'Waarom wil je een' wild 'meisje zijn?' vroeg mijn oma toen ze mijn septum voor het eerst zag doordringen.
"Wild" is geen volledig nauwkeurige vertaling. De uitdrukking die ze gebruikte, beschrijft activiteiten waar ik te moe voor ben om meer opwindend te vinden, zoals met vreemden op daken sluipen of perfect in een rode beker overgeven zonder te morsen.
En op 28-jarige leeftijd voelt een septum-piercing voor mij niet zozeer als een daad van rebellie, maar als een zalf voor littekens achtergelaten door wereldwijde schoonheidsnormen.
De ring is klein, nauwelijks zichtbaar in persoon en vrijwel onzichtbaar op foto's. Om het te laten zien, heb je een zekere mate van zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid nodig die ik alleen bij anderen heb bewonderd, want voor mij is de ring niet zozeer een statement als wel een kalmerende afleiding van waar ik niet aan kon denken als een lamp op mijn gezicht.
Toen ik opgroeide, dacht ik dat mijn neus een belemmering was om mooi te zijn
Schoonheid is per definitie de esthetiek die ons bevalt of bevredigt. Wat wordt weggelaten, is dat schoonheid wordt aangeleerd; de samenleving informeert ons naar welke schoonheidswachters we moeten luisteren.
Al op jonge leeftijd leren we hoe we schoonheid kunnen definiëren door vergelijkingen te maken. In sprookjes zijn er de oude heks en de jonge prinses. De jonge prinses staat voor jeugd en zachtheid in fysieke vorm. De oude heks heeft een slechte huid en vaak een ongepast neus die als groot wordt beschreven.
In deze verhalen wordt schoonheid onderwezen als een universele waarheid. In werkelijkheid is schoonheid een maatstaf van poortwachters die bepalen en beïnvloeden wie of wat wordt gezien. Ongeacht hoe mijn oma zegt dat ik mooi ben, ze zal in één adem zeggen wat ze volgens mij minder maakt.
Gelukkig zijn haar schoonheidsregels, en die van iemand anders, nu niet op mij van toepassing.
Maar zo was het niet altijd. Toen ik 14 jaar oud was, in de late leeftijd van MySpace en vroege YouTube, wist ik dat er regels waren om Pretty ™ gecertificeerd te worden. Ze waren het meest expliciet in de K-pop-forums die ik bezocht, met name een ulzzang-thread waar commentatoren 'elke dag' mensen vereerden omdat ze mooi waren. (Ulzzang vertaalt zich letterlijk in "het beste onder ogen zien" en is een term voor influencers die bekend staan om de gezichten van Helen of Troy.)
Deze posters deelden foto's van zichzelf en ontketenden onbedoeld toetsenbordoorlogen. Commentatoren vertelden tot in de porie wat volgens hen een gezicht mooi maakte en waarom het ene gezicht 'beter' was dan het andere - en wie geopereerd werd en wie niet.
'Natuurlijke' schoonheid won altijd, maar toentertijd waren de criteria zeer streng: bleke huid, ogen met dubbele deksels, V-vormige kaaklijn, hoge neusbrug, kleine neusgaten. Wat ik destijds niet zag, was dat deze schoonheidsstandaard was gebouwd op de standaard van "Hoe wit zie je eruit?"
Als je kijkt naar de monopolisering van sprookjes door Disney, de covergirls in wijdverspreide tijdschriften en de top 100 lijsten van het tijdschrift People, is witheid nog steeds een grote onuitgesproken maatstaf voor schoonheid. Er zijn misschien prinsessen van kleur die langzaam filmleiders worden, maar dit laat nog steeds generaties vrouwen weg die zijn opgegroeid met het definiëren van schoonheid met prinsessen met een lichte huid.
Een Mulan die alleen tijdens Chinees Nieuwjaar naar buiten komt, is niet genoeg voor een jong meisje om haar gezond verstand op het spel te zetten. Een cartoon kan een meisje niet begeleiden terwijl ze navigeert hoe het is om mooi te zijn als volwassene.
Het lezen van de online gesprekken veroorzaakte grote schade aan mijn zelfrespect en duwde mijn vermogen om mijn gezicht jarenlang als het mijne te zien. Ik besteedde mijn salaris op de middelbare school aan goedkope Japanse gadgets, zoals een plastic massageroller die beloofde mijn kaaklijn te vermorzelen. Mijn ogen voelden nooit groot genoeg, mijn hoofd nooit klein genoeg.
De gedachte waar ik nooit uit ben gegroeid, zelfs niet halverwege de twintig, was dat mijn neus te groot was. Tot vorig jaar gebruikte ik een paarse plastic clip die beloofde me een neusbrug te geven, of in ieder geval een verfijnde neuspunt, zolang ik die luchtwegen elke dag 30 minuten stopte.
Er is zoveel vrijheid om te leven als de bar niet door iemand anders is ingesteld
De wereld zal niet snel genoeg bewegen om de littekens te verlichten die schoonheidsnormen hebben veroorzaakt toen we jong waren. Maar ongedaan maken wat je geleerd is, is ook niet zo eenvoudig.
Mijn proces vergde een reeks gelukkige lessen, zoals toen ik een cursus antikolonialisme volgde en besefte dat witheid al mijn voorbeelden van succes domineerde; na met vrienden te zijn geweest die zich concentreerden op affirmaties, niet op vergelijkingen; toen ik non-stop in netelroos uitbrak en me realiseerde dat als ik schoonheid definieerde volgens normen zoals een heldere huid of grote ogen, ik me de rest van mijn leven ellendig zou voelen.
Dat heeft vijf jaar geduurd en de branche mist nog steeds schoonheidspresentatie. Wachten tot de media een inhaalslag maken, tot het grote publiek stopt met commentaar te geven op hoe dikke mensen zouden moeten leven, hoe de huid eruit zou moeten zien of glanzen, hoe vrouwen door de wereld zouden moeten bewegen … Ik denk niet dat het tijd is om te verspillen. Ik leef liever vrij, zelfs als dat betekent dat ik op mijn eigen voorwaarden moet veranderen.
Maar nadat ik mijn verwachtingen over gezondheid en lichaamsgrootte had omgevormd, ging het leed rond mijn neus niet weg. Dat is het probleem met dysmorfieën; ze gaan niet weg via wilskracht. Mijn neus kan nog steeds gedachtespiralen veroorzaken die ervoor zorgen dat ik in mijn neus knijp en er non-stop over nadenk.
De gedachten blijven bij elke selfie of elk gesprek van dichtbij. Soms staar ik naar de neus van andere mensen en vraag me af hoeveel 'mooier' ik eruit zou zien als ik hun neus had. (Voor de eerste keer hierover schrijven was moeilijk en resulteerde erin dat ik bijna een uur naar de spiegel staarde.)
Maar deze septum piercing helpt daarbij.
Het heeft me betoverd, waardoor ik volledig naar mijn gezicht kan kijken. Ik heb geen behoefte aan een operatie zoals voorheen, omdat de ring het gewicht voor mij draagt. Er zijn dagen dat mijn gedachten wegglippen, maar mijn septumpiercing trekt mijn aandacht terug met een glinstering. Ik herinner me dat ik niet luisterde naar de stemmen die zeggen dat ik anders zou moeten zijn. In plaats van vlees, focus ik me op goud.
Christal Yuen is een redacteur bij Healthline die inhoud schrijft en bewerkt die draait om seks, schoonheid, gezondheid en welzijn. Ze is voortdurend op zoek naar manieren om lezers te helpen hun eigen gezondheidsreis te maken. Je kunt haar vinden op Twitter.
