Luisteren - echt luisteren - is een vaardigheid die oefening vergt. Ons instinct is om alleen zo goed te luisteren als nodig is, met één oor actief en het andere gericht op een miljoen andere dingen die in ons hoofd rondrollen.
Actief luisteren, met onze volledige, onverdeelde aandacht, vereist zo'n focus dat het geen wonder is dat de meeste mensen het moeilijk vinden. Het is veel gemakkelijker om ons onderbewustzijn de ruis te laten filteren op dingen waar we op moeten letten en dingen die we niet zouden moeten doen.
Onze geest plaatst vaak angst in de laatste categorie: dingen waar we niet naar moeten luisteren. We behandelen het als een mep. Als het opduikt, pakken we wat we kunnen - een flesje bier, een glas wijn, een Netflix-show - en smakken het neer, in de hoop dat dit het laatste zal zijn. We vermoeden dat het misschien weer opduikt. Dus we houden onze hamer klaar.
Dit werd mijn favoriete zelfbehandeling voor angst, en de meer subtiele, stille partner, depressie. Piano en IPA. Netflix en IPA. Piano en Netflix en IPA. Alles wat nodig is om het te laten verdwijnen, althans voorlopig.
Wat ik uiteindelijk besefte, was dat mijn zelfbehandelingsplan niet werkte. Mijn angst leek na verloop van tijd alleen maar sterker te worden, met intensere en langdurige aanvallen. Vlagen die me in mijn sporen zouden bevriezen. Vlagen die me verpletterden van twijfel aan mezelf. Vlagen die zich begonnen te manifesteren met fysieke symptomen, zoals een scherpe pijn aan de linkerkant van mijn borst, dagen achtereen. Een scherpe, stekende pijn die niet zou verdwijnen.
Eindelijk, na jaren hiervan, ging ik kapot. Het gewicht werd te zwaar om te negeren. Ik kon het niet langer overstemmen met muziek en bier en detectiveshows, of zelfs dingen die constructieve coping-mechanismen leken, zoals rennen aan het meer.
Hoe snel ik ook rende, ik kon het niet ontlopen. Terwijl ik versnelde, liep het sneller. Terwijl ik obstakels op zijn weg gooide, vloog het weg en sprong eroverheen, waarbij het me bij elke stap overmeesterde.
Dus besloot ik te stoppen ermee weg te lopen.
Dit was een grote mentaliteitsverandering, de eerste stap voorwaarts op een lange reis om te proberen mijn chronische angst te begrijpen in de hoop een manier te vinden om te genezen.
Het is de moeite waard om te herhalen dat mijn eerste stap om angst te behandelen geen meditatie, yoga of medicatie was. Of zelfs therapie, die tegenwoordig een cruciaal onderdeel van mijn behandeling is geworden.
Het was een beslissing om te beginnen luisteren naar de boodschap die mijn lichaam me bleef sturen. Een bericht dat ik jarenlang probeerde te negeren bij elke activiteit die ik me maar kon voorstellen.
Voor mij was dit een zeer moeilijke mentaliteitsverandering. Ik voelde me ongelooflijk kwetsbaar. Omdat die verschuiving van het zien van angst als een verontrustend ongemak naar het als een belangrijk signaal beschouwen, was om te erkennen dat het niet goed met me ging, dat er echt iets mis was en dat ik geen idee had wat het was.
Dit was zowel angstaanjagend als bevrijdend, maar een cruciale stap in mijn genezingsreis. Het is een stap die naar mijn mening vaak over het hoofd wordt gezien in de discussie over angst.
Daarom open ik de moeilijke tijden die ik heb meegemaakt. Ik wil enkele hiaten in het gesprek opvullen.
Dat werkte gewoon niet voor mij. Het is een lange, inspannende reis naar genezing geweest. Een reis naar plaatsen in mezelf waar ik nooit heen wilde. Maar de enige manier waarop ik echt begon te genezen, was me omdraaien en mijn angst onder ogen zien.
Neem even de tijd voordat u op zoek gaat naar behandelingen voor angst. Ga er gewoon bij zitten. Geef jezelf de tijd om na te denken over welke problemen in je onderbewustzijn rondzweven, problemen die je misschien negeerde, maar die verband kunnen houden met dat ongemakkelijke gevoel dat door je lichaam stroomt.
Zie angst als een touwtje dat aan een bol garen is bevestigd. Een grote, rommelige, geknoopte bol garen. Trek er een beetje aan. Kijken wat er gebeurt. Je zult misschien verrast zijn door wat je leert.
En geef jezelf de eer dat je moedig bent. Er is moed voor nodig om dingen in jezelf onder ogen te zien die je niet begrijpt. Er is moed voor nodig om een reis te beginnen zonder te weten waar deze eindigt.
Het goede nieuws is dat er gidsen zijn die je onderweg kunnen helpen. Toen ik besloot om naar een therapeut te gaan, kwamen al deze wervelende, verwarrende gedachten langzaam in beeld.
Ik begon te beseffen dat mijn angst gedeeltelijk verband hield met grote veranderingen in mijn leven die ik had verzwakt of uit mijn hoofd had proberen te zetten. Zoals de dood van mijn vader een paar jaar geleden, waar ik mee om was gegaan door me te concentreren op het doen van al het papierwerk ("Dat is wat hij zou willen" werd mijn mantra). Zoals langzaam wegzinken in isolatie van vrienden en familie en voormalige bronnen van gemeenschap.
Angst bestaat niet in een vacuüm. Het is verleidelijk om er zo over te denken, omdat je er afstand van kunt nemen. Om het anders te maken. Maar het is gewoon niet waar. Het is een boodschap van je lichaam die je vertelt dat er iets belangrijks aan de hand is, iets dat je negeert.
Angst is een sirene. Luister ernaar.
Steve Barry is een schrijver, redacteur en muzikant uit Portland, Oregon. Hij is gepassioneerd over het destigmatiseren van de geestelijke gezondheid en het onderwijzen van anderen over de realiteit van het leven met chronische angst en depressie. In zijn vrije tijd is hij een aspirant-songwriter en producer. Momenteel werkt hij als senior copy editor bij Healthline. Volg hem op Instagram.
