Food for Thought is een column waarin verschillende aspecten van ongeordend eten en herstel worden onderzocht. Advocaat en schrijfster Brittany Ladin beschrijft haar eigen ervaringen en bekritiseert onze culturele verhalen over eetstoornissen.
Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Toen ik 14 was, stopte ik met eten.
Ik had een traumatisch jaar achter de rug waardoor ik me totaal onbeheerst voelde. Voedsel beperken werd al snel een manier om mijn depressie en angst te verdoven en mezelf af te leiden van mijn trauma. Ik had geen controle over wat er met mij gebeurde, maar ik kon wel bepalen wat ik in mijn mond stopte.
Ik had het geluk om hulp te krijgen toen ik contact opnam. Ik had toegang tot middelen en ondersteuning van medische professionals en mijn familie. En toch worstelde ik nog 7 jaar.
Gedurende die tijd hadden veel van mijn dierbaren nooit geraden dat mijn hele bestaan besteed was aan angst, angst, obsessie voor en spijt van voedsel.
Dit zijn mensen waar ik tijd mee doorbracht - waarmee ik maaltijden at, waarmee ik op reis ging, geheimen deelde. Het was hun schuld niet. Het probleem is dat ons culturele begrip van eetstoornissen uiterst beperkt is, en mijn geliefden wisten niet waar ze naar moesten zoeken … of dat ze ergens naar moesten zoeken.
Er zijn een paar duidelijke redenen waarom mijn eetstoornis (ED) zo lang onontdekt bleef:
Ik was nooit skeletdun
Waar denk je aan als je een eetstoornis hoort?
Veel mensen stellen zich een extreem dunne, jonge, witte cisgendervrouw voor. Dit is het gezicht van ED's dat de media ons hebben laten zien - en toch beïnvloeden ED's individuen van alle sociaal-economische klassen, alle rassen en alle genderidentiteiten.
Ik pas meestal de rekening voor dat 'gezicht' van ED's - ik ben een blanke cisgendervrouw uit de middenklasse. Mijn natuurlijke lichaamstype is dun. En hoewel ik 20 pond verloor tijdens mijn gevecht met anorexia en er ongezond uitzag in vergelijking met de natuurlijke staat van mijn lichaam, zag ik er voor de meeste mensen niet 'ziek' uit.
Ik zag er in ieder geval uit alsof ik "in vorm" was - en er werd vaak naar mijn trainingsroutine gevraagd.
Ons beperkte concept van hoe een ED er "uitziet" is ongelooflijk schadelijk. De huidige vertegenwoordiging van ED's in de media vertelt de samenleving dat mensen van kleur, mannen en oudere generaties niet worden getroffen. Dit beperkt de toegang tot middelen en kan zelfs levensbedreigend zijn.
De manier waarop ik over mijn lichaam en mijn relatie met voedsel sprak, werd als normaal beschouwd
Overweeg deze statistieken:
- Volgens de National Eating Disorder Association (NEDA) leven naar schatting ongeveer 30 miljoen mensen in de VS op een bepaald moment in hun leven met een eetstoornis.
- Volgens een enquête onderschrijft een meerderheid van de Amerikaanse vrouwen - ongeveer 75 procent - 'ongezonde gedachten, gevoelens of gedragingen die verband houden met voedsel of hun lichaam'.
- Uit onderzoek is gebleken dat kinderen vanaf 8 jaar dunner willen zijn of zich zorgen maken over hun lichaamsbeeld.
- Adolescenten en jongens met overgewicht hebben een hoger risico op complicaties en een uitgestelde diagnose.
Feit is dat mijn eetgewoonten en de schadelijke taal die ik gebruikte om mijn lichaam te beschrijven, niet als abnormaal werden beschouwd.
Al mijn vrienden wilden dunner zijn, spraken minachtend over hun lichaam en volgden rage diëten vóór evenementen zoals prom - en de meesten van hen ontwikkelden geen eetstoornissen.
Opgegroeid in Zuid-Californië buiten Los Angeles, was veganisme enorm populair. Ik gebruikte deze trend om mijn beperkingen te verbergen en als excuus om de meeste voedingsmiddelen te vermijden. Ik besloot dat ik veganist was tijdens een kampeertrip met een jeugdgroep, waar er vrijwel geen veganistische opties waren.
Voor mijn ED was dit een handige manier om te voorkomen dat het voedsel wordt geserveerd en het toe te schrijven aan een levensstijlkeuze. Mensen zouden dit toejuichen in plaats van een wenkbrauw op te trekken.
Orthorexia wordt nog steeds niet beschouwd als een officiële eetstoornis en de meeste mensen weten het niet
Na ongeveer 4 jaar worstelen met anorexia nervosa, misschien wel de meest bekende eetstoornis, ontwikkelde ik orthorexia. In tegenstelling tot anorexia, dat zich richt op het beperken van voedselinname, wordt orthorexia beschreven als het beperken van voedingsmiddelen die niet als 'schoon' of 'gezond' worden beschouwd.
Het gaat om obsessieve, dwangmatige gedachten over de kwaliteit en voedingswaarde van het voedsel dat je eet. (Hoewel orthorexia momenteel niet wordt herkend door de DSM-5, werd het in 2007 bedacht.)
Ik at een normale hoeveelheid voedsel - 3 maaltijden per dag en snacks. Ik verloor wat gewicht, maar niet zoveel als ik verloor in mijn gevecht met anorexia. Dit was een geheel nieuw beest waar ik voor stond, en ik wist niet eens dat het bestond … wat het in zekere zin moeilijker maakte om te overwinnen.
Ik dacht dat ik 'hersteld' was zolang ik bezig was met eten.
In werkelijkheid voelde ik me ellendig. Ik zou laat opblijven om mijn maaltijden en snacks dagen van tevoren te plannen. Ik had moeite met uit eten gaan, omdat ik geen controle had over wat er in mijn eten ging. Ik was bang om twee keer per dag hetzelfde voedsel te eten en at slechts één keer per dag koolhydraten.
Ik trok me terug uit de meeste van mijn sociale kringen omdat zoveel evenementen en sociale plannen met eten te maken hadden, en het krijgen van een bord dat ik niet had voorbereid, veroorzaakte een enorme hoeveelheid angst. Uiteindelijk raakte ik ondervoed.
ik was vernederd
Veel mensen die niet zijn getroffen door ongeordend eten, hebben moeite om te begrijpen waarom mensen met ED's niet 'gewoon eten'.
Wat ze niet begrijpen, is dat ED's bijna nooit echt over voedsel zelf gaan - ED's zijn een methode om emoties te beheersen, te verdoven, te verwerken of te verwerken. Ik was bang dat mensen mijn geestesziekte zouden verwarren met ijdelheid, dus ik verborg het. Degenen die ik vertrouwde, konden niet bevatten hoe voedsel mijn leven had overgenomen.
Ik was ook nerveus dat mensen me niet zouden geloven - vooral omdat ik nooit skelettig dun was. Toen ik mensen vertelde over mijn ED, reageerden ze bijna altijd geschokt - en dat haatte ik. Ik vroeg me af of ik echt ziek was (ik was).
De afhaalmaaltijd
Het doel van mijn verhaal is niet om iemand om me heen een slecht gevoel te geven over het niet opmerken van de pijn die ik had. Het is niet om iemand te schamen voor de manier waarop ze reageerden, of om zich af te vragen waarom ik me alleen voelde in zoveel van mijn reis.
Het is om te wijzen op de gebreken in onze discussies over en begrip van ED's, door gewoon de oppervlakte van een aspect van mijn ervaring te schrapen.
Ik hoop dat door mijn verhaal te blijven delen en ons maatschappelijke verhaal over ED's te bekritiseren, we de veronderstellingen kunnen doorbreken die mensen ervan weerhouden hun eigen relaties met voedsel te beoordelen en zo nodig hulp te zoeken.
ED's beïnvloeden iedereen en herstel zou voor iedereen moeten zijn. Als iemand je in vertrouwen neemt over eten, geloof hem dan - ongeacht je jeansmaat of eetgewoonten.
Doe een actieve poging om liefdevol met je lichaam te praten, vooral voor jongere generaties. Gooi het idee weg dat voedsel ‘goed’ of ‘slecht’ is, en verwerp een giftige dieetcultuur. Maak het ongebruikelijk dat iemand zichzelf uithongert - en bied hulp als je merkt dat iets niet klopt.
Bretagne is een in San Francisco gevestigde schrijver en redacteur. Ze is gepassioneerd door bewustzijn en herstel van ongeordend eten, waar ze een steungroep voor leidt. In haar vrije tijd is ze geobsedeerd door haar kat en wordt ze vreemd. Momenteel werkt ze als de sociale redacteur van Healthline. Je kunt haar vinden bloeien op Instagram en falen op Twitter (serieus, ze heeft 20 volgers).
