Om eerlijk te zijn, verachtte ik moederdag echt. Opgegroeid zonder een grote relatie met mijn moeder, was het altijd de herinnering aan wat ik niet had. En nadat ik op 26-jarige leeftijd als onvruchtbaar werd gediagnosticeerd, toen al mijn vrienden aan het koppelen waren en baby's kregen, werd het een nog pijnlijkere stoot in de darmen.
Jaar na jaar werd mijn Facebook-feed overspoeld met berichten en afbeeldingen gedeeld door vrouwen waar ik om gaf en die vierden hoe geweldig moederschap was. Maar ik wist niet zeker of ik ooit moeder zou worden. En omdat vruchtbaarheidsbehandelingen faalden en geld door de afvoer werd gespoeld, werd die ene vakantie in mei een hoogtepunt van alle pijn die ik in de loop van de jaren had opgebouwd.
Moederdag was vreselijk en pijnlijk. Het werd echt mijn minst favoriete dag van het jaar.
Dus, tegen de vrouwen die deze Moederdag worstelen, ernaar verlangen zelf moeder te zijn en zich afvragen of ze ooit die kans zullen krijgen, wilde ik gewoon zeggen: ik zie je. Ik weet hoe moeilijk het is. En het spijt me zo dat je deze strijd moet voeren als het lijkt alsof iedereen die je kent en liefhebt, zwanger kan worden door simpelweg met hun vingers te knippen.
Voor de vrouwen die verlies na verlies hebben geleden, weet dat mijn hart bij u is. Je bent niet de enige in deze reis, maar dagen rond het vieren van het moederschap kunnen je zeker het gevoel geven dat je bent. Het is moeilijker om dood te worden of een miskraam te krijgen, omdat je je blijft vastklampen aan de opwinding die je voelde toen je voor het eerst hoorde dat je moeder zou worden en de verwoesting die plaatsvond toen die droom van je werd weggerukt. Niets van dit alles is oké.
Ik kom in de verleiding om je te vertellen hoe het voor mij is gegaan. Over het wonder dat letterlijk in mijn schoot belandde toen ik mijn dochter adopteerde, me eindelijk moeder maakte en vanaf dat moment al mijn Moederdag transformeerde. Maar ik herinner het me ook. Ik weet dat die succesverhalen me niet hielpen toen ik op het hoogtepunt van mijn onvruchtbaarheidsverdriet was. Ik weet hoe vaak ik dacht: "Geweldig, ik ben blij dat het voor jou gelukt is, maar ik ben er nog steeds."
Het verhaal van iemand anders over hoop helpt niet echt als je er steeds meer van overtuigd raakt dat je misschien nooit je wonder zult vinden.
Als het helpt, ben je niet de enige. Met een op de acht koppels die in de Verenigde Staten met onvruchtbaarheid worden geconfronteerd, is het zeer waarschijnlijk dat u iemand anders kent die deze Moederdag pijn doet. Maar vanwege de isolatie kan onvruchtbaarheid ervoor zorgen dat we ons voelen, jullie praten er niet over. Geen van jullie weet dat je een zus in je verdriet hebt.
Of misschien weet je het wel. Misschien heb je samen gehuild en je diepste, donkerste angsten rond deze pijn gedeeld. Behandel elkaar dan deze Moederdag. Maak een date om binnen te blijven voor een Netflix-binge en misschien een partij vers koekjesdeeg. Geef elkaar bloemen. Giet elkaar een extra glas wijn. Wees er voor elkaar en vermijd samen je Facebook-feeds.
Als je die zus niet hebt, steun dan op je partner. Of je eigen moeder. Of zelfs je hond, als je niet het gevoel hebt dat je iemand hebt waar je echt voor open kunt staan over je onvruchtbaarheid gekwetst. Ik snap dat ook. Ik heb pas enkele jaren van mijn reis 'onvruchtbaarheidsvrienden' gemaakt. Ik kende niemand anders die dit pad had bewandeld, en ik bracht verschillende Moederdag alleen door, terwijl mijn vrienden allemaal met hun familie vierden.
Maar je kunt maar beter geloven dat ik mijn favoriete afhaalmaaltijd heb besteld en de Ben en Jerry's goed heb gevorderd.
De waarheid is dat er niets is dat iemand kan zeggen waardoor je je op een wonderbaarlijke manier beter voelt op Moederdag. Het gaat pijn doen, vooral omdat je het zo graag wilt. En het is niet eerlijk. En je hoeft niet zo hard te vechten. En de herinnering hebben aan wat je niet in je gezicht hebt geduwd door goedbedoelende vrienden en familie die niet eens beseffen hoe gelukkig ze zijn, is het ergste. Ook al zijn ze zeker niet van plan je pijn te doen, en hun geluk is niet de oorzaak van je verdriet, het doet nog steeds pijn.
Ik zal dit zeggen: je mag deze Moederdag een beetje bitter zijn. U mag uw telefoon uitschakelen en uw internetverbinding verbreken. Je mag huilen, dingen gooien en een medelijdenfeestje houden.
Dat mag, want meestal zet je een sterk gezicht op. Je vecht zo hard. Je doet er alles aan om je hoofd boven water te houden en te blijven werken aan je moederschap.
Het is oké als je hart bij de baby's ligt die het dit jaar nooit gehaald hebben. Of degenen die helemaal niet vastzaten. Het is begrijpelijk als je boos bent over al het geld dat je hebt uitgegeven en alle beloofde resultaten die niet zijn doorgekomen. Het is prima om een dag alleen maar verdrietig te zijn en sociale media te vermijden.
Ik zal je niet vertellen dat volgend jaar beter zal zijn, want dat weet ik niet zeker. Maar ik zal je vertellen dat elke Moederdag mijn hart bij je is, omdat ik me herinner dat ik in je schoenen stond en ik het nooit zal vergeten.
Ondergetekende,
Iemand die daar is geweest
Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont. Een alleenstaande moeder naar keuze na een reeks toevallige gebeurtenissen die leidden tot de adoptie van haar dochter, Leah is ook auteur van het boek Single Infertile Female en heeft uitgebreid geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt contact maken met Leah op haar persoonlijke website (LeahCampbellWrites.com) op twitter (@sifinalaska) en Facebook.
