We weten dat traumatische ervaringen op volwassen leeftijd zowel mentale als fysieke gezondheidsproblemen kunnen veroorzaken. Zo kan een auto-ongeluk of gewelddadige aanval naast lichamelijk letsel leiden tot depressie, angst en posttraumatische stressstoornis (PTSS).
Maar hoe zit het met emotioneel trauma in de kindertijd?
Onderzoek dat het afgelopen decennium is uitgevoerd, werpt een licht op hoe nadelige gebeurtenissen in de kindertijd (ACE's) later in het leven een verscheidenheid aan ziekten kunnen beïnvloeden.
ACE's nader bekeken
ACE's zijn negatieve ervaringen die zich voordoen tijdens de eerste 18 levensjaren. Ze kunnen verschillende gebeurtenissen omvatten, zoals het ontvangen of bijwonen van misbruik, verwaarlozing en verschillende soorten disfunctie in huis.
Uit een in 1998 gepubliceerd Kaiser-onderzoek bleek dat, naarmate het aantal ACE's in het leven van een kind toeneemt, de kans op 'meerdere risicofactoren voor verschillende van de belangrijkste doodsoorzaken bij volwassenen' toeneemt, zoals hartaandoeningen, kanker, chronische long ziekte en leverziekte.
Een ander onderzoek naar door trauma's geïnformeerde zorg voor overlevenden van trauma's bij kinderen wees uit dat mensen met hogere ACE-scores ook een hoger risico lopen op auto-immuunziekten zoals reumatoïde artritis, evenals frequente hoofdpijn, slapeloosheid, depressie en angst, onder anderen. Er zijn ook aanwijzingen dat blootstelling aan "traumatische toxische stress" veranderingen in het immuunsysteem kan veroorzaken.
De theorie is dat extreme emotionele stress een katalysator is voor een aantal fysieke veranderingen in het lichaam.
PTSS is een goed voorbeeld van deze theorie in actie. Veelvoorkomende oorzaken van PTSS zijn vaak enkele van dezelfde gebeurtenissen die worden herkend in de ACE-vragenlijst: misbruik, verwaarlozing, ongevallen of andere rampen, oorlog en meer. Gebieden van de hersenen veranderen, zowel qua structuur als functie. Delen van de hersenen die het meest worden getroffen bij PTSS zijn de amygdala, de hippocampus en de ventromediale prefrontale cortex. Deze gebieden beheren herinneringen, emoties, stress en angst. Wanneer ze niet goed werken, verhoogt dit het optreden van flashbacks en hypervigilantie, waardoor uw hersenen alert zijn op gevaar.
Voor kinderen veroorzaakt de stress van het ervaren van trauma zeer vergelijkbare veranderingen als die bij PTSS. Trauma kan het stressresponssysteem van het lichaam de rest van het leven van het kind in een hogere versnelling schakelen.
Op zijn beurt kan de verhoogde ontsteking door de verhoogde stressreacties auto-immuunziekten en andere aandoeningen veroorzaken of veroorzaken.
Vanuit gedragsoogpunt zullen kinderen, tieners en volwassenen die fysiek en psychologisch trauma hebben meegemaakt, ook meer kans hebben om ongezonde coping-mechanismen toe te passen, zoals roken, middelenmisbruik, te veel eten en hyperseksualiteit. Deze gedragingen kunnen, naast een verhoogde ontstekingsreactie, een hoger risico op het ontwikkelen van bepaalde aandoeningen met zich meebrengen.
Wat het onderzoek zegt
Recent onderzoek buiten de CDC-Kaiser-studie heeft de effecten van andere soorten trauma in het vroege leven onderzocht, evenals wat zou kunnen leiden tot betere resultaten voor degenen die aan trauma zijn blootgesteld. Hoewel veel onderzoek is gericht op lichamelijk trauma en chronische gezondheidsproblemen, onderzoeken steeds meer onderzoeken het verband tussen psychologische stress als voorspellende factor voor chronische ziekten op latere leeftijd.
Een studie gepubliceerd in het tijdschrift Clinical and Experimental Rheumatology in 2010 onderzocht bijvoorbeeld de tarieven van fibromyalgie bij overlevenden van de Holocaust, waarbij werd vergeleken hoeveel meer kans dat overlevenden de aandoening zouden hebben tegen een controlegroep van hun leeftijdsgenoten. Overlevenden van de holocaust, in deze studie gedefinieerd als mensen die in Europa wonen tijdens de nazi-bezetting, hadden meer dan twee keer zoveel kans op fibromyalgie als hun leeftijdsgenoten.
Welke voorwaarden kunnen worden veroorzaakt door trauma bij kinderen? Dat is op dit moment enigszins onduidelijk. Veel aandoeningen - vooral neurologische en auto-immuunziekten - hebben nog steeds geen enkele bekende oorzaak, maar steeds meer aanwijzingen wijzen erop dat ACE's een belangrijke rol spelen in hun ontwikkeling.
Voorlopig zijn er enkele definitieve links naar PTSS en fibromyalgie. Andere aandoeningen die verband houden met ACE's zijn onder meer hartaandoeningen, hoofdpijn en migraine, longkanker, chronische obstructieve longziekte (COPD), leverziekte, depressie, angst en zelfs slaapstoornissen.
Dicht bij thuis
Voor mij is dit soort onderzoek vooral fascinerend en redelijk persoonlijk. Als overlevende van misbruik en verwaarlozing in de kindertijd, heb ik een vrij hoge ACE-score - 8 van de 10 mogelijke. Ik leef ook met een verscheidenheid aan chronische gezondheidsproblemen, waaronder fibromyalgie, systemische juveniele artritis en astma, om er maar een paar te noemen., die al dan niet verband houdt met het trauma dat ik heb opgegroeid. Ik leef ook met PTSS als gevolg van het misbruik en het kan allemaal omvatten.
Zelfs als volwassene en vele jaren nadat ik het contact met mijn dader (mijn moeder) heb verbroken, heb ik vaak last van hypervigilantie. Ik ben overdreven alert op mijn omgeving en zorg er altijd voor dat ik weet waar uitgangen zijn. Ik zie kleine details die anderen misschien niet hebben, zoals tatoeages of littekens.
Dan zijn er flashbacks. Triggers kunnen variëren, en wat mij de ene keer zou kunnen triggeren, zal mij de volgende keer niet triggeren, dus het kan moeilijk zijn om te anticiperen. Het logische deel van mijn brein neemt even de tijd om de situatie te evalueren en erkent dat er geen onmiddellijke dreiging is. De door PTSS aangetaste delen van mijn hersenen hebben veel meer tijd nodig om dat uit te zoeken.
Ondertussen herinner ik me levendig misbruikscenario's, tot het punt dat ik zelfs de geuren kon ruiken vanuit de kamer waar het misbruik plaatsvond of de impact van een pak slaag voelde. Mijn hele lichaam herinnert zich alles over hoe deze scènes zich afspeelden terwijl mijn brein ervoor zorgt dat ik ze steeds weer opnieuw beleef. Het kan dagen of uren duren voordat een aanval is hersteld.
Gezien die reactie van het hele lichaam op een psychologische gebeurtenis, is het niet moeilijk voor mij om te begrijpen hoe het doormaken van een trauma meer kan betekenen dan alleen je mentale gezondheid.
Beperkingen van de ACE-criteria
Een kritiek op de ACE-criteria is dat de vragenlijst te smal is. Bijvoorbeeld, in een sectie over aanranding en aanranding, om met ja te kunnen antwoorden, moet de dader minstens vijf jaar ouder zijn dan jij en moet hij geprobeerd hebben of fysiek contact hebben gemaakt. Het probleem hier is dat veel vormen van seksueel misbruik van kinderen voorkomen buiten deze beperkingen.
Er zijn ook veel soorten negatieve ervaringen die momenteel niet worden meegeteld in de ACE-vragenlijst, zoals soorten systemische onderdrukking (bijvoorbeeld racisme), armoede en leven met een chronische of invaliderende ziekte als kind.
Daarnaast plaatst de ACE-test negatieve ervaringen uit de kindertijd niet in de context van positieve. Ondanks blootstelling aan trauma, heeft onderzoek naar de volksgezondheid aangetoond dat toegang tot ondersteunende sociale relaties en gemeenschappen een blijvend positief effect kan hebben op de mentale en fysieke gezondheid.
Ik beschouw mezelf goed aangepast, ondanks mijn moeilijke jeugd. Ik ben redelijk geïsoleerd opgegroeid en had niet echt een gemeenschap buiten mijn familie. Wat ik wel had, was een overgrootmoeder die heel veel om me gaf. Katie Mae stierf toen ik 11 was door complicaties van multiple sclerose. Maar tot dat moment was ze mijn persoon.
Lang voordat ik ziek werd met verschillende chronische gezondheidsproblemen, was Katie Mae altijd de enige persoon in mijn familie waar ik naar uitkeek. Toen ik ziek werd, was het alsof we elkaar allebei begrepen op een niveau dat niemand anders kon begrijpen. Ze moedigde mijn groei aan, voorzag me van een relatief veilige ruimte en bevorderde een levenslange passie voor leren die me vandaag de dag nog steeds helpt.
Ondanks de uitdagingen waar ik voor sta, twijfel ik er zonder mijn overgrootmoeder niet aan dat hoe ik de wereld zie en ervaar, heel anders zou zijn - en veel negatiever.
ACE confronteren in een klinische setting
Hoewel er meer onderzoek nodig is om de relatie tussen ACE's en chronische ziekten volledig te definiëren, zijn er stappen die zowel artsen als individuen kunnen nemen om de gezondheidsgeschiedenis op een meer holistische manier beter te onderzoeken.
Om te beginnen kunnen zorgverleners bij elk putbezoek - of, nog beter, bij elk bezoek - vragen gaan stellen over fysieke en emotionele trauma's uit het verleden.
"Er wordt in de kliniek onvoldoende aandacht besteed aan gebeurtenissen in de kindertijd en hoe deze de gezondheid beïnvloeden", zegt Cyrena Gawuga, PhD, die co-auteur was van een onderzoek uit 2012 over de relatie tussen stress in het vroege leven en chronische pijnsyndromen.
"Basisschalen zoals de ACE of zelfs gewoon vragen kunnen kritische verschillen maken - om nog maar te zwijgen van het potentieel voor preventief werk op basis van traumageschiedenis en symptomen." Gawuga zei ook dat er nog meer onderzoek nodig is om te bestuderen hoe sociaaleconomische status en demografie aanvullende ACE-categorieën kunnen opleveren.
Dit betekent echter ook dat aanbieders trauma-geïnformeerd moeten worden om diegenen die ongunstige ervaringen uit hun kindertijd melden beter te kunnen helpen.
Voor zulke mensen als ik betekent dit dat we meer open moeten zijn over de dingen die we als kinderen en tieners hebben meegemaakt, wat een uitdaging kan zijn.
Als overlevenden schamen we ons vaak voor het misbruik dat we hebben meegemaakt of zelfs hoe we op trauma hebben gereageerd. Ik ben heel open over mijn misbruik binnen mijn gemeenschap, maar ik moet toegeven dat ik er niet veel van heb onthuld bij mijn zorgverleners buiten de therapie. Praten over deze ervaringen kan de ruimte openen voor meer vragen, en die kunnen moeilijk te beantwoorden zijn.
Bij een recente neurologische afspraak werd mij bijvoorbeeld gevraagd of er door eventuele gebeurtenissen schade aan mijn ruggengraat zou kunnen ontstaan. Ik antwoordde naar waarheid ja, en moest daar toen op ingaan. Omdat ik moest uitleggen wat er gebeurde, kwam ik op een emotionele plek waar het moeilijk was om te zijn, vooral als ik me sterker wilde voelen in een examenruimte.
Ik ontdekte dat mindfulness-oefeningen me kunnen helpen moeilijke emoties te beheersen. Met name meditatie is nuttig en het is aangetoond dat het stress vermindert en u helpt emoties beter te reguleren. Mijn favoriete apps hiervoor zijn Buddhify, Headspace en Calm - elk heeft geweldige opties voor beginners of gevorderde gebruikers. Buddhify heeft ook eigenschappen voor pijn en chronische ziekten die ik persoonlijk ongelooflijk nuttig vind.
Wat is het volgende?
Ondanks hiaten in de criteria die worden gebruikt om ACE's te meten, vormen ze een aanzienlijk probleem voor de volksgezondheid. Het goede nieuws is dat ACE's over het algemeen meestal te voorkomen zijn.
CDC beveelt een verscheidenheid aan strategieën aan waarin staats- en lokale instanties voor geweldpreventie, scholen en individuen zijn opgenomen om misbruik en verwaarlozing in de kindertijd aan te pakken en te voorkomen.
Net zoals het bouwen van veilige en ondersteunende omgevingen voor kinderen belangrijk is om ACE's te voorkomen, is het van cruciaal belang om toegangsproblemen voor zowel lichamelijke als geestelijke gezondheidszorg aan te pakken.
De grootste verandering die moet gebeuren? Patiënten en zorgverleners moeten traumatische ervaringen tijdens de kindertijd serieuzer nemen. Als we dat eenmaal hebben gedaan, zullen we het verband tussen ziekte en trauma beter kunnen begrijpen - en misschien in de toekomst gezondheidsproblemen voor onze kinderen kunnen voorkomen.
Kirsten Schultz is een schrijver uit Wisconsin die seksuele en gendernormen uitdaagt. Door haar werk als activiste voor chronische ziekten en handicaps heeft ze de reputatie barrières te slechten en tegelijkertijd constructieve problemen te veroorzaken. Ze heeft onlangs Chronic Sex opgericht, dat openlijk bespreekt hoe ziekte en handicap onze relaties met onszelf en anderen beïnvloeden, inclusief - je raadt het al - seks! Je kunt meer leren over Kirsten en Chronische Seks op chronischesex.org en haar volgen op Twitter.
Deze inhoud vertegenwoordigt de mening van de auteur en komt niet noodzakelijk overeen met die van Teva Pharmaceuticals. Evenzo heeft Teva Pharmaceuticals geen invloed op of onderschrijft geen producten of inhoud met betrekking tot de persoonlijke website van de auteur of sociale medianetwerken, of die van Healthline Media. De personen die deze inhoud hebben geschreven, zijn namens Teva betaald door Healthline voor hun bijdragen. Alle inhoud is strikt informatief en mag niet worden beschouwd als medisch advies.
