Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Ik heb de met suiker beklede gebakjes aan de achterkant van de supermarkt doorgenomen nadat ik wekenlang op heel weinig eten had geleefd. Mijn zenuwen trilden van de verwachting dat een golf van endorfine slechts een mondvol verwijderd was.
Soms kwam 'zelfdiscipline' tussenbeide en ging ik door met winkelen zonder te worden ontspoord door de drang om te binge. Andere keren was ik niet zo succesvol.
Mijn eetstoornis was een ingewikkelde dans tussen chaos, schaamte en wroeging. Een meedogenloze cyclus van eetaanvallen werd gevolgd door compenserend gedrag zoals vasten, zuiveren, dwangmatig sporten en soms misbruik maken van laxeermiddelen.
De ziekte werd bestendigd door langdurige perioden van voedselbeperking, die begon in mijn vroege tienerjaren en overging in mijn late 20s.
Van nature sluimerend, kan boulimia lange tijd ongediagnosticeerd blijven
Mensen die met de ziekte worstelen, zien er vaak niet 'ziek' uit, maar schijn kan misleidend zijn. Statistieken vertellen ons dat ongeveer 1 op de 10 mensen wordt behandeld, waarbij zelfmoord een veelvoorkomende doodsoorzaak is.
Zoals veel bulimics, belichaamde ik niet het stereotype van een overlevende van een eetstoornis. Mijn gewicht schommelde tijdens mijn ziekte, maar zweefde over het algemeen rond een normatief bereik, dus mijn worstelingen waren niet noodzakelijk zichtbaar, zelfs niet als ik mezelf wekenlang aan het verhongeren was.
Mijn verlangen was nooit om mager te zijn, maar ik verlangde wanhopig naar het gevoel dat ik beheerst en beheerst werd.
Mijn eigen eetstoornis voelde vaak aan als verslaving. Ik verstopte voedsel in tassen en zakken om terug naar mijn kamer te sluipen. Ik liep 's nachts op mijn tenen naar de keuken en leegde de inhoud van mijn kast en koelkast leeg in een bezeten, trance-achtige staat. Ik at totdat het pijn deed om te ademen. Ik spoelde onopvallend in badkamers en draaide de kraan open om de geluiden te camoufleren.
Op sommige dagen was er slechts een kleine afwijking nodig om een eetbui te rechtvaardigen - een extra sneetje toast, te veel chocoladevierkantjes. Soms zou ik ze van tevoren plannen terwijl ik me terugtrok, niet in staat om de gedachte te tolereren om nog een dag door te komen zonder een suikerhoog.
Ik binged, beperkte en zuiverde om dezelfde redenen waarom ik me misschien tot alcohol of drugs had gewend - ze verzwakten mijn zintuigen en dienden als onmiddellijke maar vluchtige remedies voor mijn pijn
In de loop van de tijd voelde de dwang om te veel te eten echter niet te stoppen. Na elke eetbui vocht ik tegen de impuls om mezelf ziek te maken, terwijl de triomf die ik kreeg door te beperken even verslavend was. Opluchting en wroeging werden bijna synoniem.
Ik ontdekte Anonieme Overeters (OA) - een 12-stappenprogramma dat openstaat voor mensen met voedselgerelateerde psychische aandoeningen - een paar maanden voordat ik mijn dieptepunt bereikte, vaak aangeduid als 'dieptepunt' bij herstel van verslaving.
Voor mij was dat slopende moment het opzoeken van 'pijnloze manieren om mezelf te doden' terwijl ik voedsel in mijn mond schoof na enkele dagen van bijna mechanische eetbuien.
Ik was zo diep verstrikt geraakt in een web van obsessie en dwang dat ik bang was dat ik misschien nooit zou ontsnappen.
Daarna ging ik van het sporadisch bijwonen van vergaderingen naar vier of vijf keer per week, en reisde ik soms meerdere uren per dag naar verschillende hoeken van Londen. Ik leefde en ademde bijna twee jaar OA.
Bijeenkomsten brachten me uit mijn isolement. Als bulimus bestond ik in twee werelden: een wereld van pretentie waarin ik goed was samengesteld en goed presteerde, en een die mijn wanordelijke gedrag omvatte, waar ik het gevoel had dat ik constant verdronk.
Geheimhouding voelde als mijn naaste metgezel, maar in OA deelde ik plotseling mijn lang verborgen ervaringen met andere overlevenden en luisterde ik naar verhalen zoals die van mij
Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik het gevoel van verbondenheid dat mijn ziekte mij jarenlang had onthouden. Tijdens mijn tweede ontmoeting ontmoette ik mijn sponsor - een zachtaardige vrouw met een heilig geduld - die mijn mentor en primaire bron van ondersteuning en begeleiding werd tijdens het herstel.
Ik omarmde delen van het programma die aanvankelijk weerstand veroorzaakten, met als meest uitdagende onderwerping aan een 'hogere macht'. Ik wist niet zeker wat ik geloofde of hoe ik het moest definiëren, maar het maakte niet uit. Ik ging elke dag op mijn knieën en vroeg om hulp. Ik bad dat ik me eindelijk van de last die ik zo lang had gedragen, kon afleggen.
Voor mij werd het een symbool van acceptatie dat ik de ziekte niet alleen kon overwinnen en bereid was te doen wat nodig was om beter te worden.
Onthouding - een fundamenteel principe van OA - gaf me de ruimte om te onthouden hoe het was om te reageren op hongeraanvallen en te eten zonder me opnieuw schuldig te voelen. Ik volgde een consistent plan van drie maaltijden per dag. Ik onthield me van verslavingsgedrag en schrapte eetbuien die voedsel veroorzaakten. Elke dag voelde zonder beperking, eetbuien of zuivering plotseling als een wonder.
Maar toen ik weer een normaal leven leidde, werden bepaalde leerstellingen binnen het programma moeilijker te accepteren
In het bijzonder de belastering van specifieke voedingsmiddelen en het idee dat volledige onthouding de enige manier was om vrij te zijn van ongeordend eten.
Ik hoorde dat mensen die al decennia aan het herstellen waren, zichzelf nog steeds als verslaafden aanduiden. Ik begreep hun onwil om de wijsheid uit te dagen die hun leven had gered, maar ik vroeg me af of het nuttig en eerlijk voor me was om mijn beslissingen te blijven baseren op wat voelde als angst - angst voor terugval, angst voor het onbekende.
Ik realiseerde me dat controle de kern was van mijn herstel, net zoals het ooit mijn eetstoornis beheerste.
Dezelfde rigiditeit die me hielp om een gezonde relatie met voedsel op te bouwen, was beperkend geworden en, het meest verontrustend, het voelde onverenigbaar met de evenwichtige levensstijl die ik voor mezelf voor ogen had.
Mijn sponsor waarschuwde me dat de ziekte terugkwam zonder zich strikt aan het programma te houden, maar ik vertrouwde erop dat matiging voor mij een haalbare optie was en dat volledig herstel mogelijk was.
Dus besloot ik OA te verlaten. Ik ging langzamerhand niet meer naar vergaderingen. Ik begon in kleine hoeveelheden 'verboden' voedsel te eten. Ik volgde niet langer een gestructureerde gids voor eten. Mijn wereld stortte niet om mij heen in en viel niet terug in disfunctionele patronen, maar ik begon nieuwe tools en strategieën te gebruiken om mijn nieuwe pad naar herstel te ondersteunen.
Ik zal OA en mijn sponsor altijd dankbaar zijn dat ze me uit een donker gat hebben gehaald toen het voelde alsof er geen uitweg was
Een zwart-witbenadering heeft ongetwijfeld zijn sterke punten. Het kan zeer bevorderlijk zijn voor het beteugelen van verslavend gedrag en heeft me geholpen een aantal gevaarlijke en diepgewortelde patronen, zoals eetbuien en zuivering, ongedaan te maken.
Onthouding en noodplanning kunnen voor sommigen een instrumenteel onderdeel zijn van herstel op lange termijn, waardoor ze hun hoofd boven water kunnen houden. Maar mijn reis heeft me geleerd dat herstel een persoonlijk proces is dat er voor iedereen anders uitziet en anders werkt en in verschillende stadia van ons leven kan evolueren.
Vandaag blijf ik aandachtig eten. Ik probeer me bewust te blijven van mijn bedoelingen en motivaties, en daag het alles-of-niets denken uit dat me zo lang vastzat in een groeiende cyclus van teleurstelling.
Bepaalde aspecten van de 12 stappen komen nog steeds voor in mijn leven, waaronder meditatie, gebed en leven 'één dag tegelijk'. Ik kies er nu voor om mijn pijn rechtstreeks aan te pakken door middel van therapie en zelfzorg, omdat ik erken dat een drang om te beperken of te binge een teken is dat iets emotioneel niet in orde is.
Ik heb net zoveel "succesverhalen" over OA gehoord als negatieve, maar het programma krijgt behoorlijk wat kritiek vanwege vragen over de doeltreffendheid ervan.
OA werkte voor mij omdat het me hielp om steun van anderen te accepteren wanneer ik dat het meest nodig had, en speelde een cruciale rol bij het overwinnen van een levensbedreigende ziekte.
Toch was weglopen en het omarmen van dubbelzinnigheid een krachtige stap in mijn reis naar genezing. Ik heb geleerd dat het soms belangrijk is om op jezelf te vertrouwen bij het starten van een nieuw hoofdstuk, in plaats van gedwongen te worden vast te houden aan een verhaal dat niet meer werkt.
Ziba is een schrijver en onderzoeker uit Londen met een achtergrond in filosofie, psychologie en geestelijke gezondheid. Ze is gepassioneerd over het ontmantelen van stigma rond psychische aandoeningen en het toegankelijker maken van psychologisch onderzoek voor het publiek. Soms schittert ze als zangeres. Lees meer via haar website en volg haar op Twitter.
