Het was een paar jaar geleden dat ik een therapeut had gezien. En terwijl ik in mijn woonkamer zat, op het punt om mijn nieuwe (virtuele) therapeut te ontmoeten, was ik verrast om te ontdekken dat ik nerveus was.
De angst nam echter snel af zodra haar gezicht op het scherm verscheen: een gezicht dat op het mijne leek.
Bruine huid, natuurlijk haar en een glimlach die me zowel opbeurde als geruststelde. Het hebben van een zwarte therapeut was iets waar ik deze keer op had aangedrongen, en vanaf het moment dat ik haar zag, wist ik dat het een beslissing was waar ik geen spijt van zou krijgen.
Het had niet op een beter moment kunnen komen. Tegen de tijd dat ik haar begon te zien, was ik zo depressief en angstig dat ik zelden het huis verliet.
Zie je, overdag was ik René van Black Girl, Lost Keys - een blog die zwarte vrouwen met ADHD wil opvoeden en motiveren. Maar achter gesloten deuren ben ik René, de vrouw die leeft met een verscheidenheid aan psychische problemen - waaronder angst en dysthymie - waar een scheiding, carrièreverandering en nieuw verworven PTSS zeker niet mee hielpen.
Mijn mentale gezondheidsbewustzijn is mijn hele leven, zowel professioneel als persoonlijk. Dus hoe kwam het dat ik in een sleur van drie jaar zat, zonder een therapeut te hebben gezien, ondanks dat ik er zo'n vocaal voorstander van was?
Ik had daar aanvankelijk geen antwoord op, maar toen ik ongelooflijke vooruitgang begon te maken met mijn nieuwe therapeut, werd het me veel duidelijker. Het was het ontbrekende ingrediënt, nu aanwezig in deze nieuwe relatie: culturele competentie.
Dus waarom was dit zo'n belangrijk stuk voor mijn recente succes in therapie? Voordat de bemanning van All Therapists Matter komt om me op te jagen, wil ik met je delen waarom het hebben van een zwarte therapeut het verschil heeft gemaakt.
1. Het vertrouwen dat we hebben is essentieel
Of je het nu leuk vindt of niet, de medische gemeenschap heeft een aantal in het oog springende problemen met ras. Veel zwarte mensen hebben moeite om het systeem van de geestelijke gezondheidszorg te vertrouwen, omdat het routinematig gewapende vooroordelen tegen ons zijn.
Zwarte mensen hebben bijvoorbeeld tweemaal zoveel kans om in het ziekenhuis te worden opgenomen in vergelijking met blanken, en krijgen vaak een verkeerde diagnose, wat leidt tot gevaarlijke resultaten voor hen en hun dierbaren. Zoals in het geval van zwarte vrouwen die tijdens de bevalling sterven, komen veel van deze problemen voort uit het feit dat clinici niet naar zwarte mensen luisteren.
Hun vooroordelen leiden ertoe dat ze conclusies trekken die ernstige gevolgen kunnen hebben voor onze gezondheid. Dit wantrouwen leidt tot een kwetsbare bevolking die deze diensten nodig heeft, maar wantrouwt de mensen die de diensten leveren.
Als we echter een aanbieder hebben die deze angsten diep begrijpt, kunnen we een vertrouwensbasis opbouwen die een aanzienlijk verschil maakt.
2. Ik heb niet het gevoel dat ik tegen stereotypen vecht
Een van de dingen die we als gekleurde mensen leren, is dat er vooroordelen tegen ons zijn opgebouwd. Dit kan ons bang maken om een stereotype voort te zetten, wat leidt tot racistische oordelen over onszelf.
Ben ik te depressief om mijn huis schoon te maken? Hebben mijn symptomen me enigszins promiscue gemaakt? Gebrek aan goed financieel beheer?
We hebben geleerd onszelf te laten zien als modelminderheden die niet passen in de 'vuile, luie, promiscue, arme' stereotypen die op minderheden worden opgedrongen. Die dingen toelaten aan een blanke therapeut kan het gevoel hebben de ergste stereotypen over ras te versterken.
Maar vaak kunnen de symptomen van psychische aandoeningen ertoe leiden dat mensen ons ook in die categorieën plaatsen. Het is moeilijk om je open te stellen voor iemand als je denkt dat ze je hele race kunnen beoordelen op basis van deze ene ervaring met jou.
Maar wetende dat mijn therapeut voor dezelfde oordelen staat, vraag ik me niet af hoe ik in de sessie overkom.
3. Wat wordt begrepen, hoeft niet te worden uitgelegd
Zwart zijn heeft invloed op elke ervaring die ik op deze aarde heb en zal dat blijven doen tot de dag dat ik sterf. Om me effectief te behandelen, moet je begrijpen hoe het leven is voor een zwarte vrouw.
Niet elk facet van die ervaring kan worden verwoord. Het is alsof je een taal probeert te vertalen - sommige dingen kunnen niet in woorden worden uitgedrukt die buitenstaanders kunnen begrijpen. Bij eerdere therapeuten merkte ik dat ik vaak een gids voor mijn therapeut moest zijn in de wereld van de zwarte vrouw.
Zo zijn de familiebanden, vooral ouders, erg hecht in mijn cultuur. Dit kan problematisch worden wanneer u probeert grenzen te stellen aan uw dierbaren. Een vorige therapeut wist niet waarom ze de grenzen die ze voorstelde niet kon afbakenen.
Ik heb nauwgezet de redenen besproken waarom dit problematisch was en het duurde meer dan 45 minuten voordat ze het begreep. Dit kost kostbare tijd weg van mijn sessie en creëert een nieuw gesprek dat kan betekenen dat we nooit meer terugkomen op mijn probleem.
Met mijn zwarte therapeut kon ik zeggen: 'Je weet hoe het gaat met zwarte moeders', en ze knikte alleen maar en we hielden het gesprek gaande. Als je over je probleem kunt praten in plaats van te stoppen met het vertalen van je cultuur, kun je voor eens en voor altijd tot de kern van het probleem komen.
4. De vrijheid om mezelf te zijn
Als ik bij mijn therapeut in de kamer ben, weet ik dat ik mezelf kan zijn. Ik ben zwart, ik ben een vrouw en ik heb verschillende psychische aandoeningen die ik jongleer. Met mijn therapeut kan ik al deze dingen tegelijk zijn.
Toen ik een keer in een sessie was, gaf mijn oude therapeut aan dat ze dacht dat sommige van mijn problemen voortkwamen uit het opgroeien in armoede. Ik ben NIET opgegroeid in armoede. Maar omdat ik zwart ben, ging ze door en nam die aanname. Daarna heb ik haar nooit meer vertrouwd.
Met een zwarte therapeut hoef ik geen enkel deel van mijn identiteit binnen die muren te verbergen of te bagatelliseren. Als ik zo vrij kan zijn, komt een deel van de genezing van nature als gevolg van een veilig gevoel in mijn eigen huid. Een deel ervan komt doordat je minstens een uur per week niet bent geanimeerd.
Nu kan ik eindelijk mijn haren laten zakken voor dat uur dat we samen doorbrengen, en de tools krijgen die ik nodig heb om de komende week aan te vallen
Er waren zoveel tekenen dat ik op de juiste plaats was, maar ik denk dat degene die me het meest opviel op een dag was, toen ik mijn therapeut complimenteerde met haar hoofddoek. Ze wees erop dat het was ingepakt omdat ze klaar was met het vlechten van haar haar.
Het klinkt misschien eenvoudig, maar het voelde alsof ik bij een zus of een vertrouwde vriend was. De bekendheid was zo veel anders dan wat ik gewoonlijk voelde bij therapeuten.
Met een zwarte vrouw kunnen gaan zitten heeft een revolutie teweeggebracht in mijn geestelijke gezondheidszorg. Ik wou dat ik niet zo lang had gewacht om een therapeut te vinden die het leven vanuit mijn perspectief kan bekijken.
René Brooks is een typische persoon die leeft met ADHD zolang ze zich kan herinneren. Ze verliest sleutels, boeken, essays, haar huiswerk en haar bril. Ze begon haar blog, Black Girl, Lost Keys, om haar ervaringen als iemand met ADHD en depressie te delen.
