Wanneer Je Ouder Anorexia Heeft: 7 Dingen Waarvan Ik Wou Dat Iemand Me Dat Had Verteld

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Ik heb mijn hele leven gewacht totdat iemand dat tegen mij zei, dus ik zeg het tegen jou.

Ik weet dat ik ontelbare keren 'steun voor een kind van een anorexia-ouder' heb gegoogeld. En, ga uit, de enige resultaten zijn voor ouders van anorexia kinderen.

En beseffen dat je in wezen alleen bent, zoals gewoonlijk? Het kan je nog meer het gevoel geven dat je de 'ouder' bent die je al bent.

(Als jij dit bent, voor de liefde van God, stuur me dan een e-mail. Ik denk dat we veel te bespreken hebben.)

Als niemand de tijd heeft genomen om uw ervaringen te vertragen en te valideren, laat ik dan de eerste zijn. Hier zijn zeven dingen die ik wil dat je weet - zeven dingen waarvan ik echt zou willen dat iemand ze me had verteld.

1. Je mag je hulpeloos voelen

Het is vooral OK als je ouder hun anorexia volledig ontkent. Het kan eng zijn om iets zo duidelijk te zien, maar niet in staat zijn om iemand het zelf te laten zien. Natuurlijk voel je je hulpeloos.

Op een basisniveau moet de ouder vrijwillig overeenkomen om stappen te zetten in de richting van genezing (tenzij ze, zoals mij is overkomen, onvrijwillig zijn toegewijd - en dat is een heel ander niveau van hulpeloos). Als ze niet eens een babystapje nemen, kun je je absoluut vast voelen.

Misschien merk je dat je uitgebreide plannen maakt om melkselecties bij Starbucks te veranderen (ze zullen je op de hoogte zijn) of strooi CBD-olie in een light frisdrank (OK, dus ik weet niet hoe dat zou werken, maar ik heb verschillende uren doorgebracht van mijn leven erover na te denken. Zou het verdampen? Zou het schiften?).

En omdat mensen niet praten over steun voor kinderen van anorexia ouders, kan het nog isolerender zijn. Hier is geen wegenkaart voor, en het is een speciaal soort hel die maar weinig mensen kunnen begrijpen.

Je gevoelens zijn geldig. Ik ben daar ook geweest.

2. Het is oké om woede en frustratie te voelen - of helemaal niets

Ook al is het moeilijk om woede te voelen bij een ouder, en zelfs als je weet dat het de anorexia is die praat, en zelfs als ze je smeken niet boos op ze te zijn, ja, het is oké om te voelen wat je voelt.

Je bent boos omdat je bang bent, en soms ben je gefrustreerd omdat je erom geeft. Dat zijn heel menselijke emoties.

U kunt zich zelfs verdoofd voelen over de ouder-kindrelatie. Ik heb jaren niet het gevoel gehad dat ik een ouder had. De afwezigheid daarvan is voor mij 'normaal' geworden.

Als gevoelloosheid is hoe je ermee om bent gegaan, weet dan dat er niets mis met je is. Zo overleef je zonder de verzorging die je nodig hebt. Ik begrijp dat, zelfs als andere mensen dat niet doen.

Ik probeer mezelf er gewoon aan te herinneren dat voor iemand met anorexia hun geest gevangen zit in een laserachtige focus op voedsel (en de controle daarvan). Soms is het een allesverslindende tunnelvisie, alsof voedsel het enige is dat ertoe doet.

(In die zin kan het voelen alsof je er niet toe doet, of dat eten op de een of andere manier belangrijker voor ze is. Maar je doet er toe, dat beloof ik.)

Ik wou dat ik een phaser had. Dat doen ze waarschijnlijk ook.

3. Het is OK om tegelijkertijd te begrijpen en niet te begrijpen

Ik heb ervaring met werken in de wereld van de geestelijke gezondheid. Maar niets heeft me voorbereid op het hebben van een ouder met anorexia.

Zelfs wetende dat anorexia een psychische aandoening is - en in staat zijn om precies uit te leggen hoe anorexia de denkpatronen van een ouder beheerst - maakt het nog steeds niet gemakkelijker om zinnen als 'ik heb geen ondergewicht' of 'ik eet alleen suiker' te begrijpen -vrij en vetvrij omdat ik dat lekker vind. '

De waarheid is dat, vooral als een ouder lange tijd anorexia heeft gehad, de beperking hun lichaam en geest heeft beschadigd.

Niet alles zal logisch zijn als iemand zo'n trauma doormaakt - voor hen of voor jou - en je bent niet verantwoordelijk voor het weer in elkaar zetten van alle stukjes.

4. Het is OK om het een naam te geven, zelfs als je bang bent dat het de ouder wegduwt

Na decennia van ontduiking en ontkenning - en vervolgens de geheimhouding van 'dit is tussen ons' en 'het is ons geheim', als je plotseling boos wordt op mensen die bezorgdheid uiten - kan het eindelijk hardop zeggen dat het een belangrijk onderdeel van je genezing.

Je mag het noemen: anorexia.

Je mag delen hoe de symptomen onmiskenbaar en zichtbaar zijn, hoe de definitie geen twijfel laat bestaan en hoe het voelt om hiervan getuige te zijn. Je kunt eerlijk zijn. Voor je eigen genezing moet je dat misschien wel zijn.

Door dit te doen heb ik me emotioneel gered en ben ik in staat geweest om een beetje duidelijker te zijn in communicatie. Het is zoveel gemakkelijker geschreven dan gezegd, maar ik wens het alle kinderen van anorexia-ouders.

5. Het is prima om iets te proberen - zelfs als een deel van wat je probeert 'mislukt'

Het is prima om dingen voor te stellen die niet werken.

Je bent geen expert, wat betekent dat je het soms verprutst. Ik heb commando's geprobeerd en ze kunnen averechts werken. Ik heb geprobeerd te huilen, en dat kan ook averechts werken. Ik heb geprobeerd bronnen voor te stellen, en soms werkt het, soms niet.

Maar ik heb er nooit spijt van gehad dat ik iets heb geprobeerd.

Als je iemand bent wiens ouder misschien door een wonder je dringende smeekbeden accepteert dat ze voor zichzelf zorgen, zichzelf voeden, enz., Is het oké om dat te proberen zolang je de kracht en bandbreedte hebt.

Ze kunnen op een dag naar je luisteren en de volgende dag je woorden negeren. Dat kan heel moeilijk zijn om vast te houden. Je hoeft het maar één dag tegelijk in te nemen.

6. Het is prima als je relatie met eten of je lichaam ook rommelig is

Als je een anorexia-ouder hebt en een gezonde relatie hebt met je lichaam, eten of gewicht, ben je een verdomde eenhoorn en moet je waarschijnlijk een boek schrijven of zoiets.

Maar ik kan me voorstellen dat we allemaal kinderen van ouders met eetstoornissen tot op zekere hoogte worstelen. Je kunt niet zo dichtbij zijn (opnieuw, tenzij eenhoorn) en niet worden beïnvloed.

Als ik geen sportteam had gevonden waar grote teamdiners een groot deel van de binding vormden, weet ik niet waar ik op deze reis terecht zou zijn gekomen. Dat was mijn reddende genade. U heeft de uwe misschien wel of niet gehad.

Maar weet gewoon dat anderen daar ook worstelen, worstelen om niet te worstelen, en ook van ons lichaam en onszelf en onze ouders houden.

In de tussentijd, als je op de een of andere manier een legaal vreugdevuur wilt hebben met alle "dames" tijdschriften direct in het midden van een Safeway? Ik ben beneden.

7. Het is niet jouw schuld

Deze is het moeilijkst te accepteren. Daarom is het de laatste op deze lijst.

Het is zelfs nog moeilijker als de ouder lange tijd anorexia heeft gehad. Het ongemak van mensen met de duur leidt ertoe dat ze de dichtstbijzijnde persoon de schuld geven. En raad eens, dat ben jij.

De afhankelijkheid van je ouders van jou kan zich ook manifesteren als verantwoordelijkheid, wat zich in de taal van schuld vertaalt naar 'het is jouw schuld'. Je ouder kan je zelfs rechtstreeks aanspreken als iemand die zich verantwoordelijk zou moeten voelen om een verandering teweeg te brengen, zoals een dokter, verzorger of bewaker (de laatste is mij overkomen; geloof me, het is geen vergelijking die je wilt).

En het is moeilijk om die rollen niet te accepteren. Mensen zeggen misschien dat je jezelf niet in die positie moet plaatsen, maar die mensen hebben nog nooit naar een grote volwassene van 60 pond gekeken. Maar onthoud dat, ook al ben je in die positie geplaatst, dit niet betekent dat je uiteindelijk verantwoordelijk bent voor hen of de keuzes die ze maken.

Dus ik zeg het nog een keer voor de ik achterin: het is niet jouw schuld.

Niemand kan iemands eetstoornis wegnemen, hoe graag we ook willen. Ze moeten bereid zijn het weg te geven - en dat is hun reis, niet die van jou. Het enige wat je kunt doen is er zijn, en zelfs dat is soms te veel.

Je doet je best, en weet je wat? Dat is alles wat iedereen van je kan vragen.

Deel op Pinterest

Vera Hannush is een non-profit beurzenfunctionaris, queer-activist, bestuursvoorzitter en peer group facilitator in het Pacific Centre (een LGBTQ-centrum in Berkeley), drag king met de Rebel Kings of Oakland (de "Armeense Weird Al"), dansinstructeur, vrijwillige opvanghuis voor jongeren, telefoniste bij de LGBT National Hotline en kenner van heuptasjes, druivenbladeren en Oekraïense popmuziek.