Ik zou mezelf omschrijven als een soort veteraan als het gaat om psychotherapie. Ik zie al heel mijn volwassen leven een therapeut - om precies te zijn de afgelopen 10 jaar.
En onder de vele voordelen heeft het me geholpen om de gebieden te identificeren waarin ik nog moet groeien. Een daarvan is een meedogenloze perfectionist.
Therapie is hoe dan ook een uitdaging, maar ik denk dat het vooral moeilijk is voor degenen onder ons die erop staan het "perfect" te doen (spoiler alert: zoiets bestaat niet).
Dit komt voor mij naar voren als mensen behagen. Namelijk mijn onwil om eerlijk te zijn in bepaalde situaties, mijn angst om bekritiseerd of beoordeeld te worden door mijn therapeut, en mijn verlangen om te verdoezelen als ik het moeilijk heb (ironisch, gezien het feit dat ik naar therapie ben gegaan omdat ik worstelde).
Als ik echter terugkijk, zie ik dat een aantal van de belangrijkste groei die ik in de therapie heb gehad, daadwerkelijk plaatsvond toen ik niet meer zo hard probeerde mijn therapeut te behagen.
Sterker nog, de meest krachtige momenten die we samen hebben gedeeld, waren toen ik de moed had om hem dingen te vertellen waarvan ik absoluut overtuigd was dat ik het niet moest zeggen.
Toen ik mezelf toestemming gaf om op brute wijze eerlijk te zijn, konden we veel dieper en authentieker samenwerken. Zozeer zelfs dat ik er een gewoonte van ben geworden om tijdens mijn sessies zo vaak mogelijk 'het onuitsprekelijke te spreken'.
Als je merkt dat je in therapie op je tong bijt (misschien, zoals ik, te bezorgd om 'sympathiek' of een goede cliënt te zijn), hoop ik dat deze lijst van mijn eigen botte bekentenissen je zal inspireren om je therapeutische filter voorgoed te verliezen.
Omdat de kans groot is, zul je nog steeds niet zo ongemakkelijk zijn als ik.
1. 'Eerlijk gezegd ga ik dat advies waarschijnlijk niet opvolgen'
Ik zal echt met je zijn … soms, hoe redelijk en goedbedoeld het advies van mijn therapeut ook is, ik kan het gewoon niet.
Voor alle duidelijkheid, ik zou het graag doen. Echt waar. Ik denk dat hij een heel slimme kerel is met veel goede ideeën! En? Soms als je depressief bent, moet de lat lager liggen, omdat het net onmogelijk is om uit bed te komen.
Soms als je down en out bent? Redelijk betekent niet altijd haalbaar.
Erger nog, na een week waarin ik er niet in was geslaagd iets te doen wat mijn therapeut me had opgedragen, merkte ik vaak dat ik in een zelfbeschamende spiraal terechtkwam, bang om terug te keren naar zijn kantoor en hem te vertellen dat ik 'gefaald had'."
Leuk feitje echter: therapie is geen klasse die je wel / niet doorstaat. Het is een veilige ruimte om te experimenteren … en zelfs tegenslagen zijn een kans voor een nieuw soort experiment.
Nu, wanneer mijn therapeut aanbevelingen doet die niet haalbaar zijn? Ik heb het hem vooraf laten weten. Op die manier kunnen we brainstormen over een plan dat ik daadwerkelijk zal uitvoeren, wat meestal kleinere stappen en beter haalbare doelen met zich meebrengt.
En zelfs als het me niet lukt om alles te doen? Dat geeft ons ook iets om over te praten.
Ik weet nu dat therapie niet zozeer is om mezelf te pushen om te komen waar ik wil zijn, maar meer om mezelf (compassievol) te ontmoeten waar ik ook ben.
En zolang ik eerlijk ben over waar ik ben, komt mijn therapeut maar al te graag opdagen en mij huisvesten.
2. 'Ik ben nu boos op je'
Mijn therapeut, zegen hem, reageerde geweldig toen ik hem vertelde dat ik boos op hem was. 'Zeg me waarom', zei hij. "Ik kan het aan."
En dat kon hij echt.
Velen van ons zijn niet opgegroeid in een omgeving waar we onze woede veilig konden uiten. Ik zeker niet. En idealiter is therapie een plek waar we kunnen oefenen met het hebben van die woede, articuleren waar het vandaan komt en reparatiewerk doen dat echt veilig en validerend aanvoelt.
Dat betekent echter niet dat het gemakkelijk is om dit te doen. Vooral omdat het raar voelt om boos te zijn op iemand wiens hele baan jou, nou ja, helpen is.
Maar toen ik mijn therapeut eindelijk begon te vertellen dat ik boos of teleurgesteld in hem was, versterkte dat onze relatie en vertrouwden we op elkaar. Het hielp me beter te begrijpen wat ik van hem nodig had, en het hielp hem om beter te begrijpen welke soorten ondersteuning voor mij het beste werkten.
Het hielp ons ook om enkele triggers te identificeren die nog steeds mijn leven en mijn relaties beïnvloedden op manieren die we nog niet eerder hadden opgemerkt.
Ben je boos op je therapeut? Ga je gang en vertel het ze. Want zelfs in het ergste geval, als ze geen goede reactie hebben? Dat is informatie die u kan helpen beslissen of u al dan niet moet blijven samenwerken.
Je verdient een therapeut die kan zitten met je moeilijkste emoties.
3. 'Ik wou dat ik je kon klonen'
Wat ik eigenlijk zei, was: 'Ik wou dat ik je kon klonen. En dan zou ik een van je klonen kunnen vermoorden, zodat mijn overleden vriend een geweldige therapeut in het hiernamaals zou hebben. '
… Verdriet laat mensen soms rare dingen zeggen en doen, oké?
Hij nam het echter op de voet. Hij vertelde me dat hij als fan van de televisieshow Orphan Black zeker #TeamClone was - en serieuzer, dat hij blij was dat ons werk samen zo'n grote impact op mij had.
Als je een geweldige therapeut hebt, kan het moeilijk zijn om erachter te komen hoe je ze kunt vertellen hoeveel je hen waardeert. Het is niet het soort situatie waarin je gewoon een eetbaar arrangement kunt sturen en het een dag kunt noemen.
Wat ik echter heb geleerd, is dat er absoluut niets mis mee is om je therapeut te laten weten hoe dankbaar je bent voor hun impact op je leven.
Ze vinden het leuk om te horen dat ze het ook goed doen, weet je.
Ik zou natuurlijk niet per se de route 'Ik zou je kloon vermoorden voor mijn overleden vriend' aanbevelen (ik ben echt raar en eerlijk gezegd ook mijn therapeut, dus het werkt). Maar als u zich ertoe bewogen voelt uw therapeut te laten weten dat u ze waardeert? Ga je gang en zeg het.
4. 'Toen je dat zei, wilde ik letterlijk stoppen met therapie en voor altijd stoppen met met je te praten'
Ja, dit is een directe offerte. En het dichtst bij een driftbui die ik ooit in therapie heb gehad.
Het was in een tijd dat zelfs zijn zachtste suggesties als te veel druk voelden. En na een te veel uitspraken die leiden met "heb je geprobeerd …?" Nou, ik ben het min of meer kwijt.
Ik ben echter nog steeds blij dat ik het heb gezegd. Omdat hij tot dat moment geen idee had hoe overweldigd ik me voelde. Hij wist niet dat zijn suggesties me angstiger maakten - en niet minder.
En hoewel het niet perfect uitkwam, is het eigenlijk goed dat het zo was, omdat het hem ook hielp te identificeren dat ik meer dan alleen van streek was.
Toen we er dieper op ingingen, kon ik eindelijk tegen hem zeggen: 'Ik heb gewoon het gevoel dat ik verdrink.' En weet je hoe dat klinkt? Depressie.
Soms zijn de kant-en-klare, rommelige opmerkingen die we maken enkele van de meest verhelderende.
Die "driftbui" die ik had? Het leidde ertoe dat mijn dosering van antidepressiva werd verhoogd en dat ik de zachtere ondersteuning kreeg die ik nodig had om uit mijn depressie te komen.
Dus hoewel ik niet opgewonden ben om mijn therapeut te vertellen dat ik de oceaan in wilde lopen in plaats van nog een sessie met hem te houden (nogmaals, mijn excuses als hij dit leest) … ik ben blij dat hij mijn wanhoop kon inhouden en zeggen: Wat heb je van me nodig? Het lijkt alsof je op dit moment echt worstelt. '
5. 'Dit voelt niet goed. Je lijkt gefrustreerd met mij '
Klanten zijn niet de enigen die slechte dagen hebben. Onze therapeuten zijn mensen en dat betekent dat ze ook niet altijd perfect met zaken omgaan.
Tijdens een sessie merkte ik dat mijn therapeut wat norser was dan normaal. Hij worstelde om erachter te komen hoe hij me kon ondersteunen; Ik had moeite om te benoemen wat voor soort ondersteuning ik in de eerste plaats nodig had.
Draden werden gekruist en hoewel het subtiel was, voelde ik dat de dingen een beetje gespannen werden.
Ik heb eindelijk de moed verzameld om het een naam te geven. "Ben je boos op me?" Vroeg ik abrupt. Het was heel moeilijk om tegen hem te zeggen, maar het opende een veel kwetsbaarder (en noodzakelijk) gesprek.
Hij kon de angsten noemen die ten grondslag lagen aan zijn frustratie tijdens onze sessie - meer in het bijzonder hoe bezorgd hij was over het terugvallen van mijn eetstoornis en zelfisolatie. En ik kon noemen hoe zijn emoties tijdens onze sessie het moeilijk maakten om me veilig genoeg te voelen om die van mijzelf te uiten, waardoor ik me terugtrok in plaats van me open te stellen.
Was het een ongemakkelijk gesprek? Absoluut.
Maar door dat ongemak heen te werken, konden we oefenen in het oplossen van conflicten op een veilige en open manier. En dat heeft ons mettertijd geholpen om meer vertrouwen en transparantie met elkaar te creëren.
6. 'Ik weet niet hoelang ik dit kan blijven doen'
Als iemand die een column voor geestelijke gezondheidsadviezen schrijft, is een vraag die ik vaak van lezers krijg, iets in de trant van: "Als ik mijn therapeut vertel dat ik suïcidaal ben, zullen ze me dan opsluiten?"
Het korte antwoord is dat, tenzij je actief een plan hebt om jezelf schade toe te brengen en de middelen om dit te doen, je therapeut dat theoretisch gezien niet mag onthullen aan enige vorm van tussenkomende autoriteit.
En het complexere antwoord? Wat de uitkomst ook is, u moet uw therapeut altijd vertellen of u zelfmoordgedachten of -drang ervaart. Altijd.
Niet alleen omdat het een veiligheidsprobleem is, maar dat is ook een geldige reden. Maar ook omdat je steun verdient, zeker als je een crisispunt hebt bereikt.
Meer dan waarschijnlijk heeft uw therapeut veel ervaring met het helpen van cliënten bij het navigeren door deze donkere, uitdagende momenten. Maar om dat te kunnen doen, moeten ze eerst weten dat je het moeilijk hebt.
Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat dit niet altijd mijn sterke punt was. Ik voelde me niet altijd dapper genoeg om mijn therapeut te vertellen dat ik het einde van mijn touw bereikte. Maar toen ik het eindelijk deed? Ik kreeg de compassie en zorg die ik nodig had om de weg terug te vinden.
Ik weet dat het eng is om te noemen wanneer je de hoop verliest. Soms kan het hardop zeggen om het op de een of andere manier echt te maken - maar de waarheid is, als het in je hoofd zweeft? Het is al echt. En dat betekent dat het tijd is om hulp te vragen.
7. 'Ik wou dat ik meer van je wist. Zoals wat voor ontbijtgranen je lekker vindt '
Dit is eigenlijk hoe ik heb geleerd dat mijn therapeut coeliakie heeft en daarom niet zo'n granenmens is.
Wist je trouwens dat het volkomen normaal en ok is om vragen te hebben over je therapeut?
Hoewel elke clinicus anders zal zijn in de mate waarin ze bereid zijn om zichzelf bekend te maken, is er geen regel die zegt dat je er niet naar kunt vragen. Sommige clinici moedigen het zelfs aan.
Er zijn cliënten die niets willen weten over hun therapeuten. Dat is absoluut prima! Anderen, zoals ik, voelen zich beter in staat zich emotioneel te openen als ze het gevoel hebben dat ze hun therapeut op de een of andere manier 'kennen'. Dat is ook prima!
En als je een hele slimme therapeut hebt? Ze zullen precies weten waar ze de grens moeten trekken om eventuele onthullingen in dienst te houden van uw genezing en groei (sommige therapievormen, zoals psychoanalyse, werken bijvoorbeeld beter als u heel weinig weet over uw arts!).
Als je meer wilt weten over je therapeut, is het oké om te vragen - of het nu gaat om ontbijtgranen, hun werkfilosofie of hun relevante levenservaring. Je kunt erop vertrouwen dat ze als professional weten hoe ze hier vakkundig doorheen kunnen navigeren, zonder de therapeutische dynamiek te veel te delen of te veranderen.
En als ze er niet goed mee omgaan? Dat is feedback die ook voor hen nuttig zal zijn.
Is het de moeite waard om bot te zijn in therapie? Ik denk het zeker
Hoewel het waar is dat het tot ongemakkelijke of moeilijke momenten kan leiden, geloof ik dat daar het krachtigste werk kan plaatsvinden.
En als het niets anders is, maakt het het werk van uw therapeut een stuk spannender. Vraag het maar aan het mijne! Ik ben er vrij zeker van dat sinds het begin van de samenwerking de baan van mijn therapeut veel meer … nou ja, interessant is geworden, op zijn zachtst gezegd.
Aan het eind van de dag haal je uit de therapie wat je erin stopt … en als je jezelf toelaat kwetsbaar te zijn en meer in het proces te investeren? Het zal je misschien verbazen hoeveel meer je eruit haalt.
Sam Dylan Finch is redacteur, schrijver en strateeg voor digitale media in de San Francisco Bay Area. Hij is de hoofdredacteur van geestelijke gezondheid en chronische aandoeningen bij Healthline. Vind hem op Twitter en Instagram en leer meer op SamDylanFinch.com.
