Uitgeschakeld Is Geen Slecht Woord. Het Is Ook Zeker Niet Het N-woord

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief

Toen Mark Tonga, deskundige op het gebied van inclusie-adviespanels van de Sydney City Council, zei: 'Misschien is het' d'-woord misschien eerder zo aanstootgevend als het 'n'-woord nu is', rolden zwarte gehandicapte mensen in de Engelssprekende wereld met hun ogen synchroon.

Ableïsme is niet hetzelfde als racisme.

Wat er eigenlijk bestaat in deze semantische gymnastiek van het vergelijken van gehandicapt of een "slecht" woord met het n-woord, is een ander niveau voor racisme - een niveau dat alleen bestaat binnen de gehandicapte gemeenschap.

We zijn gewend aan het wissen van de zwarte gemeenschap in gehandicapte ruimtes, en hoewel we niet gewend moeten zijn aan het flagrante racisme dat vaak handicapactivisme kleurt - hier zijn we dan.

Uitgeschakeld is geen slecht woord

De vergelijking van gehandicapten en het n-woord is een schokkend slechte poging om de zwarte ervaring te coöpteren.

"Uitgeschakeld is als het n-woord" combineert de twee onderdrukkingen, zoals #AllLivesMatter de marginalisatie bedekt. Om alle onderdrukkingen hetzelfde te schilderen, negeert u de kruispunten waarmee gehandicapte zwarte mensen worden geconfronteerd.

Zoals Rewire News opmerkte, biedt de medische industrie behandeling aan zwarte mensen op basis van onjuiste overtuigingen zoals 'Zwarte mensen voelen minder pijn'.

Het is belangrijk op te merken dat hoewel niet alle zwartheid hetzelfde is, de manier waarop racisme, etnocentrisme en xenofobie van invloed zijn op hoe mensen met een donkere huid leven en overleven, wereldwijd een deprimerende constante is.

Er zijn veel Australiërs van Afrikaanse afkomst in het land, maar de inheemse bevolking in Australië wordt sinds de kolonisatie door zwarte mensen 'zwart' genoemd.

Moore's begrip van het 'n-woord' en hoe de ernst ervan aanstootgevend is, kan enigszins verwijderd zijn van de diepgewortelde relatie die het heeft in de Verenigde Staten. Maar internet en Google bestaan nog steeds.

De Amerikaanse popcultuur heerst dominant en elke vluchtige zoektocht naar de term als het gaat om een handicap, of racisme zoals het bekwaamheid informeert, had een idee kunnen geven hoe verkeerd dit traject is.

Het 'n-woord' is doordrenkt van onderdrukking en roept generaties herinneringen en trauma's op bij Afro-Amerikanen. Als we dat combineren in een cocktail van bekwaamheid en mensen laten geloven dat ze uitwisselbaar zijn, zullen we zwarte mensen met een handicap en hun behoeften nog meer uit het gesprek over handicaps verwijderen.

Het is niet genoeg om alleen een zwarte of uitgeschakelde weergave te hebben - we hebben beide nodig

In de strijd voor representatie reageren blanken met een handicap vaak met blijdschap als blanken met een handicap op hun scherm sieren. (Het is moeilijk genoeg voor blanken met een handicap om op het scherm te verschijnen, en zwarte entertainers en filmmakers zullen nog minder kans hebben om zwarte gehandicapten op te nemen.)

Maar wanneer zwarte mensen met een handicap en mensen van kleur vragen waar hun representatie is, wordt ons verteld dat nog een andere blanke genoeg representatie zou moeten zijn of om op onze beurt te wachten.

En wanneer een zwarte beroemdheid of een spraakmakend persoon wordt betrapt op het plegen van een dader van bekwaamheid, zoals Lupita Nyong'o was, controleerden blanke gehandicapten snel haar toonbeeld van Rood in "Ons".

Dit was een uniek moment voor de media om te luisteren naar zwarte stemmen met een handicap, maar in plaats daarvan werd het een of / of situatie, waarin zwarte mensen met een handicap werden gezien als verdedigende bekwaamheden van zwarte mensen.

Maar toch, mijn ervaring is een uitgesproken Amerikaanse kijk, dus sta me toe deze mee naar huis te nemen voor de gemeenteraad van Sydney

Racisme en bekwaamheid zijn nog steeds wijdverbreid in Australië en inheemse mensen worden geconfronteerd met geïnstitutionaliseerd en gemedicaliseerd racisme dat hun vermogen om zorg te ontvangen, informeert.

De afgelopen jaren is Australië in de media gepasseerd vanwege het toenemende tij van blank nationalisme, islamofobie en racisme - en te denken dat deze onverdraagzaamheid niet informeert hoe dienstverleners en artsen zorg toedienen, zou gevaarlijk verkeerd zijn.

De gemiddelde inheemse persoon in Australië sterft 10 tot 17 jaar eerder dan een niet-inheemse persoon en heeft een hoger aantal te voorkomen ziekten, handicaps en ziekten.

En als we eerlijk zijn tegen onszelf, is dit een wereldwijde constante: hoe donkerder je bent, hoe groter de kans dat je gehandicapt raakt. Inheemse mensen worden ook geconfronteerd met artsen die hen niet geloven en de bezorgdheid van patiënten vaak van zich afzetten totdat ze een ernstige diagnose stellen.

Uit een onderzoek naar de effecten van discriminatie op inheemse kinderen bleek dat 45 procent van de gezinnen rassendiscriminatie ervoer, wat bijdroeg aan de slechte geestelijke gezondheid van kinderen in die huizen. Het aantal zelfmoorden onder aboriginals komt vaker voor dan bij niet-inheemse mensen en het lijkt niet te dalen.

Er zijn meer dringende kwesties die moeten worden aangepakt over ras en bekwaamheid dan een smet met een identiteit te verwarren

Er zijn veel voorstanders van handicaps in de Engelssprekende wereld, zowel in Australië als daarbuiten, die een revolutie teweegbrengen in de manier waarop we handicaps zien en trots zijn om zichzelf gehandicapt te noemen.

Proberen om het woord uit ons vocabulaire te verwijderen en het advocacy te noemen, is als het schilderen van een muur in een kamer van een huis en het een totale make-over van het huis noemen. Als burgemeester Clover Moore serieus overweegt het woord 'gehandicapt' weg te gooien in het voordeel van 'toegangsinclusiezoekers' (wat ook problematisch is omdat 'zoekers' een smaad is tegen mensen met verslavingen), dan zou de raad ook de stemmen waarnaar ze luisteren.

Wat nog belangrijker is, ze moeten mensen met een handicap - met name die van kleur - voor zichzelf laten spreken.

Afgestudeerd aan de Eastern University met een diploma in creatief schrijven en een minor in het Frans van de Sorbonne, schrijft Imani Barbarin vanuit het perspectief van een zwarte vrouw met hersenverlamming. Ze is gespecialiseerd in bloggen, sciencefiction en memoires.