Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
Heb je ooit aan slaap en rust gedacht als onderdeel van herstelbetalingen? Ik heb.
Het ding dat me altijd fascineerde aan reparaties, is dat ze omgaan met wat we verschuldigd zijn (en met ons bedoel ik specifiek degenen die afstammelingen zijn van Afrikanen die tot slaaf zijn gemaakt.) Iets zo alomtegenwoordig als de behoefte om te rusten, is getransformeerd in een bijna onbereikbare fantasie, een fantasie die alleen wordt verdiend door generaties hard werken, hoewel het helemaal geen cadeau zou moeten zijn.
Er kan enige verwarring bestaan over wat reparaties precies zijn en waarom ze zo belangrijk zijn. Het wordt gedefinieerd als "de handeling van het goedmaken … of voldoening geven voor iets verkeerds of letsel" (meestal als vergoeding in geld, materiaal, arbeid, enz.).
Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Slavernij blijft een belangrijke wending in de Amerikaanse geschiedenis, maar de inspanningen om het goed te maken (tijdens de wederopbouw werd aan formeel tot slaaf gemaakte volken "veertig hectare en een ezel" beloofd) zijn lang niet ver genoeg gegaan om het geweld goed te maken.
Dus als we bedenken welke herstelbetalingen nog steeds in de schulden zitten, moeten we aandringen om prioriteit te geven aan de noodzaak dat zwarte mensen moeten rusten. De luxe van rust verandert dan van onbereikbaar naar een integraal onderdeel van deze herstelbetalingen.
Het geschenk van rust moet deel uitmaken van de herstelbetalingen die we verschuldigd zijn
Rust is zo'n handelswaar - een voorrecht op zich. Als je op YouTube gaat en zoekt naar 'nachtelijke routines', zul je honderden video's vinden waarin influencers routines creëren die ervoor zorgen dat rust een langdurig proces lijkt om je op voor te bereiden.
Maar wat is rust, en waarom speelt race erin?
Laten we terugdenken aan vorig jaar toen Yale-afgestudeerde student Lolade Siyonbola de politie haar liet bellen omdat een andere student niet geloofde dat Siyonbola daar 'thuishoorde'.
Als we aan dit incident denken, in het bijzonder, kan het vermogen om te rusten een andere manier zijn voor niet-zwarte mensen om zwarte mensen te controleren: hoewel we vrede verschuldigd zijn waar we die kunnen vinden, zelfs in openbare ruimtes, hebben we gezien hoe die genade niet is 't ons evenveel veroorloven.
Het is ook nodig om te begrijpen hoe stereotypen ons begrip van rust vormgeven.
Met name voor zwarte mensen helpt rust mensen om zich los te maken van de 'Superperson'-stereotypen die in onze gemeenschap blijven hangen. Vooral voor Black womxn en femmes kan rust ook een middel voor zelfzorg zijn, omdat het ons opzettelijk tijd maakt om te rusten.
Dit is zo belangrijk omdat Black womxn en femmes geconditioneerd zijn om voor iedereen toegankelijk te zijn en zoveel te kunnen verdragen zonder tijd te maken om in onze eigen behoeften te voorzien.
Rust, in mijn gedachten, heeft zoveel te maken met ons begrip van grenzen en zelfzorg - om partners, vrienden en familie te vertellen dat we niet aan verzoeken kunnen voldoen omdat we moeten rusten, voelt nog steeds egoïstisch en dwaas aan.
Slaap is op zijn beurt net zo goed een valuta als munten en dollarbiljetten, omdat het ons in staat stelt tijd in te wisselen voor een kostbare behoefte of behoefte. Het kan als zoiets eenvoudigs worden gezien, maar als je er geen genoeg van krijgt, kan rust een ongrijpbaar teken van privilege en toegang worden.
Het vermogen om te rusten in de nasleep van geracialiseerd, geslacht, bekwaamheid, politie en bewaking gaat veel verder dan geldelijke geschenken - om te kunnen rusten, moeten we onze geest verjongen, onze genezing centreren en ons eraan herinneren dat we niet onze productiviteit zijn.
En toch worstelen zoveel zwarte en bruine mensen nog steeds met het geven van prioriteit aan rust wanneer we die nodig hebben
Vooral millennials worden steeds afhankelijker van de gig-economie, en de instabiliteit ervan zet velen van ons ertoe aan om langer te werken.
We definiëren ons steeds meer door onze productiviteit, maar dit kan veel meer kwaad dan goed doen. Het extreem kiezen van productiviteit boven rust is waar het idee van rust onevenredig wordt aan zijn realiteit.
Zonder de betrouwbaarheid van een eerlijke betaling - laat staan voor de hele tijd die aan ons werk wordt besteed - is het onmogelijk te verwachten dat individuen rust boven andere dingen die moeten worden gedaan, voorrang kunnen geven.
Bovendien is rust het meest luxueus en onbereikbaar voor mensen uit de arbeidersklasse of wier werk niet regelmatig is. Als we denken aan mensen met arbeidsintensieve banen of banen in de industrie, zoals bezorgers, blijven ze het meest overwerkt en onderbetaald voor hun diensten.
Dit dekt nauwelijks het risico en de tol die hun baan van hen kan eisen.
Toch verbinden velen van ons rust als een luxe. En in een wereld waarin we overwerkt en onderbetaald zijn, zijn vooral zwarte mensen geneigd de rest af te stoten die we nodig hebben om te voldoen aan de eisen van andere delen van ons leven.
We praten niet over hoe het een voorrecht is.
We beschouwen het zonder rust gaan als een teken van kracht. De hele nacht doortrekken of slapen om ons eigen uitstelgedrag aan te wakkeren, is sociaal aanvaardbaarder dan elke nacht de aanbevolen 8 uur te krijgen. (Elon Musk tweette afgelopen november dat 40 uur per week werken niet genoeg is om veranderingen aan te brengen, waardoor mensen in een andere tweet worden aangemoedigd om "80-100 uur" te werken).
Keer op keer is ons de gezondheidsvoordelen getoond die gepaard gaan met vroeg naar bed gaan en elke dag op hetzelfde tijdstip. Toch wissen ze nog steeds grotendeels de culturele redenen waarom mensen dit kunnen missen.
Ik denk erover na hoe iets dat nodig is als rust nog steeds iets is dat niet wordt gevierd of waarover niet wordt gesproken. Black History Month brengt hoogtepunten van Black excellence naar voren, maar in zoveel van deze hoogtepunten gebruiken we deze verhalen vaak om onze culturele minachting te bevorderen door toe te geven dat we rust nodig hebben.
Grote sociale bewegingen vergen ongelooflijke tijd en energie, maar hoe herstellen activisten als ze eenmaal zijn voltooid en het organiseren voorbij is, met rust? En waarom laten we dit weg uit de verhalen van Black excellence?
Ik ben niet de enige die hierover heeft nagedacht
Anderen werken er hard aan om de ideeën dat rust zwakte is, of iets dat ze kunnen verdienen, te doorbreken.
Op Instagram hebben we The Nap Ministry, een in Atlanta en Chicago gevestigde organisatie die 'de bevrijdende kracht van dutjes onderzoekt' door kleurrijke memes en workshops waarin zwarte individuen centraal staan.
Er is ook Black Power Naps, een performance-installatie die is geproduceerd door Afro-Latinx-artiesten Fannie Sosa en niv Acosta. De installatie werd in januari in New York uitgevoerd en "claimt luiheid en nietsdoen als kracht".
Ik denk dat het werk om de schaamte rond rust te ontmantelen deel moet uitmaken van ons begrip van de ontmanteling van onderdrukking, omdat het zo rechtstreeks verband houdt met onze behoeften als mens.
Waarom?
Omdat rust deel uitmaakt van onze toegang tot gezondheid en het recht, moeten we allemaal ons gezondste zelf zijn. En ja, rust is vooral nodig voor mensen die historisch gemarginaliseerd zijn en harder hebben moeten werken om zo gemakkelijk de helft te krijgen van wat mensen met privileges hebben.
Slaapgelijkheid is zo verbonden met sociale rechtvaardigheid omdat we zonder rust niets zouden kunnen doen: organiseren, verzamelen, schrijven, werken, liefhebben of onze overwinningen vieren. Zonder rust kunnen we niet hopen te weerstaan of te ontmantelen - of zelfs op kleinere schaal het plezier kunnen voelen dat ons als mensen in deze wereld met recht toekomt.
Slaap geeft ons het gevoel dat we recht hebben op gerespecteerde, gezonde mensen in de wereld. Zonder het recht om te rusten, vechten we een strijd die nog moeilijker wordt om te winnen.
Ik ben dankbaar voor degenen die mij zijn voorgegaan en voor gesmede paden die hebben geholpen de dingen gemakkelijker voor mij te maken, en degenen die na mij zullen komen. Maar ik neem ook deze tijd om rust een prioriteit te maken, wanneer ik kan.
Omdat mijn behoefte aan rust me niet zwak of minder maakt - het is aan mij om te claimen, en terecht.
Cameron Glover is schrijver, seksuele voorlichter en digitale superheld. Ze heeft geschreven voor publicaties zoals Harper's Bazaar, Bitch Media, Catapult, Pacific Standard en Allure. Je kunt haar bereiken op Twitter.
