Mijn nieuwe waarheid accepteren
In het begin van mijn chronische leven geloofde ik dat ik beter zou worden, of dat ik op zijn minst mijn symptomen zou laten functioneren zoals vroeger. Mijn doktoren en ik waren beiden verantwoordelijk voor dit dwaze geloof.
In plaats van mijn omstandigheden te onderzoeken, geloofde ik mijn artsen toen ze zeiden dat farmaceutische medicijnen mijn leven zouden herstellen. Maar een van mijn artsen bevestigde wat ik niet wilde geloven dat het waar was. Ik zal nooit vergeten wanneer mijn arts me vertelde: 'Dit is zo goed als maar kan.'
Die woorden horen en ze accepteren zijn twee verschillende dingen. Hoewel ik begreep wat hij zei, zou het vele jaren duren voordat ik ze kon accepteren en kon leren hoe ik een leven moest leiden dat altijd een vorm van fysieke pijn zou bevatten.
Mijn stem vinden
Naarmate de tijd verstreek, werden mijn pijn en depressie steeds groter. Mijn man en kinderen konden meevoelen met hoe ik me zo goed mogelijk voelde, maar ik had niemand anders die echt wist hoe het was om met een pijnlijke chronische ziekte te leven. En de vermoeidheid maakte het moeilijk om vriendschappen te sluiten en te koesteren met andere chronisch zieke mensen.
Maar op een dag realiseerde ik me dat de reden dat ik had gefaald niet te wijten was aan een gebrek aan proberen, het was dat ik het op dezelfde manier deed als voordat ik chronisch ziek zou worden. Toen ik eenmaal accepteerde dat geplande uitjes en telefoontjes niet de enige manieren waren om iemand anders te leren kennen, begon ik anders te denken.
Dat is toen ik andere chronisch zieke mensen op Twitter ontmoette. Dit opende een hele nieuwe wereld voor mij! De andere chronisch zieke mensen en ik konden antwoorden of vragen stellen op momenten dat we fysiek en mentaal klaar waren voor de taak in plaats van onder druk te staan om een sociaal uitje door te drukken. Het enige nadeel van praten met anderen op Twitter was beperkt tot 140 tekens per tweet. Omdat ik mezelf wilde uitdrukken met meer dan een paar korte tweets, begon ik te bloggen.
Mijn online diva maken
Toen ik voor het eerst begon met bloggen, koos ik ervoor om mijn echte naam niet te gebruiken, omdat ik me niet op mijn gemak voelde om over mijn worstelingen met vrienden en familie te praten. Dit kwam omdat mijn vrienden en familie me wilden genezen. Ze waren niet bereid te accepteren dat dit mijn leven was en dat er niets zou veranderen. Ik kon gewoon geen gesprek meer voeren dat was gericht op hoe ze dachten dat ik kon genezen.
Word lid van Healthline's hulp voor depressie Facebook-groep »
Ik had mensen nodig die begrepen hoe het was om met chronische pijn te leven en die advies konden geven over hoe ermee om te gaan, dus het bedenken van een naam was eigenlijk vrij eenvoudig. 'Uitgeschakeld' beschrijft wat mijn aandoeningen met mijn lichaam hebben gedaan. Wat "Diva" betreft, ik koos het omdat de meeste mensen denken dat gehandicapte of zieke mensen er op een bepaalde manier uit moeten zien. Het vermoeden is dat we gek zijn, geen make-up dragen of niet om stijlvolle kleding geven.
Nou, ik hou van make-up, ik ben dol op kleding en accessoires (vooral mijn Minnie Mouse-oren), en ik weiger om toe te staan dat mijn ziektes dat van me afnemen. Onlangs kwam ik in het ziekenhuis aan voor een colonoscopie met felrode lippenstift, alleen maar omdat ik me er goed door voelde. Door mezelf als een gehandicapte diva aan te duiden, is het stigma weggenomen dat chronisch ziek zijn een 'uiterlijk' heeft.
Breng je diva tevoorschijn
Bloggen als The Disabled Diva heeft me meer geholpen dan ik ooit had kunnen denken. Ik heb nu de mogelijkheid om mijn gevoelens te doorzoeken en mijn angsten, vreugden, mislukkingen en overwinningen te delen en ik kan niet alleen mijn lezers, maar ook mezelf aanmoedigen, sympathiseren, inspireren en motiveren om het best mogelijke leven te leiden.
Ik heb ook de relaties met mijn vrienden en familie kunnen versterken. Ik heb niet langer het gevoel dat ik steeds dezelfde vragen over mijn toestand moet beantwoorden terwijl ik probeer te genieten van een sociaal uitje. In plaats daarvan verwijs ik die mensen naar mijn blog. Het stelt me in staat om gefocust te blijven op het hebben van een welverdiende lol in plaats van herinnerd te worden aan mijn pijn. Ik weet dat bloggen niet voor iedereen is, maar ik zou elke chronisch zieke persoon willen aanmoedigen om een uitlaatklep te vinden om uit te drukken hoe hij zich voelt. Een creatieve uitlaatklep kan u helpen uw gevoelens te verwerken en kan u zelfs helpen die gevoelens beter uit te leggen wanneer u met vrienden en familie praat. Hoe langer ik mijn gevoelens binnen hield, hoe dieper mijn depressie werd. Door mijn gedachten en gevoelens te verwerken door te schrijven, vond ik het gemakkelijker om uit te drukken hoe ik me echt voel of hoe ik het met mijn vrienden en familie doe. Nu kent iedereen die ik ken mij als The Disabled Diva!
Bekijk Cynthia's blog om meer te lezen over haar ervaringen met chronische ziekten.
