Overzicht
Herpes simplex-virus type 2 (HSV2) is een van de twee soorten herpesvirus en wordt zelden oraal overgedragen. Dat betekent echter niet dat het onmogelijk is. Zoals het geval is bij andere medische aandoeningen, lopen mensen met een gecompromitteerd immuunsysteem een hoger risico om HSV op te lopen en ernstigere infecties te ontwikkelen.
HSV2 is een seksueel overdraagbaar virus dat zweren en blaren veroorzaakt die bekend staan als herpeslaesies. Om HSV2 te verkrijgen, moet er huid-op-huidcontact zijn tussen een persoon met het herpesvirus en een partner. HSV2 wordt niet via sperma overgedragen.
Zodra HSV2 het lichaam binnenkomt, reist het gewoonlijk door het zenuwstelsel naar de spinale zenuwen, waar het meestal tot rust komt in de sacrale ganglia, een cluster van zenuwweefsel nabij de basis van de wervelkolom.
Nadat u de infectie voor het eerst heeft opgelopen, ligt HSV2 in uw zenuwen.
Wanneer het wordt geactiveerd, vindt er een proces plaats dat bekend staat als virale uitscheiding. Virale verspreiding is wanneer het virus zich vermenigvuldigt.
Virale uitscheiding kan een herpesuitbraak en symptomen zoals herpeslaesies veroorzaken. Deze komen meestal voor in de geslachtsorganen of het rectum. Het is echter ook mogelijk dat het virus wordt geactiveerd en dat er geen zichtbare symptomen optreden.
HSV2 kan asymptomatisch zijn, wat betekent dat het geen duidelijke symptomen veroorzaakt. Daarom is het belangrijk om tijdens seksuele activiteit een condoom of een andere barrièremethode te gebruiken.
Het is ook belangrijk om regelmatig door een arts te worden getest als je seksueel actief bent. Over het algemeen wordt testen niet aanbevolen, tenzij er symptomen aanwezig zijn.
U kunt het virus nog steeds naar een partner verzenden, zelfs als u geen duidelijke symptomen heeft.
HSV2 en overdracht van het geven en ontvangen van orale seks
Om HSV2 te kunnen overdragen, moet er contact zijn tussen een gebied op een persoon met het virus waardoor HSV2 kan worden overgedragen naar breuken in de huid of slijmvliezen van hun partner.
Een slijmvlies is de dunne laag huid die de binnenkant van je lichaam bedekt en slijm produceert om het te beschermen. Gebieden van waaruit HSV2 kan worden verzonden, zijn onder meer:
- eventuele actieve herpeslaesies
- slijmvliezen
- genitale of orale afscheidingen
Omdat het meestal in zenuwen in de buurt van de basis van uw wervelkolom leeft, wordt HSV2 meestal overgedragen tijdens vaginale of anale seks, wat leidt tot genitale herpes. Dit kan gebeuren als herpeszweren of onmerkbare, microscopische virale uitscheiding in direct contact komen met kleine scheurtjes en scheurtjes of slijmvliezen. De vagina en vulva zijn bijzonder kwetsbaar voor HSV2-overdracht.
In sommige zeldzame gevallen is het echter bekend dat HSV2 orale herpes veroorzaakt omdat de binnenkant van de mond ook is bekleed met slijmvliezen.
Als het virus tijdens orale seks in contact komt met deze slijmvliezen, kan het er doorheen gaan en uw zenuwstelsel binnendringen. Het kan kiemrust veroorzaken in zenuwuiteinden nabij het oor. Dit kan leiden tot orale herpes (koortsblaasjes) of herpes-oesofagitis.
Oesofagitis wordt het vaakst gezien bij immuungecompromitteerde patiënten, zoals patiënten met ongecontroleerde hiv- of orgaantransplantaties.
Wanneer dit gebeurt, kan de persoon met HSV2 het virus ook doorgeven aan zijn partner door orale seks te geven, wat resulteert in genitale herpes. Het virus kan ook worden overgedragen als een persoon met genitale herpes orale seks krijgt, waardoor orale herpes bij hun partner ontstaat.
Mensen met een aangetast immuunsysteem, zoals degenen die chemotherapie ondergaan, zijn mogelijk gevoeliger voor orale overdracht.
HSV1 en orale overdracht
De andere vaak overgebrachte stam van het herpes simplex-virus, HSV1, resulteert meestal in orale herpes of koortsblaasjes rond de mond. Deze vorm van HSV wordt gemakkelijker overgedragen via oraal contact, zoals zoenen, dan via genitaal contact.
HSV1 kan worden overgedragen door zowel orale seks te geven als te ontvangen. Het kan zowel mond- als genitale zweren veroorzaken. U kunt HSV1 ook krijgen door vaginale en anale geslachtsgemeenschap en door het gebruik van seksspeeltjes.
In tegenstelling tot HSV2, dat gewoonlijk tussen uitbraken aan de basis van de wervelkolom ligt, worden de latentieperioden van HSV1 meestal doorgebracht in zenuwuiteinden nabij het oor. Daarom veroorzaakt het vaker orale herpes dan genitale herpes.
HSV1 en HSV2 zijn genetisch vergelijkbaar met elkaar en klinische symptomen zijn niet te onderscheiden.
Om deze reden vermindert het hebben van de ene vorm van het virus soms het risico om de andere vorm te verkrijgen. Dit komt omdat uw lichaam actief antilichamen aanmaakt om het virus te bestrijden zodra u het heeft. Het is echter mogelijk om beide formulieren te contracteren.
Symptomen om op te letten
HSV1 en HSV2 kunnen beide geen symptomen of zeer milde symptomen hebben die u misschien niet opmerkt. Geen symptomen hebben betekent niet dat u het virus niet heeft.
Als u symptomen van HSV1 of HSV2 heeft, kunnen deze zijn:
- een tintelend gevoel, jeuk of pijn, overal in het genitale gebied of rond de mond
- een of meer kleine, witte blaren die vochtig of bloederig kunnen worden
- een of meer kleine, rode bultjes of geïrriteerde huid
Het is belangrijk om naar een arts te gaan als u vermoedt dat u HSV1 of HSV2 heeft gekregen. Herpes kan niet worden genezen, maar antivirale medicijnen kunnen het aantal en de ernst van uw uitbraken helpen verminderen.
Hoe HSV-overdracht te voorkomen
HSV2 kan vaak worden voorkomen met een aantal proactieve strategieën. Deze omvatten:
Tips voor preventie
- Gebruik altijd een condoom of een andere barrièremethode tijdens elk soort seksuele activiteit.
- Vermijd seks tijdens herpesuitbraken, maar houd er rekening mee dat mensen met herpes mogelijk geen symptomen hebben en toch het virus overdragen.
- Onderhoud een wederzijds monogame relatie met een persoon die het virus niet heeft.
- Communiceer met uw seksuele partner of partners als u HSV heeft en vraag of zij HSV hebben.
- Het zich onthouden van alle vormen van seksuele activiteit of het verminderen van het aantal seksuele partners dat u heeft, vermindert ook het risico.
