Ik worstelde acht jaar met anorexia nervosa en orthorexia. Mijn gevecht met eten en mijn lichaam begon om 14 uur, kort nadat mijn vader stierf. Het beperken van voedsel (de hoeveelheid, het type, de calorieën) werd al snel een manier om het gevoel te krijgen dat ik de controle had over iets, wat dan ook, tijdens deze zeer ontwrichtende tijd.
Uiteindelijk nam mijn eetstoornis mijn leven over en beïnvloedde mijn relatie niet alleen met mezelf, maar ook met mijn geliefden - met name mijn moeder en stiefvader, die het met mij hebben meegemaakt.
Ik heb een heel open relatie met mijn ouders, maar we zijn nooit echt gaan zitten om alleen maar over mijn eetstoornis te praten. Het is tenslotte niet echt een eettafelgesprek (bedoelde woordspeling). En dat deel van mijn leven was zo donker dat ik veel liever zou praten over alle geweldige dingen die nu in mijn leven gebeuren. En dat zouden ze ook doen.
Maar onlangs was ik aan de telefoon met mijn stiefvader, Charlie, en hij zei dat we nooit een open gesprek hadden gehad over mijn eetstoornis. Hij zei dat hij en mijn moeder graag enkele van hun perspectieven willen delen over het zijn van ouders van een kind met ongeordend eten.
Wat begon als een interview, groeide snel uit tot een meer open gesprek. Ze stelden me ook vragen en we stroomden vrij organisch tussen gespreksonderwerpen. Hoewel het interview beknopter is bewerkt, denk ik dat het laat zien hoeveel mijn ouders en ik samen zijn gegroeid door mijn herstel.
Britt: Bedankt voor het doen van dit. Herinner je je een van de eerste keren dat je merkte dat er iets mis was met mijn relatie met eten?
Charlie: Ik heb het gemerkt, want één ding dat we deelden was jou en ik ging uit eten. Over het algemeen was het nooit het gezondste voedsel en we hebben altijd veel te veel besteld. Dus ik denk dat dat mijn eerste teken was, toen ik je verschillende keren vroeg: 'Hé, laten we iets gaan pakken', en je trok je een beetje terug.
Mom: Ik zou zeggen dat ik het eten niet heb opgemerkt. Het is duidelijk dat ik het gewichtsverlies heb opgemerkt, maar toen liep je [cross-country]. Charlie kwam eigenlijk en zei: 'Ik denk dat het iets anders is.' Hij zegt: 'Ze eet niet meer met mij.'
Britt: Wat waren enkele van de emoties die bij je opkwamen? Omdat jullie hier volledig met mij in waren opgegaan.
Mom: Frustratie.
Charlie: Ik zou hulpeloosheid zeggen. Niets is zo pijnlijk voor een ouder om hun dochter deze dingen bij zichzelf te zien doen en u kunt ze niet stoppen. Ik kan je vertellen dat ons engste moment was toen je naar de universiteit ging. Je moeder huilde veel … omdat we je nu niet meer dagelijks konden zien.
Britt: En toen veranderde [mijn eetstoornis] in iets totaal anders op de universiteit. Ik at, maar ik beperkte zoveel in wat ik at … Ik weet zeker dat dat moeilijk te begrijpen was, omdat de anorexia in zekere zin bijna eenvoudiger was. De orthorexia had zoiets van, ik kan niet twee keer per dag hetzelfde eten, en ik maak deze logboeken en ik doe dit, en ik ben veganistisch … Orthorexia wordt niet eens erkend als een officiële eetstoornis.
Mom: Ik zou niet zeggen dat dat op dat moment moeilijker voor ons was, het was allemaal hetzelfde.
Charlie: Nee, nee, nee. Dat was moeilijker, en ik zal je vertellen waarom … De mensen met wie we destijds spraken zeiden dat er geen regels kunnen zijn met je eten … Je bracht eigenlijk elke maaltijd in kaart en als je naar een restaurant zou gaan, zou je ga de dag ervoor en kies wat je zou gaan …
Mom: Ik bedoel, we hebben eigenlijk geprobeerd je niet te vertellen naar welk restaurant we gingen, alleen maar om …
Charlie: Dat proces had je niet.
Mom: Je kon de blik van terreur op je gezicht zien.
Charlie: Britt, toen wisten we echt dat dit meer was dan wat je eet en wat je niet eet. Dat is toen de echte kern hiervan, het moeilijkste deel hiervan van kracht werd. We konden je gewoon zien, je was uitgeput … en het was in je ogen, schat. Ik vertel het je nu. Je zou tranen in je ogen krijgen als we zeiden dat we die avond uit eten zouden gaan. Ik bedoel, het was moeilijk. Dat was het moeilijkste hiervan.
Mom: Ik denk dat het moeilijkste is, je dacht eigenlijk dat je het heel goed deed. Ik denk dat het moeilijker was om emotioneel te kijken, zoals: "Ze denkt dat ze dit nu heeft."
Charlie: Ik denk dat je op dat moment gewoon weigerde te zien dat je een eetstoornis had.
Britt: Ik weet dat ik dat niet zou moeten doen, maar ik heb er veel schuld en schaamte omheen, omdat ik het gevoel heb dat ik deze problemen in de familie heb veroorzaakt.
Charlie: Voel alsjeblieft geen schuldgevoel of iets dergelijks. Dat had je helemaal niet in de hand. Helemaal.
Britt: Dank je … Hoe denk je dat mijn ongeordende eten onze relatie heeft beïnvloed?
Charlie: Ik zou zeggen dat er veel spanning in de lucht hing. Zowel aan uw kant als aan de onze, omdat ik kon zien dat u gespannen was. Je kon niet eens helemaal eerlijk tegen ons zijn, omdat je op dat moment niet eens helemaal eerlijk tegen jezelf kon zijn, weet je? Dus het was moeilijk en ik kon zien dat je pijn had en het deed pijn. Het deed pijn, ok? Het deed ons pijn.
Mom: Het was als een kleine muur die er gewoon altijd was. Weet je, ook al zou je kunnen zeggen: "Hé, hoe was je dag, hoe was wat dan ook", je zou een praatje kunnen maken of zoiets, maar dan was dat alsof … het was er gewoon altijd. Het was eigenlijk allesomvattend.
Charlie: En als ik zeg dat het pijn deed, deed je ons geen pijn, oké?
Britt: Oh ik weet het, ja.
Charlie: Het deed pijn om je pijn te zien.
Mom: We hadden deze voorbedachte, Nou, we willen dat je naar de universiteit gaat. Is het beter om te zeggen dat je niet ergens heen kunt gaan zodat je eerst herstelt voordat we je wegsturen? ' Het was alsof, nee, ik heb echt het gevoel dat ze het tenminste moet proberen, en we gaan dit nog steeds doen. Maar dat was het moeilijkste deel, we wilden echt dat je dit niet alleen versloeg, maar we wilden ook niet dat je die universiteitsmogelijkheid mist.
Charlie: Of, als ik met je eerste jaar ga en kamergenoten ben.
Britt: Oh …
Charlie: Dat was een grap, Britt. Dat was een grap. Dat lag nooit op tafel.
Britt: Het moment voor mij dat alles veranderde, het was het tweede jaar van de universiteit en ik ging naar mijn voedingsdeskundige omdat ik die ondervoedingsshakes had. Dus ik was gewoon, twee dagen lang, gewoon aan het trillen, en ik kon niet slapen omdat ik deze schokken zou krijgen. Ik weet niet waarom dat het was wat het voor mij deed, maar daardoor dacht ik: "Oh mijn god, mijn lichaam eet zichzelf op." Ik had zoiets van: "Ik kan dit niet meer doen." Het was op dat moment te vermoeiend. Ik was zo moe.
Charlie: Eerlijk gezegd denk ik dat je zo lang in ontkenning was, en dat was het aha-moment voor jou. En hoewel je zei dat je wist dat je deze eetstoornis had, deed je dat niet. In gedachten zei je dat net, maar je geloofde het niet, weet je? Maar ja, ik denk dat de gezondheidsangst echt nodig is, je moest het echt zien, oké, nu is dit echt een probleem geworden. Als je in gedachten was, heb je dat opgepikt: "Oh, [mijn ouders weten van mijn eetstoornis]?"
Britt: Ik denk dat ik altijd wist dat jullie wisten wat er aan de hand was. Ik denk dat ik het gewoon niet naar de voorgrond wilde brengen, omdat ik niet wist hoe dat moest, als dat logisch is.
Mom: Dacht je echt dat we je geloofden toen je zou zeggen: "Oh, ik heb net bij Gabby thuis gegeten", of wat dan ook … Ik ben gewoon benieuwd of je echt dacht dat je ons voor de gek hield.
Britt: Jullie leken zeker vragen te stellen, dus ik denk niet dat ik altijd dacht dat ik er een over je heen trok. Ik denk dat het zoiets was als, hoe ver kan ik deze leugen duwen zonder dat ze er tegenin gaan, weet je?
Charlie: Alles wat je zei, geloofden we niet. Het kwam op een punt waarop we er niets van geloofden.
Mom: En bovendien, wat je ook at, het was meteen, weet je, "Ze had net een kaasstick."
Charlie: High-fives.
Mom: Ik bedoel, het was een constante. Eigenlijk hysterisch, nu je er aan terugdenkt.
Charlie: Ja, dat was het destijds niet.
Mom: Nee.
Charlie: Ik bedoel, je moet er een beetje humor in vinden, want het was echt emotioneel … Het was een schaakwedstrijd tussen jou en ons.
Britt: Hoe is je begrip van eetstoornissen de afgelopen acht jaar veranderd?
Charlie: Dit is slechts mijn mening: het meest meedogenloze deel van deze aandoening is, buiten wat het lichamelijk gezien gezond zou kunnen zijn, de emotionele, mentale tol die het eist. Omdat je het eten uit de vergelijking haalt, de spiegel uit de vergelijking haalt: je blijft achter met iemand die 24 uur per dag aan eten denkt. En de uitputting van wat dat met de geest doet, is volgens mij het ergste van de stoornis.
Mom: Ik denk dat ik het meer als een verslaving beschouw, ik denk dat dat waarschijnlijk het grootste besef was.
Charlie: ik ben het ermee eens. Je eetstoornis zal altijd een deel van je zijn, maar het definieert je niet. Jij definieert jou. Dus ja, ik bedoel, om te zeggen dat je over zes jaar, tien jaar en dertig jaar niet zou kunnen terugvallen. Maar ik denk dat je nu veel beter opgeleid bent. Ik denk dat er veel meer tools en bronnen zijn die je bereid bent te gebruiken.
Mom: We willen dat je eindelijk gewoon een leven hebt.
Charlie: De hele reden waarom je moeder en ik dit met je wilden doen, is omdat we alleen de ouderlijke kant van deze ziekte wilden achterhalen. Omdat er zo vaak waren dat je moeder en ik me gewoon hulpeloos en echt alleen voelden, omdat we niemand anders kenden die dit meemaakte, of we wisten niet eens tot wie we ons moesten wenden. Dus we moesten deze soort alleen doen, en het enige dat ik zou zeggen is, weet je, is of andere ouders dit doormaken, om zichzelf te onderwijzen en daar weg te gaan en een steungroep voor hen te krijgen omdat dit geen op zichzelf staande ziekte is.
Brittany Ladin is een in San Francisco gevestigde schrijver en redacteur. Ze is gepassioneerd door bewustzijn en herstel van ongeordend eten, waar ze een steungroep voor leidt. In haar vrije tijd is ze geobsedeerd door haar kat en wordt ze vreemd. Momenteel werkt ze als de sociale redacteur van Healthline. Je kunt haar vinden bloeien op Instagram en falen op Twitter (serieus, ze heeft 20 volgers).
