'Sam,' zegt mijn vriend zachtjes. 'Het leven moet nog doorgaan. En we hebben voedsel nodig. '
Ik weet dat ze gelijk hebben. We hielden zo lang mogelijk stand in zelfquarantaine. Nu ik in bijna lege kasten staarde, werd het tijd om wat sociale afstand in de praktijk te brengen en bij te vullen.
Behalve het idee om onze auto achter te laten tijdens een pandemie, voelde het als een letterlijke marteling.
'Ik zou eerlijk gezegd liever verhongeren,' kreun ik.
Ik heb het grootste deel van mijn leven een obsessief-compulsieve stoornis (OCS) gehad, maar het heeft tijdens de COVID-19-uitbraak een koortshoogte bereikt (woordspeling niet bedoeld).
Iets aanraken voelt alsof ik mijn hand gewillig boven een kachelbrander leg. Het inademen van dezelfde lucht als iemand bij mij in de buurt voelt als het inademen van een doodvonnis.
En ik ben ook niet alleen bang voor andere mensen. Omdat dragers van het virus asymptomatisch kunnen lijken, ben ik zelfs nog meer bang om het onbewust te verspreiden naar iemands geliefde Nana of een immuungecompromitteerde vriend.
Met zoiets ernstigs als een pandemie, is het logisch dat mijn OCS nu wordt geactiveerd
In zekere zin is het alsof mijn brein me probeert te beschermen.
Het probleem is dat het niet echt helpt om bijvoorbeeld een deur op dezelfde plek niet twee keer aan te raken, of een ontvangstbewijs te weigeren, omdat ik ervan overtuigd ben dat de pen mij zal doden.
En het is zeker niet nuttig om aan te dringen op honger in plaats van meer voedsel te kopen.
Zoals mijn vriend zei, het leven moet nog steeds doorgaan.
En hoewel we absoluut onderdakbestellingen moeten opvolgen, onze handen moeten wassen en afstand moeten nemen, denk ik dat ze iets op het spoor waren toen ze zeiden: "Sam, je medicijnen ophalen is niet optioneel."
Met andere woorden, er is een verschil tussen voorzichtig zijn en wanordelijk zijn.
Tegenwoordig kan het moeilijk zijn om te zeggen welke van mijn paniekaanvallen "redelijk" zijn en welke slechts een verlengstuk zijn van mijn ocs. Maar voor nu is het belangrijkste om manieren te vinden om met mijn angst om te gaan.
Hier is hoe ik mijn OCD-paniek op afstand houd:
1. Ik breng het terug naar de basis
De beste manier om mijn gezondheid te versterken - zowel mentaal als fysiek - is om mezelf gevoed, gehydrateerd en uitgerust te houden. Hoewel dit voor de hand lijkt te liggen, ben ik voortdurend verrast door de mate waarin de basis op de helling valt wanneer een crisis opduikt.
Als je moeite hebt om je basisonderhoud bij te houden, heb ik een paar tips voor je:
- Herinner je je om te eten? Consistentie is belangrijk. Persoonlijk streef ik ernaar om elke 3 uur te eten (dus 3 snacks en 3 maaltijden per dag - dit is vrij standaard voor iedereen die worstelt met ongeordend eten, zoals ik). Ik gebruik een timer op mijn telefoon en elke keer dat ik eet, reset ik deze voor nog eens 3 uur om het proces te vereenvoudigen.
- Herinner je je om water te drinken? Ik heb bij elke maaltijd en snack een glas water. Op die manier hoef ik water niet apart te onthouden - mijn kookwekker dient dan ook als waterherinnering.
- Slaap je genoeg? Slaap kan superhard zijn, vooral als de angst hoog is. Ik heb de podcast Sleep With Me gebruikt om in een rustiger staat te komen. Maar echt, je kunt niet fout gaan met een snelle opfriscursus over slaaphygiëne.
En als u merkt dat u overdag gestrest en vastzit en niet zeker weet wat u moet doen? Deze interactieve quiz is een redder in nood (bookmark het!).
2. Ik daag mezelf uit om naar buiten te gaan
Als je OCS hebt - vooral als je wat zelfisolerende neigingen hebt - kan het erg verleidelijk zijn om je angst te “opvangen” door niet naar buiten te gaan.
Dit kan echter schadelijk zijn voor uw geestelijke gezondheid en kan onaangepaste copingstrategieën versterken die uw angst op de lange termijn kunnen verergeren.
Zolang je 6 voet afstand houdt tussen jezelf en anderen, is het volkomen veilig om een wandeling door je buurt te maken.
Het was lastig voor mij om wat tijd buiten te besteden (ik heb in het verleden met agorafobie te maken gehad), maar het was niettemin een heel belangrijke 'reset'-knop voor mijn brein.
Isolatie is nooit het antwoord als je worstelt met je mentale gezondheid. Dus maak waar mogelijk tijd voor een frisse neus, zelfs als je niet ver kunt komen.
3. Ik geef prioriteit aan verbonden blijven boven 'geïnformeerd'
Dit is voor mij waarschijnlijk de moeilijkste op de lijst. Ik werk bij een gezondheidsmediabedrijf, dus op de hoogte zijn over COVID-19 is letterlijk een deel van mijn werk.
Maar 'up-to-date' blijven werd al snel een dwang voor mij - op een gegeven moment controleerde ik tientallen keren per dag de wereldwijde database met bevestigde gevallen … die mij of mijn angstige brein duidelijk niet diende.
Ik weet logisch dat ik het nieuws of het controleren op symptomen niet zo vaak hoef te controleren als mijn OCS me ertoe dwingt (of ergens dichtbij). Maar zoals bij alles wat dwangmatig is, kan het moeilijk zijn om ervan af te zien.
Daarom probeer ik strikte grenzen te stellen aan wanneer en hoe vaak ik me bezighoud met die gesprekken of gedragingen.
In plaats van obsessief mijn temperatuur of het laatste nieuws te controleren, heb ik mijn focus verlegd om verbonden te blijven met de mensen van wie ik hou. Kan ik in plaats daarvan een videobericht opnemen voor een geliefde? Misschien kan ik een virtueel Netflix-feest organiseren met een bestie om me bezig te houden.
Ik laat mijn dierbaren ook weten wanneer ik met de nieuwscyclus worstel, en ik verbind me ertoe hen 'de heerschappij te laten nemen'.
Ik vertrouw erop dat als er nieuwe informatie is die ik moet weten, er mensen zijn die contact met me opnemen.
4. Ik stel de regels niet in
Als mijn OCS zijn zin kreeg, zouden we te allen tijde handschoenen dragen, nooit dezelfde lucht inademen als iemand anders en het appartement de komende 2 jaar niet verlaten.
Als mijn vriend naar de supermarkt gaat, hebben we ze in een hazmat-pak en als extra voorzorgsmaatregel vullen we een zwembad met ontsmettingsmiddel en slapen we er elke nacht in.
Maar dit is waarom OCD hier de regels niet maakt. In plaats daarvan blijf ik bij de aanbevelingen van de CDC:
- Oefen sociale afstand, wat betekent dat u 6 voet ruimte tussen uzelf en anderen moet houden.
- Vermijd grote bijeenkomsten en niet-essentiële reizen waar de kans groter is dat het virus zich verspreidt.
- Was je handen 20 seconden met zeep en warm water nadat je op een openbare plek bent geweest, of nadat je je neus snuiten, hoesten of niezen.
- Reinig en desinfecteer vaak aangeraakte oppervlakken eenmaal per dag (tafels, deurknoppen, lichtschakelaars, werkbladen, bureaus, telefoons, toiletten, kranen, gootstenen).
De sleutel hier is om deze richtlijnen te volgen en niets meer. OCD of angst willen misschien dat je overboord gaat, maar dan val je misschien in een dwangmatig gebied.
Dus nee, tenzij je net thuis bent gekomen uit de winkel of je net hebt geniesd of zoiets, hoef je je handen niet opnieuw te wassen.
Evenzo kan het verleidelijk zijn om meerdere keren per dag rigoureus te douchen en je hele huis te bleken … maar je verhoogt eerder je angst als je obsessief wordt over reinheid.
Een desinfecterend doekje dat de oppervlakken raakt die u het vaakst aanraakt, is meer dan voldoende als u voorzichtig bent.
Onthoud dat OCD ook een enorme schade toebrengt aan uw gezondheid, en als zodanig is evenwicht van cruciaal belang om gezond te blijven.
5. Ik accepteer dat ik in feite nog steeds ziek kan worden
OCS houdt niet van onzekerheid. Maar de waarheid is dat veel van wat we meemaken in het leven onzeker is - en dit virus is geen uitzondering. U zou alle mogelijke voorzorgsmaatregelen kunnen nemen, en u kunt nog steeds ziek worden door uw eigen schuld.
Ik oefen om dit feit elke dag te accepteren.
Ik heb geleerd dat het radicaal accepteren van onzekerheid, hoe ongemakkelijk dat ook mag zijn, mijn beste verdediging is tegen obsessie. In het geval van COVID-19 weet ik dat ik maar zo veel kan doen om mezelf gezond te houden.
Een van de beste manieren om onze gezondheid te versterken, is door onze stress te beheersen. En als ik zit met het ongemak van onzekerheid? Ik herinner mezelf eraan dat elke keer dat ik mijn OCS uitdaag, ik mezelf de beste kans geef om gezond, gefocust en voorbereid te blijven.
En als je erover nadenkt, zal het doen van dat werk me op de lange termijn ten goede komen op een manier die een hazmat-pak nooit zal hebben. Gewoon zeggen.
Sam Dylan Finch is redacteur, schrijver en strateeg voor digitale media in de San Francisco Bay Area. Hij is de hoofdredacteur van geestelijke gezondheid en chronische aandoeningen bij Healthline. Vind hem op Twitter en Instagram en leer meer op SamDylanFinch.com.
