Wat is acute pyelonefritis?
Acute pyelonefritis is een bacteriële infectie van de nieren die tot 2 procent van de zwangere vrouwen treft. In de meeste gevallen ontwikkelt de infectie zich eerst in de lagere urinewegen. Als het niet goed wordt gediagnosticeerd en behandeld, kan de infectie zich verspreiden van de urethra en het genitale gebied naar de blaas en vervolgens naar een of beide nieren.
Zwangere vrouwen hebben meer kans op pyelonefritis dan vrouwen die niet zwanger zijn. Dit komt door fysiologische veranderingen tijdens de zwangerschap die de urinestroom kunnen verstoren.
Normaal gesproken voeren de urineleiders urine uit de nier in de blaas en uit het lichaam via de urethra. Tijdens de zwangerschap kan de hoge concentratie van het hormoon progesteron de contractie van deze drainagekanalen remmen. Omdat de baarmoeder tijdens de zwangerschap groter wordt, kan deze de urineleiders comprimeren.
Deze veranderingen kunnen leiden tot problemen met een goede afvoer van urine uit de nieren, waardoor de urine stagneert. Als gevolg hiervan kunnen bacteriën in de blaas naar de nieren migreren in plaats van uit het systeem te worden gespoeld. Dit veroorzaakt een infectie. De bacterie Escherichia coli (E. coli) is de gebruikelijke oorzaak. Andere bacteriën, zoals Klebsiella pneumoniae, de Proteus-soort en Staphylococcus, kunnen ook nierinfecties veroorzaken.
Wat zijn de symptomen van pyelonefritis?
Meestal zijn de eerste symptomen van pyelonefritis hoge koorts, koude rillingen en pijn aan beide zijden van de onderrug.
In sommige gevallen veroorzaakt deze infectie misselijkheid en braken. Urinaire symptomen komen ook vaak voor, waaronder:
- urinaire frequentie, of de noodzaak om vaak te plassen
- urinaire urgentie, of de noodzaak om onmiddellijk te plassen
- dysurie of pijn bij het plassen
- hematurie of bloed in de urine
Wat zijn de complicaties van pyelonefritis?
Een goede behandeling van pyelonefritis kan ernstige problemen voorkomen. Indien onbehandeld, kan dit leiden tot een bacteriële infectie in de bloedbaan, sepsis genaamd. Dit kan zich vervolgens naar andere delen van het lichaam verspreiden en ernstige aandoeningen veroorzaken die een spoedbehandeling vereisen.
Onbehandelde pyelonefritis kan ook leiden tot acute ademnood als vocht zich ophoopt in de longen.
Pyelonefritis tijdens de zwangerschap is een belangrijke oorzaak van vroegtijdige bevalling, waardoor de baby een hoog risico loopt op ernstige complicaties en zelfs de dood.
Hoe wordt pyelonefritis gediagnosticeerd?
Een urinetest kan uw arts helpen bepalen of uw symptomen het gevolg zijn van een nierinfectie. De aanwezigheid van witte bloedcellen en bacteriën in de urine, die onder een microscoop kunnen worden bekeken, zijn beide tekenen van infectie. Uw arts kan een definitieve diagnose stellen door bacteriële culturen van uw urine in te nemen.
Hoe moet pyelonefritis worden behandeld?
Als u in het algemeen pyelonefritis ontwikkelt tijdens de zwangerschap, wordt u in het ziekenhuis opgenomen voor behandeling. U krijgt intraveneuze antibiotica, waarschijnlijk cefalosporinegeneesmiddelen zoals cefazolin (Ancef) of ceftriaxon (Rocephin).
Als uw symptomen niet verbeteren, kan het zijn dat de bacteriën die de infectie veroorzaken resistent zijn tegen het antibioticum dat u gebruikt. Als uw arts vermoedt dat het antibioticum de bacteriën niet kan doden, kunnen ze een zeer sterk antibioticum genaamd gentamicine (Garamycin) aan uw behandeling toevoegen.
Blokkering in de urinewegen is de andere hoofdoorzaak van falen van de behandeling. Het wordt meestal veroorzaakt door een niersteen of fysieke compressie van de urineleider door de groeiende baarmoeder tijdens de zwangerschap. Urinewegobstructie wordt het best gediagnosticeerd door een röntgenfoto of een echografie van uw nieren.
Zodra uw toestand begint te verbeteren, kunt u mogelijk het ziekenhuis verlaten. U krijgt gedurende 7 tot 10 dagen orale antibiotica. Uw arts kiest uw medicatie op basis van de effectiviteit, toxiciteit en kosten. Medicijnen zoals trimethoprim-sulfamethoxazol (Septra, Bactrim) of nitrofurantoïne (Macrobid) worden vaak voorgeschreven.
Terugkerende infecties later in de zwangerschap zijn niet ongebruikelijk. De meest kosteneffectieve manier om uw risico op herhaling te verlagen, is als een preventieve maatregel een dagelijkse dosis van een antibioticum te nemen, zoals sulfisoxazol (Gantrisin) of nitrofurantoïne-monohydraat-macrokristallen (Macrobid). Onthoud dat medicatiedoseringen kunnen variëren. Uw arts zal voorschrijven wat voor u geschikt is.
Als u preventieve medicatie gebruikt, moet u ook elke keer dat u naar uw arts gaat uw urine laten screenen op bacteriën. Zorg er ook voor dat u uw arts op de hoogte brengt als de symptomen terugkeren. Als de symptomen terugkeren of als een urinetest de aanwezigheid van bacteriën of witte bloedcellen aantoont, kan uw arts een andere urinecultuur aanbevelen om te bepalen of behandeling nodig is.
