Beste Mastitis,
Ik weet niet zeker waarom je vandaag hebt gekozen - de ene dag dat ik me weer een mens begon te voelen na de bevalling een paar weken geleden - om je lelijke hoofd op te steken, maar ik moet zeggen:
Je timing stinkt.
Zoals, echt, echt stinkt. Het is niet erg genoeg dat ik wekenlang bang was om naar de wc te gaan; Ik heb moeite gehad om een mens uit mijn gehavende tepels te voeden (nou ja, technisch gezien slechts één tepel, want zo goed gaat borstvoeding, maar je begrijpt het wel); en ik slaap in stappen van 45 minuten.
Maar nu heb ik met jou te maken? Ik bedoel, echt, niemand heeft je uitgenodigd voor mijn postpartumfeest, dus ik weet echt niet waarom je erop staat om de hele tijd langs te komen.
Als je in de buurt bent, kan ik gewoon niet functioneren, hoe hard ik ook probeer. Ik probeer je af te weren, maar jij, mastitis, nou, je bent op veel manieren sterker dan ik en, om eerlijk te zijn, ik haat je daarvoor. Als je bij me bent, weet ik naar de buitenwereld, het lijkt erop dat ik gewoon een tikkeltje dramatisch ben.
'Hoe kan iemand zo ziek zijn van een zere boob?' Ik weet zeker dat mijn man het zich afvraagt. 'Hoe kan mijn vrouw zo slapen als het maar een beetje verstopte melk is?' hij moet vragen. 'Waarom heeft ze me in vredesnaam gevraagd vroeg naar huis te komen als ze niets anders te doen heeft dan een baby vasthouden?' Ik stel me voor dat hij denkt.
Maar jij, mastitis, oh, jij bent een sluwe meester, nietwaar?
Je glijdt je een weg in mijn arme, gehavende lichaam als de stille slang die je bent, en infiltreert mijn melkkanalen met je slechte missie. Wachten in stealth-modus om je volgelingen in mijn immuunsysteem vrij te laten totdat mijn gewrichten pijn doen en mijn ledematen trillen van koorts, en elk deel van mij voelt zich te uitgeput om zelfs maar te bewegen.
Als ik voor het eerst je aanwezigheid voel, die o zo lichte pijn in mijn borsten, precies die, weet je, druk bezig mijn baby te voeden met eten, ben ik vervuld van afschuw.
Wanneer ik de lichte kou in mijn lichaam voel en merk dat ik naar een deken grijp, ook al is het 90 ° F uit en de uitputting die voelt als veel meer dan de uitputting van de pasgeboren ouder, begint ik in paniek te raken.
Dat is niet … toch? Nee, het kan niet … toch?
En dan, wanneer de koude rillingen beginnen, en het branden begint, en de pijn bij de minste beweging oplaait, wil ik huilen terwijl ik ook vervuld word van rechtvaardige verontwaardiging.
Hoe durven mijn borsten mij zo te verraden ?? Is het geven van borstvoeding niet hard genoeg zonder dat mijn melkkanalen me tegenwerken? Moeten we hier niet een soort team zijn?
Misschien realiseerde je je dit niet, mastitis, maar mijn leven wordt ongeveer 10 miljoen keer moeilijker als ik te koortsig ben om te bewegen, het voeden van de baby doet me mijn tanden knarsen en huilen, en zelfs haar vasthouden doet me pijn.
Ik bedoel, heb je dit echt goed doordacht voordat je besloot om op me te springen? Wat heb je te winnen door mijn kanalen te verstoppen en massa-chaos door mijn cellen te verspreiden, hmm?
Oh, maar dat is niet eens het slechtste deel van je plan, toch mastitis? Want als de koorts, uitputting zo diep dat ik mijn oogleden nauwelijks kan optillen, pijn, kloppen, ontstekingen en vragen stellen over alle levensbeslissingen niet genoeg waren, heb je de kers op de taart toegevoegd met hoe ik je moet verslaan.
Omdat de enige remedie die nodig is om je te verbannen - de baby voeden door de pijn - het enige is dat het meeste pijn doet! Oh ja, je bent echt een meester in je vak, nietwaar?
Je zou kunnen denken dat we, gezien het aantal keren dat we samen zijn geweest, een soort BFF-situatie hebben, maar laat me je iets vertellen, mastitis:
Wij zijn geen vrienden. En je bent hier zeker niet welkom.
Ik realiseer me dat je waarschijnlijk het idee hebt gekregen dat je gebaseerd bent op het ironische feit dat als je eenmaal in je lichaam bent binnengedrongen, het gemakkelijk is om terug te komen.
Dus sta me toe je te verzekeren, ook al ben je erin geslaagd om de deur binnen te komen, ik beloof je dat ik de welkomstmat niet voor je uitrol. Sterker nog, ik doe er alles aan om je buiten te houden - de vervelende buurman die de hint gewoon niet kan vatten.
Dus wanneer de antibiotica in werking treden en al het water dat ik heb gepoept, op je feestje binnenstort … wanneer dit hete kompres je slechte fort begint af te breken, nou mastitis, hoop ik dat je de hint krijgt en op pad gaat. Omdat deze mama? Ik heb genoeg van je, heel erg bedankt.
Met vriendelijke groet, uw laatste slachtoffer
PS En denk niet dat we ooit weer bij elkaar komen. Zoals ooit.
Chaunie Brusie is een verpleegster van bevalling en bevalling die schrijver werd en een pas geslagen moeder van vijf kinderen. Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid tot hoe je die eerste dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan alle slaap die je niet krijgt. Volg haar op Facebook.
