Ik luisterde naar een recente podcast over het leven van arts Michael Dillon toen de gastheren zeiden dat Dillon diabetes had.
Gastheer 1: We moeten hier aan toevoegen dat Dillon diabetes had, wat in sommige opzichten een interessant soort goede zaak bleek te zijn, omdat hij bij de dokter is omdat hij diabetes heeft en …
Gastheer 2: Hij hield echt van zijn cake.
(Gelach)
Host 1: ik kon niet zeggen of het type 2 of type 1 was.
Ik voelde me alsof ik was geslagen. Nogmaals, ik werd gestoken door een harteloze grap - met mijn ziekte als clou.
Wanneer u met diabetes type 2 leeft, wordt u vaak geconfronteerd met een zee van mensen die denken dat het wordt veroorzaakt door gulzigheid - en daarom rijp zijn voor spot
Vergis u niet: het onderscheid dat vaak wordt gemaakt tussen type 1 en type 2 is ook opzettelijk. De implicatie is dat er over de een kan worden gekscherend en de ander niet. De ene is een ernstige ziekte, de andere is een gevolg van verkeerde keuzes.
Zoals de keer dat iemand naar mijn dessert keek en zei: 'Zo kreeg je diabetes.'
Zoals duizenden Wilford Brimley-memes die 'diabeetus' zeggen om te lachen.
Het internet stroomt in feite vol met memes en opmerkingen die diabetes combineren met toegeeflijk voedsel en grotere lichamen.
Vaak is diabetes slechts de opzet en de clou is amputatie, blindheid of dood.
In de context van die 'grappen' lijkt een lachje op een podcast misschien niet veel, maar het maakt deel uit van een grotere cultuur die een ernstige ziekte heeft aangenomen en die tot een grap heeft herleid. En het resultaat is dat degenen onder ons die ermee leven, vaak in stilte worden beschaamd en vol zelfverwijt blijven zitten.
Nu heb ik besloten om te spreken als ik grappen en veronderstellingen zie die bijdragen aan het stigma rond diabetes type 2.
Ik denk dat informatie het beste wapen tegen onwetendheid is. Dit zijn slechts 5 dingen die mensen moeten weten voordat ze een grapje maken over type 2:
1. Diabetes type 2 is geen persoonlijk falen - maar het kan vaak zo aanvoelen
Ik gebruik een continue glucosemonitor met een zichtbare sensor die altijd in mijn arm is geïmplanteerd. Het roept vragen op van vreemden, dus ik merk dat ik uitleg dat ik diabetes heb.
Als ik onthul dat ik diabetes heb, is dat altijd aarzelend. Ik verwacht van mensen dat ze een oordeel vellen over mijn levensstijl op basis van stigma rond de ziekte.
Ik verwacht dat iedereen zal geloven dat ik niet in deze positie zou zijn als ik mijn best had gedaan om geen diabetes te worden. Als ik in de twintig was geweest met diëten en sporten, zou ik op mijn dertigste niet zijn gediagnosticeerd.
Maar wat als ik je zou vertellen dat ik mijn jaren twintig heb doorgebracht met diëten en sporten? En mijn jaren '30?
Diabetes is een ziekte die al een fulltime baan kan zijn: een kast vol medicijnen en supplementen bijhouden, het koolhydraatgehalte van de meeste voedingsmiddelen kennen, mijn bloedsuikerspiegel meerdere keren per dag controleren, boeken en artikelen over gezondheid lezen, en een complexe agenda beheren van dingen die ik moet doen om 'minder diabetisch' te zijn.
Probeer bovendien de schaamte die met de diagnose gepaard gaat te beheersen.
Stigma drijft mensen ertoe om het in het geheim te beheren - zich te verstoppen om de bloedsuikerspiegel te testen, zich ongemakkelijk te voelen in groepsdinersituaties waar ze keuzes moeten maken op basis van hun diabetesbehandelplan (ervan uitgaande dat ze überhaupt met andere mensen dineren), en het bijwonen van frequente medische afspraken.
Zelfs het oppikken van recepten kan beschamend zijn. Ik geef toe dat ik waar mogelijk de drive-thru gebruik.
2. In tegenstelling tot het stereotype is diabetes geen "straf" voor slechte keuzes
Diabetes is een slecht functionerend biologisch proces. Bij diabetes type 2 reageren cellen niet efficiënt op insuline, het hormoon dat glucose (energie) uit de bloedbaan afgeeft.
Meer dan 30 miljoen mensen in de Verenigde Staten (10 procent van de bevolking) hebben diabetes. Ongeveer 29 miljoen van die mensen hebben diabetes type 2.
Het eten van suiker (of iets anders) veroorzaakt geen diabetes - de oorzaak kan niet worden toegeschreven aan een of enkele levensstijlkeuzes. Er zijn veel factoren bij betrokken en verschillende genmutaties zijn geassocieerd met een hoger risico op diabetes.
Telkens wanneer er een verband wordt gelegd tussen levensstijl of gedrag en ziekte, wordt het als het ticket aangegrepen om de ziekte te voorkomen. Als u de ziekte niet krijgt, moet u hard genoeg hebben gewerkt - als u de ziekte wel krijgt, is het uw schuld.
In de afgelopen 2 decennia heeft dit vierkant op mijn schouders gelegen, geplaatst door artsen, veroordelende vreemden en mijzelf: totale verantwoordelijkheid voor het voorkomen, uitstellen, omkeren en bestrijden van diabetes.
Ik nam die verantwoordelijkheid serieus, nam de pillen, telde de calorieën en kwam opdagen voor honderden afspraken en beoordelingen.
Ik heb nog steeds diabetes.
En omdat het een weerspiegeling is van de keuzes die ik heb of niet heb gemaakt, omdat het als ziekte veel complexer is dan dat. Maar zelfs als dat niet zo was, 'verdient' niemand het om aan een ziekte te lijden, inclusief diabetes.
3. Voedsel is verre van het enige dat de glucosespiegel beïnvloedt
Veel mensen (waaronder ikzelf, al heel lang) zijn van mening dat de bloedsuikerspiegel grotendeels beheersbaar is door te eten en te sporten zoals geadviseerd. Dus als mijn bloedsuikerspiegel buiten het normale bereik valt, moet dat zijn omdat ik me misdroeg, toch?
Maar de bloedsuikerspiegel, en de doeltreffendheid van ons lichaam bij het reguleren ervan, wordt niet strikt bepaald door wat we eten en hoe vaak we bewegen.
Onlangs keerde ik naar huis terug van een roadtrip die oververmoeid, uitgedroogd en gestrest was - net zoals iedereen zich voelt wanneer hij na een vakantie het echte leven weer binnengaat. Ik werd de volgende ochtend wakker met een nuchtere bloedsuikerspiegel van 200, ruim boven mijn 'norm'.
We hadden geen boodschappen dus ik sloeg het ontbijt over en ging aan de slag met schoonmaken en uitpakken. Ik was de hele ochtend actief zonder een hapje te eten, denkend dat mijn bloedsuikerspiegel zeker tot het normale niveau zou dalen. Het was 190 en bleef dagenlang ongebruikelijk hoog.
Dat komt omdat stress - inclusief de stress op het lichaam wanneer iemand zijn voedselinname beperkt, zichzelf te veel inspant, niet genoeg slaapt, niet genoeg water drinkt, en ja, zelfs sociale afstoting en stigma - ook allemaal van invloed kunnen zijn op de glucosespiegels.
Interessant genoeg kijken we niet naar iemand die gestrest is en waarschuwen ze voor diabetes, nietwaar? De vele complexe factoren die aan deze ziekte bijdragen, worden bijna altijd afgeplat tot 'omdat cake'.
Het is de moeite waard om te vragen waarom.
4. De kosten van levensonderhoud met diabetes type 2 zijn enorm
Iemand met diabetes heeft ongeveer 2,3 keer meer medische kosten dan iemand zonder diabetes.
Ik heb altijd het voorrecht gehad om goed verzekerd te zijn. Toch besteed ik elk jaar duizenden aan medische bezoeken, voorraden en medicijnen. Door volgens de regels van diabetes te spelen, ga ik naar veel gespecialiseerde afspraken en vul ik elk recept in, zodat ik gemakkelijk halverwege het jaar aan mijn verzekering kan voldoen.
En dat zijn slechts de financiële kosten - de mentale last is niet te overzien.
Mensen met diabetes leven er voortdurend van bewust dat de ziekte, indien ze niet onder controle is, tot verwoestende gevolgen zal leiden. Uit een Healthline-onderzoek bleek dat mensen zich het meest zorgen maken over blindheid, zenuwbeschadiging, hartaandoeningen, nieraandoeningen, beroertes en amputatie.
En dan is er nog de ultieme complicatie: de dood.
Toen ik voor het eerst werd gediagnosticeerd op 30-jarige leeftijd, zei mijn arts dat diabetes me zeker zou doden, het was maar een kwestie van wanneer. Het was een van de eerste luchtige opmerkingen over mijn toestand die ik niet grappig zou vinden.
We worden uiteindelijk allemaal geconfronteerd met onze eigen sterfelijkheid, maar slechts weinigen krijgen de schuld van het bespoedigen zoals de diabetische gemeenschap dat is.
5. Het is niet mogelijk om elke risicofactor voor diabetes te elimineren
Diabetes type 2 is geen keuze. De volgende risicofactoren zijn slechts een paar voorbeelden van hoeveel van deze diagnose buiten onze controle bestaat:
- Uw risico is groter als u een broer, zus of ouder heeft met diabetes type 2.
- U kunt op elke leeftijd diabetes type 2 ontwikkelen, maar uw risico neemt toe naarmate u ouder wordt. Je risico is bijzonder hoog als je 45 jaar oud bent.
- Afro-Amerikanen, Latijns-Amerikanen, Aziatische Amerikanen, Pacific Islanders en Native Americans (Amerikaanse Indianen en Alaska Natives) lopen een groter risico dan blanken.
- Mensen met een aandoening die polycysteus ovariumsyndroom (PCOS) wordt genoemd, lopen een verhoogd risico.
In mijn tienerjaren werd bij mij de diagnose PCOS gesteld. Het internet bestond toen amper en niemand wist wat PCOS eigenlijk was. Beschouwd als een storing van het voortplantingssysteem, werd geen erkenning gegeven van de invloed van de aandoening op het metabolisme en de endocriene functie.
Ik kwam aan, kreeg de schuld en kreeg 10 jaar later een diabetesdiagnose.
Gewichtsbeheersing, fysieke activiteit en voedselkeuzes kunnen - in het beste geval - alleen het risico op het ontwikkelen van diabetes type 2 verminderen, niet elimineren. En zonder zorgvuldige maatregelen kunnen chronische diëten en overmatige inspanning het lichaam belasten, met het tegenovergestelde effect.
De realiteit is? Diabetes is complex, net als elk ander chronisch gezondheidsprobleem.
Na verloop van tijd heb ik geleerd dat leven met diabetes ook betekent het beheersen van angst en stigma - en het opleiden van mensen om me heen, of ik het nu leuk vind of niet
Nu draag ik deze feiten in mijn toolkit, in de hoop een paar ongevoelige grappen om te zetten in een leerzaam moment. Het is tenslotte alleen door te spreken dat we het verhaal kunnen veranderen.
Als je uit de eerste hand geen ervaring hebt met diabetes, weet ik dat het moeilijk kan zijn om je in te leven.
In plaats van een grapje te maken over beide soorten diabetes, probeer die momenten te zien als kansen voor medeleven en bondgenootschap. Probeer ondersteuning te bieden aan mensen die met diabetes worstelen, net zoals u zou doen voor andere chronische aandoeningen.
Veel meer dan oordeel, grappen en ongevraagd advies, het is ondersteuning en oprechte zorg die ons zullen helpen een beter leven te leiden met deze ziekte.
En voor mij is dat veel meer waard dan een lachje ten koste van iemand anders.
Anna Lee Beyer schrijft over geestelijke gezondheid, ouderschap en boeken voor Huffington Post, Romper, Lifehacker, Glamour en anderen. Bezoek haar op Facebook en Twitter.
