Ik herinner het me nog steeds alsof het gisteren was. Het was eind 2015 en voor het eerst in mijn leven voelde ik me volledig gebroken.
Hoewel ik een baan had waar anderen van mij afhankelijk waren, een partner die voor me zorgde, en een succesvolle online blog waar mensen van hielden, bevond ik me nog steeds in een constante staat van paniek en toegenomen angst.
Ik werd elke ochtend wakker en de impact was bijna onmiddellijk. Mijn hersenen en lichaam zorgden ervoor dat mijn stemmingen als een slinger zouden slingeren. Omdat ik de gevel niet kon bijhouden, begon ik me langzaam terug te trekken uit de wereld.
Ik kon niet vaststellen wat er aan de hand was, maar ik wist dat er iets niet klopte.
Op een avond in november, toen ik na het werk door de deur sjokte, ging de telefoon. Mijn moeder zat aan de andere kant en stelde scherpe en invasieve vragen, wat niet ongebruikelijk is voor onze gespannen relatie.
Ik huilde aan de telefoon en vroeg om uitstel, terwijl ik vroeg of ze ophield. Voor het eerst in mijn leven werd ik me volledig bewust van wat er in mijn lichaam gebeurde.
En ik wist dat ik hulp nodig had.
Geestesziekte is altijd een onderdeel geweest van mijn familiegeschiedenis, maar om de een of andere reden dacht ik dat ik er op de een of andere manier ternauwernood aan was ontsnapt. Het werd me duidelijk dat ik dat niet had gedaan
Pas in 2015, toen ik samen met een team van traumatherapeuten begon te werken, begreep ik eindelijk dat ik waarschijnlijk een complexe posttraumatische stressstoornis (CPTSD) had, een andere vorm van PTSS samen met depressie.
Tijdens mijn eerste intake stelden ze me vragen over mijn emotieregulatie, bewustzijnsveranderingen en relaties met anderen en mijn jeugd.
Door de intake kon ik terugkijken en inventariseren hoeveel traumatische incidenten er in mijn leven waren gebeurd.
Als kind werd mijn gevoel van eigenwaarde voortdurend onder druk gezet, omdat mijn ouders tijd zouden besteden aan gaslighten en kritiek op me uitoefenen; het leek erop dat ik niets goed kon doen, omdat ik naar hun mening niet dun genoeg was of er niet 'vrouwelijk' genoeg uitzag. Het psychologische misbruik heeft me in de loop van vele jaren uitgeput.
Die gevoelens van zelfverwijt en schaamte kwamen weer aan de oppervlakte toen ik op mijn 30e verjaardag werd verkracht.
Deze ervaringen hebben zichzelf in mijn brein gedrukt en vormen wegen die hebben beïnvloed hoe ik mijn emoties ervaar en hoe ik met mijn lichaam verbonden ben.
Carolyn Knight legt in haar boek 'Working with Adult Survivors of Childhood Trauma' uit dat een kind geen misbruik hoeft te maken. Wanneer misbruik plaatsvindt, is een kind niet psychologisch toegerust om het te verwerken. De volwassenen in hun leven zijn bedoeld als rolmodellen voor het reguleren van emoties en het bieden van een veilige omgeving.
Toen ik volwassen was, kreeg ik dat soort modellen niet. Velen van ons zijn dat zelfs niet. Samen met mijn traumatherapeuten realiseerde ik me dat ik niet de enige was en dat genezing van dit type trauma mogelijk was.
In het begin was het moeilijk te accepteren dat ik een trauma had opgelopen. Zo lang had ik deze misvatting van film en tv over wie met PTSS zou kunnen leven
Het waren soldaten die uit de eerste hand oorlog hadden gezien en meegemaakt, of mensen die een of andere traumatische gebeurtenis hadden meegemaakt, zoals een vliegtuigongeluk. Met andere woorden, ik kon het niet zijn.
Maar toen ik begon te wennen aan mijn diagnose, begon ik de lagen te begrijpen die PTSD en CPTSD echt hebben, en hoe deze stereotypen niet in de realiteit pasten.
Trauma is veel breder dan we denken. Het heeft zijn manier om voor altijd een afdruk op de hersenen achter te laten, of we ons er nu bewust van zijn of niet. En hoe kunnen mensen beginnen te genezen totdat mensen de tools en woorden krijgen om echt te definiëren wat trauma is en hoe ze daardoor kunnen zijn beïnvloed?
Toen ik met mijn diagnose open begon te staan voor mensen, begon ik de verschillen tussen PTSD en CPTSD te onderzoeken. Ik wilde meer leren, niet alleen voor mezelf, maar om open en eerlijke discussies te kunnen voeren met anderen die de verschillen misschien niet kennen.
Wat ik ontdekte was dat, hoewel PTSD en CPTSD op elkaar lijken, er grote verschillen zijn
PTSS is een psychische aandoening die wordt veroorzaakt door een enkele traumatische gebeurtenis in het leven. Een persoon met een PTSS-diagnose is iemand die getuige is geweest van een gebeurtenis of heeft deelgenomen aan een of andere traumatische gebeurtenis en daarna flashbacks, nachtmerries en ernstige angst ervaart met betrekking tot de gebeurtenis.
Traumatische gebeurtenissen kunnen moeilijk te definiëren zijn. Sommige gebeurtenissen zijn voor sommige individuen misschien niet zo traumatisch als voor anderen.
Volgens het Center for Addiction and Mental Health is trauma de blijvende emotionele reactie die het gevolg is van het doormaken van een schrijnende gebeurtenis. Maar dat betekent niet dat trauma niet chronisch en aanhoudend kan zijn, en daar vinden we gevallen van CPTSD.
Voor degenen zoals ik met CPTSD is de diagnose anders dan PTSS, maar dat maakt het niet minder moeilijk
Mensen die de diagnose CPTSD hebben gekregen, hebben vaak gedurende lange tijd extreem geweld en stress ervaren, waaronder kindermishandeling of langdurig fysiek of emotioneel misbruik.
Hoewel er veel overeenkomsten zijn met PTSS, zijn de verschillen in symptomen onder meer:
- perioden van geheugenverlies of dissociatie
- moeilijkheden in relaties
- schuldgevoelens, schaamte of gebrek aan eigenwaarde
Dit betekent dat hoe we de twee behandelen, op geen enkele manier identiek is.
Hoewel er duidelijke verschillen zijn tussen CPTSD en PTSS, zijn er verschillende symptomen, met name emotionele gevoeligheid, die kunnen worden aangezien voor een borderline persoonlijkheidsstoornis of een bipolaire stoornis. Sinds de overlapping door onderzoekers is vastgesteld, heeft dit ertoe geleid dat veel mensen een verkeerde diagnose hebben gesteld.
Toen ik ging zitten om mijn traumatherapeuten te ontmoeten, zorgden ze ervoor dat ze erkenden dat de etikettering van CPTSD nog vrij nieuw was. Veel professionals in de branche begonnen het nu pas te herkennen.
En terwijl ik de symptomen las, voelde ik me opgelucht.
Zo lang voelde ik me alsof ik gebroken was en alsof ik het probleem was, dankzij veel schaamte of schuld. Maar met deze diagnose begon ik te begrijpen dat wat ik ervoer veel grote gevoelens waren die me bang, reactief en hypervigilant maakten - allemaal zeer redelijke reacties op langdurig trauma.
Het krijgen van mijn diagnose was de eerste keer dat ik het gevoel had dat ik niet alleen mijn verbindingen met anderen kon verbeteren, maar dat ik eindelijk het trauma uit mijn lichaam kon losmaken en de gezonde veranderingen kon aanbrengen die ik nodig had in mijn leven.
Ik weet uit de eerste hand hoe eng en isolerend het leven met CPTSD soms kan zijn. Maar de afgelopen drie jaar ben ik me gaan realiseren dat het geen leven in stilte hoeft te zijn
Totdat ik de vaardigheden en de tools kreeg om te weten hoe ik met mijn emoties moest omgaan en met mijn triggers moest omgaan, wist ik niet echt hoe ik mezelf of de mensen om me heen moest helpen om mij te helpen.
Het genezingsproces was voor mij persoonlijk niet gemakkelijk, maar het is herstellend geweest op een manier waarvan ik weet dat ik het verdien.
Trauma manifesteert zich in ons lichaam - emotioneel, fysiek en mentaal - en deze reis is mijn manier om het eindelijk los te laten.
Er zijn een aantal verschillende benaderingen voor de behandeling van PTSS en CPTSD. Cognitieve gedragstherapie (CGT) is een populaire vorm van behandeling, hoewel uit sommige onderzoeken is gebleken dat deze aanpak niet voor alle gevallen van PTSS werkt.
Sommige mensen hebben ook desensibilisatie- en opwerkingstherapie voor oogbewegingen (EMDR) en gesprekken met een psychotherapeut gebruikt.
Elk behandelplan zal anders zijn op basis van wat het beste werkt voor de symptomen van elk individu. Ongeacht wat u kiest, het belangrijkste om te onthouden is dat u een behandelplan kiest dat bij u past - wat betekent dat uw pad er misschien niet uitziet als dat van iemand anders.
Nee, de weg is niet per se recht, smal of gemakkelijk. In feite is het vaak rommelig en moeilijk en moeilijk. Maar op de lange termijn zul je er gelukkig en gezonder van worden. En dat maakt herstel zo de moeite waard.
Amanda (Ama) Scriver is een freelance journalist die vooral bekend staat als dik, luid en schreeuwerig op internet. Haar werk is verschenen in Buzzfeed, The Washington Post, FLARE, National Post, Allure en Leafly. Ze woont in Toronto. Je kunt haar volgen op Instagram.
