mijn puberende naïviteit begreep ik niet helemaal wat hij bedoelde, maar ik begreep toch de suggestiviteit ervan. Ik wist dat ik werd vernederd door hoe plotseling uit de hand liep en me schaamde.
Iets in mijn gedrag, dacht ik, had deze opmerking opgeroepen. Plotseling was ik me hyper bewust van mijn lichaam en de reacties die het bij volwassen mannen kon veroorzaken. En ik was bang.
Meer dan 20 jaar later word ik nog steeds lastiggevallen op straat - van schijnbaar onschadelijke verzoeken om mijn telefoonnummer tot commentaar op mijn borsten en billen. Ik heb ook een geschiedenis van emotioneel en seksueel misbruik, aanranding en intiem partnergeweld, waardoor ik me een leven lang als een ding behandeld voel.
In de loop van de tijd heeft deze ervaring mijn eigen vermogen om me comfortabel te voelen in mijn lichaam sterk beïnvloed. Dus het feit dat ik uiteindelijk een eetstoornis heb ontwikkeld, is misschien niet verrassend.
Laat het me uitleggen.
Van het binden van schoonheidsnormen tot de gemeenschappelijkheid van seksueel geweld, het risico van de ontwikkeling van eetstoornissen is overal. En dit kan worden verklaard door wat bekend staat als de objectiveringstheorie.
Dit is een raamwerk dat onderzoekt hoe het vrouwzijn wordt ervaren in een sociaal-culturele context die seksueel objectief is. Het geeft ons ook een glimp van hoe mentale gezondheid, inclusief eetstoornissen, kan worden beïnvloed door constante seksualisering.
Hieronder vind je drie verschillende manieren waarop seksuele objectivering en eetstoornissen op elkaar inwerken, en een heel belangrijke afhaalmaaltijd.
1. Schoonheidsnormen kunnen leiden tot obsessie voor het lichaam
Onlangs, nadat ik had geleerd wat ik voor de kost doe, vertelde een man die me in een rit bracht, me dat hij niet in schoonheidsnormen gelooft.
'Omdat ik me daar niet tot aangetrokken voel', zei hij.
'Het modeltype.'
Maar schoonheidsnormen gaan niet over wat individuen, of zelfs groepen, persoonlijk aantrekkelijk vinden. In plaats daarvan gaan normen over wat ons wordt geleerd dat het ideaal is - 'het modeltype' - of we het nu eens zijn met die allure of niet.
De schoonheidsnorm in de Verenigde Staten en snel over de hele wereld - als gevolg van de koloniserende effecten van de verspreiding van westerse media - is erg smal. Van vrouwen wordt onder andere verwacht dat ze dun, blank, jong, traditioneel vrouwelijk, bekwaam, midden tot hoog en recht zijn.
Ons lichaam wordt dus beoordeeld en gestraft volgens deze zeer rigide normen.
En het internaliseren van deze berichten - dat we niet mooi zijn en daarom geen respect waard zijn - kan leiden tot schaamte in het lichaam en dus tot eetstoornissen.
Uit één onderzoek in 2011 bleek zelfs dat de internalisering van de waarde van een persoon wordt bepaald door zijn aantrekkelijkheid 'een belangrijke rol speelt bij de ontwikkeling van psychische problemen bij jonge vrouwen'. Dit omvat ook ongeordend eten.
Zoals eerder vermeld in deze serie, is de algemene aanname dat een obsessie met vrouwelijke schoonheid en de bijbehorende drang naar dunheid eetstoornissen simpelweg niet waar. In plaats daarvan is de realiteit dat het emotionele druk rond schoonheidsnormen is die een slechte mentale gezondheid veroorzaakt.
2. Seksuele intimidatie kan tot zelfbewaking leiden
Terugdenkend aan hoe ik me voelde toen ik als jong meisje werd genoemd: ik voelde me meteen beschamend, alsof ik iets had gedaan om de opmerking op te wekken.
Omdat ik me herhaaldelijk op deze manier voelde, begon ik me bezig te houden met zelfbewaking, een veel voorkomende ervaring bij vrouwen.
Het concept van zelfbewaking is wanneer een persoon hypergericht wordt op zijn lichaam, vaak om externe objectivering af te weren. Het kan zo simpel zijn als naar de grond kijken als je langs groepen mannen loopt, zodat ze niet proberen je aandacht te trekken of geen bananen eten in het openbaar (ja, dat is iets).
Het kan ook optreden als eetstoornisgedrag in een poging om te beschermen tegen intimidatie.
Voedselgedrag, zoals een dieet om gewicht te verliezen om te 'verdwijnen' of eetbuien om gewichtstoename te 'verbergen', komen vaak voor. Dit zijn vaak onbewuste copingmechanismen voor vrouwen die aan objectivering willen ontsnappen.
Het denkproces luidt: als ik mijn lichaam kan beheersen, kun je er misschien geen commentaar op geven.
Bovendien kan seksuele intimidatie op zichzelf symptomen van eetstoornissen voorspellen.
Dit geldt zelfs voor jongeren.
Zoals uit een onderzoek bleek, had lichaamsbestrijding (gedefinieerd als objectieve opmerkingen over het lichaam van een meisje) een negatief effect op het eetpatroon van 12- tot 14-jarige meisjes. Bovendien kan het zelfs bijdragen aan de ontwikkeling van eetstoornissen.
De link? Zelfbewaking.
Meisjes die seksuele intimidatie ervaren, hebben meer kans om deze hyperfocus aan te gaan, wat resulteert in meer ongeordende eetpatronen.
3. Seksueel geweld kan resulteren in eetstoornissen als copingmechanismen
De definities van aanranding, verkrachting en misbruik zijn soms duister voor mensen - inclusief de overlevenden zelf.
Maar hoewel deze definities van staat tot staat en zelfs van land tot land verschillen, hebben al deze handelingen met elkaar gemeen dat ze kunnen leiden tot eetstoornisgedrag, hetzij als een bewust, hetzij een onderbewust coping-mechanisme.
Veel vrouwen met eetstoornissen hebben in het verleden ervaringen met seksueel geweld. In feite is het waarschijnlijker dat overlevenden van verkrachting meer dan anderen voldoen aan de diagnostische criteria voor eetstoornissen.
Een eerdere studie wees uit dat 53 procent van de overlevenden van verkrachting eetstoornissen ervaart, vergeleken met slechts 6 procent van de vrouwen zonder voorgeschiedenis van seksueel geweld.
Bovendien voldeden in een ander ouder onderzoek vrouwen met een voorgeschiedenis van seksueel misbruik in de kindertijd 'veel waarschijnlijker' aan de criteria voor een eetstoornis. En dit was vooral het geval in combinatie met het ervaren van seksueel geweld op volwassen leeftijd.
Maar hoewel seksueel geweld alleen niet van invloed is op de eetgewoonten van een vrouw, is de posttraumatische stressstoornis (PTSS) die volgens sommigen de mediërende factor kan zijn - of liever wat de eetstoornis veroorzaakt.
Kortom, de reden waarom seksueel geweld tot eetstoornissen kan leiden, ligt waarschijnlijk aan het trauma dat het veroorzaakt.
Dit betekent echter niet dat alle overlevenden van seksueel geweld eetstoornissen zullen ontwikkelen of dat alle mensen met eetstoornissen seksueel geweld hebben ervaren. Maar het betekent wel dat mensen die beide hebben meegemaakt niet alleen zijn.
Autonomie en toestemming zijn van het grootste belang
Toen ik vrouwen interviewde voor mijn proefschriftonderzoek naar eetstoornissen en seksualiteit, vertelden ze veel ervaringen met objectivering: "Het is alsof [seksualiteit] nooit van jou is", vertelde een vrouw me.
'Ik had het gevoel dat ik gewoon probeerde te navigeren door wat andere mensen me hadden gedumpt.'
Het is logisch dat eetstoornissen verband kunnen houden met seksueel geweld. Ze worden vaak begrepen als een extreme terugwinning van controle over iemands lichaam, vooral als een ontoereikend coping-mechanisme om trauma's aan te pakken.
Het is dan ook logisch dat de oplossing voor het herstellen van relaties met seksualiteit bij het herstel van eetstoornissen en het beëindigen van seksueel geweld dezelfde is: een gevoel van persoonlijke autonomie herstellen en eisen dat toestemming wordt gerespecteerd.
Uiteindelijk legden mijn deelnemers me uit dat wat hen hielp vreugdevol bezig te zijn met hun seksualiteit - zelfs door de extra druk van hun eetstoornissen - het hebben van vertrouwensrelaties met mensen die hun grenzen respecteerden.
Aanraken werd gemakkelijker toen ze de ruimte kregen om hun behoeften te benoemen. En we zouden allemaal deze kans moeten krijgen.
En daarmee komt een einde aan de serie over eetstoornissen en seksualiteit. Ik hoop dat als je iets weghaalt uit de afgelopen vijf discussies, het belang begrijpt van:
- te geloven wat mensen je over zichzelf vertellen
- met respect voor hun lichamelijke autonomie
- houd uw handen - en uw opmerkingen - voor uzelf
- nederig blijven in het licht van kennis die je niet hebt
- je idee van 'normaal' in twijfel trekken
- het creëren van ruimte voor mensen om hun seksualiteit veilig, authentiek en gelukkig te verkennen
Melissa A. Fabello, PhD, is een feministische opvoeder wiens werk zich richt op lichaamspolitiek, schoonheidscultuur en eetstoornissen. Volg haar op Twitter en Instagram.
