Ik herinner het me alsof het gisteren was, zeven jaar geleden zittend aan mijn keukentafel, wanhopig om te eten maar niet in staat om een enkele hap te slikken. Het maakte niet uit hoe wanhopig ik mijn eten naar binnen wilde slikken, het bleef in mijn mond alsof er een muur in mijn keel was gevormd waardoor het niet naar binnen kon. De kuil van honger in mijn maag groeide met het verstrijken van de tijd, maar ik kon er niets aan doen om het te voeden. Aan die tafel barstte ik vaak in tranen uit, bang voor het gebrek aan controle dat ik over mijn lichaam had.
Maandenlang worstelde ik gedurende deze periode met wat ik nu weet als een paniekstoornis zo extreem dat mijn lichaam weigerde, al dan niet, voedsel in te slikken. Het was een manifestatie die ik eerder had meegemaakt, maar nooit zo extreem.
Op 16-jarige leeftijd verloor ik in korte tijd een alarmerende hoeveelheid gewicht, gedwongen om supplementen zoals PediaSure te gebruiken als vervanging voor echt voedsel.
“Mensen met angststoornissen hebben intense en buitensporige zorgen en angsten tot het punt waarop het de dagelijkse activiteiten, inclusief de noodzakelijke voedselinname, kan verstoren. Als je bang bent, ben je gefixeerd op bepaalde denkwijzen, irrationele en nutteloze overtuigingen, en noodzakelijk gedrag, zoals eten, wordt minder belangrijk ', zegt Grace Suh, een gediplomeerde mentor voor geestelijke gezondheid, tegen Healthline.
Hoewel dit een veel voorkomende uiting van angst is, zou ik nog vier (!) Jaar niet de diagnose paniekstoornis krijgen, dus het was me volkomen onduidelijk waarom dit gebeurde. Ik wist dat ik gestrest was, maar dat leek niet sterk genoeg om mijn lichaam zo extreem te veranderen.
Ik had geen woorden om het te beschrijven; je hoort vaak over stress eten, maar zelden hoor je over stress die een onvermogen tot eten veroorzaakt
Omdat ik merkbaar niet in staat was om voor vrienden en familie te eten, zou ik proberen uit te leggen waarom, om de muur te illustreren die zich in mijn keel leek te vormen wanneer ik ging slikken. Terwijl mijn familie bang voor me was, maar probeerde te begrijpen wat ik doormaakte, merkte ik dat mijn vrienden het moeilijker hadden om hun hoofd eromheen te wikkelen.
Een specifieke ontmoeting springt eruit. Een vriend worstelde al lang met een slecht lichaamsbeeld en het eten van stress. Toen ik haar probeerde te vertellen over mijn situatie, antwoordde ze dat ik 'geluk' had dat ik niet kon eten in plaats van mijn gezicht te vullen als ik gestrest was.
Het was vreselijk om te horen, dit idee dat iemand dacht dat ik profiteerde van een onvermogen om te eten en oncontroleerbaar af te vallen. Terugkijkend was het een duidelijk voorbeeld van hoe elk type gewichtsverlies wordt aangemoedigd, ongeacht hoe het is gebeurd.
In plaats van te proberen de hoofdoorzaak te identificeren, in dit geval een psychische stoornis, of te erkennen dat iemands lichaam zich niet onder controle voelt, betekent een lager aantal op een schaal te vaak dat iemand het goed doet en moet worden gecomplimenteerd. Het gesprek voedde alleen mijn gevoelens van angst.
Uiteindelijk, zonder enige vooruitgang of antwoorden, ging ik naar mijn huisarts
Hij was degene die aanbeveelde om de drank supplementen in te nemen, en stelde ook voor dat ik Lexapro, een middel tegen angst, zou gebruiken. Ik had nog nooit iets voor mijn angst genomen en kreeg niet echt te horen dat ik daar tegen was, maar ik dacht dat het de moeite waard was om het te proberen.
Uiteindelijk leidde een combinatie van het nemen van Lexapro, het beëindigen van een slechte relatie waarin ik verkeerde en het ontvangen van acceptatiebrieven van de universiteit ertoe dat de angst aanzienlijk afnam.
Langzaam begon ik weer aan te komen omdat ik steeds meer en meer kon eten. Ik had het niet meer met mijn vrienden besproken, getekend door de negatieve ervaring. In plaats daarvan concentreerde ik me op mezelf en voelde ik me goed over de vooruitgang die ik boekte.
Ik ging aan het einde van het schooljaar van de Lexapro af, omdat ik zonder een echte diagnose geen reden zag om erop te blijven nadat ik constant was verbeterd. Jaren daarna volgde ik kleine recidieven, maar die duurden meestal maar een paar maaltijden.
Pas in de zomer voor mijn laatste jaar van de universiteit, bijna vier jaar later, keerde mijn nachtmerrie terug: ik kon niet meer eten
Ik was geïsoleerd, woonde ver weg van mijn ouders en vrienden en was onlangs teruggekeerd van een jaar in het buitenland. Ik was, om het simpel te zeggen, mentaal op een heel slechte plek. Met constante dissociatie en regelmatige paniekaanvallen had ik vaak moeite om maaltijden af te maken, omdat ik me zwak voelde.
Hoe vreselijk dit ook was, het gaf me de push die ik nodig had om eindelijk terug te gaan naar Lexapro en te duiken in wat de kernprobleem was: de paniekstoornis.
Pas op dit moment gaf iemand een naam aan mijn toestand. Door iets te noemen, voelde ik slechts een klein beetje krachtteruggave en de complexiteit van de ziekte kromp. In plaats van een niet nader genoemde kracht die mijn eten beheerste, had ik een oorzaak en een actie die ik kon ondernemen. Toen een psychiater de symptomen van een paniekstoornis beschreef, wist ik meteen dat het niet alleen was wat ik had, maar dat het vanaf dat moment beter te doen zou zijn.
Het is drie jaar later en ik heb een gezond gewicht kunnen behouden, regelmatig kunnen eten en mijn lichaam weer onder controle kunnen krijgen
Een van de weinige blijvende effecten is dat het, als gevolg van beide langdurige perioden met een onvermogen om te eten, voor mij moeilijker is om nauwkeurig vast te stellen wanneer mijn lichaam honger heeft.
Ik kon zo lang niet reageren op de honger dat het soms voelt alsof deze verbinding tussen mijn geest en lichaam niet zo sterk is als ooit. Voor iedereen die beperkingen van hun eten heeft ervaren, is dit eigenlijk heel gewoon. Terwijl de hersencircuits die ons waarschuwen voor honger keer op keer worden genegeerd, verliest ons lichaam een deel van zijn vermogen om traditionele hongeraanwijzingen te interpreteren en te ervaren.
Het is nog erger als ik bang ben. 'Het wordt een uitdaging om nauwkeurig af te stemmen wanneer het lichaam honger heeft, vanwege andere sterke symptomen van angst', zegt Suh. Ze raadt aan om voedsel te kiezen dat gemakkelijk te verteren is als je angst oplaait.
Bovendien merk ik dat ik getriggerd word door het idee van diëten of discussie over eetstoornissen. Omdat ik niet kon controleren of ik al zo lang at of niet, heb ik een blijvend litteken achtergelaten voor elke vorm van beperking op eten (naast gluten, die ik al lang voor de eerste aflevering niet heb kunnen eten). Door het ervaren van deze geforceerde limiet op mijn eten in het verleden, associëren mijn hersenen elke beperking met frustratie, honger en pijn. Ik knip terug naar dat gebrek aan controle, want het idee om iets te doen om mijn consumptie te beperken, veroorzaakt een golf van angst. Zelfs de gedachte om reguliere diëten te proberen, zoals keto of vegan gaan, kan deze sensatie creëren.
Ik wilde de andere kant van stress eten delen - niet kunnen. Het was pas onlangs dat ik andere mensen ontmoette die dit ook hadden meegemaakt, die ook hadden gehoord dat ze het geluk hadden om op deze manier stress te ervaren. Het was vreselijk om te horen dat anderen hiermee te maken hadden, maar opmerkelijk om mensen te laten begrijpen wat ik had meegemaakt - iets dat ik zo ingewikkeld vond om uit te leggen. Door te benoemen wat het is - een symptoom van een aandoening - kunnen mensen de juiste behandeling vinden, ondersteuning krijgen en weten dat ze niet alleen zijn.
Ik ben zo dankbaar dat ik nu meer controle heb over mijn angst en dat ik medicijnen en ondersteuning heb die dat mogelijk hebben gemaakt. Dit is een probleem dat altijd in mijn achterhoofd blijft drijven, bang dat het terugkomt. Maar ik ben voorbereid en kan het onder ogen zien als het dat doet.
Sarah Fielding is een in New York City gevestigde schrijver. Haar schrijven is verschenen in Bustle, Insider, Men's Health, HuffPost, Nylon en OZY, waar ze sociale rechtvaardigheid, mentale gezondheid, gezondheid, reizen, relaties, entertainment, mode en eten behandelt.
